-Γιατί δεν είσαι εδώ;
-Πού εδώ;
-Εδώ, δίπλα μου.
-Γιατί είμαι εδώ..
-Γιατί;
-Τί γιατί;
-Γιατί είσαι εκεί;
-Δεν ξέρω. Είναι καλύτερα.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι.
-Γιατί;
-Άσε με.
-Δεν μπορώ.
-Γιατί;
-Γιατί έτσι..
(πίνει το ποτό μονορούφι και κλείνει τα φώτα)

-Χάθηκες.
-Το ξέρω..συγγνώμη.
-Έχω να σε δω δυο μήνες.
-Το ξέρω..κι εγώ.
-Τί κι εσύ;
-Έχω να σε δω δυο μήνες.
-Και..πώς;
-Πώς αντέχεις;
-Εσύ πώς αντέχεις;
-Δεν αντέχω.
-Ούτε εγώ.
(φιλιούνται)

-Πού πας;
-Φεύγω.
-Για πού;
-Για κάπου.
-Για πόσο;
-Για κάμποσο.
-Κι εγώ;
-Εσύ τί;
-Εγώ..πώς;
-Εσύ πώς τί;
-Πως θα τα καταφέρω;
-Πώς τα κατάφερνες;
-Δεν θυμάμαι.
-Θυμίσου.
-Μα..πώς;
-Δεν ξέρω. Φάε σολωμό.
-Μα τον μισώ τον σολωμό.
-Παράτα με.
-Δεν γίνεται.
-Γιατί;
-Εσύ με παρατάς..εσύ φεύγεις.
-Ορίστε λοιπόν... (της κάνει δρόμο στην πόρτα)
-Αντίο.
(κλείνει την πόρτα απαλά)
-Αντίο..

-Καληνύχτα.
-Καληνύχτα..
-Γιατί μου λες ψέματα;
-Εσύ γιατί συμφωνείς στα ψέματά μου;
-Πώς κοιμάσαι;
-Δύσκολα..εσύ;
-Δεν κοιμάμαι.
-Ωραία.
-Ωραία..
-Πώς ζεις;
-Προσπαθώ..
-Πώς προσπαθείς;
-Δεν ξέρω..προσπαθώ.
-Μπορείς και ζεις μακριά μου..πώς το κάνεις;
-Δεν σε κοιτάζω πια. Έτσι είναι πιο εύκολο.
-Ούτε εγώ σε κοιτάζω πια..
-Και;
-Κοιτάζω όλον τον κόσμο και σε βλέπω..
-Πρέπει να είναι δύσκολο.
-Μην το λες..
-...
-Άρχισα να αγαπώ τον κόσμο γύρω μου.
(αφήνει το ακουστικό στο κομοδίνο και αποκοιμάται)

Από χθες το βράδυ θυμάμαι τα γέλια μας περισσότερο.
Θυμάμαι τα γέλια μας και τα τέσσερα δευτέρολεπτα που σταμάτησε η καρδιά μου.

1" πεταγόμαστε μπροστά, σχεδόν κολλάω στο παρμπρίζ, ευλογώντας από μέσα μου τον άνθρωπο που εφηύρε την ζώνη ασφαλείας και το χέρι μου που έκανε την σωστή κίνηση όταν μπήκε στο αμάξι.

2" αναπνέω κανονικά; Ναι.

3" γυρίζω το κεφάλι μου αριστερά. αναπνέει κανονικά.

4" γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω στο τέρμα του στενού μία εκκλησία. Κάνω τον σταυρό μου.

Βγαίνοντας είχα συνειδητοποιήσει τι έγινε, αλλά βλέποντας το τι απέμεινε από το αμαξι είχα συνειδητοποιήσει κυρίως τι δεν έγινε. Το μόνο που ήθελα ήταν να γελάσω δυνατά. Πολύ δυνατά, μέχρι να ξυπνήσουν όλες οι οικογένειες της γειτονιάς.
Ένα ΣΤΟΠ. Ένα γαμημένο ΣΤΟΠ έχεις να δεις. ΔΕΣ ΤΟ ΓΑΜΩΤΟ..δες το. Χίλιες συγγνώμες μας είπαν. Ήταν ευτυχώς και αυτοί όλοι καλά. Αδιάφορες οι συγγνώμες τους.
Μα πώς αλλιώς; Δυο αυτοκίνητα πήρε ο γερανός. Ποιά άλλη θα ήταν η πιο φυσιολογική εξέλιξη όταν βγήκαμε όλοι όρθιοι από το να αρχίσουμε να γελάμε δυνατά;

Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να συγκρατήσω το χαμόγελο και τα γέλια μου.
"Μάλλον τελικά εμείς παρά ήμασταν ψύχραιμες", μου είπε το επόμενο βράδυ.

