tell Him today *

Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλες απογοητεύσεις; Πόσο μας βασανίζει αυτό το ζήτημα.. Αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι όταν ξεκινάς μία προσπάθεια με ‘μεγάλες προσδοκίες’ σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά.. όλα οδηγούν στην «κατρακύλα». Και τι εννοώ με τον όρο «κατρακύλα».. είναι η κατρακύλα των σκέψεων.. που πάντα σε πάει πίσω εκεί απ’ όπου ξεκίνησες. Όταν ανεβαίνεις την ανηφόρα ας πούμε με φόρα, και ξαφνικά σου σβήνει η μηχανή.

‘‘Αχ και να μην είχα έρθει από ‘δω’’, ‘‘και μου το λέγανε να το πάω

στο συνεργείο για σέρβις το σαράβαλο’’, ‘‘πάλι τα ίδια.. αφού το ξέρω

κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει.. τι τις θέλω εγώ τις ανηφόρες!’’.

Και από το πουθενά βρίσκεσαι πάλι εκεί που ξεκίνησες.. στην αρχή. Η διαφορά; Με καταρρακωμένο ηθικό αυτήν την φορά. Αξίζει τελικά τον κόπο να βάζεις πρώτη και να ξεκινάς για κάτι που πολύ πιθανόν να σε «προδώσει» πριν καλά-καλά αρχίσει; Φταίει εντέλει το ότι ανέβηκες με την πεποίθηση πως θα φτάσεις στην κορυφή, ή απλώς το ότι αποφάσισες εξαρχής να βάλεις μπροστά; Αλήθεια φταις όντως εσύ που οδηγείς; Μα αφού είναι ανηφόρα…

* * *

Υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που δεν βγάζουν πουθενά.

Υπάρχουν κάποιες άλλες που κάπου βγάζουν, αλλά δεν είσαι προετοιμασμένος

να τις ακολουθήσεις μέχρι το τέλος. Το καλό όμως είναι ότι μπορούμε πάντα να κάνουμε τις επιλογές μας. Θα κάτσεις να βαράς ένα ντουβάρι μέχρι να πέσει;

(σίγουρα θα σπάσεις το κεφάλι σου, σίγουρα το ντουβάρι δεν θα πέσει!)

ή απλώς θα αλλάξεις πορεία; Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιες καταστάσεις δεν μπορούν να συμβούν όπως τις έχουμε προσχεδιασμένες στο μυαλό μας. Αυτό είναι και το μαγικό της ζωής άλλωστε. Αν όλα συνέβαιναν όπως ακριβώς

τα θέλαμε και τα σκεφτόμασταν σίγουρα, πιστέψτε με, θα βαριόμασταν..

και μάλιστα πολύ σύντομα. Έτσι, λοιπόν, πάντα θα υπάρχουν δύο επιλογές·

ακόμα και όταν βρισκόμαστε σ’ ένα αδιέξοδο, σε μία ανηφόρα που μας τραβάει προς τα κάτω, έχουμε δύο επιλογές.. ή να συνεχίσουμε ες αεί να προσπαθούμε για κάτι

που θα έχει πάντοτε την ίδια απογοητευτική κατάληξη, ή να του γυρίσουμε την πλάτη πανηγυρικά και να βάλουμε μπροστά για κάτι καινούριο, διαφορετικό.

Το ντουβάρι δεν θα πέσει, η ανηφόρα δεν θα αποκτήσει μικρότερη κλίση..

ίσως όμως εμείς κάποια στιγμή να πάρουμε μία βαριοπούλα, να αγοράσουμε ένα καινούριο αυτοκίνητο και τότε να φτάσουμε ως το τέρμα..

ασπρόμαυρες μέρες * κιμωλία και μαυροπίνακας

8:28:00 μ.μ.

...ταξιδεύουμε στον χρόνο. Τότε που η ζωή ήταν ασπρόμαυρη, τόσες αντιθέσεις μα κάθε άλλο παρά οφθαλμοφανείς ήταν. Υπήρχαν, μα δεν υπερτερούσαν της γαλήνης και της ηρεμίας της ψυχής. Γιατί κυριαρχούσε μια ισορροπία. Πέρα από τις δύσκολες συνθήκες οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι και τα παιδιά.. αθώα και αμόλυντα, όπως τους αρμόζει.

Συγκινημένος ο πατέρας μου μου τηλεφώνησε να κοιτάξω την αλληλογραφία μου για να πάρω μια γεύση του δικού του "τότε".. Μια ματιά στο σχολείο του παρελθόντος θα βοηθήσει να εκτιμήσουμε όσα έχουμε και όσα ευτυχώς δεν έχουμε πλέον.

Τότε που...

..η έπαρση της σημαίας σηματοδοτούσε την αρχή της σχολικής ημέρας. (παιδόπολη τη δεκαετία του 1950)


..ο μαυροπίνακας χαρακωμένος με τα σημάδια της κιμωλίας μόλις να διακρίνονται επάνω του ..η σόμπα στη μέση της "αίθουσας" προσπαθούσε να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά.

..στα θρανία δεν διάλεγες τον διπλανό σου, δεν ήταν ένας..έξι και πάνω σε κάθε θρανίο! ..το βλέμμα του δασκάλου και τα σταυρωμένα χέρια των παιδιών ήταν η "τάξη" στην αίθουσα (1952)

..τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια.. και όχι δεν "κρυφοκοίταζε" ο ένας απ' τον άλλον, ένα βιβλίο για δύο άτομα (Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-)

..τα θρανία ήταν κι αυτά πολυτέλεια (1945)

..η αίθουσα ήταν επιλογή και όχι προϋπόθεση..εξωτερικά μαθήματα και έναν πίνακα που φαίνεται μόνο σε λίγους και αυτό με πολλή δυσκολία (Δημοτικό Σχολείο Ηπείρου-1950-)

..καμιά 60αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα μάθαιναν(Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης-1930-)

..παρά τις δυσκολίες δε θα μπορούσαν να λείψουν οι εκδηλώσεις στο τέλος της χρονιάς..Γυμναστικές Επιδείξεις.

..η ποδιά ήταν απαραίτητη στις μαθήτριες, το ίδιο και ο γιακάς (μια σχετικά πιο πρόσφατη φωτογραφία του 5ου Γυμνασίου Θηλέων Θεσσαλονίκης)

Και σαν ν' ακούω την Βουγιουκλάκη κάπου στο βάθος να φωνάζει "Κύριε Φλωρά, Κύριε Φλωρά!"..

"Μητέρα, μου σιδέρωσες την ποδιά για αύριο;" ...περίεργο ακούγεται (πιο περίεργη, ωστόσο μου ακούστηκε η προσφώνηση!). Θα το δοκίμαζα να σου πω το "ασπρόμαυρο".. όλοι χρειαζόμαστε άλλωστε μία δόση από παλιά καλή ασπρόμαυρη εποχή.

Heartbeats * The Knife

11:02:00 μ.μ.

One night to be confused. One night to speed up truth. We had a promise made; Four hands and then away, both under influence
We had divine sense to know what to say. Mind is a razorblade..

To call for hands of above to lean on
Wouldn't be good enough for me, No..

One night of magic rush the start - a simple touch. One night to push and scream, and then relief. Ten days of perfect tunes,

the colors red and blue.. We had a promise made; We were in love..

To call for hands of above to lean on
Wouldn't be good enough for me, No
To call for hands of above to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh

And you, you knew the hand of a devil and you kept us awake with wolves teeth sharing different heartbeats in one night..

To call for hands of above to lean on
Wouldn't be good enough for me, No
To call for hands of above to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh

στοιχήματα και υποσχέσεις

11:42:00 μ.μ.

τρεμΟ-ΣΕ

4:54:00 μ.μ.

Ναι όντως περνάω μία κρίση εαυτού. Και εκεί που νόμιζα ότι τα κατάφερνα με μένα, κάπου χάθηκα στον δρόμο. Αλλά πόσο κρίμα μπορεί να είναι τελικά κάτι που διορθώνεται; Μήπως τελικά δεν είναι; Μα τι σου είναι ο άνθρωπος... μιζέρια βρε παιδάκι μου! Ορισμένες φορές ναι.. πολλή! Αλλά ευτυχώς δεν παύουν να είναι.."ορισμένες" οι φορές.

"Τρένα που έρχονται και πάνε

τρένα που δεν σταματάνε.."

Αυτός ο στίχος μου ήρθε σήμερα.. ¨Ολη μου η ζωή ένα εισιτήριο μετ' επιστροφής. Η ζωή μας μάλλον είναι μια διαδρομή. Και τα τρένα; Τα τρένα τί να είναι άραγε; Τα τρένα ας είναι οι άνθρωποι, ας είναι οι ευκαιρίες, οι καταστάσεις, οι σχέσεις.. είναι όλα αυτά που βεβαιώνουν τον άνθρωπο ότι ζει. Και πώς θα καταλάβεις ποιο τρένο είναι το σωστό; Μπορεί και να μην το καταλάβεις απ' την αρχή. Απλώς μπαίνεις και ρισκάρεις. Και αν είναι το λάθος τρένο; Κατεβαίνεις και περιμένεις το επόμενο. Δεν χάνεσαι μην φοβάσαι.. όταν είσαι ΕΣΥ δεν χάνεσαι.. Πρέπει κι εγώ να μάθω να δοκιμάζω. Ακόμα κι αν δεν ξέρω ποιό τρένο πρέπει ή θέλω να πάρω μπορώ πάντα να δοκιμάσω. Πώς ξέρεις ότι έχεις αλλεργία σε κάτι; το μαθαίνεις αφού έχεις δοκιμάσει, αφού το έχεις ζήσει. Πώς λες δεν τρως ένα φαγητό χωρίς να το έχεις δοκιμάσει ποτέ; Πώς ξέρεις πως πίνεις τον καφέ σου; το έμαθες δοκιμάζοντας.. Και στην τελική αν είναι πικρός δεν έχεις παρά να προσθέσεις λίγη ζάχαρη!

25 Φεβρουαρίου 2009 (α')

γελοίες αποστάσεις

7:06:00 μ.μ.

Διάβασα πρόσφατα ότι «το γέλιο είναι η μικρότερη απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων».. ε; -ερωτηματικά σχηματίζονται αυτομάτως πάνω από το κεφάλι μου και μία σταγόνα δεξιά τύπου άνιμε. Απόρησα κι εγώ. Ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Σίγουρα ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι το γέλιο είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρεάζουν τις σχέσεις μας.. θα μπορούσε άλλωστε κανείς να έχει στην ζωή του ανθρώπους που δεν τον κάνουν να γελά;.. -ή μήπως θα μπορούσε; Σε κάθε περίπτωση κάτι τέτοιο θα ήταν απλά θλιβερό και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! Το λοιπόν, αυτά τα είχα συνειδητοποιήσει καιρό πριν.. η απόσταση όμως.. Αυτό με μπέρδεψε.. Μπορεί η απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων να καλυφθεί μέσω.. του γέλιου; Μπορεί να υπερπηδήσει το γέλιο τα εμπόδια- αίτια της απόστασης; Και αν ναι, πώς μπορεί να συμβεί αυτό σε χρόνο ντε-τε;.. άκου εκεί «μικρότερη απόσταση». . .

* * *

Μία κακή.. -χείριστη έστω- συνεννόηση, που πιο πολύ σε παρανόηση ταιριάζει, μπορεί να οδηγήσει σε λόγια που μετανιώνεις και αυτά σε μία μικρή ή μεγαλύτερη παρεξήγηση. Στην δική μου περίπτωση.. “μεγαλύτερη”. Κλασική σειρά συναισθημάτων που ακολουθούν θυμός- πείσμα- στεναχώρια- στεναχώρια- στεναχώρια… χώρια. Ούτε λόγος για υποχωρήσεις! Απόσταση. Και τότε έρχεται σαν ‘από μηχανής Θεός’ ένα τυχαίο περιστατικό που σε κάνει να γελάς μέχρι δακρύων. Έλα όμως που το πρώτο άτομο που σου έρχεται στο μυαλό (σίγουρα όχι τυχαία) και θες να το μοιραστείς μαζί του είναι “στον πάγο”. Τώρα… τί;

Ένα μήνυμα, μία απάντηση που ήρθε αμέσως και πολλά γέλια αργότερα μ’ έκαναν να καταλάβω ότι όντως το γέλιο μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους με την ταχύτητα του φωτός. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη. Δεν χρειάζεται καν σκέψη! Δεν χρειάζεται «πρώτο» βήμα.. χρειάζεται απλώς.. ένα «βήμα».. ακούγεται πιο.. ‘ανώδυνο’ έτσι, χωρίς το αριθμητικό.. don’ t you think?