Εκεί που διάβαζα με τράβηξε μία γνώριμη μελωδία στο ράδιο.. "When I grow up". Διασκευασμένο!

Με λίγο ψάξιμο όλα παίρνουν άλλη μορφή... πιο ολοκληρωμένη βρε παιδί μου :)

 

Ήταν λοιπόν οι First Aid Kit Δύο αδερφές από ένα νότιο προάστιο της Στοκχόλμης, η Johanna και η Klara Söderberg, έκαναν το ντεμπούτο τους με το άλμπουμ "The Big Black and The Blue". Σαν να ακούς δύο μεγάλες αδερφές να διηγούνται τις ιστορίες μιας δύσκολης εποχής.. κι όμως .. they're still teenagers! Η μία 17 &η άλλη 19 χρονών. 

Και άκου cover.Fever Ray που κάνανε οι άτιμες.. 

 

Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι. Μα έχουμε ένα ταλέντο «ακαταμάχητο»: να συνηθίζουμε. Μπορούμε να συνηθίσουμε σχεδόν στα πάντα, και το κάνουμε.. σε πόσο καιρό; Άγνωστο… για πόσο καιρό;.. κι αυτό άγνωστο. Συνηθίζουμε σε καθημερινές κινήσεις, σε τρόπους επικοινωνίας, στον καφέ μας ‘έτσι’ ή ‘αλλιώς’, με τσιγάρο ή χωρίς.. συνηθίζουμε στην ευκολία ή την δυσκολία και όλα τα υπόλοιπα τα ζυγίζουμε με βάση αυτήν την μία συνήθεια. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι συνηθίζουμε στους άλλους, συνηθίζουμε την παρουσία ή την απουσία τους.. Πόσες φορές συνήθισες την παρουσία κάποιου στο πλάι σου και όταν ο ίδιος ή οι συνθήκες τον απομάκρυναν δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις «τι κακό σε βρήκε»; Πόσες ακόμα φορές δεν ένιωσες την απόσταση να σε σώζει από απροσδόκητες συναντήσεις, να σε γλυτώνει από συζητήσεις που όφειλαν να γίνουν και με την γλυκιά δικαιολογία του ‘μακριά’ τις απέφυγες; Εγώ πάντως… πολλάκις. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει λοιπόν στην ζωή μας η δύναμη της συνήθειας; Στις αποφάσεις και τις πράξεις μας; Και αναρωτιέμαι τελικά.. τι είναι πιο εύκολο, να συνηθίσεις σε κάτι ή να ξε-συνηθίσεις απ’ αυτό; Μωρέ μήπως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη απεξάρτηση από κάθε είδους συνήθεια εντέλει;

*  *  *

(κλαίει) 
Γιατί σ' έχανα πάντα, Blanche; Γιατί

 *  *  *

Το περασμένο Σαββατοκύριακο ήταν διήμερο πολιτιστικής εκπαίδευσης πιστεύω. Είπα να παρακολουθήσω τα δρώμενα της όμορφης Θεσσαλονίκης.. Και κάπου εκεί εμφανίζεται ένα απρόσμενο event την Κυριακή στις 24. Μία θεατρική παράσταση. Με ελεύθερη είσοδο; ..πειραματικό θέατρο σου λέει.. και είχα καιρό να πάω θέατρο. Ψάχνοντας για πληροφορίες περαιτέρω βρήκα ότι... 

23 σπουδαστές της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Ανδρέας Βουτσινάς, με την καθοδήγηση του Άκη Δήμου, οργανώνουν μία εντελώς διαφορετική παράσταση - ένα μεγάλο πάρτι για… ανήμερες καρδιές.

«Ποιος Έρωτας; Reloaded» 20 – 24 Οκτωβρίου 2010 στον 6ο όροφο της σχολής.

Πήγα. Απρόσμενα έντονη εμπειρία. "Ένα πάρτι. Μια οικοδέσποινα, ένας σερβιτόρος, ένας d.j. Καλεσμένοι ηθοποιοί και θεατές." Δεν υπήρχαν θέσεις, μόνο τραπέζια και καρέκλες. Ηθοποιοί και κοινό μπλέκονταν περίτεχνα υπό την συνοδεία μελωδιών του χθες και του σήμερα. "Χορεύουν, τραγουδούν, υποκρίνονται". Φωνές εξαιρετικές που σε ταξιδεύουν και σε συναρπάζουν. "Διασταυρώσεις πυρών, διασταυρώσεις φιλιών… Το κυνήγι ενός έρωτα που δεν πιάνεται ποτέ. Αισθήματα χαμένα στα λόγια..., λόγια κερδισμένα στο θέατρο, θέατρο που θέλει να μοιάσει στη ζωή".

-ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ!

Καλώς ή κακώς οι άνθρωποι έχουμε την ιδιότητα να συνδέουμε τους γύρω μας με πράγματα της καθημερινής μας ζωής. Δεκάδες τραγούδια στο ραδιόφωνο, πινακίδες με γνώριμα ονόματα στο δρόμο, πλατείες και μέρη συνάντησης.. είναι όλα εδώ, όλα «σημάδια» ότι κάποιος κάνει αισθητή την παρουσία του. 
Άλλες φορές ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μας, και άλλες ακολουθεί νευρικότητα και ανήσυχα βλέμματα με σκυμμένο το κεφάλι. 
Πόσες φορές δεν ευχήθηκες να μην σταματήσει να παίζει ‘εκείνο’ το τραγούδι στο ράδιο;.. πόσες τρομοκρατήθηκες με την εικόνα ‘εκείνου’ που ήρθε μπροστά σου 
στο άκουσμα του ονόματός του από συζήτηση στο διπλανό τραπέζι;

Φέρνω τον εαυτό μου σε όλο αυτό, και προσπαθώ 
να σκεφτώ την τελευταία φορά που δεν έκανα κάτι που σχεδίαζα 
επειδή «τα σημάδια» δεν ήταν ευνοϊκά.. 

Μετάνιωσα, θυμάμαι, κι αποφάσισα να δώσω τέλος σ’ όλο αυτό 
το παρανοϊκό σενάριο «Οιωνός». Σκέφτηκα τότε πόσα σημάδια παρερμηνεύτηκαν με καταστροφικά αποτελέσματα.. Και ποια σημάδια αλήθεια; 
Κομμάτια μιας γενικότερης εικόνας είναι,

Αν αυτό θεωρείται αμφιβολία, τότε ναι, αναμφίβολα 
θα υπάρχει σε κάθε περίπτωση! 
Απλούστατα γιατί υπάρχουν άπειροι αστάθμητοι παράγοντες. 

Αξίζει να τα παρατήσουμε όλα όμως για ένα «ίσως»; Μπαα.. Το θέμα είναι να καταφέρουμε ακόμα και μ’ αυτό το «ίσως» και με «αρνητικά σημάδια»
να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.

Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά. 

Μάνος Χατζιδάκις

Λες ότι θεωρείς πιθανό να με ερωτευτείς, όπως θεωρείς πιθανό να γίνεις αστροναύτης ή να παίξεις μουσική με τον Tom Waits στο υπόγειο του σπιτιού σου. Στο μυαλό σου δεν υπάρχει το απίθανο, υπάρχει μόνο η πιθανότητα να ταιριάζουν όλα. Να συναντηθούν όλα ταυτόχρονα και να καθίσουν το ένα δίπλα στο άλλο- ίσως λίγο πετσοκομμένα είναι η αλήθεια- αλλά παρόλαυτά στοιχισμένα και ακόμα αδιανόητα.

You say that falling in love with me is always a possibility just like it is possible that you will become an astronaut or play music in your basement with Tom Waits. In your mind the improbable doesn't exist, only the likelihood of everything falling into pieces. Everything coming together instantaneously, sitting one by the other, maybe incomplete but yet all in a row and still incredible.