-μωρέ, πάμε; -και δεν πάμε!
11:39:00 μ.μ.Είναι κι αυτό που οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονται στο λεπτό. Να, ας πούμε σήμερα «για ένα καφεδάκι μωρέ για λίγο» θα πηγαίνα...
11:39:00 μ.μ.
Είναι κι αυτό που οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονται στο λεπτό.
Να, ας πούμε σήμερα «για ένα καφεδάκι μωρέ για λίγο» θα πηγαίναμε και μετά σπίτι και ξεκούραση. Μα τόσοι οι πειρασμοί τριγύρω που καταλήξαμε για φαγοπότι σε ταβερνάκι σ’ένα απ’τα όμορφα στενά της πόλης. Έτσι συμβαίνει πάντα, η στιγμή αλλάζει τα πράγματα. Είναι πώς θα στη ‘βαρέσει’ που λέμε, και από το ‘έτσι’ θα καταλήξεις στο ‘αλλιώς’ κι απ’το ‘σ’εκείνον’ ‘στον άλλον’.
Τόσο αλλάζουν τα πράγματα στη στιγμή που με τρομάζει ώρες-ώρες. Φοβάμαι ότι αυτό που θα σκέφτομαι καιρό πολύ, μπορεί μέσα σ’ένα λεπτό να το προδώσω για κάτι διαφορετικό γιατί απλώς θα το σκεφτώ αλλιώς. «Και είναι κακό αυτό;» Καλό, κακό.. ούτε ξέρω. Διαφορετικό ας το πούμε.
Είναι αυτό το «θα δούμε, μωρέ, εκείνη τη στιγμή» που δεν μπορούσα να διανοηθώ ποτέ, που πλέον χρησιμοποιώ συνεχώς. Είναι «εκείνη η στιγμή» που πιο πολύ είμαι περίεργη για το πότε θα έρθει και θα τ’αλλάξει όλα. Μέσα στο κεφάλι μου, στο κεφάλι του απέναντί μου, αυτού που είναι δίπλα κι εκείνου που είναι μακριά μου. Μα όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι για το ‘άλλο’ το ‘διαφορετικό’, όχι αυτό που σχεδίαζες και σκεφτόσουν τόσο καιρό, θα έρθει αυτή η ρουφιάνα η «εκείνη η στιγμή» και θα ανατραπούν όλα. Όχι από άλλον, από εσένα. Ειρωνικό, περίεργο, τρομακτικό λίγο, μα άκρως γοητευτικό εγώ λέω. Γιατί είναι ωραία να σε εκπλήσσουν, και τις περισσότερες φορές τις καλύτερες εκπλήξεις μας τις κάνει ο ίδιος μας ο εαυτός..
Με αποφάσεις, λέξεις, κινήσεις, ίσως κι ένα φιλί απ’το πουθενά.
 |
"Μαμά, κοίτα!" |
«Αυθορμητισμός λέγεται, μωρό μου.. live with it», μου είπαν χθες. Μ’άρεσε. Fav.
