tell Him today *

Τα πάθη της βροχής, Κική Δημουλά

1:46:00 μ.μ.

Costa Magica

9:50:00 μ.μ.

Φεύγει το Costa Magica!

Και τι σε νοιάζει; Δεν με νοιάζει. Δηλαδή δεν ξέρω.. ίσως και να με νοιάζει. Αλλά και να με νοιάζει εσένα τι σε νοιάζει αν με νοιάζει ή όχι; Όπως και να χει δεν έχει να κάνει με σένα. Ή μήπως έχει; Όχι δεν έχει. Είναι κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό και ανεξάρτητο. Το ρυμουλκούν έξω απ'το λιμάνι. Καταλαβαίνεις τώρα τι εννοώ; Δεν φεύγει απλώς. Το ρυμουλκούν. Βλέπεις; Οι άνθρωποι ίσα που φαίνονται. Είναι μικροί και αυτό σαν ενωμένες τεράστιες πολυκατοικίες τους φιλοξενεί στις ταράτσες του. Έχει σχεδόν καλύψει όλο το οπτικό μου πεδίο. Είναι περίεργο να μην έχεις εναλλακτικές στο που να κοιτάξεις. Δηλαδή βλέπω μόνο αυτό. Μόνο. Ευτυχώς, λέω, κινείται. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, ησυχάστε!

Αν θα μπορούσα να κινηθώ εγώ; Φυσικά και θα μπορούσα, τι ανοησίες είναι αυτές! Απλώς.. Δεν ξέρω. Δεν είναι η ώρα τώρα. Εγώ απλώς κάθομαι. Ήρθα και κάθομαι, για λίγο.
Προχωράει, και το φουγάρο του κοντεύει να κρύψει τον ήλιο. Ίσως αν στρίψω λίγο το σώμα μου αριστερά.. Καλύτερα τώρα. Αναρωτιέμαι πώς κανένας τους δεν έχει δελεαστεί ακόμη να πέσει στη θάλασσα. Να κάνει αυτήν την συναρπαστική βουτιά. Ποιος δεν θα ήθελε να δοκιμάσει να πέσει από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας χωρίς να σκοτωθεί; Μη το λες.. Δεν νομίζω να πάθαινα κάτι. Εσένα τι σε νοιάζει άλλωστε;
Για δες! Δες! Έκρυψε τον ήλιο! Μα αυτό είναι θαυμάσιο! Βγάζεις τα γυαλιά και συνειδητοποιείς ότι θέλεις τον ήλιο πάλι. Μα τί θα γίνει μ'αυτό το πλοίο;

Ας φύγει.

Φεύγει.

Το πλοίο πάνω γράφει "τζένοβα". Δεν με νοιάζει τι γράφει. Με νοιάζει που φεύγει χωρίς να κάνει κάτι. Οτιδήποτε! Εννοώ. Φεύγει; Έτσι απλά; Καλά δεν με νοιάζει, στο ξανά είπα. Απλώς να, σκεφτόμουν.. Ούτε ένας άνθρωπος δεν βούτηξε. Ούτε ένας άνθρωπος δεν σήκωσε το χέρι του να μας δείξει κάτι. Οτιδήποτε. Και ωω! πόσοι άνθρωποι κρέμονταν απ'αυτό το πλοίο. Μπορεί να λες, είναι βρόμικα τα νερά. Και μπορεί όντως να είναι, αλλά δες μια στιγμή ανθρώπους να πηδούν στην θάλασσα και να γελάνε. Σταμάτα, δεν παθαίνουν τίποτα. Ησύχασε πια!
Δεν είναι αδιαφορία. Μην το λες. Καμιά φορά με ενδιαφέρει περισσότερο απ'όσο θα έπρεπε.

Γιατί στο διάολο νοιάζεσαι γι'αυτό το πλοίο ρε γαμώτο; Εγώ; Δεν νοιάζομαι. Εγώ ήρθα απλώς να κάνω μια βόλτα στο λιμάνι κι εκείνο έτυχε να φεύγει. Δεν συναντηθήκαμε για ώρα. Μην ανησυχείς αυτό ήταν..

Έφυγε.

Ο ήλιος καίει, και είναι τέλη Αυγούστου.
Το λιμάνι θα φαντάζει πάντα υπέροχο, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να το κολυμπήσω ποτέ μου. Αρκεί που κάποιες μέρες θα ξέρω ότι μες την τρέλα της ζέστης, θα το θέλω περισσότερο απ'οτιδήποτε.

φεγγάρι με ήλιο

1:53:00 π.μ.

τσίρκο γρανίτα και νερό

2:20:00 π.μ.

Έχω να γράψω ένα κείμενο για το φεστιβάλ. Ένα κείμενο "χωρίς πίεση χωρίς υποχρέωση". Μα γιατί μου φαίνονται όλα υποχρέωση τελευταία; Αλλά αυτό θέλω να το κάνω.

