Το νέο μαξιλάρι μου είναι εξαιρετικό. Πήρα κι ένα καινούριο αγγλικό βιβλίο. Ροζ είναι, με ανάγλυφα γράμματα. Στηρίζομαι με τα πόδια στο γραφείο μου, ενώ στα δεξιά έχω βάλει την ηλεκτρική σόμπα να καίει στις δύο σκάλες. Πότε πότε κατεβάζω εναλλάξ το δεξί χέρι που κρατάει το βιβλίο για να ζεσταθεί - το άλλο είναι χωμένο στην τσέπη του φούτερ. Σκούρο ροζ κι αυτό. (τί έχω πάθει;) Η αδερφή μου στο άλλο δωμάτιο έφυγε κι άφησε ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Μπάζει λίγο και προς τα μένα. Το πιο ενοχλητικό είναι ότι μισο-κουνιέται και η πόρτα μου. 

-Σήμερα τράκαρα με το αυτοκίνητο. 
-Καλά και γιατί δεν μου είπες τίποτα; 
-Στο λέω τώρα.
-Όχι τώρα, την ώρα που έγινε. 
-Και..;
-Τί και; τί είναι αυτά που λες;
-Και τι θα έκανες;
-Τί είναι αυτά που λές; γιατί σκέφτεσαι έτσι; 
-Δεν έπαθα τίποτα καλά είμαι. 
-Χαίρομαι μάτια μου, έπρεπε να μου το είχες πει όμως, γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα..
-Τί θα έκανες; πες μου γαμώτο τι θα έκανες;;
..
-Δεν απαντάς. Γιατί δεν θα έκανες τίποτα. Δεν θα μπορούσες να κάνεις τίποτα. 
-Αφού ξέρεις ότι και για μένα είναι δύσκολο..
-Ναι το ξέρω και για μένα.
-Αφού σ'αγαπώ.
..
-Σ'αγαπώ. Γιατί δεν μιλάς;
-Τί να πω;
-Πες κι εσύ ότι μ'αγαπάς. 
-Δεν μπορώ πια. 
-Τί λες;
-Η ζωή μου συνεχίζεται μακριά σου. Η ζωή μου συνεχίζεται χωρίς εσένα. Χωρίς εσένα. Νιώθω ότι..
-Ότι..;
-Ότι συνήθισα να μην είσαι εδώ. 
-Πώς γίνεται να μην μ'αγαπάς; Δεν σου λείπω πια;; Δεν με σκέφτεσαι;
-Γνώρισα έναν τύπο στο σεμινάριο. Κάνουμε καλή παρέα.. Την Κυριακή πήγαμε σινεμά. Την Παρασκευή πήγαμε θέατρο. Γελάμε πολύ. Κάνουμε βόλτες στην Αθήνα.. Μαζί ήμασταν στο τρακάρισμα.
-Σε πήδηξε;
-Δεν καταλαβαίνεις.. Δεν θέλω να κάνω σεξ μαζί του. Δεν θέλω να τον φιλήσω. Δεν θέλω να του πιάσω το χέρι στον δρόμο.. Θέλεις να πάμε σινεμά το βράδυ; Έχει στο ΑΤΤΙΚΟΝ αφιέρωμα στο "NOIR" ξέρεις πόσο μου αρέσει..
-Πώς τον λένε τον μαλάκα; Θα κλείσω εισιτήρια αύριο για Ελλάδα. Θα τον γαμήσω τον παλιομαλάκα.
-Έχει αφιέρωμα στο "NOIR"..
-Κι εσύ..εσύ... πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Καλά δεν βλέπεις ότι θέλει να σε πηδήξει;
-Η πρώτη προβολή ξεκινάει στις 10.30 και έχει την επόμενη ταινία στις 12.15.. μπορούμε να κάτσουμε και στην δεύτερη αν θέλεις..
-Πάψε πια με το κωλοσινεμά. Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει αυτό για μένα έτσι; Θα χάσω και τρεις μέρες  απ'τη δουλειά. Γαμώ το κέρατο μου μέσα..
-Δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει για μένα το σινεμά.. 
-ΣΚΑΣΕ ΣΚΑΣΕ..
-Συνήθισα να μην είσαι εδώ.. Πάω να ετοιμαστώ. Πήγε ήδη 9 παρά. Καληνύχτα.
(έκλεισε το καπάκι του λαπτοπ, αποσύνδεσε την κάμερα και την πέταξε στα σκουπίδια, τύλιξε τα ακουστικά με το μικρόφωνο, τα έβαλε στο συρτάρι και άναψε το θερμοσίφωνο)

