Δεν ήξερα πως θ' άλλαζε τόσο απότομα ο καιρός. 
Τα πρωινά είχε ήλιο κι ο ουρανός ήταν καταγάλανος. Τα βράδια έκανε ψύχρα μα ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι καθαρός και τ'αστέρια φαίνονταν για μια ακόμη φορά υπέροχα με μια κίνηση του κεφαλιού.

Σήμερα έβρεξε...
Κάπου στο ξημέρωμα, ίσως και χθες βράδυ αργά αφού γυρίσαμε και ξαπλώσαμε. Ήθελα να σηκωθώ νωρίς το πρωί, να έχω χρόνο να πιω έναν καφέ, να φάω ένα κομμάτι μηλόπιτα. Άνοιξα τα μάτια μου σχεδόν ένα λεπτό πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Μελαγχόλησα που ξύπνησα για να φύγω. Σηκώθηκα, πλύθηκα κι άρχισα να ετοιμάζομαι. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερο το δύσκολο κομμάτι της βαλίτσας να γίνει πριν απ'όλα.

Ήρθα στην κουζίνα. 
Δυο κουταλιές καφέ και μία κοφτή ζάχαρη. Ενώ περίμενα να ψηθεί ο καφές, έβαλα τα χέρια μου ενωμένα πάνω απ'το μπρίκι. Κοίταξα έξω στο μπαλκόνι τον ουρανό που ήταν ένα λευκό-γκρι καθώς προσπαθούσα να καθοδηγήσω νοητά τα χέρια μου να ρουφήξουν όση περισσότερη θερμότητα μπορούσαν χωρίς να καούν και το σώμα μου να γεμίσει με τη μυρωδιά του ελληνικού καφέ. Τότε ήρθε η Ε. Βάλαμε μηλόπιτα και καθίσαμε στον μπλε καναπέ. Δεν μιλήσαμε πολύ. Χαμογελούσαμε κάπως, ενώ εγώ επέμενα να κοιτάζω έξω κρατώντας σφιχτά το φλιτζάνι που έκαιγε. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρη πως δεν έπρεπε να φύγω. Αυτή τη φορά δεν ήθελα κιόλας.

Η ώρα της πόρτας. 
Οι αγκαλιές είναι το κοινό σημείο των σχέσεων αγάπης. Όποιον αγαπάς τον αγκαλιάζεις και νιώθεις ό,τι νιώθεται. Είναι δύσκολες οι αγκαλιές γιατί σπάνε οι βιτρίνες, χάνονται όλα τα στοιχήματα και βρίσκεσαι αυτομάτως να λες "όλα μέσα". Ώρες-ώρες πιστεύω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το αντιμετωπίσω εύκολα. Προσπαθώντας, κάτι καταφέρνω.

Κατέβηκα στην είσοδο.
Παντού πεσμένα φύλλα. Το τσιμέντο ήταν βρεγμένο, όμως, δεν έβρεχε. Είχα μικρή βαλίτσα και μπορούσα να κινηθώ σχετικά γρήγορα. Προχωρούσα κοιτάζοντας τα φύλλα που περνούσαν κάτω απ'τα πόδια μου. Σκεφτόμουν πόσα φύλλα θα μπορούσε να σύρει η βαλίτσα μέχρι τον σταθμό.. 3; 10; 35; Δεν έχω ιδέα. Σκεφτόμουν αυτό και το με πόση ευκολία με ακολουθούσε σαν να μην την κρατάει τίποτα πίσω, αποφεύγοντας τα πολλά νερά.
Πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι μια ψυχή που έχει ανθρώπους να αγαπάει; Θέλω να πω, προσπαθώ να χωριστώ σε τόσα κομμάτια νοητά, αλλά δεν αρκεί αυτό και το να ταξιδέψω κυριολεκτικά για λίγο ποτέ δεν θα είναι αρκετό.  Πώς να μην φοβάσαι τι θα γίνει όταν κάτι δεν θα είναι αρκετό;

Το λεωφορείο έρχεται σε 5 λεπτά.
Μέσα σε 5μέρες πάσχισα να έχω επαφή με όλους εκείνους που θα 'θελα ιδανικά να μαζέψω σε μία πόλη. Τηλέφωνα, μηνύματα, συναντήσεις, φωτογραφίες. Αναρωτήθηκα μήπως η αγάπη μου γίνεται εγωισμός, πώς τολμάω να τους ζητάω όλους γύρω από μένα; Δεν είναι πολύ; Είναι ή πολύ ή πολύ ουτοπικό. Μάλλον το δεύτερο. Δεν έχω θέσει σαν επιλογή το να σταματήσω να το θέλω.