Είχε κόσμο, πήραμε γρανίτα λεμόνι και είδαμε μια ταινία με τσίρκο. Δεν μου αρέσει το τσίρκο. Η ταινία μου άρεσε. Κάποια παιδιά έπαιζαν μουσική. Μετά φύγαμε και πήγαμε να πιούμε κάτι. Εγώ ήπια μια λεμονάδα. Με πάγο. Η κοπέλα που σέρβιρε ήταν πολύ ευγενική και μας έφερνε συνέχεια νερό. Μου αρέσει πολύ το νερό. Δεν έχει γεύση, αλλά εμένα μου αρέσει. Μετά πήγαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε σπίτι μας. Εγώ νύσταζα πολύ. Έπλυνα τα δόντια μου, ήπια ένα ποτήρι νερό, έκανα τσίσα μου και ξάπλωσα. Κοιμήθηκα αμέσως.

Το Τσίρκο
Θυμάμαι το τσίρκο. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν μ'αρέσει το τσίρκο. Δεν είναι τόσο το θέμα με τα ζώα ή τα ζωγραφισμένα χαμόγελα των κλόουν. Ή μήπως είναι; Δεν νομίζω. Νομίζω είναι κάτι γενικότερο. Μικρή με θυμάμαι να λέω στον πατέρα μου πόσο θέλω να πάμε με την αδερφή μου στο τσίρκο Μεντράνο που είχε έρθει στην Αθήνα. Οι κολώνες στο ποτάμι ήταν γεμάτες από αφίσες του. Θυμάμαι την τίγρη στην αφίσα. Μία αφίσα φούξια με κόκκινο. Αυτά θυμάμαι. Μπράβο, είναι αρκετά.
(-Τι έφαγες χθες για πρωινό; -Καφέ με μπισκότα; Όχι.. γάλα τότε. Όχι.. δεν θυμάμαι. Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι παράτα με!)
Δεν μπορώ να εξακριβώσω αν πήγαμε τελικά ή όχι γιατί δεν θυμάται κανείς μας. Όμως κάποια χρόνια αργότερα πήγα, θυμάμαι, με τον θείο μου και την ξαδέρφη μου σ'ένα τσίρκο λίγο έξω απ'την Αττική. Δεν είχε πολύ κόσμο. Εγώ παρακολουθούσα τον θείο μου που τον έπαιρνε ο ύπνος, ροχάλιζε, του τρέχανε και λίγο τα σάλια και πότε πότε ξυπνούσε τρομαγμένος και χειροκροτούσε.
Ε, και γελούσα μ'αυτό.
Δεν θυμάμαι να παρακολουθώ κάτι άλλο. Δεν αγαπούσα βέβαια ποτέ ιδιαίτερα τον θείο μου. Μου περνούσε αδιάφορος όπως και όλοι μας σ'εκείνον. Δεν αγαπούσα ούτε το τσίρκο καθώς φάνηκε. Καλά ταιριασμένα.

Η Γρανίτα
Πρώτη φορά γρανίτα δοκίμασα στα εντατικά θερινά μαθήματα Αγγλικών που κάναμε με την Β. στο φροντιστήριο της γειτονιάς. Απέναντι ακριβώς ήταν ένα ψιλικατζίδικο. Το αγαπούσα αυτό το ψιλικατζίδικο. Έκλεισε βέβαια πια.
Πήρα πορτοκάλι. Δύο γεύσεις είχε, πορτοκάλι και φράουλα. Απέφευγα συστηματικά τη φράουλα. Μου περνούσε παγερά αδιάφορη και γευστικώς και χρωματικώς. Αρκετά χρόνια μετά έμαθα ότι έχω αλλεργία. Η γρανίτα ήταν υπέροχη. Από εκείνη τη μέρα παίρναμε σχεδόν κάθε φορά στο διάλειμμα.
Άργησα πολύ να μάθω ότι η γρανίτα πωλείται και σε μορφή ροφήματος. Δεν έχω πάρει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Προχθές ήταν μία από αυτές τις όχι-πολλές φορές. Πήρα λεμόνι. Δεν ήταν πολύ καλή. Ένιωθα ότι αν μπορούσα να ρουφήξω δυνατά θα ρουφούσα όλο το χρώμα και θα έμενε μόνο ο λευκός επιμελημένα τριμμένος πάγος - ο πάγος όταν είναι τριμμένη μάζα είναι λευκός, εγώ τον βλέπω, δεν είναι διαφανής.
Μετά πήρα λεμονάδα.
Έχω τόση αδυναμία στο λεμόνι; Αυτό πάλι από πότε; Μικρή μπορώ να θυμηθώ καθαρά ότι μια φορά τρώγοντας μπιφτέκι είχα καταπιεί ένα κουκούτσι από λεμόνι και πήγα να πνιγώ - μια άλλη φορά (φέτος) πήγα να πνιγώ με ψαροκόκαλο, άσχημος θάνατος ο πνιγμός δεν θα τον επέλεγα.
Τι έλεγα; Α ναι. Και πήρα λεμονάδα. Ήταν ωραία. Είχε και αρκετό πάγο.
Τι κρίμα που έχει τόσο άσχημο χρώμα.

