σκέψεις σε παρένθεση*
καληνύχτα κύριοι
10:01:00 μ.μ.
Κάποτε η μόνη χρήσιμη συμβουλή που άκουγα ήταν το "μπες σ'ενα φαρμακείο, πάρε ένα κουτάκι ωτοασπίδες και έτοιμη". Πόσο έξυπνη ιδέα μου φαινόταν τότε. Μετά όμως απέκτησα Την υπερδύναμη και ανέβαλα την αγορά. Δεν ακούω, δεν επηρεάζομαι, δεν με νοιάζει. Πόση ανακούφιση. Εδώ και μήνες αισθάνομαι την απόλυτη ανακούφιση τελικά. Αυτό που πάντα ήθελα!
Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ
Να μην σε αγγίζει τίποτα. Να μην σε επηρεάζει τίποτα. Και κανείς. Γιατί αυτά πάνε μαζί, ξέρεις. Λοιπόν, τέλεια. Άρα το κρατάμε. Για πάντα. Μακάρι να 'ναι για πάντα. Το ιδανικό θα ήταν. Ε;
* * *
Έκλεισα 12ωρο στη δουλειά. Θεέ μου. Πώς αντέχει ο κόσμος που το κάνει συνέχεια; Εγώ μόνο Σάββατα. Ποτέ δεν μου άρεσε το Σάββατο ούτως ή άλλως. Πλέον ξεχνάω ότι υπάρχει.
Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή-Κυριακή, λέει το ημερολόγιο μου. Αυτό βλέπω τουλάχιστον.
Στο αμάξι γυρνώντας συνειδητοποίησα ότι χαμογελούσα όταν με ρώτησαν..
-Τί;
-Τί τί;
-Γιατί γελάς;
-Δεν γελάω.
-Ναι αλλά χαμογελάς, άρα είσαι ένα τσακ πριν.
-Αλήθεια; (και τώρα περισσότερο)
Ήμουν τόσο κουρασμένη και τόσο ξεκούραστη ταυτοχρόνως. Πόσο ευεργετικό τελικά το να μην έχεις ελεύθερο χρόνο. Εννοώ να μην έχεις πια γιατί τον έχεις υπερ-καλύψει ήδη. Είναι μια ιδανική πραγματικότητα. Όσο ιδανική μπορεί να είναι μια πραγματικότητα τελοσπάντων. Και περνάνε οι ώρες και οι μέρες, και βγαίνεις λίγο, από 'δω λίγο από 'κει. Βλέπεις ανθρώπους σου - ή και όχι τόσο "σου"- κάνεις πράγματα, δοκιμάζεις το καινούριο, παίρνεις μια γεύση απ'το πριν, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα τσιγάρο, ένα βλέμμα, μια λέξη, ένα τηλέφωνο, ένα γράμμα. Τα αγαπώ τα γράμματα. Σου έχω πει πόσο τα αγαπώ τα γράμματα; Και μετά γυρίζεις σπίτι. Ή και όχι. Πας για ένα ποτό - ή δύο. Μετά όμως κοιμάσαι. Και πιο μετά..πρωί. Φως. Ευεργετικό φως. Σου έχω πει πόσο με μαγεύει πλέον το φως της ημέρας; Η μέρα η ίδια; Πολύ. Αν και παράπονο δεν έχω, πλέον ξυπνάω μόνο μία φορά μες το βράδυ. Εκτός από χθες. Χθες δεν κοιμήθηκα, γι'αυτό. Δεν μετράει το χθες. Πότε μέτρησε άλλωστε..