 *    *    *

 *    *    *

(χτύπημα στην πόρτα)

-..Περίμενε ρε μου χτυπάνε την πόρτα μάλλον η Κινέζα από δίπλα θα έχει ερωτήσεις πάλι για τους κανονισμούς.. θα σε πάρω σε λίγο. 

...

-Τί κάνεις εσύ εδώ; 

-Ήρθα να σε βοηθήσω να γράψεις το report. Όλη η Αθήνα ξέρει πόσο απρόσεκτη είσαι..
- 8 ώρες πτήση για ένα report;
-Αφού σου είπα μωρό μου. Τί είναι η απόσταση; Ένα ταξίδι. Και ποιός δεν τρελαίνεται για ταξίδια;

(φιλιούνται αγκαλιά στην εξώπορτα για ώρα)

Θεωρούσα το "μακριά" μετρήσιμο κάποτε θυμάμαι. Ότι βάζεις κάτω τον χάρτη, παίρνεις το υποδεκάμετρο και μετράς.. με τα εκατοστά πρώτα, μετά ανάλογα της κλίμακας του χάρτη ο υπολογισμός και έχεις το "πόσο μακριά". Άλλοτε το σκεφτόμουν σε τραγούδια.. ένα-δυο-τρία-τέσσερα και ένα μισό ή η μισή συλλογή του i-pod. Υπήρχαν φορές που μετριόταν σε τοις εκατό. 50% μπαταρία, 10% ή και καθόλου. Μετά έλεγα αν δεν είναι σε τραγούδια θα είναι σε τσιγάρα, ή σε συζητήσεις στο αυτοκίνητο. Κάποιες φορές το "μακριά" ήταν μαγικά μετρήσιμο. Αυτό γινόταν στα παιχνίδια στις συναντήσεις, στο τηλέφωνο..



..Κάποιες άλλες φορές ήταν μετρήσιμο σε ευρώ. Εμμέσως δηλαδή.. σε ταξί, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα. Ή να.. τυχαίνει να γίνει κάτι άσχετο στον δρόμο, να ακούσεις έναν άγνωστο να μιλάει στο κινητό στη στάση και να αναφέρει ένα όνομα, τον τίτλο μιας ταινίας, έναν τραγουδιστή, ένα νησί.. Και θυμάσαι τον τάδε, τον Ταραντίνο, τους The Who, τις Κυκλάδες.. Ή αν δεν είναι κάτι που ακούς θα είναι κάτι που βλέπεις, μια πινακίδα κομμωτηρίου ή ένα ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ με τα 5 πρώτα νούμερα ίδια με έναν γνώριμο αριθμό κινητού. Ή μπορεί να σου μυρίσουν πατάτες και κεφτεδάκια να τηγανίζονται, ή καμένο φαγητό από αφηρημάδα ή ο αέρας να φέρει την μυρωδιά του βασιλικού, όπως σε εκείνο το κοκτέηλ τότε.. Μπορεί και να συμβεί να θέλεις να πιεις κοκα-κολα, να πιάνεις το μπουκάλι και να γλιστράνε τα χέρια σου ή απλώς να μην μπορείς να το ανοίξεις εσύ ρε γαμώτο και να αναγκαστείς να το παρατήσεις στο πλάι και να πιεις νερό εναλλακτικά βλέποντας Ταραντίνο, ενώ ακούγονται οι Who κάπου στο βάθος κοιτάζοντας κλεφτά φωτογραφίες απ'τις Κυκλάδες.. Και τότε το μακριά είναι μετρήσιμο σε αναμνήσεις/ στιγμές/ νοσταλγία/ υπομονή/ δάκρυα/ γέλια/ αποφάσεις.

