Παρακολουθούσα αποσβολωμένη τη Χριστίνα στον μονόλογό της. Έπρεπε να τρέξουν τα μάτια μου για να συνειδητοποιήσω ότι η Χριστίνα δεν ήταν πια η Χριστίνα, στο πρόσωπό της έβλεπα το δικό μου και απέναντί της το δικό σου.

Ήρθαν στο μυαλό μου κάποια γιατί, κάποια μακάρι, κάποια ίσως, και μια μεγάλη φωτεινή επιγραφή με πέντε γράμματα.

Κάπως έτσι άρχισα να ταξιδεύω μίλια μακριά. Σκεφτόμουν εμάς, σκεφτόμουν εσένα και εμένα, εσένα, και εμένα. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς μπορούν δύο άνθρωποι να ζουν χωριστά όταν έχουν μοιραστεί με τόσο πάθος ένα κρεβάτι. Τότε μόνο καταλαβαίνω γιατί το σώμα μου ακόμη με τραβάει προς εσένα. Με τραβάει στην πόρτα σου, μέσα σε ένα ταξί, μέσα σε ένα αεροπλάνο. Πώς γίνεται δυο σώματα που έχουν ιδρώσει όπως τα δικά μας να λειτουργούν μια χαρά και χωριστά; Πώς γίνεται να λειτουργούν χωριστά;


Ρέουν μόλις δύο δάκρυα απ' τα μάτια μου. Νιώθω την κασέτα να γυρίζει απότομα μια σκηνή πιο πίσω και να ρουφάει ο οργανισμός μου τα δάκρυά του. Το μου λείπεις, το δακρύζω για σένα, το θα σε αγκαλιάσω όταν σε δω - όποτε σε δω - εξαφανίζονται. Σκέφτομαι που είμαι σήμερα, τι θα κάνω αύριο, πώς θα συνεχίσω, πως συνεχίζω. Και μου είναι εξαιρετικά δύσκολη η αποδοχή. Τα τσιγάρα που καπνίσαμε, οι λέξεις που δεν είπαμε, η δύναμη που δεν είχαμε, τα ρίσκα που δεν πήραμε, οι βόλτες που δεν κάναμε, οι βόλτες που κάναμε, ο χορός που σου χρωστώ, το αλκοόλ στις φλέβες μας, οι φλέβες μας που τινάζονταν απότομα, τα σεντόνια μου και τα δικά σου...

Ίσως να έχεις ήδη αποδεχθεί όλα αυτά που τόσα χρόνια παλεύω να φέρω βόλτα. Ίσως θα έπρεπε κι εγώ να προσπαθήσω περισσότερο για να κάνω το ίδιο. Όμως, τα μάτια μου ακόμα σε ψάχνουν, όμως η μυρωδιά σου ακόμη μου προκαλεί διέγερση, η αφή σου ακόμη μου φέρνει ζάλη.

Μα ξέρεις, για ένα πράγμα θλίβομαι βαθιά. Που με έκανες να ξεχάσω τη φωνή σου.

Αν έκανες ένα βημα. Κάποιες φορές ξυπνώ απότομα από τον ύπνο τα χαράματα και νομίζω πως το τώρα μου είναι διαφορετικό, πως είναι μαζί σου. Κοιμάμαι. Σκέφτομαι τα βήματά μας, και σκέφτομαι πως όσα κάναμε ήταν για να φύγουμε μακρύτερα ο ένας από τον άλλον. Και αν για ένα πράγμα νιώθω ένοχη ακόμη, είναι που εκείνο το βράδυ που κρατούσα το πρόσωπό σου στα χέρια μου δε σου είπα όλα αυτά που παρακαλούσα να μου πεις.

Δέκα χρόνια στο ίδιο σπίτι και μία φορά δε σε βρήκα στην είσοδο. Και αναρωτιέμαι, πότε θα πάψω να πιστεύω ότι θα σε δω βγαίνοντας από το ασανσέρ να μου χτυπάς το μικρό τετράγωνο τζαμάκι...

