σκέψεις σε παρένθεση*
radiotimes
πάνε κάτι μέρες
9:59:00 μ.μ.Κοντεύει μια βδομάδα τώρα. Ίσως να είναι και οχτώ μέρες- ίσως και δέκα..ποιος μετράει πλέον; Δεν το εννοώ όπως ακούγεται. Μη νομίζεις, άρχισα να σηκώνομαι. Σηκώθηκα δηλαδή. Τώρα τη βρίσκουμε με τα πρώτα βήματα. Έτσι περνάμε χρόνο. Να τον περνάμε μαζί τουλάχιστον. Αυτό ευχόμαστε μαζί με τις καλημέρες και τις καληνύχτες. Άλλοτε φωναχτά, άλλοτε από μέσα μας. Αναλόγως. Η ανάγκη βλέπεις να έχεις κάποιον να "σε παρακολουθεί"- πόσο αρρωστημένο ακούστηκε Θεε μου.. Αλλά δεν είναι. Αυτή είναι η βασικότερη αιτία που γεννά μια ανθρώπινη σχέση στο γενικό και ουδέτερό της. Η ανάγκη του να ξέρουμε ότι κάποιος, από κάπου μας παρακολουθεί και είναι έτοιμος κάποια στιγμή να επέμβει. Κάθε στιγμή.
Ίσως πάλι να είναι και η ανάγκη για βεβαιότητα. Αυτήν την σιγουριά ξέρεις, ότι ο άλλος είναι εκεί, δεν φεύγει, σε κράτησε, σε κρατάει, θα σε κρατήσει..όποτε. Ξεχνιέσαι καμια φορά στην σιγουριά, επαναπαύεσαι και μιλάς μόνος σου, δεν ασχολείσαι με τον άλλον, αλλά είναι μωρέ που ξέρεις ότι δεν πάει πουθενά. Μπα, μην το λες. Δεν ξέρεις..πιστεύεις. Περίεργο πράγμα η μοναξιά. Αν την νιώσεις στο πετσί σου απελπίζεσαι. "Κρίση πανικού" την λέει η αδερφή μου- ο άνθρωπός μου είναι, την πιστεύω.
Και μετά; και μετά;
Ε και μετά τα ξέρεις. Έχει φύγει ο άλλος κι εσύ μιλάς μόνος σου. Και όλοι βλέπουν ότι παραμιλάς και λένε είσαι τρελός. Εσύ λες πώς κοιτάνε έτσι οι τρελοί. Και ωπ! Πραγματικότητα; Ουτοπία; καλημέρα! Περάστε!
-Θα μου πεις στηρίχτηκες στα δεδομένα, και που να 'ξερες ότι είναι σύννεφο οι σχέσεις και καμιά φορά αρκεί ένας αέρας για να τις πάρει μακριά; - Και θα σου πω αρκεί ένα χέρι να τις κρατήσει γερά- ίσως δύο καμια φορά- όσο φυσάει και σε λίγο όλα καλά.
-Θα μου πεις την τελευταία φορά δεν μπόρεσες, δεν σου αρκούσαν τα δυο σου χέρια να την κρατήσουν εκεί, δίπλα. - Και θα σου πω, μα βέβαια δεν αρκούν! Χρειάζεται και ανταπόκριση. Πόσο να καταφέρεις να κρατήσεις μια πλάτη;- αλήθεια, και πώς; Ίσως δεν ήταν αέρας ήταν τρέξιμο. Τί να περισώσεις τότε; Σου μένει στα χέρια το μαντίλι.