Και ξαφνικά κάποιος άγνωστος στην στάση αναφέρει ένα όνομα μιλώντας στο τηλέφωνο, σχολιάζει μια ταινία του Ταραντίνο και εξυμνεί τους The Who στο Woodstock, ενώ επιβεβαιώνει την διαμονή του σε κάποιο ξενοδοχείο των Κυκλάδων.. κι όμως εσύ δεν έχεις ακούσει τίποτα! Τόση αφοσίωση στον νέο κατάλογο ΙΚΕΑ. Τίποτα δεν σε αποσπά - τουλάχιστον τίποτα ενδιαφέρον. Κοιτάζεις έξω από το λεωφορείο στον γυρισμό και το μόνο που διακρίνεις είναι ανθρώπους να περπατούν, να κρατιούνται χέρι-χέρι, να κοιτάζουν χάρτες και να αλλάζουν κατευθύνσεις.. σαν να δείχνει το παράθυρο του λεωφορείου τα πράγματα αλλιώτικα πλέον. Ανοίγεις την μπαλκονόπορτα φτάνοντας σπίτι και μυρίζεις όλες τις συνταγές που ετοιμάζονται στην γειτονιά, έτσι σαν χημεία, με μία νότα βασιλικού προσέχοντας κυρίως την βουκαμβίλια στο απέναντι μπαλκόνι που είναι ανθισμένη Νοέμβρη μήνα.. τίποτα το ιδιαίτερο κι όλα μαζί ευχάριστα. Βάζεις την ταινία να παίζει ενώ προσπαθείς να ανοίξεις ένα μπουκάλι κοκα-κόλα. Δεν μπορείς. Παίρνεις μια πετσέτα απ'την κουζίνα, το ανοίγεις και βάζεις σ'ένα γυάλινο ποτήρι με μια φέτα λεμόνι. Βλέπεις Ταραντίνο και σκέφτεσαι πόσο καλά έπαιξε η Uma Thurman στο Kill Bill αν και δεν της το 'χες. Από το ράδιο που έχεις ξεχάσει ανοιχτό ακούγονται οι Who και αναρωτιέσαι αν θα μπορούσε να ξαναγίνει ποτέ μια επανάσταση μεγέθους και ουσίας Woodstock... "..α ρε! φέτος να πάμε Λευκάδα στην Ελένη!". Και τότε το "μακριά" δεν είναι πια μετρήσιμο. Είναι ΠΟΛΥ πιο μακριά από το "μετρήσιμο".
Θέλω να πω.. Έρχεται εκείνη η στιγμή που οι σχέσεις έχουν φθαρεί τόσο πολύ από το παρόν που κυλάει ανενόχλητο και οι άνθρωποι που κάποτε ήταν εδώ σ'ένα παρόν που τείνει μακρινό παρελθόν, πλέον έχουν καταλήξει διάφανες φιγούρες που μετα βίας αχνοφαίνονται κάπου στο βάθος. Και ποιος νοιάζεται πλέον για κάτι που "αχνοφαίνεται" όταν υπάρχει ένα ολόκληρο σκηνικό που φαίνεται παντακάθαρα; Και αν έμαθα κάτι τους τελευταίους μήνες είναι ότι το "μακριά" μπορεί να υπάρξει πιο ουσιαστικό από οποτεδήποτε όταν δεν προσμετράται σε τίποτα. Όταν είναι απλώς μια πραγματικότητα. Και είναι απόλυτα λογικό και εξηγείται στην βαθύτερη ουσία του έτσι.. Το μακριά μας είναι το αντίθετο αυτού που έχουμε κοντά μας. 
Και μπορεί να καταλήξει παγερά αδιάφορο.