Στο τρένο κάθομαι ανάποδα.
Είναι τρομερό να ταξιδεύεις κοιτάζοντας πίσω, γι'αυτό και λέμε "δεν μπορώ να καθίσω εδώ, η θέση είναι ανάποδα". Αυτό, λοιπόν, είναι το "ανάποδα". Γιατί το να φεύγεις κοιτάζοντας πίσω είναι μάλλον τρομερά άδικο για το εκεί που πας.
Έστειλα τέσσερα μηνύματα το πρωί. Όταν φεύγεις ξέροντας που πας και ξέρεις ότι σε πνίγει σχεδόν το "εκεί που πας", όταν λες "μήπως αν γύριζα εδώ ξανά..", κι όταν απλώνεσαι όσο μπορείς κι όσο δεν μπορείς ακόμα για να καλύψεις τις στιγμές που θες να ζήσεις..  τότε είναι δύσκολο να κοιτάζεις εκεί που πας. Ποια αλλαγή να πρωτοκάνεις, και για να ζήσεις ποιον; Η σωτηρία αν υπάρχει είναι σ'αυτό το "εκεί" κάποιος να σε περιμένει. Κάποιος που θα μπορείς να μιλήσεις για όλα όσα έχεις, για όλα όσα θα ήθελες να έχεις και για όλα αυτά που συμβαίνουν ξέροντας πια στα σίγουρα ότι αυτός ο κάποιος τα νιώθει μαζί σου. Κι αν αναγνωρίζεις στα πράγματα την αξία που έχουν θα καταφέρεις να κερδίσεις από κάθε πήγαινε κι από κάθε γύρνα. Κι αν αγκαλιάζεις σφιχτά και με κλειστά μάτια κάθε φορά που συναντάς αυτόν που αγαπάς θα μπορέσεις να γεμίσεις απ'αυτόν για κάποιον χρόνο.

Το θέμα είναι οι επιλογές.
Ξαφνικά μέσα στο σύννεφο του "είμαι καλά" εμφανίζονται ερωτηματικά. Από το πουθενά. Από 'κει που πίστευες ότι όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους ξεκινάς να παίζεις με τις λέξεις "μήπως", "κι αν", "όμως" και αμφιβάλλεις. Τίποτα πιο φοβερό από την δύναμη της αμφιβολίας. Γιατί ξέρεις πόσα σίγουρα πράγματα καταστράφηκαν από ένα "μήπως"; Πολλά. Χωρίς αμφιβολία.

Κι αν έχω επιλέξει το λάθος επάγγελμα; Κι αν σ'αυτό το επάγγελμα λειτουργώ με τον λάθος τρόπο; Κι αν πρέπει να ψάξω να βρω τον τρόπο που μου ταιριάζει; Κι αν δεν υπάρχει τελικά τρόπος που να μου ταιριάζει; Κι αν έχω φτάσει πια στα άκρα και τα άκρα δεν με αντέχουν και πέσω; Κι αν σκοτωθώ; Κι αν επιζήσω και σηκωθώ; Τι θα κάνω μετά;
Είναι δύσκολο να ζεις με διλήμματα. Γι'αυτό και δεν έζησα ποτέ με διλήμματα διάρκειας μεγαλύτερης της μίας ή των δύο ημερών. Πάντα επέλεγα και στήριζα αυτήν την επιλογή μου μέχρι τέλους. Κι αν στα μισά συνειδητοποιούσα ότι δεν ήταν αυτό αυτό που ήθελε το μέσα μου τελικά; Τότε μερικές φορές έφευγα χωρίς να κοιτάζω πίσω, άλλες απλώς έκλεινα τα μάτια και προχωρούσα στον δρόμο που επέλεγα. Είναι περίεργο γιατί κάπου στο τέλος πάντα έβλεπα ένα φωτεινό σημείο. Ίσως να ήταν και αυτό το στοιχείο μου, που από πάντα ήθελα στα πάντα να βλέπω κάτι φωτεινό. "Στο καθετί υπάρχει κάτι όμορφο, κάποιο φως", έτσι σου είχα πει και το πιστεύω ακράδαντα ακόμα. "Δεν το αντέχουν όλοι αυτό, πρόσεχε",  η απάντησή σου. Τότε δεν έβγαζα νόημα. Και μετά που έβγαλα, συνέχισα να πιστεύω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ηλίθιο από έναν απαισιόδοξο άνθρωπο. Μέχρι να μου πάρουν όλες τις ελπίδες για αλλαγή, ακόμη και τότε εγώ θα πιστεύω ότι υπάρχει μία κουκκίδα φωτός που μπορεί να μου φέρει τις ελπίδες πίσω για να ξαναφτιάξουμε κάτι όμορφο. Πόσο κακό μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο σ' έναν άνθρωπο άραγε; Πάντως κάθε που ολοκληρωνόταν κάτι κατέληγα στο ότι μπορεί τελικά να είχα επιλέξει και σωστά. Ότι κάτι βγήκε κι απ'αυτό. Και όντως. Πάντα, κάτι έβγαινε.

