À Bout De Souffle, Jean-Luc Godar (1960)

..
-Λοιπόν.. τί να πούμε;
-Δεν ξέρω.. Δεν έχουμε τίποτα πιστεύεις;
-Α! Γι'αυτό πλέον είμαι σίγουρη!
-Είσαι σκληρή.
-Είσαι αλλού!
-Δεν είναι αυτό απλώς..
-"Απλώς".. μετά από ΟΛΑ αυτά έχεις το θάρρος να μιλάς για απλότητα;
-Δεν εννοώ αυτό..
-Αλλά;
-Άσε με να σου πω..
-Εσύ άσε με.
-Τι;
-Άσε με. Άφησέ με ρε παιδάκι μου! Τι θέλεις;
-Σε νοιάζει;
-Πλέον όχι.. νομίζω πως όχι.
-Τότε γιατί ρωτάς;
-Δεν ξέρω. Από περιέργεια ίσως..
-Μου λείπεις..
-Τώρα;
-Πάντα..
-Γιατί να σου λείπω; γιατί να πρέπει να μου πεις ότι σου λείπω;
-Ήθελα χρόνο..
-Δεν τον ζήτησες ποτέ!
-Δεν θα καταλάβαινες..
-Προσπάθησες ποτέ να μου εξηγήσεις;
-..
-Πες μου! Προσπάθησες;;
-Όχι..αλλά πίστευα όχι..
-Πίστευες ότι "θα με καταλάβαινες"..
-Ναι..
-Ε λοιπόν ξέρεις κάτι; Κι εγώ πίστευα ότι θα σε καταλάβαινα αλλά μπα..
-"Μπα"; αυτό έχεις να πεις;
-Όχι μόνο..
-Αλλά τί άλλο;
-Ότι με έδιωξες.
-Εγώ;; Εγώ σε θέλω!
-Με έδιωξες. Μπορεί να με θες. Αλλά με έδιωξες.
-Εγώ ήθελα να προσπαθήσω τί λες τώρα; Εσύ δεν μπορούσες να κάνεις λίγο υπομονή; Δεν μπορούσες..
-Τρία χρόνια προσπάθειας και τα γάμησες όλα σε τρεις μέρες. Συγχαρητήρια. Να το παίξεις τζόκερ το τριάρι. Καληνύχτα.
-Που πας;
..
-Γύρνα πίσω. Που πας;;; ΠΟΥ ΠΑΣ ΓΑΜΏΤΟ ΚΕ..που πας;

Ξάπλωσα νωρίς σήμερα.. Έχω έναν αφόρητο πονοκέφαλο από το ξεκίνημα της μέρας. Σκέφτομαι όλα όσα πρέπει να κάνω, όλα τα προγράμματα που πρέπει να χωρέσω κάπου μες την καθημερινότητά μου και ταυτοχρόνως όλους τους πιθανούς τρόπους που θα την κάνουν να πάψει να είναι τόσο βαρετή και κουραστική..
Θεε μου πονάω!!

Πίνω ένα ντεπόν με λίγο νερό, ενώ ζεσταίνω το μείγμα σοκολάτας-καφέ για εκατοστή φορά σήμερα. Η ώρα έχει πάει 9..
Πονοκέφαλος: μια καλή δικαιολογία για να πέσεις στο κρεβάτι νωρίς και αν είσαι τυχερός να αποκοιμηθείς. Με άλλα λόγια, μια καλή δικαιολογία για να σταματήσεις να σκέφτεσαι.

Πέφτω πάνω απ'τα σκεπάσματα. Βλέπω δίπλα στο μαξιλάρι ένα βιβλίο ξεχασμένο από..προχθές ίσως.. Δεν θυμάμαι. Στην άκρη είναι διπλωμένη η κόκκινη λεπτή σαλόνι-καναπές-ταινία κουβέρτα μου. Σκεπάζομαι μέχρι τη μέση και φτιάχνω στην πλάτη μου τα μαξιλάρια.. Πιάνω το βιβλίο. Έχει χοντρό βυσσινί εξώφυλλο. Η σελίδα 31 είναι τσακισμένη. Πίνω μια γουλιά καφέ πρώτα..

*

Denis Diderot
1713-1784
~
To Sophie Volland, Au Grandval,
20 October 1759

You are well! You think of me! You love me. You will always love me. I believe you: now I am happy. I live again. I can talk, work, play, walk - do anything you wish. I must have made myself very disagreeable the last two or three days. No! my love; your very presence would not have delighted me more than your first letter did.
...
Adieu, my dearest love. My affection for you is ardent and sincere. I would love you even more than I do, if I knew how.