μερικές φορές συναντάς ανθρώπους που είναι ικανοί να σου φέρουν αθόρυβα την μεγαλύτερη καταστροφή. μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, τα δεξιά αριστερά, το ταβάνι στο πάτωμα και το στομάχι στο στόμα σου. το χώμα ορκίζεσαι ότι πέφτει από τον ουρανό πια και τα αστέρια είναι μικρές λάμψεις που μπορεί να συναντήσεις σε κάθε σου βήμα.. η θάλασσα κατεβαίνει μέρα νύχτα απ'την κορυφή του βουνού και οι βοσκοί βγάζουν τα πρόβατα στον ωκεανό για βοσκή. "οι άνθρωποι περπατούν πλέον με τα χέρια", σου λένε, και δεν σου φαίνεται παράδοξο ή κουραστικό. μα γιατί όχι άλλωστε;

μόνο που τους τυφώνες είναι προτιμότερο να τους παρακολουθούμε από δορυφόρο να σχηματίζουν ανάποδους κόσμους στην άμμο και να εξαφανίζονται.

γιατί τελικά, είναι ασφάλεια να νιώθεις ότι όσο σκατά και να 'σαι περπατώντας με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια στις τσέπες ψάχνοντας "το κάτι" μπορείς να βρεις τον εαυτό σου σε μια παραλία να χαζεύει τα κύματα να παίρνουν τα πάντα μακριά σ'εναν χαοτικό ορίζοντα, και είναι όμορφο και αρκετό να σηκώνεις το κεφάλι και να βλέπεις χιλιάδες μικροσκοπικές τελείες μαζεμένες σε ένα μαύρο σεντόνι.. έτσι μέσα στο χαμό, αλλά μακριά. για να το συνειδητοποιήσεις αρκεί να γυρίσεις πίσω το κεφάλι και να δεις αναποδογυρισμένα τα αντικείμενα ενώ πλέον εσύ περπατάς με τα πόδια στη γη. και ποιος θα άντεχε άλλωστε μια ζωή ανάποδα;

 

καμιά φορά θες τόσο πολύ να πας κάπου.. τόσο που καταλήγεις να φεύγεις μακριά.

για παράδειγμα, μπορεί να θες απεγνωσμένα να αγκαλιάσεις έναν άνθρωπο και να κατα-

λήγεις να αγκαλιάζεις κάποιον άλλον. ή μπορεί να θες να πας στο Λονδίνο και να

καταλήγεις στο Γκάζι. μπορεί άλλοτε να θες να βγεις για ποτό και να βγαίνεις και να πίνεις κοκα-κόλα. να θέλεις να δεις απεγνωσμένα ένα θρίλερ, και τα καταλήγεις να βλέπεις

αμερικάνικη κομεντί. ή μπορεί να θέλεις να σπάσεις στο ξύλο έναν άνθρωπο και να

καταλήγεις να τον φιλάς με πάθος. όπως και να 'χει σε όλες τις περιπτώσεις κάτι φταίει.

αν βρούμε τι θα πάψουν τα υποκατάστατα. αν βρούμε το κοινό σημείο επαφής μπορεί

να πάψουν και τα "αλλά". μέχρι τότε.. "μπορεί και να..".

*Μα στο τέλος της μέρας, λίγο οδυνηρά πάντα, θα σκέφτεσαι αυτούς

τους δυο-τρεις ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσες

να είχες ζήσει περισσότερα. Ή και τα πάντα.

Είναι εντέλει ίσως τα 15' της ζωής σου που τους αναλογούσαν.

Αν πάλι όχι. Τότε συγχαρητήρια. Είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος!