Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ο ουρανός υπερτερούσε της θάλασσας στο μυαλό σου.
Μου είχε πει κάποιος ότι δεν του αρέσει η θάλασσα. Ότι η ελευθερία του ταξιδιού με αεροπλάνο ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Είναι όντως μαγικό το να πετάς. Αλλά μόνο όταν έχεις υπογράψει για ασφαλή προσγείωση.

Η θάλασσα μπορεί να σε πνίξει, αναμφιβόλως! Όμως θα το κάνει μόνο αν δεν την σεβαστείς. Μόνο αν αγνοήσεις τα σημάδια και τις προειδοποιήσεις της.

Και σίγουρα ο ουρανός δεν έχει όρια. Και σίγουρα η θάλασσα κάποια στιγμή αγγίζει μια στεριά. Και ίσως γι'αυτό να την προτιμώ και να την λατρεύω. Γιατί κάποια στιγμή ξέρω ότι θα σταθώ στα πόδια μου περνώντας την. Ίσως πάλι και επειδή μπορώ να την αγγίζω.
Μπορώ να την νιώσω, μπορώ να "γεμίσω" θάλασσα"!
Τον ουρανό τον κοιτάζω και χάνομαι. Με τα σύννεφα ταξιδεύω και ονειρεύομαι. Μα ούτε στα σύννεφα μπορώ να περπατήσω, ούτε τον ουρανό μπορώ να αγγίξω με τα χέρια μου, ούτε να τον νιώσω. Είναι το ανικανοποίητο που δεν μου αρκεί τώρα, ούτε μου αρκούσε και ποτέ.

Κι αν μάθουμε κάποτε να πετάμε μόνοι, τότε ίσως μπορέσουμε να νιώθουμε ουρανό.

Μέχρι τότε, κάθε φορά που θα είμαι σε αεροπλάνο και θα περνάμε πάνω από θάλασσες, θα με βλέπω στην πλώρη του καραβιού που τις διασχίζει, να χαζεύω τα κύματα χαμογελώντας.