"Πάντως, κοίτα ρε φίλε στο πρώτα μας μεγάλο ατύχημα έχουμε και γαμώ τα ντυσίματα", της είχα πει ενώ καθόταν ψιλοσαστισμένη στο πλάι του στραπατσαρισμένου αυτοκινήτου κι εγώ μαζί. Μου γέλασε. Έπρεπε να είμαστε σοβαροί όλοι. Θα ερχόταν και η τροχαία. Ε, και;
Και για τα άλλα εγώ σου λέω ποιος νοιάζεται; Εγώ σου λέω όσοι μπήκαμε στ'αμάξι εξαρχής τόσοι γυρίσαμε σπίτι. Με αμάξι ή με τα πόδια. Τί άλλο έχει σημασία; Τι άλλο, από το να γυρίζεις τελικά εκεί απ'όπου ξεκίνησες για να μπορείς να ξαναρχίσεις;

Και σου λέω ότι πονάω λίγο στον αυχένα. Το ξανασκέφτομαι και λέω αύριο μετά το νοσοκομείο θα πω στον εαυτό μου ότι εκείνο το βράδυ της 24ης Αυγούστου 2012 στραβοκοιμήθηκα και πιάστηκα. Κι σ'εκείνη θα πω να θυμηθεί που το βράδυ εκείνο πήγε να γυρίσει στον ύπνο της απότομα και χτύπησε το χέρι της στο κομοδίνο. Θα πετούσαμε και τα χαρτιά του νοσοκομείου, αυτή τη συμφωνία θα κάναμε. Το κολάρο και τον νάρθηκα δεν τους καταλογίζω στα ατυχήματα αλλά στα αξεσουάρ.

Μέσα σ'όλα αυτά θυμάμαι που είχα αναρωτηθεί "αν άραγε πάθαινα κάτι θα νοιαζόταν; Θα το μάθαινε και θα έκανε κάτι; Θα έψαχνε να μου φέρει το καλύτερο τριαντάφυλλο χαμογελώντας; Ή σοκολατάκια; Θα θυμόταν ότι τρελαίνομαι άραγε για σοκολατάκια.." και γελάω με την χαζομάρα μου και που περνιέμαι για έξυπνη. Γιατί ο άνθρωπός σου δεν θα περιμένει να σου φέρει το καλύτερο λουλούδι στο νοσοκομείο ή τα πιο ακριβά σοκολατάκια κατά την ανάρρωση. Ο άνθρωπός σου είναι αυτός που θα βάλει τα λουλούδια που θα σου φέρουν σε βάζο, θα ξετυλίξει τα σοκολατάκια για σένα και θα σε ταΐσει το πρώτο-πρώτο στο κουτί, θα κοιμηθεί στην καρέκλα για να σου κρατάει το χέρι και θα ξυπνήσει με την ανάγκη να δανειστεί το κολάρο σου.

Κάποιες άλλες πάλι είναι αυτός που σε βρίζει με τις ώρες ενώ εσύ πονάς απλώς γιατί δεν θα μπορούσε να φανταστεί τι ζωή του χωρίς εσένα "ρε μαλάκα!".

Δεν πειράζει για τα συντρίμια. Άλλωστε ένας αστικός μύθος λέει ότι αν αγαπιέσαι αρκετά οι λαμαρίνες καμιά φορά ισιώνουν από μόνες τους.

Βρέθηκα να κλαίω. Ξαφνικά. Ήρθες και με πήρες αγκαλιά. Και τότε άρχισα κι έκλαιγα με λυγμούς και φώναζα. Και με ρωτούσες διάφορα και με κοιτούσες μες τα μάτια μου που κοίταζαν κάτω το κενό και δεν ήξερα τι να σου απαντήσω σε τίποτα απ'όσα ρωτούσες. Ούτε να σε κοιτάξω μπορούσα, γιατί πονούσα πολύ για να αντικρίσω την αγάπη- και που την νιώθω με πονάει ακόμη και τώρα. Ήταν και τα μάτια μου θολά, δεν έβλεπα. Δεν σ'έβλεπα, αλλά ήσουν εκεί. Και μου έλεγες, και μου έλεγες.. Για δύο λεπτά, τρία ίσως, δεν σταματούσα το κλάμα.. Δύο ώρες ήμασταν εκεί καθισμένοι στον καναπέ που έχω τώρα απέναντί μου προσπαθώντας να με συνεφέρεις τελικά. Από τί; Με ρωτάς και δεν έχω τι να σου απαντήσω. Και όσο με ρωτούσες τόσο εγώ έκλαιγα περισσότερο γιατί δεν είχα απαντήσεις. Μέχρι που το κατάλαβες και άρχισες να μου εξιστορείς τη ζωή μου μέχρι τώρα. Τί έχω καταφέρει, τι έχω στη ζωή μου. Μέχρι και ποιοι με έχουν ερωτευτεί μου είπες, ό,τι θυμόσουν..προσπαθούσες. Προσπαθούσες τόσο πολύ, μα εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω. Και όσο άκουγα τα όμορφα που μου έχουν συμβεί, νοσταλγούσα και την νοσταλγία δεν την αντέχω πια. Και ενώ εγώ σκέφτομαι να βρω απαντήσεις σε ό,τι γαμημένα ερωτήματα έχουν τρυπώσει στο κεφάλι μου εσύ συνεχίζεις να μου λες γιατί και πως και πώς θα έπρεπε να είμαι.. Και μου μιλάς για μένα πριν... εκεί είναι που καταρρέω. Δεν ξέρω τι να πω σε σένα, αλλά κυρίως δεν ξέρω τι να πω σε μένα πια για να δικαιολογήσω την μεγάλη μου αυτή απουσία..
Τι να σου πω μπαμπά μου; μήπως ξέρω ακριβώς; μόνο ότι φοβάμαι πλέον την αγάπη, μόνο αυτό ξέρω πλέον σίγουρα.
Ότι μέσα σε 8 μήνες καταστράφηκε όλη μου η ζωή και δεν βρίσκω ούτε χώμα να ξαναχτίσω τα βασικά;
Να σου εξηγήσω τι μου κατέστρεψε η απώλεια ενός από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους και πόσο δεν μπορώ να συνέλθω από αυτό; Γιατί δεν είναι ότι έφυγε ένας από τους ανθρώπους μου. Έφυγε ο μόνος άνθρωπος που δεν με είχε πληγώσει ποτέ. Ο άνθρωπος που έφυγε ήταν μόνο αγάπη για μένα..
Και μετά να σου πω τι; Ότι ενώ θρηνώ για μήνες, ξαφνικά ερωτεύομαι παράφορα και νιώθω ότι ο κόσμος μου ξαναχτίζεται στο στο πρόσωπο ενός ανθρώπους και μέσα σε λίγους μήνες όλα καταρρέουν και η απουσία του ίσως μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια; Και πλέον βρίσκομαι να είμαι το πριν+1; Να σου πω τι; Ότι καταλήγω 8 μήνες μετά να θρηνώ τρεις ανθρώπους; Εκείνος που έφυγε, εκείνος που με άφησε, και τον εαυτό μου που χάθηκε κάπου μεταξύ των δύο;

"Είσαι τόσο μικρούλα κορίτσι μου..μην σκέφτεσαι έτσι.."

Ναι είμαι όντως τόσο μικρούλα για όλα, ρε μπαμπά. Και δεν μπορώ. Με δύο γεγονότα άρχισα να φοβάμαι την αγάπη περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Την Αγάπη. Αυτή που με έμαθες να προσκυνώ. Σ'αυτήν πλέον κλείνω τα μάτια, της γυρίζω την πλάτη. Σκέφτηκα μέχρι να το κάνω τατουάζ για να μάθω να ζω μ'αυτό. Και αναρωτιέμαι, ξέρεις, πότε θα μπορέσω ξανά να εμπιστευτώ την παρουσία ενός ανθρώπου στο πλάι μου.. Το πιο μεγάλο βασανιστήριο είναι να ζεις κάποιον με την πιθανότητα να τον χάσεις αύριο. Με έναν χωρισμό ή έναν θάνατο. Και είναι τραγικό, γιατί ποτέ δεν πίστεψα στο "ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία", γιατί όποιος κι αν ήξερε ότι η μέρα που ζει θα ήταν η τελευταία του, αναμφίβολα θα πέθαινε πριν προλάβει να την ζήσει.

Το μόνο που μπόρεσα να σου υποσχεθώ εκείνο το βράδυ είναι ότι θα παλέψω όσο μπορώ να ξανά εμπιστευτώ τη ζωή, τους ανθρώπους, την αγάπη, τον εαυτό μου.. Θα με βοηθήσει πολύ η θάλασσα σ'αυτό, συμφωνήσαμε. Μέσα στους ανθρώπους που μ'αγαπούν προσπαθώ να δω κομμάτια μου και να με ξαναβρώ, αλήθεια. Αρκεί μέσα σε όλα, ο ήλιος να φωτίσει λίγο πιο δυνατά. Να με τυφλώσει ίσα-ίσα να τραβηχτούν τα χείλη μου προς τα πάνω μ'αυτήν την χαρακτηριστική κίνηση όταν κλείνουμε λίγο τα μάτια.. σαν αναγκαστικό μισό χαμόγελο, για αρχή.


 

Το ομορφότερο πράγμα του κόσμου είναι να μπορείς 
να κλάψεις μέσα σε μια αγκαλιά.. και το δυσκολότερο. 

Κοιτάζοντας τον ουρανό μπορώ να πω πως σ'αγαπώ.

Έχω ξαπλώσει στον καναπέ στην βεράντα. Είναι καλοκαίρι.. παλεύω να τελειώσω εκείνο το βιβλίο. Το έχω πάρει σε λεωφορεία, βουνά, τρένα, πλοία, αμμουδιές και τώρα εδώ.