Γιατί όπως σου έλεγα είναι εκείνες οι λίγες ώρες που μένουνε κενές, που είναι αρκετές για να καταλάβεις τί σου λείπει. Ποιός σου λείπει, ποιόν χρειάζεσαι να δεις, ποιόν ζητάει ο οργανισμός σου. Τότε που κάνεις αυτό που θες και πρέπει για να ηρεμήσεις. Είναι οι λίγες αυτές στιγμές που εγώ τις λέω ζωή αληθινή. Κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αποκαλύπτονται τα πιο βαθιά θέλω και οι μεγαλύτερές μας ανάγκες. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές η ζυγαριά γέρνει προς την "αφθαρσία". Είναι το σημείο που πλέον δεν χρειαζόμαστε ωτοασπίδες. Είναι το δεν-με-αγγιζει-τιποτα-πλεον σημείο. Και αυτό το σημείο δεν είναι καλό. Γιατί εκεί σταματάς. Δεν είναι ότι δεν ακούς. Είναι ότι παύεις να λειτουργείς. Παύεις να ζεις. Αναπνέεις αλήθεια; Αναπνέεις εντάξει σε βλέπω. Εγώ σε βλέπω, εσύ; Μ'ακούς; Σου μιλάω! Σκατά.. Καταλήξαμε να μην ακούμε ο ένας τον άλλον. Και να σκεφτείς ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Νόμιζα ήταν υπερδύναμη. Μα ξαφνικά νιώθω μία ανάγκη εντονότερη από ποτέ. Αυτή της ζωής αληθινής. Πού χάθηκε;
Κάνε να μην.
Σε παρακαλώ.
*Πάντως αν ποτέ σου πουν "να μια υπερδύναμη, διάλεξε, τί θες να είναι;" Μην μειώσεις καμια αίσθηση! Μην σου αφαιρέσεις καμία! Έτσι είναι η καταστροφή. Έρχεται από το πουθενά, χωρίς θόρυβο, και απλά διαλύει τα πάντα σε δευτερόλεπτα. Και χωρίς να το καταλάβεις καταλήγεις να ζεις μία ζωή υπό κατάρρευση.
Κανείς αγάπη μου δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση "Α. Να ένα τσουνάμι.."
*
Σαν να φαντάστηκα ότι πήρα τηλέφωνο μετά και είπα..
-Κοιμάσαι;
-Όχι μωρέ..νοβα.
-Πάλι τσόντα ρε;
(γέλια)
-Βαριέμαι να κοιμηθώ.
-Ε μίλα.
(1.30 ώρα μετά
και ενώ θα περνάει το καθιερωμένο αεροπλάνο των 12 από Αθήνα..)
-Άντε να κοιμηθούμε, να φτιάξουμε καμιά πραγματικότητα όπως της πρέπει.
-Καλό βράδυ Έρωτα (χαμογελάει)
-Βλάκα.
 |
| Καληνύχτα Κύριοι.. |
3 σημειώσεις
Με γεια το καινούριο theme! Είναι αυτή η ντόπα της δουλειάς του σερί δωδεκάωρου, ενίοτε και δεκατετράωρου που δε σε αφήνει ούτε να νιώσεις, ούτε να σκεφτείς. Και είναι απόλυτα ευεργετικό! Ειδικά ότι δεν θέλεις ή δεν πρέπει να σκεφτείς και να νιώσεις. Σε μια τέτοια φάση είμαι τώρα. Και τρέμω στην ιδέα ότι δε θα πάω στη δουλειά την άλλη βδομάδα. Γιατί το ακριβώς αντίθετο είναι το ταξίδι. Το γαμημένο είναι 10 ώρες σκέψης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίκιο έχεις,όλες τις αισθήσεις τις θέλουμε για να προλάβουμε να δούμε,να ακούσουμε μια επερχόμενη καταστροφή και να την αποφύγουμε ή μια ευτυχία που έρχεται και να την καλωσορίσουμε..Αλλά να,είναι που καμιά φορά και το "μούδιασμά" χρειάζεται,το να χαθείς,"ο εξαίσιος ίλιγγος",για να κάνεις ένα διάλειμμα από τα δύσκολα,να ανασυγκροτηθείς και να αντιμετωπίσεις το σήμερα,το αύριο,ίσως και το χθες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι αδυναμία,είναι το απαραίτητο.Μην το ξεχνάς ;)
Και επιτέλους βρήκα χρόνο και κατάφερα να κάτσω να σε διαβάσω. Είμαι στη δεύτερη ανάρτηση και χμ.. Είσαι γαμάτη ρε Λιζ! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή