στο κέντρο απ'τα φώτα
3:49:00 μ.μ.
Να πας στο κέντρο.
Χωρίς να έχεις πιει καφέ, χωρίς να έχεις ακούσει και πει τις Καλημέρες που ιδανικά θα ήθελες..
Κι όμως ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις στο κέντρο.
Είναι δύσκολο να ζεις δίπλα στη θάλασσα. Μαθαίνεις στο "ονειρεύομαι με φόντο το άπειρο". Μαθαίνεις σ'αυτό το "χωρίς όριο". Κακο-μαθαίνεις. Μετά έρχεται εκείνο το πρωινό που ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις στο κέντρο χωρίς να έχεις πάρει τον πρωινό χρόνο που σου αναλογεί.
Χωρίς τον πρωινό χρόνο, που δικαιωματικά μου ανήκει, ξεκινάω για το κέντρο. Στον δρόμο δεν κάνει πια κρύο ευτυχώς, απλώς φυσάει λίγο. Έχει ήλιο. Προσπαθώ να τον κυνηγήσω σε πεζοδρόμια, διαβάσεις, στη στάση.. Συνειδητοποιώντας σημασία της φράσης "κυνηγάω το φως" χαμογελάω κάπως. Είναι περίεργο γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλω το φως, εννοώ ΑΥΤΟ καθαυτό! Εγώ θέλω αυτό που μου δίνει το φως. Θέλω να ζεσταθώ, θέλω τη θερμότητά του.
Αναρωτιέμαι τελικά πόσες φορές έχω αναζητήσει κάτι για ΑΥΤΟ το ίδιο, ή για αυτό που μου προσφέρει. Θέλω να πω κάτι τέτοιο θα ήταν μία γλάστρα, ή ένας πίνακας.. θα τα άφηνα εκεί στην άκρη και θα μου αρκούσε αυτό. Δεν υπάρχει το "παραπέρα". Κάτι ή έναν άνθρωπο... Ίσως τις περισσότερες που ζητάμε κάποιον να ζητάμε ουσιαστικά αυτό που μας έδινε, και όχι τον ίδιο.. Ίσως έτσι να γίνεται συνήθως.
Και απλώς μία φορά το χρόνο, κάθε άνοιξη, που το φως βγαίνει άπλετο στα πεζοδρόμια και τις στάσεις των λεωφορείων να έρχεται και να εκφράζεται συνειδητά πια η επιθυμία
"Δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπουν αυτά που μου έδινες"
ΒΙΚΤΩΡΙΑ. εδώ κατεβαίνω!
Χωρίς να έχεις πιει καφέ, χωρίς να έχεις ακούσει και πει τις Καλημέρες που ιδανικά θα ήθελες..
Κι όμως ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις στο κέντρο.
Είναι δύσκολο να ζεις δίπλα στη θάλασσα. Μαθαίνεις στο "ονειρεύομαι με φόντο το άπειρο". Μαθαίνεις σ'αυτό το "χωρίς όριο". Κακο-μαθαίνεις. Μετά έρχεται εκείνο το πρωινό που ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις στο κέντρο χωρίς να έχεις πάρει τον πρωινό χρόνο που σου αναλογεί.
(στον κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί ένας συγκεκριμένος χρόνος το πρωι. κάτι
σαν αυτά τα 15' δημοσιότητας που έλεγε ο Άντυ. είναι ο χρόνος που μεσολαβεί από
την στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι τη στιγμή που ο οργανισμός σου τίθεται σε
πλήρη, κανονική λειτουργία. Αυτός είναι ο πρωινός χρόνος που αντιστοιχεί σε
κάθε άνθρωπο. Σε αντίθεση με τον χρόνο δημοσιότητας, ο
πρωινός χρόνος ποικίλει.
Είναι ένας χρόνος με μέτρο πέρα για πέρα υποκειμενικό.)
(θυμήθηκα τότε που ήθελα να είμαι δίπλα σου και δεν μπορούσα να
συνειδητοποιήσω τι ζητούσα πραγματικά.)
Και απλώς μία φορά το χρόνο, κάθε άνοιξη, που το φως βγαίνει άπλετο στα πεζοδρόμια και τις στάσεις των λεωφορείων να έρχεται και να εκφράζεται συνειδητά πια η επιθυμία
"Δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπουν αυτά που μου έδινες"
ΒΙΚΤΩΡΙΑ. εδώ κατεβαίνω!
 |
| http://t.co/MKYJcVxM |
0 σημειώσεις