Και ενώ κάποιος χαϊδεύει τα πλήκτρα ενός πιάνου με μια γλυκύτητα που μόνο οι μπάσες νότες μπορούν να αποδώσουν σωστά, χαζεύω τον ουρανό και τα πουλιά που κάνουν κύκλους και πετούν ευθεία και αλλάζουν διαδρομή και τα φτερά τους μπλέκονται και νιώθω να χορεύουν πιο καλά από χορευτές ρώσικων μπαλέτων. Και μέσα σ'όλη αυτήν την αρμονία το βλέμμα μου έχει ξεφύγει απ'το βιβλίο κι ο νους μου μαζί, που ταξιδεύει μια στιγμή, χορεύει άλλοτε κι έρχεται σε σένα.
Μα είναι καλοκαίρι, σκέφτομαι, και με παρηγορεί κάπως γιατί έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα. Για μια στιγμή ξεχνιέμαι κι εγώ και σου χαμογελώ. Ψιθυρίζω ένα "κοίταξε.." τα σύννεφα σου δείχνω με τα μάτια μου.. Ξέρεις πόσο αγαπώ τα σύννεφα. Είναι τα ομορφότερα πορτρέτα στον ομορφότερο καμβά. Αν μ'άφηνες να σου μιλήσω για τέχνης θαύματα, θα σου 'λεγα πρώτα για τα σύννεφα. Αν μ'άφηνες.. Μετά..μετά, θα σου μιλούσα για τ'αστέρια. Αλλά τα σύννεφα με κάνουν πιο χαρούμενη, ξέρεις. Είναι γιατί αλλάζουν διαρκώς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητα και με λίγο αέρα χορεύουν ανεξέλεγκτα με κινήσεις νωχελικές που με καθηλώνουν.
Πέταξε ξαφνικά μια μέλισσα στον καφέ μου. Γυρίζει γύρω-γύρω στο στόμιο. Αποφασίζει τελικά να μπει μέσα. Ξαφνικά πετάει και φεύγει μακριά σαν πανικόβλητη. Δεν μου άρεσε που το είδα αυτό. Δεν μου αρέσουν οι λέξεις "ξαφνικά" και "φεύγω" όταν μπαίνουν στην ίδια πρόταση. Με πληγώνουν.
Πλήθυναν και τα σύννεφα. Χάθηκαν τα πουλιά, σκόρπισαν. Νόμισα σε άκουσα να μου σιγοψιθυρίζεις τους δυο πρώτους στίχους από 'κείνο το τραγούδι. Ήταν ο αέρας που ενώνει τα σύννεφα και σέρνει κάτι πεσμένα φύλλα βουκαμβίλιας στα πόδια μου. Γυρίζω σελίδα. Ξαναδιαβάζω..

Ήθελα να δοκιμάσουμε τόσα πράγματα παρέα, θυμάμαι. Δεν ήξερα ότι δεν είχαμε τόσο χρόνο. Αν μου το 'χες πει νωρίτερα.. Αν μου το είχες πει... Και θυμάμαι τα φιλιά μας και τα χάδια μας και πόσο ήθελε ο ένας να νιώσει τον άλλον. Και φτάναμε να φαντάζουμε κανίβαλοι στα μάτια τρίτων. Μα μεταξύ μας ξέραμε. Ξέραμε πως ο έρωτας είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης μεταξύ των δύο. Και λέγαμε "όποιος κερδίσει αγαπιέται" και το φωνάζαμε με θράσος, και δεν ξέραμε οι δόλιοι ότι ή θα νικούσαμε μαζί ή θα νικιόμασταν κι οι δύο.

Φυσάει ένα αεράκι και το νερό χορεύει κι αυτό, μαζί με τα σκόρπια φύλλα βουκαμβίλιας που το πλησιάζουν. Μα είναι καλοκαίρι, και με παρηγορεί κάπως, γιατί σκέφτομαι ότι εκεί που είσαι θα έχει ήλιο και θάλασσα, και παιδικά γέλια ενηλίκων που θυμούνται πώς είναι να ζεις αθώα και ορκίζομαι πως σε βλέπω να χαμογελάς. Μα αναρωτιέμαι προς τα που..