Ο Κινηματογράφος
Ο βουβός κινηματογράφος είναι βουβός. Αλλά προχθές ήταν βουβός με τραγούδια. Τα παιδιά που έπαιζαν μουσική ήταν εκπληκτικά. Εντάξει "εκπληκτικά" δεν ξέρω αν ήταν όντως, αλλά έπαιζαν καλά. Γιατί ενθουσιάστηκα άραγε τόσο; Νομίζω μου άρεσε κάπως ο ντράμερ. Ιδανικά θα ήθελα να βγαίνω με μπασίστα. Έχει ωραίο ήχο το μπάσο. Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που παίζουν μουσική; Δεν είναι ότι τους ερωτεύεσαι πιο εύκολα.. Είναι μάλλον ότι τους γουστάρεις περισσότερο. "Γουστάρω" αυτό είναι όντως το κατάλληλο ρήμα. Μπράβο, το βρήκα.
Παίξε μου το αγαπημένο σου κομμάτι..

Το Νερό
Εκείνο το βράδυ ήπια πολύ νερό. Λένε πως δεν έχει γεύση, μα εμένα μου αρέσει. Κι αφού μου αρέσει σημαίνει ότι το γεύομαι.
Εγώ.
Αρκεί αυτό το "αφού Εγώ" κάποιες φορές για να μείνεις κάπου.
Ήπια κοντά 5 ποτήρια εκείνο το βράδυ. Έφταιγε και η κοπέλα που μας γέμιζε συνέχεια τα ποτήρια. Μας χαμογελούσε και μας ζητούσε συγγνώμη κάθε φορά που ερχόταν ενώ μιλούσαμε. Η ευγένεια είναι κάτι σαν ασανσέρ. Είναι αυτό το *τσακ* που μπορεί να σε οδηγήσει από την είσοδο της πολυκατοικίας στην ταράτσα που βλέπει την Ακρόπολη χωρίς καν να πληρώσεις εισιτήριο.

Έπλυνα τα δόντια μου.
Τελειώνω το μπουκαλάκι με το νερό μου και πάω να ξαπλώσω. Δεν θέλω να πάω να κατουρήσω. Λογικά θα σηκωθώ κατά τις 5.
Εντάξει, δεν πειράζει. Θα βγω και λίγο στο μπαλκόνι.
Έχει αεράκι απόψε. Κρίμα να πάει χαμένο τέτοιο ωραίο δροσερό ξημέρωμα.

(Γιατί δεν νυστάζεις γαμώτο σου; Κοιμήσου!)

( ή μπορείς και να βάλεις την μπλούζα των Ramones και να ακούσεις Ramones με τα ακουστικά και να χοροπηδάς ήσυχα πάνω στο κρεβάτι. Αλήθεια γιατί δεν το είχες κάνει μέχρι σήμερα;)

κομματιάζονται τα κομμάτια αγάπη μου;

4:21:00 π.μ.

Αρκεί να δεις τον έρωτα του άλλου στα μάτια του για σένα για να καταλάβεις για ποιο πράγμα ξενυχτάς.
Ακούγοντας όλα αυτά που θα ήθελες να πεις εσύ, κάνοντας όλες εκείνες τις κινήσεις που εσύ θα ήθελες να έχεις κάνει, κοιτάζοντας ακριβώς όπως εσύ θα ήθελες να έχεις κοιτάξει. Τρομάζεις με τις λέξεις και πολλές φορές σε εντυπωσιάζει το πόσο ίδια θα τις χρησιμοποιούσες. Ίσως ο χρόνος και ο τόπος να ήταν διαφορετικός, αλλά ίσως πάλι και να ήταν ο ιδανικός. Και να πιάνεις τον εαυτό σου να μελετάει τις κινήσεις του ανθρώπου που είναι απέναντί σου, καπνίζοντας μεθοδικά το τελευταίο τσιγάρο σου μαζί του, και να συνειδητοποιείς το μέγεθος της ειρωνείας όσο η ώρα περνάει από τους δείκτες του ρολογιού σου. Γιατί τι κρίμα να μην κινούνται όλοι οι δείκτες με την ίδια φορά στα μυαλά δύο ανθρώπων. Μα το μεγαλύτερο κρίμα απ'όλα είναι το ρολόι το ίδιο. Πως δεν σταματάει και δεν σταματιέται. Πως κι αν σπάσει ακόμα συνεχίζει να μετρά.

