Σήμερα στα Ιταλικά μάθαμε να μετράμε..
uno
due
tre
quatro
cinque
sei
sette
otto
nove
deici
Κάτι που είναι αρκετά χρήσιμο γιατί το να ξέρεις να μετράς είναι ευεργετικό. Ιδιαιτέρως ευεργετικό είναι να μετράς μονοψήφιους αριθμούς. Χαριστικά λέω να έχεις όριο το (10) δέκα. Τους τελευταίους μήνες έμαθα να μετράω την καθημερινότητα. Είναι περίεργο να βιώνεις το μέτρημα στην καθημερινότητά σου. Μια καθημερινότητα που δεν είναι άσχημη χωρίς τον σκοπό του μετρήματος, μα αναμφίβολα γίνεται μακράν καλύτερη μετά την ολοκλήρωση αυτού. Οι αριθμοί είναι άπειροι. Και με όριο το άπειρο απορώ πως μπορεί κανείς να προσδιορίσει ένα "πότε θα σε δω" και να απαντήσει ένα ξερό "τότε". Εκείνο το "τότε", όμως, που φαινομενικά θα είναι ξερό θα προσδιορίζει με λαμπρή σαφήνεια όλα όσα ρωτάει το "πότε". Και τελικά η μαγεία μιας κατάστασης βρίσκεται στην απλότητά της. Στο ένα κι ένα κάνουν δύο ( 1+ 1 = 2 ).
Πότε; Τότε.
Κάποτε είχα πει σε κάποιον να μην με ρωτάει πολλά πράγματα γιατί δεν μπορώ παρά να του απαντήσω με ένα όχι ή ναι, ξερό. ¨Ετσι απλώς να απαντήσω όλο το ερώτημα στην ουσία του γι'αυτό που πραγματικά μετράει, για να επιτελεστεί ο σκοπός παύλα στόχος παύλα οτιδήποτε. Γιατί πιστεύω με απόλυτο τρόπο ότι οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις πρέπει να έχουν μια αναλογία.. γιατί η ισορροπία αξίζει να διατηρείται ΠΑΝΤΟΥ εκτός από την τραμπάλα.

Απορώ με τον εαυτό μου πώς μπορεί και παγώνει καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θαυμάζω αυτή την ικανότητα μου που αναπτύχθηκε από το πουθενά μέσα μου ή αν με θλίβει μια ακόμη αλλαγή. Ίσως η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πολύ να ξεκαθαρίζω ό,τι ξεκαθαρίζεται το συντομότερο. Απλώς η ιστορία μου έχει αποδείξει περίτρανα ότι όπου χρειάζεται χρόνος πρέπει να δίνεται αλλιώς αρπάζεται. Και τότε δεν είναι χρόνος, είναι απόφαση. και γαμώτο.. συνήθως πάντα είναι οριστική.

Λοιπόν. Θα δώσουμε χρόνο. Το συμφωνήσαμε;
Λοιπόν. Θα μιλήσουμε ανοιχτά. Το είπαμε;
Λοιπόν. Πότε θα σε δω; Αυτό θέλω να πούμε και να το συμφωνήσουμε. Μου επιτρέπεις;