Πάνε μόνο λίγες ώρες που απομακρυνθήκαμε απ'την θάλασσα. Πάλι κοντά της είμαστε, αλλά χωρίς να μπορούμε να την νιώσουμε ουσιαστικά. Πάντα έλεγα ότι είναι προνόμιο να ζεις πλάι στη θάλασσα, καυχιόμουνα γι'αυτό. Μετά ερχόταν το καλοκαίρι και ζούσα τη θάλασσα. Για λίγους μήνες νοσταλγούσα.. ύστερα πάλι χαιρόμουν που μετρούσα σχεδόν δέκα βήματα απ'την εξώπορτα κι έφτανα κοντά της. Αρκούμουν σ'αυτό. Έτσι νιώθω και με τους ανθρώπους πια. Συναναστρέφομαι με διάφορους.. περνάω καλά, γελάω λίγο ή περισσότερο, δεν χορεύω συχνά, τραγουδάω που και που, δεν κλάιω γι'αυτούς, δεν με αγγίζουν ποτέ ιδιαίτερα - δεν τους αφήνω ίσως θα έλεγες - και μετά.. "ζω τη θάλασσα". Και τότε, έρχονται όλα αυτά που τόσο καιρό απέφευγες να κοιτάξεις στα μάτια. Να νιώσεις στην ψυχή. Όταν ζω τη θάλασσα, όλα μου τα πηγαία συναισθήματα γίνονται μπουρμπουλήθρες που αναδύονται στην επιφάνεια. Χάνομαι πολλές φορές. Είναι οι στιγμές που γυρίζω ανάσκελα, κάνω τη θάλασσα στρώμα και αφήνομαι. Κλείνω τα μάτια. Καμια φορά, κοιτάζω σκαστά τον ουρανό. Ο ήλιος με τυφλώνει, αλλά τουλάχιστον βεβαιώνομαι ότι είναι ακόμα εκεί, ότι φωτίζει, και ότι δεν έχω απομακρυνθεί αρκετά, ίσα-ίσα να ξεφύγω.


Και όσες ώρες ή μέρες και να την ζω τη θάλασσα μου μοιάζουν δευτερόλεπτα. Δεν ξέρω αν θα μου ήταν ποτέ αρκετός ο χρόνος που περνάω εκεί. Κάθε φορά νιώθω ότι η θάλασσα ζει μέσα μου. Σαν να καθαρίζει το μυαλό μου, το βλέμμα.. Σαν να σκέφτομαι και να βλέπω καθαρά για λίγο..για όσο.


Όποτε έρχεται η στιγμή που βλέπω καθαρά νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα ανακούφισης. Νιώθω το "επιτέλους" σε όλη του την ένταση, σαν να αναδύομαι στην επιφάνεια μετά από μακροβούτι σε άβυσσο. Μέσα σ'όλο αυτό, μου λείπουν άνθρωποι.. μου λείπουν πράγματα, μου λείπουν στιγμές, μου λείπουν βλέμματα μοναδικά μαζί τους.. όλα αυτά τα βλέπεις μόνο στο κενό. Πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί όλα αυτά που δεν ήρθαν ποτέ. Και είναι κρίσιμη η στιγμή που καλείσαι να διαλέξεις ανάμεσα στο "δεν θα έρθουν ποτέ" και στο "ποτέ δεν ξέρεις"..
Και η θάλασσα συνεχίζει να παλινδρομεί στην ακτή σαν να μην τρέχει τίποτα.. σαν να μην πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, σαν να μην πρέπει να διακόψουμε συνήθειες.. Σήμερα πήρα τον καπνό μαζί μου καθώς έφευγα απ'το σπίτι. Όχι για να καπνίσω. Γυρίζοντας, τον άφησα πάνω σε ένα ρολόι της ΔΕΗ σ'ένα στενό εδώ πιο πάνω. Κάποιος σήμερα αποφάσισε να μην ξανακαπνίσει ποτέ, κάποιος σήμερα θα είχε όσο τίποτα άλλο την ανάγκη για τσιγάρο. Γιατί πρέπει πάντα να κρατάμε μια γαμημένη ισορροπία γι'αυτό το γαμημένο σύμπαν, μην πέσει και μας πλακώσει και ισοπεδώσει τα μισο-κατεστραμμένα.


Όπως γυρνούσα, παρατήρησα μια κοπέλα πίσω μου να ασχολείται με το κινητό της και να περπατάει προς την κατεύθυνση που πήγαινα κι εγώ. Τα φώτα στα μπαλκόνια ήταν όλα σβηστά. Μόνο κάτι ρετιρέ είχαν ξεμείνει - λογικό. Όταν απλώνεται μπροστά σου η θάλασσα, δύσκολο να ρισκάρεις να τρέξεις να την πιάσεις. Άδειοι οι δρόμοι τέτοια ώρα και αναρωτήθηκα που να πήγαινε. Έστριψα στο στενό και είδα έναν νεαρό να στέκεται μες τη μέση του δρόμου, τον φώτιζε η οθόνη του κινητού που κρατούσε - το μόνο φως στο στενό. Ερχόταν προς το μέρος μου. Περπάτησα ελαφρώς δεξιά και ανέβηκα στο πεζοδρόμιο.
-Καλώς την... Μόνο αυτό άκουσα. Γύρισα, και τους είδα να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται. Ένιωσα μια ικανοποίηση. Είχε ένα γλυκό αεράκι σήμερα και πολλά αστέρια. Ευτυχώς, δεν πήγε χαμένη τέτοια καλοκαιρινή βραδιά. Τουλάχιστον κάποιοι ερωτεύτηκαν.


