Η ευτυχής στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "περίμενε.. τα έχω πει ΟΛΑ σ'αυτόν τον άνθρωπο;" και η απάντηση είναι "ναι. όλα."..

Όταν ανησυχείς για κάποιον είναι σημαντικό να γνωρίζεις ποια είναι η ιδιότητά σου στην συγκεκριμένη..ζωή. Θέλω να πω.. είσαι μέσα σ'αυτήν; Είναι αυτός ο κάποιος μέσα στην δική σου; Ίσως να υπήρξε κάποτε, ίσως όμως και να είναι ακόμη. Αυτό αρκεί να ξέρεις για να μετρήσεις την ένταση, τις κινήσεις, τα θέλω σου, τα τι-πρέπει-να-κάνω-εγώ-τώρα σου. Και όταν ξεκαθαρίσεις αυτό μέσα σου έρχεται το επόμενο στάδιο. Το σοκ που παθαίνεις ανησυχώντας για έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στην ζωή σου είναι μία κρίση πανικού που ξεκινάει από μία κορυφή κάτω από την οποία ξεδιπλώνεται η δική σου ζωή, κεντημένη με ανθρώπους, καταστάσεις, σχέσεις, λόγια, βλέμματα, λάθη και σωστά, με συναισθήματα που υπάρχουν και το ξέρεις ή που υπάρχουν και δεν το ξέρεις, με αναθυμιάσεις συναισθημάτων από παλιά και όλα αυτά κάτω από το νερό, όπως σε κάθε παγόβουνο.
Και τότε λες "περίμενε... τα έχω πει ΟΛΑ σ'εκείνον ή τον άλλον ή τον τάδε". Δύσκολη στιγμή, αυτή που αντιμετωπίζεις όλα τα "κάτω απ'το χαλί", γιατί ό,τι υπάρχει κάτω απ'την γλώσσα και δεν βγαίνει ποτέ καταλήγει κάτω απ'το χαλί. Ανεβαίνει το χαλί επίπεδα και ούτε να ισορροπήσεις δεν μπορείς.

Και μην νομίζεις, τις περισσότερες φορές θα σκεφτείς φράσεις με λιγότερες από τέσσερις λέξεις..
Αυτές θα θες να πεις και δεν θα έχεις πει συνοψίζοντας. Ένα "μου έλειψες" ένα "πότε θα σε δω επιτέλους" ή απλώς ένα "σ'αγαπώ πολύ". Και τώρα τι κάνουμε;

Τώρα κάνουμε. Κάνουμε. Αυτό. Γιατί κάθε δράση έχει μια αντίδραση, μα πρώτα απ'όλα πρέπει να υπάρχει δράση. Γιατί είναι πολύ "λίγο" το Μετά για να αντέξει όλα αυτά που πρέπει να γίνουν Τώρα, πριν το Τώρα προλάβει να γίνει Πριν. Γιατί ξέρεις, η απόσταση του Τώρα από το Πριν από λίγο είναι η πιο μικρή σε ένα Σύμπαν που τρέχει χωρίς να μας ρωτάει καν αν λαχανιάσαμε και θέλουμε διάλειμμα. Μα εγώ πιστεύω στα διαλείμματα, δεν θα σου πω ψέματα. Πιστεύω στα διαλείμματα που συμβαίνουν στιγμιαία, χωρίς καμία συνεννόηση. Είναι οι στιγμές που και οι δύο πλευρές μιλάνε και όλο αυτό που υπάρχει μέσα τους γίνεται λέξεις, είτε είναι δυο φράσεις είτε είναι ολόκληρη εξομολόγηση. Και τότε.. το έχεις ζήσει; τότε, γίνεσαι ένα με το άπειρο. Όταν αυτό που λες κουμπώνει μ'αυτό που ακούς. Και να, λοιπόν, μόλις έζησες ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό που κινείται συνεχώς χωρίς να καταλήγει πουθενά. Εκτός αν το "καταλήξουμε" εμείς στο Κάπου που θέλουμε, με πολλά συχνά διαλείμματα.
Γιατί καμιά φορά, όλα αυτά που θες να πεις, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να "κουμπώνουν" με αυτά που πρόκειται να ακούσεις.
Κανείς δεν σκοτώθηκε από λόγια, πολλοί όμως έζησαν παραπάνω εξαιτίας τους..