Κρίμα.

Τη μέρα που μου είπες να έρθω μαζί σου.

Τη μέρα εκείνη θυμάμαι περισσότερο απ' όλα το γέλιο μου. Δεν μπόρεσα τόσο να πιστέψω σε αυτό που άκουγα που το έσβησα οριστικά από τη μνήμη μου. Δυο χρόνια και λίγες μέρες μου πήρε για να αναπλάσω τη σκηνή στο μυαλό μου και να θυμηθώ τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα σου εκείνο το βράδυ. Φορούσα ένα μακό μαύρο φόρεμα, τα σανδάλια μου και το αγαπημένο μου βραχιόλι στο δεξί χέρι. Εσύ ήσουν ξυπόλητος. Απ' όλα τα "δικά σου" αυτό θυμάμαι μόνο. Αυτό και τα μάτια σου. Περπάτησες στο μπαλκόνι για λίγο με το τσιγάρο σου αναμμένο, έπιασες μια καρέκλα και κάθισες απέναντί μου. Είχα να σε δω τρεις μήνες, μα ένιωθα πως ήταν χρόνια ολόκληρα. Δεν μιλούσε κανένας μας. Τα φώτα της πόλης, η θάλασσα, το αεράκι, με έκαναν θαρραλέα. Σε κοιτούσα επίμονα στα μάτια. Μέχρι που κατέβασες το βλέμμα. Δεν ήξερα τι έβλεπες σε μένα - ακόμα δεν ξέρω. Ήξερα τι ήθελα να βλέπεις σε μένα. Κι αν έβλεπες σε μένα ό,τι έβλεπα εγώ σε σένα, θα ήμασταν χαρούμενοι άνθρωποι. Βλέπεις, το αγαπημένο μου χρώμα ήταν πάντοτε το μπλε, χρώμα πνευματικό, χρώμα οικείο, το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας. Τέλειωσες το τσιγάρο σου, το έσβησες στο τασάκι και σιγοψιθύρισες κάτι.

-Τι λες;
-Να 'ρθεις μαζί μου...
-Κοίτα με και πες το.

Τα λόγια δεν έβγαιναν από τα χείλη σου. Δυο κουβέντες που δεν κοστίζουν τίποτα, μου κόστισαν δυο χρόνια να σε περιμένω. Και όλο λέω να φύγω, μα να, σκέφτομαι, αν γυρνούσες δεν θα ήθελα να μη με βρεις εδώ.
Δεν με κοίταξες. Δεν μου μίλησες ξανά γι' αυτό.
Έπιασα το κεφάλι σου στα χέρια μου. Σε κοίταξα κατάματα. Γέλασα και σου είπα "ούτε να το πεις δεν μπορείς ρε άνθρωπε...". Έκλαψα πολύ. Έφυγες.

Έχω να σε δω δυο χρόνια και λίγες μέρες, μετρώντας από 'κείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη.
Και αν τώρα ακόμη σε προσμένω.

Αναρωτιέμαι αν ζω περιμένοντάς σε ή αν σε περιμένω για να ζήσω. Από τη μέρα που έφυγες σταμάτησα να παρατηρώ τα αστέρια. Η απουσία σου μου στέρησε την αγαπημένη μου νυχτερινή ασχολία. Με θλίβει η σκέψη ότι μπορεί να κοιτάζουμε το ίδιο κομμάτι ουρανού, την ίδια στιγμή και να μη συναντιούνται οι ψυχές μας. Η σκέψη είναι ενέργεια. Η ενέργεια δε χάνεται, μονάχα μορφές αλλάζει και μεταφέρεται από σώμα σε σώμα. Η δική μου σκέψη θέλησα να έρθει σε σένα τόσο έντονα το βράδυ πριν το χθεσινό, που είμαι σίγουρη πως ένιωσες όλους τους μύες του κορμιού σου να τραντάζονται. Η μαγεία του μυαλού μου θέλει να συναντήσει το μυστήριο του δικού σου.

Και μετά απ' όλες τις ηχηρές σκέψεις της μέρας, που το φως του ήλιου κάνει πεντακάθαρες, κάθε βράδυ θα είμαι σίγουρη ότι με νιώθεις. Κι αν δεν επιβεβαιώσω μια μέρα ότι όλα αυτά τα βράδια η σκέψη μου ταξίδευε και συναντούσε τη δική σου κάπου στα μισά, δεν θα σταματήσω να παράγω ενέργεια μέχρι να το καταφέρω. Γιατί η απόσταση δύο ανθρώπων είναι ίση με τα συναισθήματα που κάποτε τους ένωσαν σε ένα κρεβάτι.


Κι έτσι που λες, σε σκέφτομαι ακόμη.

Θλίβομαι βαθιά.
Προσπαθώ να ξεχωρίσω τη λέξη "ζωή" από τη λέξη "επιβίωση". Ποιος μπορεί άραγε να σε διαβεβαίωσει ότι στον κόσμο τούτον δω θα ζεις... Θα ζεις αληθινά, όχι απλώς θα επιβιώνεις. Νιώθω ότι η ιστορία γυρίζει ανάποδα. Σαν τους προϊστορικούς ανθρώπους ψάχνουν οι άνθρωποί μας καταφύγιο. Καταφύγιο από τις βόμβες, καταφύγιο από τις σφαίρες, καταφύγιο από την τρέλα, το μένος, το μίσος και την μισανθρωπιά.
Και αναρωτιέμαι Θεέ μου, όπως κι αν σε λένε, ό, τι σχήμα και υφή κι αν έχεις, πώς γίνεται να ζει κανείς και να επιβιώνει με την ψυχή του ατόφια όταν ο κόσμος έχει κεντρικό πυλώνα του την αδικία και όχι την Αγάπη; Την εκμετάλλευση και όχι την Συμπόνια;

Θλίβομαι βαθιά.
Η αδικία με πονάει στο κόκαλο. Σκέφτομαι "τι μπορείς να κάνεις εσύ Ε. για να γίνει ο κόσμος πιο όμορφος;", "τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να γκρεμίσει τους άδικους πυλώνες τούτου του κόσμου;". Ίσως τίποτα σπουδαίο. Ίσως τίποτα μεγάλο. Μα τα πολλά μικρά δεν κάνουν ένα μεγάλο; Στους λαβυρίνθους του μυαλού μου τρέχουν σκέψεις, δεκάδες ανά δευτερόλεπτο, και μέσα τους ρέουν οι λέξεις βοήθεια, ανάγκη, λύτρωση, γαλήνη, σωτηρία, αγάπη... Πώς θα φτιάξουμε τον κόσμο στα μέτρα μας; Πώς θα ζήσουμε, αγάπη μου, σε έναν κόσμο τέτοιο;
Και αναρωτιέμαι, αγάπη μου, πώς θα σώσουμε τον κόσμο αφού δεν μπορούμε ούτε οι ίδιοι να σωθούμε τελικά;

Θλίβομαι βαθιά.
Να κρυφτούμε. Να σωθούμε. Ο άνθρωπος να κρυφτεί πρέπει για να σωθεί από τον άλλον άνθρωπο. Πρώτα από τα φυσικά φαινόμενα και τα θηρία, τώρα από τα "θηρία" που γίνανε οι άνθρωποι. Πώς θα γλιτώσουμε τα παιδιά μας απ' αυτόν τον κόσμο μου λες; Πώς θα σώσουμε ο ένας τον άλλον μου λες; Πώς θα σωθούμε μου λες;

Θλίβομαι που σ'αυτόν τον πλανήτη η εξέλιξη έχει πορεία κατιούσα.

Θλίβομαι που εδώ που είμαστε δεν ξέρουμε που να βρούμε καταφύγιο.