Και λες ότι όπως έχουν έρθει τα πράγματα περνάς καλά. Λες ότι οι μέρες κυλούν όμορφα και είσαι ευχαριστημένος - τη λέξη ευτυχία αν είσαι άνθρωπος την έχεις βγάλει από το λεξιλόγιο της καθημερινότητα και την χρησιμοποιείς μόνο στην φράση "μικρές στιγμές ευτυχίας" - ώσπου έρχεται κάτι το οριστικό. Μία ευκαιρία που χάθηκε. Όταν είχες πάντα να επιλέξεις μεταξύ ενός Α και ενός Β και εσύ πάντα μα πάντα επέλεγες το Α, ακόμα κι αν το Β ερχόταν τόσο βασανιστικά κοντά σου και σου ψιθύριζε όλα όσα ήθελες εσύ έμενες πιστός στο Α. Στην ιδέα ίσως ενός Α που στο τέλος θα στα δώσει όλα. Ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι το Β δεν υπάρχει πια σαν επιλογή. Συνειδητοποιείς ότι έχεις να επιλέξεις μεταξύ Α.. και Α. Δεν έχεις να επιλέξεις.

Σήμερα έπαθα μία ελαφρά κρίση πανικού. Είναι η στιγμή που θέλεις να ουρλιάξεις να γαμηθούν τα χιλιόμετρα και να πάνε στο διάολο οι αποστάσεις και εσύ να μεταφερθείς ΤΩΡΑ δίπλα στον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να μετατρέψει την κρίση πανικού σε βαθιές ανάσες και δυνατό γέλιο.
Και δεν ξέρω αν φταίει αυτό το Β που εξαφανίστηκε από το πουθενά ή αν φταίει ότι έμεινε έτσι καταδικαστικά μόνο το Α. Ένα Α που πια σε κοιτάει τόσο απειλητικά όσο και απελπισμένα κι εσύ το κοιτάς πίσω και θες να πηδήξεις πάνω του να το εξαφανίσεις. Και μετά; Μετά τι;

Πρώτα άρχισε να τρέμει το στομάχι μου. Το έχεις πάθει; Δεν είναι τρομακτικό;
Μετά άρχισε να φοβάται ο οργανισμός μου ότι θα αρχίσει να τρέμει όλο μου το σώμα. Δεν είναι σοκαριστικό να φοβάσαι για κάτι που ξέρεις ότι θα συμβεί με σιγουριά;
Μετά άρχισε να τρέμει όλο μου το σώμα. Τι σε σοκάρει περισσότερο από μία επιβεβαίωση που περίμενες έτσι κι αλλιώς; 

Γιατί ποτέ δεν θα είναι έτοιμος κανένας εαυτός να επιβεβαιώσει τις φοβίες του. Γιατί ποτέ δεν θα είναι κανείς αρκετά έτοιμος για κάτι που έρχεται όσο προετοιμασμένος κι αν είναι γι'αυτό που θα έρθει. Γιατί, φίλε μου, η ελπίδα ότι κάτι που φοβάσαι δεν θα γίνει δεν σταματάει να υπάρχει ούτε όταν αυτό το κάτι γίνεται πραγματικότητα. Και τότε ακόμα μένει ζωντανή με την μορφή ενός "μα δεν μπορεί, θα σταματήσει". 

