Και ήταν σαν να ήξερα τι ήθελα. Σαν να είχα ηρεμήσει τόσες βδομάδες. Βδομάδες; Μα πάνε μήνες. Πάνε μήνες, ναι. Περίεργο..ούτε που κατάλαβα τον καιρό να περνάει. Ένιωθα μόνο που και που την απουσία. Στα βράδια κυρίως, εμάς τα βράδια μας ανήκαν. Το θυμάμαι που μου το έλεγες συχνά-πυκνά. Δεν ξέρω αν το θυμόσουν το πρωι, δεν μ'ένοιαζε μάλλον. Μου αρκούσε που το επόμενο βράδυ ήμασταν πάλι στο ίδιο εδώ, να θυμόμαστε κι οι δύο.

Παίρνω τα χέρια μου μακριά από το ακουστικό. Μα κυρίως παίρνω τα χέρια μου μακριά από τα χαρτιά και τα στυλό που έχω στο γραφείο διάσπαρτα. Τρέμω στην ιδέα να αγγίξουν οι σκέψεις μου το χαρτί με προορισμό εσένα. Τρέμω στην ιδέα να ξεκινήσω να σου γράφω. Ίσως μάθεις τα πάντα και γυρίσεις. Δεν θα άντεχα να γυρίσεις, μάλλον. Έτσι μένω να ανοιγο-κλείνω ανα 3-4 δευτερόλεπτα το πορτατίφ, να σχηματίζω αχνούς κύκλους με το χέρι μου στο σεντόνι πριν κοιμηθώ, να ρίχνω μια ματια στο συρτάρι με τα γραμμένα μας και να κοιμάμαι.

Δεν είναι μάλλον ότι φοβάμαι μήπως γυρίσεις. Είναι ότι φοβάμαι μήπως ξανά 'ρθεις. Απλώς να έρθεις. Σαν επίσκεψη. Να δεις τι κάνω, να επικοινωνήσουμε με τις λιγότερες προφερόμενες λέξεις που μπορεί ο καθένας, να διαγωνιστούμε πάλι στη σιωπή, να δακρύσουμε στο τέλος και να χαιρετηθούμε. Ίσως και όχι. Ίσως όπως πάντα να μην χαιρετηθούμε. Και αυτό θα είναι το χειρότερο. Μάλλον. Αφορμή για μια ακόμη επίσκεψη. Μήπως ξέχασες κάτι; Όχι απλώς.. Απλώς δεν είναι τίποτα και είναι όλα. Ξέρω. Έμαθα να καταλαβαίνω 1000 από τα 2 σου. Αλλά και πάλι σκέφτομαι πως 2000 θα ήταν καλύτερα. Ή 10000. Πάντα υπάρχει το καλύτερα. Μα ξέρεις, βλέπω τα χαρτιά στο γραφείο και λυπάμαι. Σκέφτηκα.. θέλησα να σου γράψω μόνο μ'αριθμούς αυτή τη φορά. Να αποκρυπτογραφήσεις κάτι για μας. Να παίξω λίγο ακόμα με το μυαλό σου. Γιατί δεν ερωτευτήκαμε εμείς καταλαβαίνω τώρα. Ήταν το μυαλό μας. Και το δικό μου ζητάει απεγνωσμένα το δικό σου, σχεδόν εκλιπαρεί. Δεν ξέρει τι επακολουθεί μάλλον. Δεν έχει ιδέα για τις ατελείωτες νύχτες, για τα όνειρα που δεν έρχονται, για τα τσιγάρα που τελειώνουν πριν βρεθεί αναπτήρας. Και μου λεει "το έχω ανάγκη". Με τραβάει, με σπρώχνει. Είναι που ισχύει απλώς..

Ξέρεις, κάποια φορά που θα σε δει στο φως της μέρας θα καταλάβει πόσο λάθος να ντύνεις την Επιθυμία Ανάγκη και να βγαίνεις.

Μέχρι τότε μάλλον θα σε ψάχνει χωρίς όρια. Μάλλον.