Θλίβομαι που χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο για να σωθούμε.

Θλίβομαι που η Αγάπη δεν νικά.

Μα πάνω απ' όλα θλίβομαι βαθιά, αγάπη μου, που μας στερούν την Ελευθερία να ζούμε και να ανθίζουμε.

τὴν δὲ τῶν δήμων ἐλευθερίαν ἡ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν 

ἅμιλλα φυλάττει

Και ξαφνικά μύρισε θάλασσα.
Όχι ακριβώς.. Μύρισε αυτό το "απροσδιόριστο", μύρισε Εκείνο το Μέρος... Μύρισε Εκείνη η Ηλικία. Μύρισαν Εκείνες οι Στιγμές.
Δεν είχα σκοπό να γράψω μέχρι Αυτήν την Στιγμή. Φύσηξε ένα αεράκι και μπήκε μέσα στο διαμέρισμα η μυρωδιά του Αλλού. Και έτσι απλά, ανάμεσα στα τσιμέντα, στα απλωμένα ρούχα, στις ηλιαχτίδες που παλεύουν να αγγίξουν τα σώματά μας και στην βοή των αυτοκινήτων στην γειτονική λεωφόρο ο νους μεταφέρθηκε μίλια μακριά..
Στο Καλοκαίρι και στον Παρελθοντικό μας Παράδεισο.

Πόσο θες να με γυρίσεις πίσω;
Μου είπαν ότι δεν γίνεται να ανησυχείς για το Μέλλον. Το Μέλλον δεν είναι πραγματική διάσταση. Μόνο το Παρελθόν και το Παρόν είναι. Έπαψα κι εγώ να ανησυχώ για το Μέλλον.. Το Παρελθόν, όμως, το Παρελθόν όσο κι αν το παλεύεις πάντα θα έχει μια γλύκα. Αυτή η γλυκόπικρη γεύση του που σου λέει ότι "Ό,τι έγινε συνέβη" και θα μπορούσαν να έχουν συμβεί άλλα τόσα, μα θα μπορούσε να μην είχε συμβεί και τίποτα. Και εκεί.. στο άκουσμα αυτής της λέξης τέρατος, στο "ΤΙΠΟΤΑ" τρελαίνεσαι, τραντάζεται όλο σου το κορμί και παλεύει να επαναφέρει τις αναμνήσεις, ενώ μάχεται για να τις κρατήσει σφιχτά στην αγκαλιά του. Και την σκέψη "πόσα λάθη κάναμε" έρχεται και αντικαθιστά το "τι όμορφα περάσαμε" και στα χείλη σχηματίζεται ένα δειλό χαμόγελο που σιγά-σιγά ανεβαίνει στα μάτια, στο μυαλό και πάντα καταλήγει στην καρδιά, εκεί όπου εξ' αρχής δημιουργήθηκε.
Γιατί αυτό το μαγικό έχει το χαμόγελο, να συνδέει με τους πιο ανάλαφρους, φωτεινούς δεσμούς μυαλό και καρδιά, λογική και συναίσθημα.

Τα χαμόγελά μας 'γίναν γέλια δυνατά.
Δεν ήξερα πια πώς να αντιμετωπίσω ό,τι περάσαμε παιδιά. Γιατί έρχονταν όλα τώρα μπροστά μου και σχημάτιζαν τις πιο φωτεινές εικόνες και τους πιο κελαρυστούς ήχους και τα γέλια... Αχ αυτά τα γέλια μας, αδερφάκι μου! Η θάλασσα, ο ουρανός, τα χαλίκια, ο πεζόδρομος της "Χαράς" που συναντούσαμε ο ένας τον άλλον και ρίχναμε κλεφτές ματιές εκεί που δεν μας έπαιρνε να κοιτάξουμε κατάματα. Οι τυρόπιτες στις 5 η ώρα το ξημέρωμα από τον πάνω ή τον κάτω Φούρνο.. Και δεν θυμάμαι ούτε στιγμή κλάματα και μελοδραματικές συγκινήσεις. Θυμάμαι να μας φεύγουν τα παπούτσια στον δρόμο και να γελάμε ακόμα πιο δυνατά, να τρώμε τούμπες με τα ποδήλατα και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, να σπάμε τα 4Χ4 παγωτά μας σε κούπες για να φαίνονται μικρότερα, ώστε να τρώμε ένα ακόμα, να γελάμε καθώς πνιγόμαστε στα ρηχά.
Και κάπως έτσι περνούσε το καλοκαίρι μας, με Αλάτι, Ήλιο και πολύ Γαλάζιο.

