σκέψεις σε παρένθεση*
μια δευτέρα στο τρένο
10:35:00 μ.μ.* Μερικές διαδρομές φαντάζουν ατελείωτες.
Ίσως γιατί όταν ξεκινάς έχεις την αγωνία
του προορισμού, αλλά και την μελαγχολία
του αποχωρισμού. Και είναι δύσκολο να
τα ζυγίσεις. Μου είναι δύσκολο.. Δεν το μπορώ!
Και δεν το κάνω...
Και τόσες σκέψεις, ατελείωτες κι αυτές.
Γιατί σε κάθε διαδρομή οι σκέψεις πληθαίνουν;
Γιατί είναι τόση η ανάγκη μας να γνωρίσουμε την αυριανή
μέρα και πλάθουμε κάθε είδους σκηνικά; Ιστορίες..
Ιστορίες.. διαφορετικές και τόσο όμοιες. Όλες πηγάζουν
απ' αυτήν την μία και μοναδική ανάγκη μας να δώσουμε φως
στο σκοτάδι. Κάποιες φορές όμως, ίσως χρειαζόμαστε
μια μικρή, τόση δα βοήθεια...
"Μωρό μου, άναψε το πορτατίφ."
 |
1 σημειώσεις
μια μικρή τόση δα βοήθεια ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις στηρίξει ,έχεις υποστηρίξει ιδέες , έχεις φέρει το χαμόγελο ..
και θες και συ -όχι από εγωισμό:/!- να ανταποδώσουν και αυτοί κάτι ανάλογο ,κάτι δικό τους .
Καληνύχτα :)**********