-Θα μου πεις μετά για τον Ορφέα. Αν έμενε στα δεδομένα δεν θα έχανε ό,τι πολυτιμότερο είχε καταφέρει να κερδίσει. - Και θα σου πω, είπες "κερδίσει". Ίσως γι'αυτό γύρισε, γιατί "κέρδισε", εκείνος.. ίσως γύρισε πίσω για να βεβαιωθεί για την νίκη ΤΟΥ, όχι για τον άλλον- και τον αγαπώ αυτόν τον μύθο, αλήθεια! Μα ποιός ξέρει τί ένιωσε ο Ορφέας; Μήπως ρωτήθηκε ποτέ;
Κοντεύει μια βδομάδα τώρα. Ίσως να είναι και οχτώ μέρες- ίσως και δέκα. Ανοίγω τα μάτια μου εκεί γύρω στις 7.30. Άλλοτε 8 και κάτι. Τι ώρα κοιμήθηκα μη ρωτήσεις.. καμία σημασία. Στο λέω γιατί το έχω αναρωτηθεί κι εγώ. Αλλά παρατηρώ μεταξύ άλλων ότι ανοίγω τα μάτια μου με μια ηρεμία και μία λαχτάρα για να ζήσω τη μέρα. Δεν ξέρω πώς να στο περιγράψω. Σου συμβαίνει;
Και μετά; και μετά;
Και μετά είναι που λέω θα σηκωθώ και πως τυχαίνει κάθε φορά να διαβάζω κάτι ευχάριστο. Ένα μήνυμα, έναν στίχο, ένα "Καλημέρα" γραμμένο καλλιγραφικά πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.. Αλλά και όταν δεν με προσέχουν οι άλλοι προσέχω εγώ τον εαυτό μου. Ψάχνω κάτι, το πιο εύκαιρο- έτσι για να δίνει την ψευδαίσθηση του τυχαίου-, κάτι που από την τελεία του θα ξεκινήσει να διαγράφεται το πρώτο χαμόγελο της μέρας, και το διαβάζω. Άλλοτε σιγανά άλλοτε δυνατότερα. Αναλόγως πόση ανάγκη έχω να χαμογελάσω εκείνο το σήμερα.
Κοντεύει μια βδομάδα τώρα. Ίσως να είναι και οχτώ μέρες- ίσως και δέκα που με φροντίζουν. Δένουν με επιμέλεια για μένα τις πρώτες λέξεις που θα με καλημερίσουν. Και χωρίς "καλημέρα" καμιά φορά, ξέρεις, από λόγια που γράφτηκαν τα ξημερώματα, ή το προηγούμενο βράδυ, η μέρα μπορεί να υποσχεθεί πολλά.
Και μετά; και μετά;
Να.. σκέφτηκα σε περίπτωση που το αυριανό μου "σήμερα" χρειαστεί να με φροντίσω προσωπικά, να έχω στο πλάι του κρεβατιού εκείνο το βιβλίο, με τον σελιδοδείκτη στην σελίδα 42 στην 11η γραμμή..
*
"όταν τα χέρια εκφράζονται, και μάλιστα με τόση αγάπη, ... εκπέμπουν μια ενέργεια τόσο βαθειά, τόσο ικανή για θεραπεία, εναρμόνιση, και φόρτιση, ώστε τα λόγια είναι αδύνατον να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει.- Τα χέρια ... είναι απίστευτα δυνατά και θεραπευτικά. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανακουφιστικό και ευχάριστο από το χάδι. Πώς νιώθεις τώρα;
"Πολύ καλά, καλύτερα από ποτέ.."
*
3 σημειώσεις
θα 'θελα να γράψεις βιβλίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σε διαβάζω τα βράδια που το μυαλό μου είναι γεμάτο από σκέψεις και λόγια που δεν ξέρουν πως να ειπωθούν.
Έτσι όταν κλείνω το βιβλίο να ξέρω πλέον.
Ξανάδηλώνω την απέραντη λατρεία μου για τα κείμενα σου.
after all the ultimate answer is 42...
ΑπάντησηΔιαγραφήποιο βιβλίο αγάπη;
@nanuiela θα ήθελα να διαβάζω μόνο τέτοια λόγια που με συγκινούν.. ευχαριστώ τόσο*
ΑπάντησηΔιαγραφή@αγαπημένη μου -δεν βάζω νικνεημ- Λουις Εσπινόζα, ο δρόμος της καρδιάς, δώρο που έχω και διαβάζω από το λύκειο.
τα φιλιά μου και τις καληνύχτες μου*