Μετά ήρθε ο Έρωτας.
Και εκεί ακριβώς μπλέχτηκε το γέλιο με το κλάμα. Που τελικά δεν ήταν τόσο απρόσμενος συνδυασμός, γιατί έτσι συμβαίνει στην ανισορροπία. Μέχρι να βρεις το κομμάτι που ταιριάζει και δένει με την δική σου "φόρμα", το σώμα σου κλωτσάει και όλο αυτό το "ΟΧΙ" που σου λέει το κορμί σου γίνεται Ενέργεια και αυτή εκφράζεται με δάκρυα. Γιατί το Σώμα μας, ξέρει. Και αυτό που μας κρατάει μακριά από αυτό που ξέρει το Σώμα μας είναι το ξερό μας το κεφάλι. Καμία Καρδιά δεν θέλει να βρεθεί χίλια κομμάτια στο πάτωμα, όσο καλοδιατηρημένο κι αν είναι το μωσαϊκό που την περιμένει. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Η Kαρδιά μας ξέρει περισσότερο από τον καθένα πόσο αντέχει, μα το μυαλό περιμένει να την δει χίλια κομμάτια για να πεισθεί, γιατί αυτό δίνει τις εντολές για όλες τις κινήσεις.. πότε θα σταματήσεις να τρέχεις πίσω από κάποιον, πότε θα σταματήσεις να προτάσεις τα χέρια σου παρακαλώντας για μια αγκαλιά, πότε θα χτυπήσεις ένα παλαμάκι και θα πεις "Αυτό ήταν φίλε μου, η αυλαία έκλεισε!".
Και έτσι ένα ξεροκέφαλο Μυαλό οδηγεί μια Καρδιά στον γκρεμό.
Κι έτσι απλά χάσαμε τα πιο όμορφά μας Καλοκαίρια.

Και ύστερα, Φως.
Μα όσο χτυπάει η Καρδιά, ο Άνθρωπος υπάρχει! Και πάντα θα υπάρχει, μέχρι αυτή να αποφασίσει διαφορετικά. Και σου λέω ότι η Καρδιά του ανθρώπου είναι πάνω απ' όλα, γιατί αυτή έχει τον τελευταίο λόγο, όσο κι αν αφήνει το Μυαλό να μεταχειρίζεται αυτήν και το Σώμα, όπως εκείνο θεωρεί ότι τους πρέπει. Δίνει την ελευθερία της βούλησης μέχρι αυτό να μάθει. Γιατί μαθητεύει το Μυαλό στην Καρδιά, μάτια μου, με αίθουσα διδασκαλίας το κορμί μας. Γιατί αυτός είναι ο σκοπός κάθε Καρδιάς, να διδάξει το μυαλό να μάθει να μένει, να μάθει να φεύγει, να μάθει τέλος-τέλος να διαλέγει το "Ζω" από το "Υπάρχω". 
Και όταν αρχίζει το Κορμί να Ζει ακούγοντας αυτό που λέει η Καρδιά, τότε θα έχουμε μόνο Φως. 
Γιατί η Καρδιά τρέφεται με την ίδια Αγάπη που εκπέμπει και λαμβάνει, και αυτή είναι το πιο Λαμπρό Φως.