Μπήκα σπίτι, άφησα την τσάντα μου στον καναπέ και βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν άναψα κανένα φως. Δεν ήθελα να χαλάσω την ομοιομορφία του μαύρου με αυτό το σκοτεινό πορτοκαλί που αναδύουν τα φώτα του δρόμου στα ρετιρέ. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου και άρχισα να νοσταλγώ τη θάλασσα. Σαν να μύρισε θάλασσα για λίγο.. Ένιωσα να ηρεμώ. Μα δεν μου έλειπαν πια οι ίδιοι άνθρωποι. Σαν σε αυτήν την πραγματικότητα η ανάγκη μου να τους δω, να τους αγγίξω, να γελάσω μαζί τους, να τους αγκαλιάσω, ν'ακούσω τη φωνή τους, να μην είναι πια επιτακτική. Μετά σκέφτηκα τους άλλους.. αυτούς που θα δω αύριο, θα ακούσω τη φωνή τους στο τηλέφωνο, θα τους χαμογελάσω, θα τους χαρίσω την καληνύχτα μου, ίσως και ένα φιλί μου.. Είναι παρήγορο καμιά φορά και ασύστολα μελαγχολικό, αλλά τέτοιες βραδιές, αφού έχω ζήσει τη θάλασσα, αφού έχω νιώσει ότι νιώθω, αφού έχω νιώσει ό,τι νιώθω, μετρώ πόσες αγκαλιές κρατώ και κάνω τις αντιστοιχίες.. δεν τις δίνω αλλού, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ζητηθούν.

* Κι αν καμιά φορά θελήσεις να αφεθείς ανάσκελα στην επιφάνεια της θάλασσας, να σταματήσεις για δευτερόλεπτα να σκέφτεσαι, και να αφεθείς μόνο να νιώθεις.. τότε, θα νιώσεις σαν να σε παίρνουν αγκαλιά.. ευάλωτος, ένα καλομαθημένο παιδί, μα απέραντα ασφαλής.

-Πώς καταντήσαμε έτσι ρε φίλε;
-Πραγματικά..δεν ξέρω.

Αυτός ο διάλογος αντηχεί στ'αυτιά μου από την ώρα που σταμάτησε να παίζει η μουσική. Φαντάσου ότι δεν έγινε καν.. αλλά τον αποκρυπτογράφησα μετά το τέταρτο ποτό, γύρω στο δέκατο τσιγάρο.. Και πραγματικά δεν έιχα τι να απαντήσω εκτός από ένα δειλό "δεν ξέρω" με το βλέμμα μου στο πάτωμα. Γιατί όντως δεν ξέρω πλέον. Δεν ξέρω για αρχή πώς "καταντήσαμε". Παλιά θυμάμαι λέγαμε "ρε πώς γίνεται να καταντούν οι άνθρωποι έτσι; πώς γίνεται να πέφτουν τόσο χαμηλά; ". Και καταντήσαμε κι εμείς. Και καταλήξαμε κι εμείς να πέφτουμε, αλλά από πολύ ψηλά.. αρκετά ψηλά για να καταστραφούμε πλήρως. Και καταλήξαμε κι εμείς να τα κάνουμε όλα, ίσως και παραπάνω.

Μας βλέπω να περνάμε χρόνο με ανθρώπους τόσο λάθος, σαν να μην μας λείπουν άλλοι. Να τους προσφέρουμε απλόχερα άπλετο χρόνο από τις ζωές μας και τις ζωές μας τις ίδιες πολλές φορές. Να τους κάνουμε κομμάτι μας και να δεχόμαστε επιρροές απ'αυτούς.. και όλα αυτά την ίδια στιγμή που ευχόμαστε αντί γι'αυτούς να είχαμε μπροστά μας εκείνον ή τον άλλον. Κι εμείς συνεχίζουμε να λέμε και να λέμε και να δενόμαστε με ανθρώπους υποκατάστατα, που το μόνο που κάνουν είναι να μας θυμίζουν πόσο μας λείπουν εκείνοι που δεν είναι στην θέση τους. - Γιατί σήμερα, συνέβη κάτι και γέλασα τόσο από μέσα μου μέχρι που έβαλα τα κλάματα, γιατί απέναντί μου ήταν κάποιος άλλος που δεν θα καταλάβαινε τι εννοώ.. που θα γελούσε τυπικά ή και καθόλου. Και με πλήγωνε τόσο αυτό που ίσως κατά λάθος να αρχίσω να τον σιχαίνομαι που μου θυμίζει ότι δεν είσαι εκεί.

