Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι. Μα έχουμε ένα ταλέντο «ακαταμάχητο»: να συνηθίζουμε. Μπορούμε να συνηθίσουμε σχεδόν στα πάντα, και το κάνουμε.. σε πόσο καιρό; Άγνωστο… για πόσο καιρό;.. κι αυτό άγνωστο. Συνηθίζουμε σε καθημερινές κινήσεις, σε τρόπους επικοινωνίας, στον καφέ μας ‘έτσι’ ή ‘αλλιώς’, με τσιγάρο ή χωρίς.. συνηθίζουμε στην ευκολία ή την δυσκολία και όλα τα υπόλοιπα τα ζυγίζουμε με βάση αυτήν την μία συνήθεια. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι συνηθίζουμε στους άλλους, συνηθίζουμε την παρουσία ή την απουσία τους.. Πόσες φορές συνήθισες την παρουσία κάποιου στο πλάι σου και όταν ο ίδιος ή οι συνθήκες τον απομάκρυναν δεν μπορούσες να συνειδητοποιήσεις «τι κακό σε βρήκε»; Πόσες ακόμα φορές δεν ένιωσες την απόσταση να σε σώζει από απροσδόκητες συναντήσεις, να σε γλυτώνει από συζητήσεις που όφειλαν να γίνουν και με την γλυκιά δικαιολογία του ‘μακριά’ τις απέφυγες; Εγώ πάντως… πολλάκις. Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει λοιπόν στην ζωή μας η δύναμη της συνήθειας; Στις αποφάσεις και τις πράξεις μας; Και αναρωτιέμαι τελικά.. τι είναι πιο εύκολο, να συνηθίσεις σε κάτι ή να ξε-συνηθίσεις απ’ αυτό; Μωρέ μήπως το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη απεξάρτηση από κάθε είδους συνήθεια εντέλει;

*  *  *