Δεν μπορείς να πονέσεις παρά μόνο για ό,τι ξέρεις. Αν αυτό καταφερθεί τότε γινόμαστε σχεδόν ατρόμητοι.
Και είναι ειρωνικό, ίσως το πιο ειρωνικό πράγμα που μπορεί να συμβεί να μην ερωτεύεσαι τον άνθρωπο που σ'έχει ερωτευθεί, μα στάσου.. Είσαι ίσως ήδη ερωτευμένος. Μπορεί κάποιος να ερωτευτεί διπλά; Μπορεί. Μπορεί διπλά και τριπλά και τετραπλά και δέκα φορές και εκατό ακόμα. Αρκεί να ερωτευτεί τον ίδιο άνθρωπο. Κι αν το καταφέρει τότε αξίζει όλα τα μπράβο του κόσμου. Μα πώς μπορεί; Μπορεί να ξεχωρίσει εκείνον από το φιλί. Γιατί ένα φιλί μπορεί να σε ρίξει από το ρετιρέ στα πιο ανήλιαγα υπόγεια και από τα μπουντρούμια να σε ανεβάσει στο ψηλότερο σημείο της πόλης για να δεις την Αθήνα όπως δεν την είχες ξανά δει ποτέ σου. Κι όταν πλαγιάζεις με έναν άνθρωπο αυτό να σκέφτεσαι, αν μπορείς να τον ερωτευτείς κι απόψε κι αύριο το πρωί και το μεσημέρι όταν θα λείπει. Να το σκεφτείς και να προσέξεις μήπως λογικευτείς. Γιατί με το μυαλό ερωτεύονται οι άνθρωποι για πάντα. Κι όταν έχεις λογική και βρει το μυαλό σου τι του λείπει τότε ψάξ'το σαν να είναι το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου αυτό που λείπει.

Και να θες να συναντήσεις έναν άνθρωπο με όλο σου το είναι και το είναι να μην είναι αρκετό.
Γιατί δεν έχει σημασία το να θέλεις να είσαι μπροστά στον άλλον. Σκεφτόμουν πολλές φορές τι διαλόγους θα έκανα αν βρισκόσουν μπροστά μου. Σκεφτόμουν ίσως να έγραφα το ιδανικό σενάριο, το σενάριο δεύτερης διαλογής και μετά εκείνο της τρίτης το λιγότερο επικρατές. Και σκεφτόμουν πάντα κάθε "και" κάθε τελεία ή παύση μου, και τις δικές σου ανάσες ακόμη θα υπολόγιζα, θα προσπαθούσα δηλαδή, για να μπορώ να κρατήσω έναν ρυθμό στα λόγια μου και τις σιωπές μου. Μόνο που δεν υπολόγιζα τα πόδια μου. Γιατί τα γόνατά μου πολλές φορές με πρόδωσαν όταν έπρεπε να τρέξω. Θυμάμαι τότε που έστριψα στο στενό και έπεσα επάνω σου μετά από χρόνια. Δεν χρειάστηκε να ανεβάσω το κεφάλι μου. Έμεινα να κοιτάζω στα πόδια σου και το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να μας φανταστώ να περπατάμε μαζί την Αθήνα, ενώ η ζέστη μας έκανε να γελάμε ιδρωμένοι, να μην αντέχουμε άλλο και να γλιστράμε ο ένας από τα χέρια του άλλου.

Τα κομμάτια μας είναι πιο κομματιασμένα κι από εμάς τους ίδιους, έτσι βλέπω ώρες-ώρες.
Σου λείπει ένας άνθρωπος. Θέλεις να τον δεις, να τον αγκαλιάσεις να του δοθείς ολοκληρωτικά για ώρες και να μείνεις παγωμένος μαζί του ακόμα και σε ένα τραπέζι κοιτάζοντάς τον να διαβάζει εφημερίδα και να πίνει τον καφέ του. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή σκέφτεσαι πόσο μπορεί να σου λείπει η ασφάλεια που ένιωθες με τον άνθρωπο που πλέον δεν θες να ξανα δεις στα μάτια σου και εύχεσαι να μην είχε βρεθεί ποτέ στο δρόμο σου. Και σου λείπει αυτό. Αλλά και το βλέμμα της πρώτης στιγμής έλξης με τον άνθρωπο που σε έμαθε τι σημαίνει να ηρεμείς κοιτώντας βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου. Και τότε σου λείπει κάτι ακόμα. Και ξαφνικά είσαι τόσα κομμάτια που χωρίζεσαι στα δέκα στα είκοσι και προσπαθείς απεγνωσμένα να βάλεις τα κομμάτια σε μια σειρά σαν σε παζλ χωρίς εικόνα. Και με την ελπίδα να καταλάβεις τι θα δείξει το παζλ, ποια θα είναι η ετυμηγορία, συνεχίζεις να τα τοποθετείς, ενώ τα κομμάτια πολλαπλασιάζονται επί δύο επί έξι επί οχτώ.. και μένεις να απορείς και να φωνάζεις "αν όχι έτσι, τότε πώς;;" .