Κίνημα "Το Τελευταίο Τσιγάρο".
Είναι τόσο έντονη η επανάληψη μαζί με την ανάγκη του τέλους που δεν μπορώ να μην τις ενώσω. Δεν καταλαβαίνω πάντα ότι το κάνω. Θέλω να πω, ναι, έχω πλήρη γνώση, αλλά συνήθως ό,τι βγαίνει αυθόρμητα δεν το προσάπτουμε στην συνείδηση. Πάντα είχα, όμως. Αυτό μου το αναγνωρίζω. Ναι, που λες, πάντα είχα γνώση.. Ήξερα όταν βρισκόμουν μπροστά σε ένα κουτί, ακριβώς ποιο κουτί ετοιμαζόμουν να ανοίξω. Θα ήταν το κουτί με τη γάτα του Σρέντινγκερ; θα ήταν το κουτί της Πανδώρας; θα ήταν το κουτί με τα γράμματα κάποιων κάποτε; πάντως πάντοτε ξέρω ποιο κουτί έχω μπροστά μου (είπα "πάντως πάντοτε" γιατί θέλω να μοιραστώ κάτι τέτοιο; πόση χαρά μπορεί να δώσει στον άλλον μια φράση, δυο λέξεις που σε μένα ακούστηκαν σημαντικές μαζί; εξαρτάται το ποιον "άλλον" ). Αυτό που θέλω να πω, είναι πως ο κόσμος έχει ανάγκη αυτό που δηλώνει ως "τελευταίο" να ξέρει ότι μπορεί όντως να είναι τελευταίο, μα όχι τώρα! Καλύτερα αύριο, τι λες; ή μεθαύριο ή κάποια στιγμή, ε; θα κρατήσω την υπόσχεση μου απλώς όχι τώρα.. Και δεν ξέρω αν αυτός ο "κόσμος" είναι μόνο ο κόσμος όπως τον βλέπω εγώ μέσα από όλα τα φίλτρα που έχω μαζέψει τόσα χρόνια τώρα από αναμνήσεις, αγγίγματα, κούραση, φιλιά, αισθήσεις και αισθήματα, αλλά πώς να στο εξηγήσω.. να.. βλέπω ανθρώπους γύρω μου να έχουν τόση μεγάλη ανάγκη για κάτι "τελευταίο" το ένα βράδυ που το επόμενο πρωί μπορεί να ξεκινήσει απ' την αρχή.. Κι όση η ανάγκη του κόσμου για νέα αρχή τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη του για τέλος.
Γι' αυτό σου λέω! Να δώσουμε την ευκαιρία να εκφραστεί αυτός ο τελευταίος πόθος για κάτι απόψε, όπως το τελευταίο τσιγάρο, και γι' αύριο βλέπουμε.


Κίνηση χωρίς αυτοκίνητα. 
Βρίσκομαι σε ένα αυτοκίνητο και οδηγώ εγώ. Εγώ, που δεν έχω δίπλωμα! Εγώ, που δεν έχω κάτσει παρά μετρημένες φορές στο κάθισμα του οδηγού. Κι όμως οδηγώ. Και οδηγώ σχετικά καλά ξέρεις. Παραδόξως, ναι, καταλαβαίνω. Και είναι πάντα το κάθισμα του συνοδηγού άδειο. Μα γιατί; Αφού οδηγώ καλά. Και αυτή ακριβώς η σκέψη με κάνει να σφίγγω δυνατά το τιμόνι. Δεν ξέρω αν θυμώνω ή αν προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, απλώς ξέρω ότι σφίγγω το τιμόνι δυνατά σαν να χωρίζω εγώ την γη από τον ουρανό για μια στιγμή. Και χάνω τον έλεγχο, μα δεν κλείνω τα μάτια μου. Και προσπαθώ τόσο πολύ να τον ξαναβρώ που σφίγγω τόσο δυνατά τα χείλια μου που ματώνουν και δεν ξέρω καν αν έχω καταφέρει να κάνω τις σωστές κινήσεις ή όχι, πάντως με βρίσκω ξανά στον δρόμο. Σε έναν τελείως διαφορετικό δρόμο αυτή τη φορά, μα νιώθω την άσφαλτο στις ρόδες του αυτοκινήτου. Νιώθω το αμάξι να κυλάει. Άνοιξα τα μάτια μου και έπιασα τα χείλη μου απαλά με τα δάχτυλα μου. Δεν πρέπει να έχω ματώσει. Σίγουρα αν μπορούσα να δω στο μαξιλάρι θα ένιωθα καλύτερα. Αν δεν ήταν 4.. αν είχε ξημερώσει ήδη θα ήταν πιο εύκολο να ξανά κοιμηθώ.
Τις τελευταίες φορές που μπαίνω σε αμάξια συνειδητοποιώ πως ενώ τα αυτοκίνητα γύρω είναι σχεδόν αμέτρητα, δεν έχει ποτέ κίνηση. Ήξερα πάντα ότι κίνηση μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτοκίνητα, ποτέ, όμως, δεν τολμούσα να σκεφτώ το αντίστροφο. Μα πώς;
Παράδοξα πράγματα συμβαίνουν απόψε. Ευτυχώς μπόρεσα να ξανά κοιμηθώ. Ευτυχώς σε 3 ώρες σχεδόν ξημέρωνε.  


