Επόμενος Σταθμός ΘΗΣΕΙΟ

Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό. Συνήθως ακούς και μια μελωδία. Δεν την ακούς ακριβώς δηλαδή.. αυτήν την μοναδική μελαγχολία που βγάζει το ακορντεόν, την νιώθεις.. Μιζέρια, λες στην αρχή. Όπως ακριβώς και ο τρόπος που το μεταχειρίζονται.

"Με ενοχλεί η επαιτεία"
Ναι κι εμένα. Νομίζω.
"Είναι ξεκάθαρη εκμετάλλευση!"
Ναι είναι.
Νομίζω η πιο συνηθισμένη απάντηση που θα άκουγες αν έμπαινες στα μυαλά όλων αυτών που επιβιβάζονται στο Πειραιάς-Κηφισιά/ Κηφισιά-Πειραιάς και ρώταγες "Γιατί;" θα ήταν "Μα, μου χαλάει την αισθητική μου!"

Και πέρα από αυτό αδιαφορώ για τα πάντα. Για τα χέρια που προτάσσονται και το χάρτινο κυπελάκι που έχει γίνει προέκταση αυτών.. Γυρίζω στο παράθυρο. Βλέπω τις καμινάδες. Με σκέφτομαι να κάνω την διαδρομή Θησείο-Γκάζι με τα πόδια, περπατώντας σε μια ευθεία, την Οδό Θεσσαλονίκης, πλάι στις γραμμές του τρένου, πιάνοντας που και που με την άκρη του ματιού μου ένα τρένο να περνάει.
Μα, τι κρίμα! Είμαι εγώ σε ένα που-και-που-τρένο που περνάει τώρα..

Κοιτάζω έξω και ψηλά. Είναι λίγο λευκό, αλλά κυρίως γκρι. Θα βρέξει. Στο Μαρούσι ίσως βρέχει ήδη.. Ή στο λιμάνι. Ή και στα δύο.

Επόμενη Στάση ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ

Ανοίγουν οι πόρτες. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ήρθα εδώ για φαγητό. Είχα περάσει καλά θυμάμαι. Ήταν τότε με.. Μισό λεπτό. Δεν έχω όρεξη να θυμηθώ πια! Γιατί; Τι λείπει; Που είναι η μελαγχολία που με βοηθούσε;
Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό.. κάπου χάθηκε η μελαγχολία.
Βλέπω το ακορντεόν να κινείται προς άλλο βαγόνι. Το παιδάκι με το κυπελάκι κάτι φωνάζει και γελάει. Κοιτάζω τον ουρανό.. μα πώς θα συνοδεύσω τώρα το γκρι; 1,5 λεπτό δεν αρκεί!