Εγώ θα σου μιλήσω με ειλικρίνεια.. Ένα φιλί λείπει. Ένα φιλί, να μας πάει από τα σκατά στο ρετιρέ και να δούμε έστω για λίγα λεπτά την πόλη φωτισμένη σαν να ήτανε Χριστούγεννα.

μες τους καπνούς περίμεναν

1:17:00 π.μ.

Δεν ήξεραν πότε να περιμένουν.

Αυτό πάντα στοίχιζε τόσο πολύ και στους δύο. Δεν ήταν ότι δεν μπορούσαν, απλώς δεν ήξεραν. Δεν ήξεραν πότε να περιμένουν να πουν το πρώτο "σ'αγαπώ" και πότε το "τελειώσαμε". Οπότε τα έλεγαν όλα μαζί και χωριστά. Μπερδεύονταν οι φράσεις που αιωρούνταν στο μυαλό τους και έβγαιναν έτσι μπερδεμένες σαν κουβάρια απ'το στόμα τους. Μιλούσαν και έφτυναν πότε πότε για να φύγουν τα άσχημα από τα χείλη τους. Αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν. Τέλειωναν οριστικά και αγαπιούνταν ταυτόχρονα, έκαναν έρωτα και έδειχναν την πόρτα ο ένας στον άλλον να πάει στο διάολο. Και ίσχυαν όλα μαζί, όπως ακριβώς τα βίωναν.

Όταν συναντιόνταν δεν άφηναν ποτέ τα μάτια τους να μιλήσουν, ήθελαν να τα πούν όλα οι ίδιοι. Έτρεμαν μήπως δεν προλάβουν να εκφράσουν όλες εκείνες τις σκέψεις εκατομμυρίων που περνούσαν σαν σίφουνες από το μυαλό τους κάθε δέκατο του δευτερολέπτου και ήλπιζαν ο χρόνος να διαιρεθεί σε χιλιάδες ώρες ανά ημέρα μήπως και κατάφερναν να δώσουν ένα εκατοστό από αυτό που ήθελαν ο ένας στον άλλον.
Και το έδιναν, αυτή ήταν η μαγεία. Ή μάλλον όχι, η μαγεία ήταν ότι ο άλλος ήταν πάντα έτοιμος και το έπαιρνε. Ρουφούσαν ο ένας τις λέξεις του άλλου, τις σκέψεις του, τα παρανοϊκά του σενάρια σαν να κρινόταν η ζωή του από το πόσα από αυτά θα θυμάται την επομένη. Και έτσι έλεγαν τα πάντα γρήγορα, μα όχι βιαστικά, απολαυστικά. Θα έλεγε κανείς αν τους έβλεπε μαζί ότι κινούσαν μια μηχανή με τις λέξεις τους. Την τροφοδοτούσαν με ενέργεια κι αυτή εκείνους.

Πόσο θα μπορούσε να κρατήσει όλο αυτό. Κάποιες μέρες, το αργότερο δυο τρεις βδομάδες. Έτσι εκδίωξαν ο ένας τον άλλον κι άρχισαν να ψάχνουν νερό να σβήσουν τις φωτιές και να εξαφανίσουν τους καπνούς που έβγαιναν από το κεφάλι τους τα βράδια. Και ευτυχώς, έλεγαν, υπάρχει πολύ νερό εκεί έξω. Και ζούσαν σαν κανονικοί άνθρωποι. Σαν να μην είχαν γνωριστεί ποτέ. Πίστεψαν ότι θα ευτυχούσαν και μακριά ο ένας απ'τον άλλον, με την ελπίδα και τον φόβο να μην ξανά γνωριστούν ποτέ.

Μετά έμαθαν να περιμένουν.

Κάθε φορά που βρίσκονταν τυχαία ήθελαν να αυτοκαταστραφούν για να κοιτάξει ο ένας τον άλλον. Σκέφτονταν να αυτοπυρποληθούν στην μέση της πλατείας, στην πρώτη σειρά του σινεμά ή στην αποβάθρα του μετρό στην μπλε γραμμή να πηδήξουν στις ράγες. Μα δεν το έκαναν ποτέ γιατί ο ένας περίμενε από τον άλλον την αρχή. Και ποτέ δεν ερχόταν η αρχή και ποτέ η συνέχεια. Μόνο μερικά βράδια που δεν είχαν τίποτα να πιουν εκτός από τις σελίδες των βιβλίων που κρατούσαν στα χέρια τους, ρουφούσαν τις λέξεις σαν γουλιές αλκοόλ και σχημάτιζαν στο μυαλό τους διαλόγους συνεχούς ύβρεως και συμπαράστασης.

Και οι φωτιές είχαν πια καταλαγιάσει και οι καπνοί ίσα που διακρίνονταν και μόνο από το έμπειρο μάτι του δουλεμένου μυαλού. Μα κανένα δουλεμένο μυαλό δεν τολμούσε να αναφερθεί σε τέτοιους καπνούς κι αποκαΐδια, γιατί ήξερε καλά ότι κάτι το δεδομένο δεν μπορεί να γίνει ποτέ υποθετικό, μόνο να χαθεί οριστικά.

