Έχει συννεφιάσει. Θα βρέξει πάλι. Τον βαρέθηκα τον χειμώνα. Τον βαρέθηκα γιατί φέτος ο χειμώνας μοιάζει τόσο με φθινόπωρο. Και το φθινόπωρο με εμποδίζει να ευχαριστηθώ τη ζωή. Όπως κι αν είναι αυτή. Με εμποδίζει να την χαρώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ ένα φθινόπωρο εξαιρετικό. Δεν υπήρξε ποτέ ούτε ένα αξέχαστο φθινόπωρο. Κανένα που να μην θέλω να ξεχάσω. (θυμάσαι τότε που άρχιζαν τα σχολεία; θυμάσαι την πρώτη μέρα μετά από τόσους μήνες απουσίας; προσπαθώ να βάλω με το μυαλό τι θα γινόταν αν ποτέ σε ξανασυναντούσα. τυχαία ή όχι και τόσο τυχαία. δεν ξέρω αν θα ήταν "τύχη", γι'αυτό. έχω συνηθίσει για μας μόνο τα "τείχη"..γι'αυτό.)

Δουλεύω διπλά. Και; Ευχάριστο δεν είναι αυτό; Δεν πληρώνομαι καλά, αλλά δεν πειράζει. Δουλεύω κάπου. Ευχάριστο δεν είναι αυτό; Εννοώ το να είσαι κάπου. Να ανήκεις. Να εντάσσεσαι σε μία ομάδα, σε μία κατάσταση που κινείται σε χρόνο ενεστώτα. (προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που υπήρξαμε ενεστώτας σε πρώτο πρόσωπο. μαζί σου έμαθα να χρησιμοποιώ τον αόριστο. άριστα δέκα. μαζί σου έμαθα να προσπαθώ να αναβιώσω το παρελθόν. άριστα δέκα. αλλά το κυριότερο, μαζί σου έμαθα να αναζητώ το μέλλον με ελπίδα για το παρόν μου. αυτό το τελευταίο μου το έμαθες όταν έφυγες. ευχαριστώ. άριστα δέκα.)

Εντάξει. Κουράζομαι αρκετά. Φεύγω στις 8 και κάτι, γυρίζω στις 2.30, πρέπει να αλλάξω ρούχα, για να ξαναφύγω αμέσως - αφού φάω κάτι, οτιδήποτε- για να ξαναγυρίσω σπίτι γύρω στις 6 και. Επιτέλους. Εκεί χαλαρώνω. Ευτυχώς που υπάρχουν τα τραγούδια. Αλλά κυρίως ευτυχώς που είναι τόσα πολλά, χιλιάδες, εκατομμύρια και ευτυχώς που βγαίνουν καινούρια στην επιφάνεια, χωρίς αναμνήσεις χωρίς τίποτα. Λευκά. (έκανα ξεκαθάρισμα στην ντουλάπα μου τις προάλλες. πέταξα πολλά. καλά έκανα, το ξέρω. βρήκα το λευκό Τ-shirt που είχα βάλει όταν είχα έρθει σπίτι σου. λυπάμαι αλλά δεν θα στο επιστρέψω ποτέ. αλήθεια, λυπάμαι; ιδέα δεν έχω.)

Τουλάχιστον κοιμάμαι νωρίς. Ξεκουράζομαι στο κρεβάτι. Τα βράδια προσπαθώ να κοιμάμαι τουλάχιστον ένα 6ωρο με 7ωρο, για να αντέχω μες τη μέρα. Καμιά φορά ξυπνάω μισή ώρα νωρίτερα από το ξυπνητήρι γιατί φοβάμαι μάλλον μήπως δεν χτυπήσει και αργήσω στο γραφείο.. έτσι νομίζω δηλαδή. (τις προάλλες ξύπνησα και βρήκα στο διπλανό μαξιλάρι το κινητό. δεν ξέρω γιατί ήταν εκεί. θυμήθηκα την τελευταία φορά που περίμενα. την τελευταία.)

Η κοπέλα συνέχισε να περπατάει προς την κεντρική λεωφόρο. Η δροσιά του μανταρινιού είχε ήδη αρχίσει να εξασθενεί. Έπιασε και ψιλόβροχο. Λογικό. Σειρά είχε πια το έδαφος. Κοίταξα στο στενό. Ο δρόμος άρχισε να βρέχεται. Ευχάριστο αυτό. Η βροχή λένε είναι καθαρτήρια. Η κοπέλα άνοιξε την ομπρέλα της. Μία σπαστή ομπρέλα, μπορντό με μπεζ. Θα πάω κι εγώ προς τα μέσα.. Άρχισε και να φυσάει, έπιασε όντως ψύχρα. (δεν θέλω να βρίσκομαι έξω με βροχή. δεν θέλω να θυμάμαι όλες τις φορές που συναντιόμασταν με βροχή. δεν θέλω να μας θυμάμαι στη βροχή. ή και γενικά.)

Παίρνω το βιβλίο μου από την τσάντα και διαβάζω περπατώντας αργά στον διάδρομο ό,τι υποδεικνύει ο σελιδοδείκτης, ενώ θέλω να μεθύσω με κάποιον σχεδόν άγνωστο σε κάποιο μπαρ με καπνούς κάπου στο κέντρο..