*

Καθώς διαβάζω την τελευταία λέξη, σ'αυτό το δέκατο του δευτερολέπτου στο μυαλό μου συνθέτουν σαν παζλ οι λέξεις την σκηνή που παίζεται..
Η τζαζ- εγώ- το ζεστό ρόφημα- το βιβλίο- το γράμμα του Diderot- η ζεστασία της κουβέρτας- το χαμηλό φως απ'το πορτατίφ- η τσακισμενη σελίδα
Νομίζω αυτή είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Έτσι, από το πουθενά, σε έναν μήνα που όλα τα σκατά συμβαίνουν, σε μία μέρα το ίδιο ίδια και βαρετή με τις προηγούμενες μπορεί να ζήσεις μία ευτυχισμένη στιγμή.. έτσι, απλά, ξαφνικά και τυχαία.

Θέλω να πω..
Δεν υπάρχουν τέλεια σκηνικά
τέλειες σχέσεις
ιδανικοί άνθρωποι
ιδανικές πρώτες φορές που κάνεις έρωτα με κάποιον
ιδανικά πράγματα και πρόσωπα για να νιώσεις "ευτυχία"..
Υπάρχουν όμως κατάλληλες στιγμές.. Η κατάλληλη στιγμή είναι εκείνη η στιγμή που ακόμα και τα πιο ακατάλληλα εκ πρώτης όψεως πρόσωπα, οι πιο ακατάλληλοι φαινομενικά χώροι, οι πιο ακατάλληλες λέξεις γίνονται όλα ιδανικά και τότε έχεις μια Ιδανική Στιγμή.
Έχεις μία Ευτυχισμένη Στιγμή.
Και το πιο όμορφο χαρακτηριστικό μιας Ευτυχισμένης Στιγμής είναι ότι την αναγνωρίζεις αφού έχει συμβεί.. Ούτε πριν ούτε κατά την διάρκεια. Μετά.

Και "τότε", λες, "ευτύχησα".

http://youtu.be/wnPFSJMRHQs

(κάποια βράδια νιώθω ότι δεν καταλαβαίνω. νιώθω ότι όλα είναι μυστήρια. όλα. τα πάντα, όχι μόνο οι σχέσεις. τα τραγούδια, οι ταινίες, οι διαδρομές, ο τρόπος που φιλιόμαστε, ο τρόπος που καπνίζουμε ή που πίνουμε ουίσκι.. ο τρόπος που κοιταζόμαστε και ο τρόπος που κοιτάμε το ρολόι μας, ο χρόνος, τα λεπτά, οι στιγμές, η χαρτοσακούλα που είναι πεταμένη στον δρόμο, ο δρόμος.. το τηλέφωνο που χτυπάει, το τηλέφωνο που χτυπάει και δεν είσαι εσύ, εσύ.. τα γράμματα, τα κεφαλαία και τα μικρά, τα κόμματα, οι τελείες, οι ατέλειές μας, εμείς.. το πουκάμισο το γαλάζιο που έχω ακόμα στην ντουλάπα μου, το κόκκινο κασκόλ, τα γάντια μου, τα σκουλαρίκια με την πράσινη πέτρα, τα βότσαλα, η θάλασσα.. ο αέρας που φυσάει μου φαίνεται μυστήριος, και οι ψιχάλες της βροχής που τώρα ξεκινάει, τα φύλλα που πέφτουν γιατί ήρθε το φθινόπωρο, το τσουχτερό κρύο του χειμώνα και ο καπνός από τα τζάκια που τώρα έχει γεμίσει τον ουρανό της πόλης.. η πόλη. τα φώτα. τα φανάρια όταν αλλάζουν χρώμα, όταν δεν ανάβουν καν. τα μάτια σου και τα δικά μου.. τα μάτια του που απορεί και με κοιτάζει. τα χείλια του. τα λόγια μας.. αυτά που λέμε, αυτά που δεν λέμε και αυτά που σκεφτόμαστε, ότι σκεφτόμαστε.. ό,τι γράφουμε.. οι ήχοι. τα δάκρυα. το μαξιλάρι που μουσκεύει καμιά φορά στον ύπνο δίχως να το πάρουμε χαμπάρι το βράδυ και το πρωί τα μάτια είναι πιο κόκκινα από τα φανάρια που μας σταματήσανε εκείνο το βράδυ στην Κηφισίας και μας έσωσαν.. ο πρώτος καφές. ο ελληνικός και η μυρωδιά του, η ζάχαρη στην μύτη του κουταλιού. η μύτη μου όταν είναι κρύα και με πιάνει πονοκέφαλος.. το μυαλό μου που καμιά φορά παγώνει. πώς το χάνω και πώς το ξαναβρίσκω.. οι συναντήσεις μας, οι κρυφές και οι κοινές μας παρέες.. οι φίλοι. τα βράδια και το κρασί που ρέει και κάνει τα πάντα ευκολότερα.. οι παρουσίες και οι απουσίες. το να σου λείπει κάποιος και το μην σου λείπει πια κανείς.. το να είσαι μόνος, το να μην μπορείς να είσαι μόνος ή το να το θέλεις.. η συντροφιά. η αγάπη; τίποτα πιο μυστηριώδες από την αγάπη..