Μας βλέπω πάλι να πίνουμε σαν να πρόκειται να κάνουμε ερωτικές εξομολογήσεις και στο τέλος της βραδιάς να καταλήγουμε ο καθένας σπίτι του σαν να μην τρέχει τίποτα.. χωρίς να έχουμε ανταλλάξει ματιά, χωρίς να έχουμε εξηγήσει τίποτα, χωρίς να έχουμε προσπαθήσει καν. Και μετά θυμάμαι όλες τις ματιές που έχουμε ανταλλάξει, κι όλες τις εξηγήσεις που έχουμε δώσει και όλες τις προσπάθειες που είπαμε ότι κάναμε.. και σκέφτομαι πως ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υπάρχουν τόσες εξηγήσεις και τόσες προσπάθειες χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα. Κι όχι αυτό, δεν γίνεται να μην λύνονταν όλα με τα μάτια. Έτσι ακριβώς όπως "δέθηκαν" εξαρχής. - Και τότε που κοιταζόμασταν και δεν μπορούσαμε πάνω από λίγα δευτερόλεπτα, και μας έπιαναν τα γέλια σχεδόν..χαμογελούσαμε σίγουρα και ομορφαίναμε κι οι δύο θυμάμαι.

Άλλες φορές μας βλέπω να φλερτάρουμε σαν να πρόκειται να κάνουμε έρωτα. Και τα βλέμματα και οι κουβέντες και τα αγγίγματα, όλα να οδηγούν εκεί. Και δεν είναι το λίγο ποτό παραπάνω που σε κάνει εύθυμο και εύπλαστο στις αισθήσεις, είναι η ιδέα του ότι μπορείς να φτάσεις ως εκεί.. Και απογοητευτικά μας πιάνω όταν φτάνει το σημείο που ο άλλος ψιθυρίζει κάτι στο αυτί να κοιτάμε το κενό και ξαφνικά σαν να συνερχόμαστε από ισχυρό νιρβάνα και να αποποιούμαστε τα πάντα. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που πιάνω τον εαυτό μου να λέω "ως εδώ". Και γιατί τα όρια; γιατί πάλι θα συγκρίνω αν πάω παραπέρα, πάλι θα δω ότι το "καλά" δεν θα είναι ποτέ αξίως συγκρινόμενο με το "υπέροχα" και το αντικαταστατό του πράγματος θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά αναντικατάστατο. - Είχα μείνει να μου λέει στο αυτί πόσα πολλά έχει καταλάβει για μένα και γιατί δεν προχωράω ένα βήμα παρακάτω. Νιώθω τόσο κουρασμένη να πείσω τον εαυτό μου να κάνει οτιδήποτε. Δίνω ένα σκαστό φιλί και φεύγω.








*Κι αυτό που τρέμω περισσότερο, το αύριο πρωι.. που πάλι θα φωτίσει ο ήλιος και θα πούμε "δε γαμιέται".

Το ρολόι έδειχνε 11 παρά κάτι. Εκείνος ίσα που μπορούσε να διακρίνει τον δείκτη της ώρας, για τα λεπτά ακριβώς ούτε λόγος. Τί τον ένοιαζε άλλωστε; όλη η μέρα είχε περάσει βασανιστικά αργά. Άναψε την πίπα του, πήρε μια γερή ρουφηξιά.. κι άλλη μία. Την άφησε στην αριστερή πλευρά του πιάνου και γύρισε με το δεξί χέρι άγαρμπα τις παρτιτούρες που είχε μπροστά του. Γύρισαν 3-4 φύλλα μαζί.