Κι έτσι έμαθαν οι άνθρωποι να ζουν με τους καπνούς τους βράδυ και πρωι.

στα χέρια

4:34:00 π.μ.

τσιγάρα και σεντόνια για χρόνια

12:41:00 π.μ.

Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Κάνε ένα τσιγάρο, λένε, να περάσει η ώρα. Κι αν οι ώρες περνούσαν όντως γρηγορότερα με μια ντουζίνα τσιγάρα τότε, γιατί ο καιρός συνεχίζει να κυλάει βασανιστικά αργά;

(Γιατί νομίζεις ότι ένα τσιγάρο θα σε φέρει πιο κοντά στην κάθαρση. Έτσι, νομίζεις πως ένα μήνυμα μπορεί να σταματήσει το "μου λείπεις" ή ένα τηλεφώνημα να κάνει την ψυχή να καταλαγιάσει και το μυαλό να πάρει τις απαντήσεις που θέλει. Κι εγώ σου λέω πως τότε είναι που γεννιούνται όλα τα "μου λείπεις" του κόσμου. - Πόσο καιρό έχεις να ακούσεις την φωνή μου; Έξι μήνες; Ίσως ένα χρόνο ή και δύο. Αναρωτιέμαι αν θυμάται ο ένας τους τόνους του άλλου -

Μα καμία συζήτηση ποτέ δεν κατέληξε να σβήνει όλα τα ερωτηματικά, πολλές φορές οι άνθρωποι έχουν το απαράμιλλο ταλέντο με την συζήτηση να δημιουργούν κι άλλα τόσα απ'όσα ήταν στην αρχή. Αλήθεια γιατί σταματήσαμε να μιλάμε και να κοιτιόμαστε στα μάτια; Δεν είναι το να μην μαρτυρήσουμε την αλήθεια, είναι που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε κι εμείς ποια αλήθεια ισχύει. Μα πόσες αλήθειες υπάρχουν, αλήθεια;)

Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να βρέξεις για να πεις ότι πόνεσες αρκετά ή για να πεις "το ξεπέρασα". Δεν ξέρω πόσα σεντόνια χρειάζεται να τσαλακώσεις για να πεις ότι βρήκες τον άνθρωπο που σε κάνει να Νιώθεις. Δεν ξέρω πάλι πόσες φορές χρειάζεται να πετάξεις τα σεντόνια που κοιμήθηκες με έναν άνθρωπο για να μην ξανά κάνεις τα ίδια λάθη. Σκέψου πόσο δεμένα είναι τα σεντόνια με τον άνθρωπο που κοιμάται πάνω τους.. όσο το δέρμα του. Παίρνουν την μυρωδιά του, το σχήμα του σώματός του και αφήνουν πάνω του τα σημάδια τους.

(Για πόσο καιρό μπορείς να κρατήσεις ένα ρούχο έχοντάς το στην ντουλάπα σου μέχρι να του δώσεις μία να πάει στο διάολο; Ακόμα κι αν θέλεις να το κάνεις χίλια κομμάτια, να το πετάξεις, να το κάψεις και να ξεχάσεις ότι το είχες ποτέ, συνεχίζεις να το κρατάς κρυμμένο στην ντουλάπα. Το κρατάς μόνο και μόνο για να ξέρεις ότι το έχεις στα χέρια σου και μπορείς να το κάνεις οτιδήποτε, μάλλον. Καμιά φορά είναι αρκετό αυτό το αίσθημα του ελέγχου.. της εξουσίας του να κάνεις ό,τι θες εσύ με ένα αντικείμενο που σε αγγίζει τόσο βαθιά. Γιατί καταλήγεις να μην κάνεις τίποτα όμως; Γιατί τόση καταδίκη;)

Δεν ξέρω και για τα χρόνια που τρέχουν σαν να είναι σε αγώνα δρόμου. Και δεν ξέρω πάνω απ'όλα πώς να τρέξω να τα προλάβω. Νιώθω ότι τις περισσότερες φορές περνάω τον χρόνο μου παίρνοντας βαθιές αναπνοές. Πώς κατευνάζεις μια κρίση πανικού; δύο, τρεις, τέσσερις.. Πώς κερδίζεις ξανά την χαμένη σου ηρεμία; Πώς προχωράς όταν δεν ξέρεις που πας;

(Η ζωή έρχεται από πίσω μας και μας σπρώχνει να ζήσουμε. Αλλά νιώθω το παράπονο του παιδιού που δεν ξέρει ακόμα να περπατάει και πέφτει. Γιατί η ζωή δεν δίνει ώθηση. Η ζωή η δική μας μας σπρώχνει δυνατά, κι αν είσαι τυχερός και μπορέσεις να τρέξεις, προχωράς. Αν πάλι όχι.. Πέφτεις και προσπαθείς να ξανά σηκωθείς. Και πάλι απ'αρχής. Και να σου πω ότι δεν μπορώ.. έχω σιχαθεί τα χώματα και τις πέτρες που τρυπάνε τα γόνατα και τις παλάμες.

