ομπρέλα μην ξεχάσω

..Κι ενώ το ψιλόβροχο συνεχιζόταν αυτή η μυρωδιά του νωπού χώματος απλωνόταν ολοένα στην ατμόσφαιρα. Την ίδια στιγμή όλοι οι πάτοι των βιαστικών παπουτσιών μαρτυρούσαν ουσιαστικά το πέρασμα στο φθινόπωρο. Είναι αυτή η πιο περίεργη μεταβατική περίοδος που καλείσαι να βιώσεις κι εσύ στην αλλαγή. Είναι από αυτές τις φορές που πρέπει να ακολουθήσεις το ρεύμα για να επιβιώσεις μέχρι το τέλος.

Εφημερίδες, χάρτινες σακούλες, περιοδικά.. όλα θυσιάζονταν στο βωμό της προστασίας από το υγρό στοιχείο. Κανένας προετοιμασμένος για την ξαφνική αλλαγή καθώς φαίνεται.. τότε βλέπεις μέσα στο πλήθος κάτι σίγουρο, κάτι παρατηρείς. Είναι οι ομπρέλες. Μία-μία ανοίγουν προτάσσοντας το παρουσιαστικό τους ηρωικά ενάντια στις πρώτες αθώες ψιχάλες. Μαύρες, μπλε, άλλοτε κόκκινες και γκρι, όλες ανοίγουν τις αγκαλιές τους με ένα και μόνο πρόσταγμα του αφέντη τους. Μία άμυνα στην επίθεση του παντοδύναμου Ουρανού. Μα αλήθεια, ποιος μίλησε για επίθεση; ..γιατί όχι ένα είδος εξαγνισμού; ..της πολυπόθητης εκείνης κάθαρσης που τόσο περιμένουμε και ποτέ δεν έρχεται;.. Είναι γιατί ποτέ κανείς δεν τόλμησε να απαρνηθεί το κύμα.. το κύμα που μας οδηγεί σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία. Αχ, και είναι τόσο γαλήνια η αίσθηση της απαλής βροχής στο δέρμα σου! Σαν ποτάμι το νερό που κυλάει στο σώμα… από το πρόσωπο μέχρι την τελευταία του πτυχή. Και είναι η μαγεία που κυριαρχεί, γιατί η γαλήνη ενώνεται με την ένταση και το πάθος της ορμής του νερού. Μία δύναμη ανεξήγητη που μόνο να νιώσεις μπορείς.. ποτέ να περιγράψεις, να εξηγήσεις με λέξεις. Γιατί οι λέξεις δεν είναι όπως οι «έλξεις».. αυτές χάνονται! Σβήνουν τόσο γρήγορα όσο ειπώθηκαν. Ενώ οι έλξεις… η έλξη είναι δύναμη κατά πολύ ανώτερη. Είναι δύναμη αέναη και αιώνια. Ποτέ δεν χάνεται.. Μπορεί να νομίζεις πως έσβησε, αλλά παραμένει, εξασθενημένη κάπου βαθιά κρυμμένη μέχρι να βρει το άλλο μισό που ήτο υπεύθυνο για την δημιουργία της και να αναστηθεί. Και τότε είναι εκεί.. πιο έντονη από ποτέ.. πιο ζωντανή από ποτέ.

Και η βροχή γίνεται εντονότερη.. Τα καταφύγια της πόλης ξάφνου γέμισαν. Στους δρόμους μονάχα κόκκινα φώτα, κορναρίσματα και σταματημένα αυτοκίνητα, με την αγανάκτηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Τα βρεγμένα πεζοδρόμια γυμνά, τα τοπικά καφέ γεμάτα.. Παρέες, ζεστά ροφήματα, συζητήσεις και χαμόγελα γεμάτα νόημα. Βλέμματα και κουβέντες που ανταλλάσσονται ομολογούν το λάθος όλων.. Μα πόσο «κακός» μπορεί να είναι εντέλει αυτός ο Θεός Ουρανός που όλοι βλασφημούν όταν φέρνει την ζεστασιά στις καρδιές όλων;.. χέρια δεμένα πιο σφικτά, σώματα ενωμένα κάτω από μία βρεγμένη ομπρέλα, ένας έκτακτος καφές που ποτέ δεν ήταν στο πρόγραμμα. Κι όμως.. όπως κανείς δεν περίμενε αυτήν την ξαφνική αλλαγή.. κανένας δεν φαίνεται να την δέχεται. Η ευεργετική της ιδιότητα όμως γίνεται υποσυνείδητα αισθητή. Γιατί όταν το χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μας, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την βαθύτερη ανάγκη μας για ευγνωμοσύνη σ’ αυτό που το προκάλεσε. Το τελευταίο στάδιο έρχεται ώρα μετά.. όλα αρχίζουν σιγά-σιγά να ηρεμούν. Ο ήχος της βροχής ολοένα και χαμηλώνει, μέχρι που η ατμόσφαιρα καλύπτεται μονάχα από τους γνώριμους ήχους τις πόλης. Τα πεζοδρόμια γεμίζουν ξανά από παρέες που διαλύονται και ξεχύνονται στους δρόμους να προλάβουν να ολοκληρώσουν ό, τι άφησαν στην μέση. Ο ήλιος ξαναβγήκε στην πόλη και το διάλειμμα έτσι ξαφνικά όπως ήρθε, έτσι και σταμάτησε.. το κουδούνι χτύπησε και οι πάντες ειδοποιήθηκαν. Έτσι άπαντες συνεχίζουν την ζωή τους.. μια ζωή σε fast forward.. τουλάχιστον μέχρι το επόμενο απρόσμενα ευχάριστο- υποσυνείδητα- διάλειμμα.