Έκλεισε την μουσική. Τράβηξε ήρεμα την καρέκλα έξω και κάθησε. Με ακουμπησμένους τους αγκώνες στο τραπέζι και τα χέρια σταυρωμένα. Κοίταζε τα ποτήρια, τα πιάτα, τα χαρτιά, πεταμένες χαρτοπετσέτες, τους λεκέδες στο λευκό τραπεζομάντηλο.. κάτι τσόφλια από φυστίκια είχαν ξεφύγει από το τασάκι. Τα έσπρωξε ελαφρώς με το χέρι προς τα μέσα. Το χέρι της σταμάτησε στην βάση του ποτηριού. Το έπιασε με τα ακροδάχτυλα και το πέταξε στο πλάι. Ευτυχώς δεν είχε συμφωνήσει να βάλουν ταπετσαρία. Με την άκρη του ματιού της είδε τον τοίχο. Αυτό το ελαφρύ κόκκινο σημάδι απ'το κρασί που σχηματίστηκε της φαινόταν αρκετά ενδιαφέρον. Έπιασε το δίπλα ποτήρι, του νερού. Αυτή τη φορά το έπιασε γερά, με όλη της την παλάμη, έδωσε μία και το πέταξε κι αυτό απέναντι. Είχε μέσα κόκα-κόλα. Έπεσε ακριβώς πάνω από το ανοιχτό μπορντό του κρασιού. Έτσι όπως ακουμπούσε στην γροθιά του αριστερού χεριού της γύρισε ολόκληρη και κοίταξε. Ενδιαφέρον. Το σκούρο καφέ, σχεδόν μαύρο είχε τρέξει πάνω στο μπορντό του κρασιού. Ξαφνικά ένιωσε ότι η άρνησή του για την ταπετσαρία ήταν ό,τι καλύτερο της είχε προσφέρει. Άπλωσε λίγο παραπάνω το χέρι της και έπιασε ένα μικρό λευκό μπολ με κόκκινη σάλτσα. Την λάτρευε την κόκκινη σάλτσα. Μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα ήταν το αγαπημένο του φαγητό. Το είχε συνηθίσει πριν γνωριστούν, δεν ήξερε να φτιάχνει και τίποτα άλλο. Έσκυψε το κεφάλι της από πάνω, έφτυσε μέσα, και με μια άγαρμπη κίνηση το μπολ βρέθηκε στο πάτωμα σε τέσσερα κομμάτια. Λερώθηκε λίγο το φόρεμά της στην άκρη. Αλλά χαλάλι, ο τοίχος τώρα είχε βαθύ κόκκινο. Κοίταξε και χαμογέλασε ελπίζοντας να σιχαθεί κάποτε τα μακαρόνια με την σάλτσα. Πήρε τις χαρτοπετσέτες και άρχιζε να τις σκίζει μία μία σε δεκάδες μικρά κομματάκια. Κάθε που τελείωνε από μία, πετούσε τα κομματάκια σαν χαρτοπόλεμο στον αέρα. Σκεφτόταν φωτογραφίες τους. Έβαζε με το μυαλό της εκδρομές, βράδια στην παραλία, βράδια στον καναπέ, μεθύσια, αγώνες στο γήπεδο, μεσημέρια με την οικεγένειά του, μεσημέρια με την μητέρα της. Μεσημέρια στο νησί με το αεράκι να μπαίνει στο δωμάτιο και να τους νανουρίζουν οι κουρτίνες χαϊδεύοντάς τους γλυκά τα πόδια. Όλες τις βάφτισε χαρτοπετσέτες. Πήρε το γυάλινο μπολ με το λαδολέμονο στα χέρια και σηκώθηκε με ιδιαίτερη ηρεμία. Στάθηκε μπροστά στον τοίχο. Έκανε δυο βήματα πίσω. Μετά άλλα δύο. Τέσσερα. Τέσσερα ήταν αρκετά. Άρχισε να τινάζει πιτσιλιές σε διάφορα σημεία του τοίχου με τα δάχτυλα. Γύρισε πίσω πήρε το μπουκάλι της μπύρας. Γύρισε μόνο το κεφάλι της στον τοίχο και το πέταξε στην αριστερή πλευρά. Αν ο τοίχος ήταν το κρεβάτι τους θα τον πετύχαινε. Αυτή ήταν η μεριά του. Περπάτησε λίγο και κάθησε ξανά στην καρέκλα. Έπιανε ένα ένα τα κουτιά απ'τα τσιγάρα να δει μπας και σταθεί τυχερή. Όντως, της είχε μείνει λίγη τύχη μαζί μ'ένα τσιγάρο σε ένα τσαλακωμένο μάλμπορο, κόκκινο κι αυτό. Το πήρε. Βρήκε και σπίρτα. Τα είχε αφήσει πάνω στο τραπέζι για τα κεράκια. Δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ άλλωστε. Έπαιρνε αργές δυνατές ρουφηξιές. Σηκώθηκε έπιασε τις δύο άκρες του τραπεζομάντηλου και το τίναξε ψηλά. Πιάτα, ποτήρια, φαγητά, αποτσίγαρα, αιωρούνταν για ένα δευτερόλεπτο. Όταν ακούστηκαν να αγγίζουν το πάτωμα συνόδευσε τα θρύψαλα με το πιο δυνατό γέλιο που ούτε φανταζόταν ότι έκρυβε μέσα της. Γύρισε λίγο κυκλικά πατώντας τα σπασμένα και στάθηκε πάλι απέναντι στον τοίχο. Είχε ακόμη το τσιγάρο στο στόμα της. Ακριβώς στο κέντρο το έσβησε με δύναμη. Το τσιγάρο έπεσε. Έμεινε μόνο αυτή η στρογγυλή μαύρη κυλίδα. Τις πήρε 4 λεπτά να την κοιτάζει για να βουρκώσει. Στο μαύρο, αυτό που την τρόμαζε πια ήταν ότι το είχε συνηθίσει. Περπάτησε ως το δωμάτιο. Γδύθηκε και έπεσε εξουθενωμένη στην δεξιά πλευρά του κρεβατιού. Ένιωσε να κρυώνει λίγο. Της είχε τραβήξει το σεντόνι. Δεν την ένοιαζε να κοιμηθεί άλλη μια φορά ξεσκέπαστη. Έκλεισε τα μάτια της, ενώ εκείνος είχε τις ωτοασπίδες, το σεντόνι και τα χρόνια της. Έπρεπε να σηκωθεί σε λίγο να καθαρίσει. Όπως κάθε βράδυ άλλωστε, δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ούτε ότι είχαν χωρίσει καιρό τώρα. Αποκοιμήθηκε.