Αλλά να λες μια προσευχή και κάποιος θα εμφανίζεται, θα σε βοηθάει να σηκωθείς ή θα σου καθαρίζει τις παλάμες και τα γόνατα, θα σου χαμογελάει ή θα σου κλείνει το μάτι. Αυτό να λες για προσευχή.. Τα ονόματα των ανθρώπων που έχεις γνωρίσει. Των Ανθρώπων.)

Πίστευα ότι κάθε που έρχεται το καλοκαίρι η ηρεμία κερδίζεται αυτομάτως, ότι έρχεται μηχανικά μαζί με το καλοκαίρι πως απλώς υπάρχει στον αέρα. Δεν θέλω να σταματήσουν να μ'αρέσουν τα καλοκαίρια αλλά μάλλον αυτό έχει ήδη συμβεί.
Αύριο είπαμε να πάμε στην θάλασσα. Ίσως εκεί να είναι καλύτερα.
Και να φανταστείς ότι την έχουμε δίπλα μας και την αναζητάμε χιλιόμετρα μακριά..

ιουλίου αρχή

1:09:00 π.μ.

Πάνε κοντά δυο χρόνια. Συνηθίζει λέει ο άνθρωπος να ζει χωρίς τον άλλον. Συνηθίζει; Δεν θα το 'λεγα. Ίσως συμβιβάζεται και αυτό μόνο αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Αν ο άλλος έχει πάει στην άλλη άκρη του κόσμου και δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του, δεν συνηθίζεις. Πας και τον βρίσκεις. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις που συμβιβάζεσαι. Αναγκαστικά.

Αναγκάστηκα σήμερα να πιστέψω ότι ο μήνας άρχισε σκατά με αποτελέσματα που περίμενα πολύ διαφορετικά. "Ο Ιούλιος θα ξεκινάει πάντα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τους άλλους μήνες". Είναι πιθανό να μπορείς να συνηθίσεις στην απουσία ενός ανθρώπου, είναι αμφίβολο να καταφέρεις κάποια στιγμή να την ξεχάσεις εξολοκλήρου. Δεν θέλω να γίνομαι πιεστική με τον εαυτό μου. Θέλω να πάψουν να μου λείπουν πράγματα και καταστάσεις και άνθρωποι, και οι άνθρωποι αυτοί τις περισσότερες φορές με βοηθάνε σ'αυτό περισσότερο απ'ό,τι εγώ βοηθάω τον εαυτό μου. Υπάρχουν όμως και τα "μου λείπεις" που θες να τα νιώσεις στον υπέρτατο βαθμό, έστω αυτή τη μία ή δύο φορές μέσα στις 365 μέρες του χρόνου για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί αυτά τα "μου λείπεις" είναι κάποιες φορές ο μοναδικός σύνδεσμος που σου έχει απομείνει με έναν άνθρωπο. Μέσα από την απουσία βιώνεις την παρουσία του στον υπέρτατο βαθμό. Με κάποιον παρανοϊκό τρόπο η απουσία γίνεται παρουσία μετά πόνου.

Μου λείπεις.

"Πόνος είναι να μην έχεις αυτό που θέλεις ή να έχεις αυτό που δεν θέλεις".
Από το πρωί προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να επικεντρωθεί σε μία μεγάλη αποτυχία. Σκέφτηκα ότι αν επικεντρώσω όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου μου σε μία σκέψη και αυτή γίνει εμμονή ίσως τότε καλύψει τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν ή ακόμα και να εξαφανίσει τα πάντα με μία φαντασμαγορική έκρηξη. Το κεφάλι μπορεί να εκραγεί ανα πάσα στιγμή. Τα τελευταία δύο χρόνια το δικό μου έχει εκραγεί τουλάχιστον 4 φορές στον ύπνο μου. Αλήθεια σου λέω. Και σήμερα θα είναι η 5η. Έμαθα να υπολογίζω τις φορές με τον καιρό.

Ο καιρός περνάει βασανιστικά αργά και ο χρόνος κυλάει απελπιστικά γρήγορα. Οι κρίσεις πανικού μου έχουν εμφανιστεί δύο-τρεις φορές τα τελευταία χρόνια. Αυτό με φοβίζει περισσότερο, και με απελπίζει για τα χρόνια που θα έρθουν. Όταν μπαίνει μια καινούρια χρονιά πιστεύω στο καλύτερο. Πιστεύω και το επιδιώκω. Αλλά να σου πω ένα μυστικό; Όπως αυτά που λέγαμε ο ένας στον άλλον τα βράδια που ήμουν στην Θεσσαλονίκη και δεν κοιμόταν κανείς μας.. Δεν μπορώ άλλο. Εννοώ.. Δεν αντέχω. Και ξέρω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Και δεν είναι ότι δεν θέλω να το πιστέψω πια, αλλά δεν μπορώ. Γιατί κουράστηκα τόσο πολύ να πιστεύω ότι θα συμβεί το κάτι καλύτερο που άρχισα να ζω πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει το καλύτερο χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Και μέσα σ' όλα αυτά μου είναι απελπιστικά δύσκολο να ζω σε μία πραγματικότητα χωρίς την χαρά του να ελπίζεις. Του να ελπίζεις για τα πάντα και αυτή η ελπίδα σου να γίνεται πραγματικότητα. Γιατί εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησαν όλα να πηγαίνουν προς την λάθος κατεύθυνση. Κι εγώ το μόνο που θέλω να ευχηθώ για τα χρόνια που έρχονται είναι να περνούν ανάποδα. Να μην μας παίρνουν ούτε μία μέρα, ούτε ένα δευτερόλεπτο και να μας δίνουν χιλιάδες μέρες και λεπτά και ώρες από αυτά που χάσαμε.

Σε χάσαμε. Εγώ δεν πίστεψα ποτέ σε κάτι τέτοιο. Το να χάνεις έναν άνθρωπό σου είναι ό,τι πιο εγωιστικό, αλαζονικό και αχάριστο. Δεν σε χάσαμε, σε έχασα. Εγώ. Εγώ δεν σε έχω πια. Δεν με νοιάζει σε ποιον άλλον λείπεις, δεν με νοιάζει ποιος άλλος δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εσένα, δεν με αφορά. Με αφοράς μονάχα εσύ. Και όσο κι αν προσπαθώ να φύγω απ'όλα και να ζήσω χωρίς αυτά μου είναι αδύνατο. Λυπάμαι για μένα γιατί είναι καταδικαστικό, αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ άλλο να προσπαθώ να μπορώ. Όταν κάτι είναι αδύνατο δεν μπορεί να γίνει δυνατό από την μια μέρα στην άλλη. Από τον έναν χρόνο στον άλλο. Από την μία δεκαετία στην επόμενη. Λυπάμαι.

Λυπάμαι συχνά. Αν ερχόσουν εδώ απόψε και με ρωτούσες τι έγινε στην ζωή μου τα τελευταία δύο χρόνια ντρέπομαι γι'αυτά που θα σου έλεγα. Δεν έχω πάρει το πτυχίο μου, δεν έχω βρει μια σταθερή δουλειά, δεν έχω βρει μια ικανοποιητική δουλειά, δεν έχω βρει έναν άνθρωπο να στηριχτώ. Σταμάτησα να ζωγραφίζω. Δεν διαβάζω αυτά που θα ήθελα να διαβάσω. Δεν παίζω μουσική πια. Αφήνομαι σε ανθρώπους ανάξιους προς οποιαδήποτε σχέση, συχνά τους ερωτεύομαι. Δεν μπορώ να απεξαρτηθώ εντελώς από ανθρώπους ανάξιους για οποιαδήποτε συναισθηματική στήριξη, έστω και στις σκέψεις μου. Ξέχασα πώς φτιάχνουν αναμνήσεις. Δεν γράφω πια με χαρτί και μολύβι. Δεν χορεύω συχνά. Γελάω λιγότερο. Χαμογελάω αλλά όχι εκεί που θα ήθελα. Δεν παίρνω τηλέφωνο τους ανθρώπους που θα ήθελα, δεν στέλνω πια γράμματα γεμάτα συναισθήματα. Δεν θυμάμαι πώς αισθάνονται τα μέγιστα των χαρούμενων συναισθημάτων. Καπνίζω συχνά.
Σκέφτομαι ότι δεν θα ήσουν υπερήφανος για τίποτα. Και μέσα σ'όλα αυτά τα σκατά ρε γαμώτο σε βλέπω να με χαϊδεύεις στην πλάτη και να σκύβεις, χαμογελώντας και να μου λες "Δεν πειράζει ρε Λιζάκι..". Κι όμως, πάντα ήσουν περήφανος για τα πάντα και για το τίποτα. Και αυτό το τίποτα είναι μέσα μου η καθημερινότητα για πολύ καιρό. Ίσως συμπτωματικά από την μέρα που έφυγες.

Γιατί έφυγες αλήθεια;

Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει η εμπιστοσύνη στις σχέσεις.
Να κάνεις έρωτα με έναν άνθρωπο και το πρωί θα ξυπνήσετε στο ίδιο κρεβάτι.
Να μιλάνε χίλιοι άνθρωποι για σένα και μέσα σ'αυτούς να ακουστεί ένας να τους πει να βγάλουν τον σκασμό.
Να έχεις μεγαλώσει με έναν άνθρωπο και να μην σε πάρουν ένα πρωινό να σου πουν ότι έφυγε.

Και μέσα σ'όλα είναι καλοκαίρι. Ας μας έπαιρνε για λίγο, μάτια μου, η θάλασσα.