Να ζεις
Να αγαπάς
και Πάντα να μαθαίνεις

Αγάπη μου ξεχάστηκα.. 
Δεν ήταν η ειρωνεία στην προσφώνηση, ήταν πιο πολύ στο ρήμα. Και θα με τράνταζε ολόκληρη αν το άκουγα και γνώριζα. Μα δεν γνωρίζει. Μα δεν ξεχάστηκα. Και πόσα θυμήθηκα Θεε μου! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι "νόστος" να αναπολείς και να δακρύζεις για τις στιγμές που έζησες αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ομορφιά απ'την ασχήμια. Ο Ουμπέρτο Έκο αφιέρωσε δύο ολόκληρους τόμους σ'αυτήν την σύγκριση, κι εγώ ακόμη δεν μπορώ να πω με μία λέξη αν αυτό που είχαμε ήταν όμορφο ή άσχημο. Μα το πιο σκληρό απ' όλα είναι το ερωτηματικό που βγαίνει στην φωνή μέσα στο κεφάλι μου μετά το ρήμα "έχω".

Πάει καιρός.
Πάει ένας χρόνος ακριβώς. Και λέω, λοιπόν, στον εαυτό μου για φαντάσου, αν γυρνούσες ακριβώς σ'αυτήν την μέρα πέρσι πόσες στιγμές θα ήθελες να είχες ξαναζήσει μέχρι σήμερα; Σκέφτομαι. Βάζω μέσα έναν Άυγουστο, τρεις μέρες του Φλεβάρη.. και σωπαίνω. Μια σιωπή που με παγώνει, και σου ορκίζομαι, το αίμα μου σταμάτησε να κυλά για τα δευτερόλεπτα αυτά. Το δέρμα μου αντιδρά ενστικτωδώς. 34 μέρες για έναν ολόκληρο χρόνο, μάτια μου, είναι ζημία. Μεγάλη. Σκέψου πόση η απόσταση από τις 365. Μεγάλη. "Κάποιες φορές", μου είπε η Ε. "ζούμε κάτι και πιστεύουμε ότι αυτό είναι.. αλλά δεν είναι αυτό, γιατί τελικά Αυτό, είναι κάτι άλλο.. κάτι διαφορετικό". Και το βλέπεις το διαφορετικό όταν σταματήσεις να παλεύεις με τα κύματα του άλλου. Έτσι μόνο, αν ηρεμήσεις και ξαπλώσεις ανάσκελα ανασαίνοντας ρυθμικά και με κλειστά τα μάτια, τον γλυτώνεις τον πνιγμό. Έναν πνιγμό που δεν πιστεύεις και ο ίδιος ότι συμβαίνει. Και ενώ βλέπεις τις φυσαλίδες να ταξιδεύουν από το στόμα σου προς την επιφάνεια, το φως του ήλιου δημιουργεί μικρά διαμάντια πάνω εκεί.. Ένα "εκεί" που όσο πας και βλέπεις πιο θολά. Και αν ο πάτος σε τραβάει, τι θα πει; Θάλασσα έγινες και μ' έπνιξες. Αυτό θα πει.

Θέλω να σε βλέπω και να σε μαθαίνω. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Ερώτηση στην ερώτηση, μαθαίνεις τον άλλον. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Τι σκέφτηκες όταν με γνώρισες; Άκουγε, απαντούσε, χαμογελούσε. Δεν θέλω να σε μάθω έτσι. Θέλω να σε μάθω στην καθημερινότητά μας. Και μπορώ να πω, ως άνθρωπος που δεν αγαπά τις εκπλήξεις, ότι αυτή η απάντηση ήταν μια έκπληξη που με έκανε να χαμογελάσω αυθόρμητα. Δεν ξέρω πόσο εύκολα πιστεύεις κάτι που δεν έχεις συνηθίσει. Όταν το ζεις, όμως, πόσο πια να αντισταθείς στο να κάνεις αυτό το κάτι ένα με τις σκέψεις σου, ώστε να γίνει μια νέα πραγματικότητα;