σώπα εσύ!

Πόσο λάθος βραδιά σήμερα. Να ψάχνεις με τις ώρες να βρεις το reset και να μην υπάρχει. Ή να σου κρύβεται επίμονα. Bραδιά για ποτό. Όχι με φίλους, με εαυτό. Δύσκολες συναντήσεις, δύσκολες ώρες. Τις μεγάλες ώρες. Μέχρι να φτιαχτεί ένα από τα χαλασμένα της βραδιάς πάω να πάρω τον καπνό να κάνω ένα τσιγάρο περιμένοντας. Φτάνω, ανοίγω το συρτάρι με τα σπίρτα στο χέρι.. «Α, ναι. Το ‘κοψα τις προάλλες. Το ξέχασα». Όπως πας να στείλεις ένα μήνυμα και λες «Α, ναι. Χώρισα. Το ξέχασα». Άναψα με τα σπίρτα ένα κεράκι να γεμίσει λίγο η βραδιά. Βανίλια. «Ζεστασιά» μου μυρίζει η βανίλια. Τι άλλο χρειάζεται ένας ‘μόνος στο σπίτι’ άλλωστε περισσότερο από ζεστασιά; Παίζουν για λίγο τα μάτια με τη φλόγα, το παίρνω και πάω προς τα μέσα. Ώρα ακόμα στην αναμονή. Πιάνω ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη στην τύχη. Σκέφτομαι τον καιρό που έκρυβα τα χάρτινα στ’αγαπημένα μου βιβλία. Τώρα που; Δεν είμαστε για να τα κρύβουμε. Είμαστε για να δείχνουμε ό,τι μας έμεινε. Ένα πενηντάρικο στο πορτοφόλι, ένα συναίσθημα. Άνοιξα κάπου τυχαία την Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ. Τον β’ τόμο.

"«Δεν αξίζει τον κόπο» είπε ο Ντυσαρντιέ.

«Σώπα εσύ!»

Αυτή η ανανδρία από έναν τόσο θαρραλέο άντρα ήταν ευχάριστη για τον Φρεντερίκ, σαν δικαιολόγηση της δικής του."

Αργεί ακόμα. Προλαβαίνω να σκεφτώ λίγο. «Δεν άξιζε τον κόπο». Πόσο ματαιόδοξο κάθε φορά που τελειώνει κάτι ν’αναρωτιέσαι αν άξιζε ή όχι. Το νόημα δωσ’μου σ’αυτό.. Κι αν άξιζε, μια ικανοποίηση παραπάνω για κάτι τελειωμένο; αν όχι, η αίσθηση του ανικανοποίητου εντονότερη από ποτέ, ε; Και εκεί λες το «Σώπα εσύ!» γιατί δεν αξίζει να συνεχίζεις να σκέφτεσαι το πριν. Και το φωνάζεις το «Σώπα εσύ!» γιατί δεν σ’ακούς. Αλλά όταν το πριν γίνεται τώρα είσαι καταδικασμένος το μετά να είναι δύσκολο.

Αδικαιολόγητος πλέον ο κλαυθμός κι ο οδυρμός, αγάπη μου.

Τόσα λάθος βράδια που χρειαστήκαμε μια επανεκκίνηση που ποτέ δεν έγινε. Δεν θυμάμαι γεγονότα, αυτά διαγράφονται με τον καιρό. Ξεθωριάζουν βασικά. Και ποιος θα κάτσει μετά να ξεχωρίσει τα αχνά γράμματα. Αλλά τα χαρακτηριστικά είναι ίδια. Σε όλα. Μετά την τρίτη φορά ξεχνάς την περιπτωσιολογία και βλέπεις το περίγραμμα, την κορνίζα, που είναι πάντα ίδια με διαφορετική φωτογραφία κάθε φορά.

Είναι που πέφτεις με τα ρούχα σ’ένα κρεβάτι, σ’έναν καναπέ, ό,τι πιο μαλακό τελοσπάντων με το που μπεις στο χώρο σου. Χρειάζεται ο οργανισμός κάτι ‘μαλακό’. Το ζητάει, το απαιτεί. Είναι που έχεις πονέσει πριν από κάτι που σου ‘πεσε βαρύ. Και τα ρούχα; Με τα ρούχα. Με τους φακούς. Με τα παπούτσια. Έτσι να κλείσω τα μάτια μου για λίγο.. με το ένα χέρι να κρατάει το κεφάλι μην καταρρεύσει το μυαλό. Δεν είναι το μεθύσι απ’το αλκοόλ που φταίει, είναι το μεθύσι απ’τα γεγονότα, τα όχι, τα γιατί, τα συναισθήματα που έγιναν χημεία εκεί μέσα χειρότερη από όλα τα ποτά του μπαρ που ήσουν πριν. Κλείνουν τα μάτια για λίγο μες την ησυχία. Τ’ανοίγεις στα κλεφτά να δεις αν το ταβάνι είναι εκεί. Εκεί είναι.

Κρίμα, ήλπιζα να δω διαφορετικό ταβάνι απόψε.

Γιατί και το άσπρο διαφορετικό είναι όταν το κοιτάς με παρέα. Σαν να ανάβει λίγο από μόνο του και να φωτίζει γύρω. Και εκεί με μισόκλειστα τα μάτια, σε ένα ήρεμο νιρβάνα εκεί γύρω στις 5και, κάτι ψιθυρίζεις. Ούτε που θυμάσαι φυσικά. Άντε να καταλάβεις κάτι μέσες-άκρες από κλεφτά χαμόγελα και δάκρυα που εναλλάσσονται. Σα να παίζει κι εκείνο το τραγούδι στο ράδιο.. αλλά με το ράδιο κλειστό γίνεται; Κι όμως, τ'ακούς μέσα στη σιωπή.

Τι θα γίνει τελικά; Τι θα κάνουμε; Θα ξυπνήσουμε να συνεχίσουμε ως το τέλος ή τα λέμε το πρωί; Δεν ξέρω.. έχουμε χρόνο ακόμα μωρέ..όχι;

Όχι.

Πόσος καιρός πάει από το τελευταίο τέτοιο βράδυ..μήνες. Ευτυχώς. Όταν ξυπνάς με διαφορετικά ρούχα τουλάχιστον ξέρεις ότι είχες λίγο κουράγιο την προηγούμενη νύχτα. Είναι παρηγορητικό.

Ξέχασα και το κεράκι.. Φου.