*και τότε νιώθω σαν να χάνομαι στην πόλη μου χωρίς να το καταλαβαίνω..

-Κατέβα σε παρακαλώ..

"Η ζωή μου ήταν δική μου μέχρι που σε γνώρισα.."

Κοίταξα το ρολόι μου και είδα ότι έχει περάσει μόνο ένα λεπτό. 7:49. Το σκέπασα με το μανίκι, ανακουφίστηκα και επιβράδυνα το βήμα μου.. Όπως γύρισα να επιβεβαιώσω ότι δεν πάω πάνω στο κοντινότερο δέντρο ή σε καμιά κολώνα παρατήρησα ότι σαν να φωτίστηκε ο δρόμος. Και όντως.. κοίταξα δεξιά αριστερά και είδα τα μπαλκόνια στολισμένα. (..πώς;) Πιο στολισμένα από ποτέ ήταν! Άγιοι βασίλιδες να σκαρφαλώνουν με κάτι άσπρες σκάλες κλεφτά στα σπίτια, αστέρια να ανάβουν και να δείχνουν δρόμους που ούτε ξέρω που πήγαιναν.. Κι εγώ να συνεχίζω ευθεία. (Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενη ήμουν!) Σκεφτόμουνα τις φετινές γιορτές, την Χ. που έρχεται, την Α., την Ε., τις 2Ε. που θα γίνουμε πάλι τρεις μες τη βδομάδα, τον Σ. που μου λείπει, τον Δ. που είναι 25 αλλά ίσως 5 τελικά, την Χ. που θέλει να φύγουμε γι' αλλού, τον Π. που επιστρέφει, την Μ. που θυμήθηκα χθες πόσο μου είχε λείψει, την V.μου που θέλω να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω να την βρω, την νονά μου στην Αμερική, τον Γ. που σκέφτομαι το ύφος του όταν του λέω μία ακόμα μαλακία και κάνει την χαρακτηριστική του κίνηση με το τσιγάρο και γελάω, την αδερφή μου που αλλάζει ζωή.. και τους ένιωσα όλους τόσο.. εδώ. Έχω την αίσθηση ότι τώρα άναβαν τα φωτάκια πιο έντονα και ρυθμικά σαν να χόρευαν στα μπαλκόνια. Νομίζω ότι άθελά μου άρχισα να γελάω στο δρόμο. Με τα χέρια στις τσέπες συνέχισα να προχωράω.. Ψάχνοντας τον αριθμό 8. Και ενώ τα λαμπάκια άλλαζαν χρώματα στην νύχτα εγώ τυφλωνόμουν και έχανα τους αριθμούς στις πόρτες.

Βρήκα το 8. Ψάχνω το όνομα στο κουδούνι.. Στον 3ο είναι. Χτυπάω και μπαίνω. (Το ασανσέρ είναι χαλασμένο ε; Δεν βαριέσαι; σκάλες.) Καθώς ανεβαίνω τους ορόφους θυμάμαι τα λαμπάκια και τα χρώματά τους και μου 'ρχονται στο μυαλό όλοι οι άνθρωποί μου και τα χρώματα που εκπέμπουν σε φως.. αυτοί που επιλέξαμε να ζούμε το σήμερα μαζί. Πλάι πλάι ή από απόσταση. Με έναν καφέ, μία βόλτα στη θάλασσα ή από μπαρ σε μπαρ ένα Σάββατο βράδυ, μιλώντας με τις ώρες στο τηλέφωνο, βλέποντας την ίδια ταινία από διαφορετικό καναπέ και σχολιάζοντας με μηνύματα, με ένα mail ή ένα ραντεβού στην Κοραή σε καμιά ώρα..