σκέψεις σε παρένθεση*
radiotimes
μείνε^10
2:10:00 π.μ.
Hearts A Mess * Gotye
Όταν διαβάζεις κάτι, οτιδήποτε, ένα μήνυμα, την πρώτη γραμμή σ'ένα βιβλίο, σ'ένα γράμμα και βλέπεις τη φράση "και ξαφνικά.." να το πιστεύεις αυτό το "ωχ" που νιώθεις, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι. Το ξέρω, το 'χω νιώσει πολλές φορές. Το δικό μου, όμως, δεν έρχεται ποτέ μόνο του, πάει πάντα σετ με το ρήμα "συνειδητοποιώ" στο α' ενικό του αορίστου. Και πάντα θα στείλω ένα μήνυμα σε κάποιον δικό μου εκείνη τη στιγμή να μοιραστώ την έκπληξη.
(Να στηριχθώ θέλω κατά βάθος, γιατί όσο κι αν πιστεύω
σε μένα δεν μπορώ να ξέρω τα όρια των σκέψεών μου.
Δεν έχω κιόλας στάνταρ όρια. Το πρώτο πράγμα που
μαθαίνεις όταν αρχίζεις να αγαπάς είναι ότι τα όρια είναι
ρευστά. Υπάρχουν, απλώς τραβάμε τη γραμμή λίγο παραπέρα όταν
δεν κοιτάει κανείς.)
Πάνε τέσσερα χρόνια που ένιωσα τον εντονότερο αποχαιρετισμό στη ζωή μου και τον βίωνα όχι την ώρα που έφευγε, ούτε την νύχτα πριν. Ούτε μια βδομάδα πριν. Τον ζούσα ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Μέχρι που όταν έφτασε η ώρα ήμουν έτοιμη να το αποδεχθώ και να προχωρήσω. Έτοιμη.. Όχι βέβαια, φυσικά και δεν ήμουν. Ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι για αποχαιρετισμούς. Είτε πρόκειται για κάποιον είτε για εκείνο το ποστ-ιτ που είχαμε κολλήσει στο ψυγείο κάποτε. Γιατί οι άνθρωποι δενόμαστε. Δενόμαστε με εικόνες, με αρώματα, ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε, ό,τι αγγίζουμε, ό,τι γευτήκαμε.. Απλώς, όταν και οι πέντε αισθήσεις συγκεντρώνονται σε ένα τότε ποτέ δεν θα είμαστε αρκετά έτοιμοι για να το αφήσουμε να φύγει μακριά. Τόσους μήνες προετοιμαζόμουν για το "να φύγεις" και κατέληξα να στείλω τέσσερις λέξεις το βράδυ πριν.
"Καλό ταξίδι. Να προσέχεις "
Χωρίς τελεία.
Δεν άντεχα να το τελειώσω.
Απλώς το άφησα να συμβεί.
Και ήρθε το επόμενο βράδυ. Και χρειάστηκαν μήνες και χρόνος για να αποχαιρετίσω μέσα μου αυτόν που έφευγε, μαζί μ'αυτό που τελείωνε. Δεν ήμουν αρκετά δυνατή για να πω "Καλό ταξίδι. Να προσέχεις." με τελεία και χαμόγελο και κοίταγμα στα μάτια, ίσως και μια αγκαλιά. Ποτέ δεν θα είμαι. Γι'αυτό ζω τους δικούς μου προσωπικούς αποχαιρετισμούς. Και τους δίνω όσο χρόνο χρειάζονται. Όχι 10 λεπτά πριν φύγει το τρένο, όχι μισή ώρα πριν την πτήση ή όσο παίρνει το καράβι να βγει απ'το λιμάνι. Χρόνο. Πολύ. Απεριόριστο. Ίσως φταίει το ότι εγώ μένω πίσω και θα πρέπει να επιστρέψω μόνη, σ'ένα "μετά" προσποιούμενη ότι όλα είναι όπως πριν. Χωρίς να είναι. Γι'αυτό δίνω χρόνο. Δίνω τσιγάρα. Δίνω ποτά. Δίνω δακρύβρεχτους μονολόγους και δεν το μετανιώνω. Αλλά ακόμα δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο.
("Τι πονάει λιγότερο" έπρεπε να πω, αλλά
είμαστε μαζοχιστικά εθισμένοι οι άνθρωποι στο πολύ και
στον πόνο και αυτό βγαίνει αυθόρμητα στα πάντα.)
Και μετά έφυγα εγώ. Και έφευγα κάθε τόσο και επέστρεφα. Και ζούσα πολλούς μικρούς αποχαιρετισμούς για χρόνια. Μα τόσα χρόνια, μιά φορά δεν αναρωτήθηκα αν και "οι 'Αλλοι", οι δικοί μου "Άλλοι" άραγε βίωσαν λίγο απ'αυτό που έζησα εγώ. Μέχρι σήμερα. Διάβαζα και ξαφνικά.. αποφάσισα ότι πρέπει να ξεκινήσω τους αποχαιρετισμούς στο κεφάλι μου. Και μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Και μέσα σ'αυτό σκέφτηκα πως δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τον πόνο που μπορεί να έχουμε προκαλέσει σε κάποιον άθελά μας, ή ακόμα και όταν το υποψιαζόμαστε, σίγουρα δεν μπορούμε ούτε κατά διάνοια να φανταστούμε πώς το βιώνει ο Άλλος. Γιατί το "Σε καταλαβαίνω.." είναι το μεγαλύτερο συνειδητό ψέμα που παρηγορεί αληθινά. Είναι ψέμα, όμως, όπως και να'χει. Ίσως βέβαια κατά βάθος να είναι παρηγορητικό να ξέρεις ότι πονάει κάποιος με την φυγή σου. Ίσως γι'αυτό και να μην μας απασχόλησε ποτέ. Γιατί κρύβουμε μία ικανοποίηση ενοχική που αποφεύγουμε να εμφανίσουμε ακόμα και σαν σκέψη. Γι'αυτό και το "φεύγω" χρησιμοποιείται πολύ, συχνά, πιο εύκολα, είναι πιο ανώδυνο.
Είναι μωρέ που οι άνθρωποι μπερδευόμαστε συχνά-πυκνά. Όπως με την προστακτική.
Κάθε "Φύγε!" αντιστοιχεί σε δέκα "Μείνε!".
Χαλάσαμε την ισοτιμία. Αυξήθηκε η αξία του "πρέπει", κι έπιασε το "θέλω" πάτο.
Καλύτερα να πάρουμε μέτρα σύντομα πριν γαμήσουμε και την "οικονομία" των σχέσεων.
Είναι μωρέ που οι άνθρωποι μπερδευόμαστε συχνά-πυκνά. Όπως με την προστακτική.
Κάθε "Φύγε!" αντιστοιχεί σε δέκα "Μείνε!".
Χαλάσαμε την ισοτιμία. Αυξήθηκε η αξία του "πρέπει", κι έπιασε το "θέλω" πάτο.
4 σημειώσεις
πράγματι πολύ καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να οι αποχαιρετισμοί είναι σχεδόν πάντα τόσο δύσκολοι =|
είναι ναι.. ευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους βρήκα χρόνο να διαβάσω το πιο αγαπημένο μου μπλογκ ολόκληρου του διαδυκτίου! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι, ναι! Τέλεια η ανάρτησή σου, όπως είμαι σίγουρη και οι επόμενες που θα διαβάσω! Λατρεύω τον τρόπο που γράφεις! Μου θυμίζεις τον εαυτό μου, σε μια πιο καλή (εκφραστική) του εκδοχή :Ρ
χαχα σ'ευχαριστώ πολύ. ανταποδίδω τα εύσημα για το δικό σου. όποτε προλαβαίνω να διαβάσω είναι απ'τα πρώτα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτες*