tell Him today *

Das Pop * You

5:55:00 μ.μ.

Το ημερολόγιο μιας παλιμπαιδούλας. Γύρος 4ος

7:19:00 μ.μ.

15^η Δεκεμβρίου σήμερα. Προσπάθησα να σου στείλω μία κάρτα μέσω e-mail χθες το βράδυ, σχεδόν ξημερώματα, μα δεν τα κατάφερα. Κοιμήθηκα γύρω στις 4 και. Απεργίες παντού σήμερα. Βρήκα κι εγώ ευκαιρία να χορτάσω ύπνο..

Ωχ, πήγε 11! Σηκώνομαι, παίρνω πρωινό, φτιάχνω καφέ. Κάθομαι οκλαδόν μπροστά στην σόμπα, ως συνήθως στα πολλά τα κρύα.

Πού είναι το κινητό μου; Φορτίζει. Κοιτάω στις πρόσφατες κλήσεις και παίρνω τηλέφωνο. Καλεί. Μου το κλείνεις. Κλασικά. Μα είναι αυτό το διαφορετικό στη μέρα σήμερα που με κάνει και προσμένω το χτύπημα του τηλεφώνου.

Σήμερα έχει γενέθλια ο πιο πιστός, αγαπημένος και αναντικατάστατος, μοναδικός άντρας στην ζωή μου..

«Μπαμπάκαα… Χρόνια Πολλά!! Να τα…χιλιάσεις!»(γιατί το "εκατοστίσεις" φαντάζει κοντινό και θα σε τρόμαζε).

«Πουλάκι μου, καλημέρα! Με θυμήθηκες!», μία απίστευτη γλυκύτητα στις φωνές μας. Είναι και αυτή η απόσταση που μεγενθύνει τα συναισθήματα περιορίζοντας τις έμπρακτες εκδηλώσεις αγάπης σε λόγια.

«Να σε χαιρόμαστε daddy μου! Να ‘σαι καλά, να μας προσέχεις και να μας αγαπάς.»

«Ευχαριστώ, ευχαριστώ να με χαίρεστε!», είναι χαρούμενος. Τελικά συνειδητοποιώ ότι οι άντρες ανεξαρτήτου ηλικίας και ιδιότητας, γιοί, πατεράδες, παππούδες δεν αποβάλλουν ποτέ μα ποτέ το παιδί που ζει μέσα τους παίζοντας ένα συνεχές κρυφτό με την πραγματικότητα.

«Πού είσαι; Φασαρία ακούω..»

«Ααα ναι, έχω έρθει στην πορεία! Τώρα κατεβαίνουμε!»

«Απαπα.. καλά σ’ αφήνω τότε. Θα τα πούμε όταν γυρίσεις σπίτι. Και προσοχή!!»

«Ναι καλέ! Ελπίζω να μου ‘χουν καμιά έκπληξη οι κυρίες σπίτι, πες τους εσύ ότι γυρίζω κατά τις 4..»

«Καλά καλά.. θα σου ‘χουν κλόουν μου ‘πανε. Άντε φιλιά!», κλείσαμε με ‘Σ’αγαπώ’.

Ήθελα να του πω ότι σε περίπτωση που «μπλέξει» έχω κάτι γνωστούς κι απ’ τις δύο πλευρές, αλλά ήμουν σίγουρη ότι γρήγορα θα αγανακτούσε και θα ‘φευγε.

Και θυμάμαι εκείνη την φωτογραφία που είχαμε βγάλει σε κάτι διακοπές στα Γιάννενα. Είναι αυτό το ιδιαίτερο μοναδικό δέσιμο που μπορεί να υπάρξει μεταξύ ενός πατέρα με την κόρη του. Και όχι, ποτέ δεν ήμασταν ασφυκτικά δεμένοι. Και γι’ αυτό μ’ άρεσε πάντα η σχέση μας. Είμαι πολύ ανεξάρτητος άνθρωπος, το ξέρεις. Από παιδί βασικά έτσι ήμουν.. Πάντα βέβαια ξίνιζες στην ιδέα ότι η μικρή σου κόρη χαράζει μόνη της τον δρόμο, χωρίς να κρατάει το χέρι σου. Μα μία αγκαλιά από το πουθενά, ένα τηλέφωνο για να σου πω ότι σ’ αγαπώ και μου ‘λειψες, σήμαινε πως συχνά έριχνα κλεφτές ματιές τριγύρω να δω αν είσαι εκεί να με πιάσεις όταν θα (ξανά)πέσω.

Βλέπω τώρα τα γυαλιά σου.. Θεέ μου, σου έχω χάσει 3 ζευγάρια απ’ τα αγαπημένα σου γυαλιά. Τα πρώτα δεσπόζουν στην κεφαλήν κάποιου Ρωμαίου, καθώς τα άφησα σ’ ένα μουσείο στη Ρώμη. Τα δεύτερα μου τα «δανείστηκε» μια κοπέλα στα H&M και τα τελευταία… κάπου κείτονται. Τι να μου πεις όμως μωρέ; Χαλάλι μου (με φωνές έστω συνοδευόμενο). Όπως τα καλοκαίρια στο χωριό που μ’ έπαιρνες μαζί σου για ψάρεμα τα ξημερώματα.

«Πάρε, πάρε την πετονιά και βγάλ’ το έξω εσύ!»

«…μου ‘φυγε..», σου 'λεγα με κουταβίσια φάτσα, ίσως και βουρκωμένα μάτια..

«Γαμώτο σου», θυμάμαι να λες και να γελάνε τα μουστάκια σου. Δεν σε πείραζε. Σου αρκούσε που ερχόμουν. Ίσως ήμουν και ο γιος που δεν είχες ποτέ. Και τώρα βούρκωσα. Γιατί έχω καιρό να έρθω μαζί σου, και σου ζητώ συγγνώμη. Γιατί μεγάλωσα μωρέ μπαμπά, και είναι δύσκολο όταν μεγαλώνεις να δίνεις χρόνο σε μια δεδομένη σχέση. Θα το διορθώσω, όμως, τώρα που γυρίζω το υπόσχομαι. Δεν θα είναι μόνο οι ώρες της διαδρομής, από το σπίτι στον σταθμό και από το τρένο σπίτι. Μα κι αυτές να είναι, τις θέλω! Γιατί συζητάμε τα πάντα. Από πολιτικά μέχρι τι μου έχει μαγειρέψει η μαμά και «Δεν πιστεύω να βρήκες κάνα Μακεδόνα εκεί πάνω και να φύγεις;».

Μα σε καθησυχάζω κάθε φορά. Αλλά δεν καθησυχάζεσαι κι εύκολα, γιατί ανησυχείς που είμαι τόσο ανεξάρτητη και το ξέρω. Γιατί έχεις κι εσύ κάποιες φορές ανάγκη ν’ ακούσεις ποιος με στεναχώρησε και να λάβεις μέτρα. Μα δεν χρειάζεται να πας πια στην δασκάλα αγαπημένε μου μπαμπάκα.. γιατί τώρα τον ρόλο της δασκάλας τον έχω εγώ.. ;)

Σου στέλνω μια αγκαλιά κ ένα φιλί για Χρόνια Πολλά& Καλά, με όλους μας μαζί.

dance me to the end of love *

11:51:00 μ.μ.

Και εκεί που αλλάζεις μηχανικά σταθμούς στο ράδιο... μια γνώριμη εισαγωγή φέρνει ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη χωρίς καν να το καταλάβεις..

Και η ερωτική φωνή του Leonard Cohen σε ταξιδεύει για άλλη μια φορά χορεύοντας.. to the end of love. Το αγαπημένο μου τραγούδι. Μα πόσο καιρό είχα να το ακούσω στο ράδιο έτσι αυθεντικά! Δεν ξέρω αλλά πραγματικά πιστεύω μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ακούσεις το συγκεκριμένο τραγούδι..
*να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τις αισθήσεις σου να ταξιδέψουν ελεύθερα... *

(όσο ταξιδεύετε εσείς εγώ ψάχνω τα πρακτικά του θέματος...)

Το μαγευτικό αυτό λοιπόν τραγούδι γράφτηκε το 1984 παρακαλώ από τον Leonard Cohen. Πρώτη φορά ακούστηκε ο χιλιοτραγουδισμένος στίχος "dance me to the end of love" από τον ίδιο στο άλμπουμ του  Various Positions. Φυσικά πολύ γρήγορα έγινε μεγάλη επιτυχία ως ένα από τα πιο διάσημα ερωτικά τραγούδια. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Cohen άντλησε την έμπνευσή του από το Ολοκαύτωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Γερμανοί Ναζιστές εναντίον όλων των "διαφορετικών" σε μία προσπάθεια επικράτησης της "μίας και μοναδικής" Άρειας Φυλής. 

Ο ίδιος ο Cohen μίλησε σε μία συνέντευξή του για την γέννηση του συγκεκριμένου τραγουδιού. Το τραγούδι αυτό μιλάει την γλώσσα του πάθους. Μία γλώσσα που μπορεί να ενταχθεί σε οποιαδήποτε δραστηριότητά μας. Η αγάπη και η ολοκληρωτική παράδοσή μας στον αγαπημένο μας είναι μία απ' αυτές. Ο ίδιος γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θεωρεί απαραίτητο να μάθει ο κόσμος την προέλευση της έμπνευσής του. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί που οι εναπομείναντες φυλακισμένοι ποθούσαν την ζωή, είχαν το κουράγιο να παίζουν κλασική μουσική με ξεχασμένα βιολιά. Μέσα σ' αυτόν τον τρόμο, τον πόλεμο των όπλων, τον πόλεμο της ζωής και του θανάτου, η πίστη τους έδινε προβάδισμα στο πρώτο.. 

"dance me to your beauty with a burning violin" 

Η ομορφιά του να υπάρχεις, η ομορφιά της ολοκλήρωσης, του τέλους της ύπαρξης, εκείνου του εύφλεκτου υλικού που σε ολοκληρώνει. Και είναι και η αγάπη του ερωτευμένου τέτοιο υλικό. Μα ο ίδιος επιμένει ότι η μυστηριώδης διεργασία δημιουργίας του τραγουδιού, θα ήταν καλύτερο να παραμένει κρυφή, γιατί δεν έχει σημασία ποιά είναι η πηγή της φλόγας που δίνει την έμπνευση. 

Το 1996 η Welcome Books εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο "Dance Me to the End of Love", ως μέρος της σειράς βιβλίων "Art & Poetry".  Στο βιβλίο περιλαμβάνονταν οι στίχοι του τραγουδιού συνοδεία κάποιων έργων του διάσημου ζωγράφου Henri Matisse.

Μια τόσο διάσημη μελωδία, όπως είναι φυσικό έχει ακουστεί σε πάρα πολλές σειρές αποσπασματικά (ελληνικές και ξένες), ενώ είναι μέρος του soundtrack της ταινίας The Saboteur. 

Και επειδή είναι μαγικό να ακούς το ίδιο τραγούδι σε διαφορετικές εκτελέσεις θα αναφερθώ και στις διασκευές που ακολούθησαν. Και μην νομίζεις, όχι μόνο στα αγγλικά. Έχουμε ποικιλία! Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά.. μέχρι και ελληνικά.. ο Πάριος. Ο Γιάννης ξέρεις, αλλά παρακαλώ...δεν θα 'θελα! Ας μείνουμε στα υπόλοιπα.

Η πρώτη που ξεχώρισε, με μια ιδιαίτερα ερωτική διάθεση ήρθε από την Βοστόνη και τους The Klezmer Conservatory Band

Έχουμε κι άλλους πολλούς όμως..
Kate Gibson, στο soundtrack της ταινίας Strange Days το 1995, Thalia Zedek στο αλμπουμ της Been Here and Gone, The Dresden Dolls, Fret and Fiddle στο άλμπουμ Jalousie, Jorge Drexler στο άλμπουμ Cara B, Tsufit στο άλμπουμ της Under the Mediterranean Sky  

και

Misstress Barbara στο άλμπουμ της I'm No Human σε μία πιο ρυθμική έκδοση, κάπως έτσι..

Μα το καλύτερο το άφησα για το τέλος..

Πρόκειται για μία από τις καλύτερες διασκευές που έχω ακούσει ποτέ. Η Madeleine Peyroux με την ήρεμη και συναισθηματική φωνή της έδωσε έναν άλλον τόνο στο τραγούδι όταν το 2004 το ηχογράφησε και το συμπεριέλαβε στον δεύτερο δίσκο της Carelless Love.

Μένω κι εγώ να σιγοψιθυρίζω τους στίχους...

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic 'til I'm gathered safely in
Lift me like an olive branch and be my homeward dove
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love
Oh let me see your beauty when the witnesses are gone
Let me feel you moving like they do in Babylon
Show me slowly what I only know the limits of
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the wedding now, dance me on and on
Dance me very tenderly and dance me very long
We're both of us beneath our love, we're both of us above
Dance me to the end of love
Dance me to the end of love

Dance me to the children who are asking to be born
Dance me through the curtains that our kisses have outworn
Raise a tent of shelter now, though every thread is torn
Dance me to the end of love

Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic till I'm gathered safely in
Touch me with your naked hand or touch me with your glove

*Dance Me to the End of Love*

γιατί φωνασκείτε;

10:08:00 μ.μ.

Σήμερα έτσι που συζητούσαμε αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να φωνάξω. Και να φανταστείς ότι «με κατηγορούν» για τα υψηλά ντεσιμπέλ της φωνής μου. Κι όμως. Μου πήρε γύρω στα 18 χρόνια να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω δυνατή φωνή. Ότι δεν υπάρχει δυνατή φωνή. Υπάρχει η ηρεμία στην φωνή μας. Αυτό το μοναδικό στοιχείο που αυξομειώνει την ένταση. Που προσδιορίζει την ένταση που έχουμε μέσα μας. Και όντως, έχω πολύ καιρό να λάβω παρατήρηση για να χαμηλώσω λίγο την φωνή μου γιατί ενοχλώ. Και τότε κατάλαβα ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα απολαύσει πραγματικές στιγμές ηρεμίας. Στιγμές με τον εαυτό μου σε κατάσταση νηνεμίας. Είναι αυτές οι φωνές που μπορούν να φέρουν την καταστροφή. Θυμάμαι τις φωνές των γονιών μου όταν τσακώνονταν στην κουζίνα, θυμάμαι τις φωνές της αδερφής μου σ’ εκείνον στο τηλέφωνο όταν χώριζε, θυμάμαι κι εμένα όταν φώναζα «ΦΥΓΕ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΩ.». Έκλεινα τ’ αυτιά μου σε όλα, κι όμως άκουγα τα πάντα. Μα πόσο καλές είναι οι «φωνές»; Υπάρχουν βασικά ‘καλές’ φωνές; Κι αν ναι.. πού σκατά είναι κρυμμένες;

* * *

Ξέρεις, θυμάμαι τότε πριν τρία και κάτι χρόνια που έβγαιναν τα αποτελέσματα. Πήγα στο σχολείο με μια φίλη. Χέρι-χέρι. Κρύος ιδρώτας. Μα θα μάθαινα ούτως ή άλλως. Εκείνο το λευκό χαρτί με τα μαύρα γράμματα και τους πόσους αριθμούς.. Το δάχτυλό μου χάραζε μια νοητή γραμμή κάθετα στα ονόματα.. Αλλαγή κατεύθυνσης. Τώρα ευθεία. Και όλα θόλωσαν, έτσι ξαφνικά, για πέντε-δέκα δευτερόλεπτα, για δύο-τρεις-τέσσερις αριθμούς.. όσο μου πήρε να διακρίνω τις βαθμολογίες. Έκλαιγα. Έτρεμα. Ούτε ξέρω πως σχημάτισα τους αριθμούς.. περπατώντας σαν χαμένη στην αυλή του σχολείου μέχρι..

«Έλα μπαμπά..»

«Γιατί κλαις παιδί μου; Ηρέμησε! Μίλα μου τι έγινε; Ηρέμησε!»

..η φωνή μου ίσα που έβγαινε.. καλύπτοντας το στόμα μου, ούτε εγώ ξέρω γιατί, και με τρεμάμενη φωνή κατάφερα τελικά να ξεστομίσω «Έλα μπαμπά… πέρασα…»

«Και τότε τι κλαις βρε ηλίθιο;;… κορίτσι μου…», δεν μιλούσαμε άλλο..

Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου, τότε στα πατημένα 18 που έκλαψα από ευτυχία. Δεν μου ‘χει ξανατύχει. Μα θυμάμαι αυτήν την φράση «μπαμπά.. πέρασα» όσο τίποτε, η φράση που θα καθόριζε όλο μου το μέλλον ειπώθηκε σχεδόν ψιθυριστά.

Και τότε που φώναζε εκείνος «ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Σ’ ΑΓΑΠΑΩ!» και φοβόμουν και δεν ήθελα ν’ ακούω. Γιατί κάθε φορά που ακούς κάτι σιγανά είναι αυτή η ηρεμία που σε κυριεύει και σε γαληνεύει. Και τότε το πιστεύεις. Γιατί οι φωνές ταράζουν. Δεν υπάρχει τίποτα «όμορφο» σ’ ένα υστερικό «σ’ αγαπώ», και δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό από ένα ψιθυριστό «σ’ αγαπώ» στο αυτί, έτσι που ίσα διακρίνεις την κατάληξη. Γιατί τελικά οι λέξεις χάνουν το νόημά τους όταν ειπώνονται δυνατά. Χάνουν αυτήν την ηρεμία που σαγηνεύει, που πείθει, που σε κάνει κι ερωτεύεσαι τα λόγια που ακούς. Και ξέρεις ότι κάθε φορά που φωνάζεις το δίκιο σου, το χάνεις. Γιατί να ξέρεις ότι ο άνθρωπος εκ φύσεως αναζητά την ηρεμία, γιατί τα πάθη του δεν τον αφήνουν ποτέ να την κερδίσει εξ’ ολοκλήρου. Και οι φωνές συνταράσσουν και τρομάζουν. Ο ήχος είναι η πιο επικίνδυνη από τις πέντε αισθήσεις μας. Εισέρχεται χωρίς άδεια στον οργανισμό μας και μπορεί να μας συνταράξει σε βάθος, γιατί έχει το ταλέντο να επικοινωνεί με το πιο επικίνδυνο όπλο μας.. τον ανθρώπινο νου. Γι’ αυτό σου λέω σε παρακαλώ, μην μου φωνάζεις. Γιατί το μυαλό μου πάντα είναι εκεί και καταγράφει τα λόγια σου. Κι αν τύχει και κάνω λάθος, να ξέρεις θέλω να το διορθώσω. Κι αν τύχει και κάνεις λάθος, μη σου φωνάζεις.. Κι αν τύχει και το ξανακάνω, διόρθωσέ με.. μα πες το μου ψιθυριστά στ’ αυτί και να ξέρεις θα τ’ ακούσω καλύτερα και θα το καταλάβω, γιατί το λες και στο μυαλό μου. Πάρε με και μια αγκαλιά αφού μπορείς..

the attempt

1:57:00 π.μ.

ξεχασμένες μονΑΞΙΕΣ

1:58:00 π.μ.

6 δεκεμβρίου 2008

10:43:00 μ.μ.

με (απο)γοητεύεις

10:00:00 μ.μ.

Μεγάλες προσδοκίες, μεγάλες απογοητεύσεις; Πόσο μας βασανίζει αυτό το ζήτημα.. Αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι όταν ξεκινάς μία προσπάθεια με ‘μεγάλες προσδοκίες’ σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά.. όλα οδηγούν στην «κατρακύλα». Και τι εννοώ με τον όρο «κατρακύλα».. είναι η κατρακύλα των σκέψεων.. που πάντα σε πάει πίσω εκεί απ’ όπου ξεκίνησες. Όταν ανεβαίνεις την ανηφόρα ας πούμε με φόρα, και ξαφνικά σου σβήνει η μηχανή.

‘‘Αχ και να μην είχα έρθει από ‘δω’’, ‘‘και μου το λέγανε να το πάω

στο συνεργείο για σέρβις το σαράβαλο’’, ‘‘πάλι τα ίδια.. αφού το ξέρω

κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει.. τι τις θέλω εγώ τις ανηφόρες!’’.

Και από το πουθενά βρίσκεσαι πάλι εκεί που ξεκίνησες.. στην αρχή. Η διαφορά; Με καταρρακωμένο ηθικό αυτήν την φορά. Αξίζει τελικά τον κόπο να βάζεις πρώτη και να ξεκινάς για κάτι που πολύ πιθανόν να σε «προδώσει» πριν καλά-καλά αρχίσει; Φταίει εντέλει το ότι ανέβηκες με την πεποίθηση πως θα φτάσεις στην κορυφή, ή απλώς το ότι αποφάσισες εξαρχής να βάλεις μπροστά; Αλήθεια φταις όντως εσύ που οδηγείς; Μα αφού είναι ανηφόρα…

* * *

Υπάρχουν κάποιες καταστάσεις που δεν βγάζουν πουθενά.

Υπάρχουν κάποιες άλλες που κάπου βγάζουν, αλλά δεν είσαι προετοιμασμένος

να τις ακολουθήσεις μέχρι το τέλος. Το καλό όμως είναι ότι μπορούμε πάντα να κάνουμε τις επιλογές μας. Θα κάτσεις να βαράς ένα ντουβάρι μέχρι να πέσει;

(σίγουρα θα σπάσεις το κεφάλι σου, σίγουρα το ντουβάρι δεν θα πέσει!)

ή απλώς θα αλλάξεις πορεία; Είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιες καταστάσεις δεν μπορούν να συμβούν όπως τις έχουμε προσχεδιασμένες στο μυαλό μας. Αυτό είναι και το μαγικό της ζωής άλλωστε. Αν όλα συνέβαιναν όπως ακριβώς

τα θέλαμε και τα σκεφτόμασταν σίγουρα, πιστέψτε με, θα βαριόμασταν..

και μάλιστα πολύ σύντομα. Έτσι, λοιπόν, πάντα θα υπάρχουν δύο επιλογές·

ακόμα και όταν βρισκόμαστε σ’ ένα αδιέξοδο, σε μία ανηφόρα που μας τραβάει προς τα κάτω, έχουμε δύο επιλογές.. ή να συνεχίσουμε ες αεί να προσπαθούμε για κάτι

που θα έχει πάντοτε την ίδια απογοητευτική κατάληξη, ή να του γυρίσουμε την πλάτη πανηγυρικά και να βάλουμε μπροστά για κάτι καινούριο, διαφορετικό.

Το ντουβάρι δεν θα πέσει, η ανηφόρα δεν θα αποκτήσει μικρότερη κλίση..

ίσως όμως εμείς κάποια στιγμή να πάρουμε μία βαριοπούλα, να αγοράσουμε ένα καινούριο αυτοκίνητο και τότε να φτάσουμε ως το τέρμα..

ασπρόμαυρες μέρες * κιμωλία και μαυροπίνακας

8:28:00 μ.μ.

...ταξιδεύουμε στον χρόνο. Τότε που η ζωή ήταν ασπρόμαυρη, τόσες αντιθέσεις μα κάθε άλλο παρά οφθαλμοφανείς ήταν. Υπήρχαν, μα δεν υπερτερούσαν της γαλήνης και της ηρεμίας της ψυχής. Γιατί κυριαρχούσε μια ισορροπία. Πέρα από τις δύσκολες συνθήκες οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι και τα παιδιά.. αθώα και αμόλυντα, όπως τους αρμόζει.

Συγκινημένος ο πατέρας μου μου τηλεφώνησε να κοιτάξω την αλληλογραφία μου για να πάρω μια γεύση του δικού του "τότε".. Μια ματιά στο σχολείο του παρελθόντος θα βοηθήσει να εκτιμήσουμε όσα έχουμε και όσα ευτυχώς δεν έχουμε πλέον.

Τότε που...

..η έπαρση της σημαίας σηματοδοτούσε την αρχή της σχολικής ημέρας. (παιδόπολη τη δεκαετία του 1950)


..ο μαυροπίνακας χαρακωμένος με τα σημάδια της κιμωλίας μόλις να διακρίνονται επάνω του ..η σόμπα στη μέση της "αίθουσας" προσπαθούσε να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά.

..στα θρανία δεν διάλεγες τον διπλανό σου, δεν ήταν ένας..έξι και πάνω σε κάθε θρανίο! ..το βλέμμα του δασκάλου και τα σταυρωμένα χέρια των παιδιών ήταν η "τάξη" στην αίθουσα (1952)

..τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια.. και όχι δεν "κρυφοκοίταζε" ο ένας απ' τον άλλον, ένα βιβλίο για δύο άτομα (Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-)

..τα θρανία ήταν κι αυτά πολυτέλεια (1945)

..η αίθουσα ήταν επιλογή και όχι προϋπόθεση..εξωτερικά μαθήματα και έναν πίνακα που φαίνεται μόνο σε λίγους και αυτό με πολλή δυσκολία (Δημοτικό Σχολείο Ηπείρου-1950-)

..καμιά 60αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα μάθαιναν(Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης-1930-)

..παρά τις δυσκολίες δε θα μπορούσαν να λείψουν οι εκδηλώσεις στο τέλος της χρονιάς..Γυμναστικές Επιδείξεις.

..η ποδιά ήταν απαραίτητη στις μαθήτριες, το ίδιο και ο γιακάς (μια σχετικά πιο πρόσφατη φωτογραφία του 5ου Γυμνασίου Θηλέων Θεσσαλονίκης)

Και σαν ν' ακούω την Βουγιουκλάκη κάπου στο βάθος να φωνάζει "Κύριε Φλωρά, Κύριε Φλωρά!"..

"Μητέρα, μου σιδέρωσες την ποδιά για αύριο;" ...περίεργο ακούγεται (πιο περίεργη, ωστόσο μου ακούστηκε η προσφώνηση!). Θα το δοκίμαζα να σου πω το "ασπρόμαυρο".. όλοι χρειαζόμαστε άλλωστε μία δόση από παλιά καλή ασπρόμαυρη εποχή.