Η Μηχανή.
Η θεωρία μου έχει ως εξής. Δύο άνθρωποι μπορεί να αποτελέσουν μια μηχανή. Μαζί. Αυτό το "μαζί", όμως, δεν είναι το από κοντά, δεν είναι το πλάι - πλάι. Είναι ένα "μαζί" αλλιώτικο. Λοιπόν, στο έχω ξαναπεί, μα άκου με πάλι. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι μαζί γενικά. Μπορεί γεωγραφικά να είναι ο ένας στην ανατολή και ο άλλος στη δύση, κι όμως, αυτοί οι δύο άνθρωποι να είναι μαζί. Αυτοί οι δύο επικοινωνούν αλλιώς, καταλαβαίνεις; Οι κινήσεις τους ανά πάσα στιγμή μπορεί να τροφοδοτούν τις κινήσεις του άλλου και έτσι να κινείται Η Μηχανή. Όχι, δεν μπορώ να το εξηγήσω επιστημονικά, αλλά ποιος νοιάζεται; Υπάρχουν τόσες αυθαίρετες έννοιες.. οι αριθμοί, ο χρόνος, τα χρώματα. Αλήθεια αυτά θεωρούνται "αυθαίρετες έννοιες"; δεν ξέρω, πάντως κάποιος αυθαίρετα έβαλε το 2 μετά το 1 και το 7 πριν το 8 και το 0 πριν απ' όλα τους, όπως άλλος είπε αυτό που μοιάζει με κόκκινο, κόκκινο απλώς και μόνο επειδή του έμοιαζε με κόκκινο.. Η μία ώρα είναι 60 λεπτά και κάθε μέρα 24 ώρες. Γιατί όχι 16 ή 8; Θα είχαμε περισσότερες μέρες έτσι, θα ζούσαμε και περισσότερα χρόνια φαντάσου.. Αλλά δεν αμφισβητείται φανερά κάτι απ' όλα αυτά. Έτσι σου λέω, υπάρχουν άνθρωποι που επικοινωνούν χωρίς να μιλούν, χωρίς να συναντιούνται ποτέ, αλλά οι κινήσεις του ενός τροφοδοτούν τις κινήσεις του άλλου. Και περισσότερο απ' όλα οι σκέψεις τους. Πώς στο διάολο γίνεται, δεν ξέρω μην με ρωτήσεις. Μα αν μου πεις να σου φέρω τη φυσική μέσα σ' όλο αυτό, θα σου παρουσιάσω με περηφάνεια την δύναμη της σκέψης. Fσ, έτσι θα την γράφω και θα πιστεύω όσο τίποτα ότι είναι δύναμη ανώτερη κι απ' αυτή της βαρύτητας. Ίσως φταίει που απ'όλες τις θεωρίες που έμαθα μικρή, περισσότερο με μάγευε πάντα η θεωρία του Χάους.

Και τώρα κοιμήσου.. Κοντεύει αληθινό φθινόπωρο. 

Paris After Dark No 27, 1933 - Brassai

(* Vck θα την αποδείξουμε μια μέρα μαζί τη θεωρία στο υπόσχομαι)