σκέψεις σε παρένθεση*
υποκατάστατα
3:18:00 π.μ.
Κάθε νύχτα διαφέρει.
Τότε
έλεγα κάθε νύχτα με ενδιαφέρει. Τώρα είναι αλλιώς, τώρα όλα διαφέρουν. Αναρωτιέμαι
για τη ζωή μου. Πώς γίνεται να τη βαριέμαι τόσο γρήγορα; Να με κουράζει, να με
πνίγει. Τους τελευταίους μήνες ψάχνω να βρω μια νύχτα να κρατήσει λίγο
παραπάνω. Νιώθω ότι όλα μου τα μυστικά είναι κρυμμένα στο σκοτάδι, στον ουρανό
με την Κασσιόπη κι ένα φεγγάρι που μισοφαίνεται. Μα δεν προλαβαίνω να ψάξω, μόνο
κάθομαι με τις ώρες και ταξιδεύω χωρίς να ξέρω για που μέχρι το ξημέρωμα.
Δε
θέλω να καπνίζω, το αποφεύγω. Μα ψάχνω θέση κοντά σε καπνιστές για να νιώσω λίγη
από την ανακούφιση της πρώτης ρουφηξιάς, και την ενοχή της τελευταίας∙ εκείνη
τη στιγμή που μισοκλείνεις λίγο τα μάτια σαν από παράπονο. Και ψάχνω θέση κοντά
σε ανθρώπους με συναισθήματα, κοντά σε ανθρώπους που αγκαλιάζουν και
αγκαλιάζονται, που κλαίνε και γελούν δυνατά, που βιώνουν το μέσα τους ως απτή
πραγματικότητα. Μα κρατάω πάντα μια απόσταση ασφαλείας, δε θέλω να πέσω. Και ψάχνω θέση δίπλα σε εκείνους
που δε νιώθουν τον έρωτα, να πάρω λίγη μυρωδιά από το πώς είναι να μη σε
αγγίζει αυτό το τέλειο που μπορεί να σε τελειώσει. Μα τα βράδια συνεχίζω και
διαβάζω ιστορίες του Μπουκόφσκι και ποιήματα του Λειβαδίτη, κι αυτό με τρώει,
αγάπη μου. Γιατί γίνομαι σιγά σιγά ένα με αυτό που έβλεπα σε σένα, ένας
αθεράπευτα ρομαντικός ασθενής που ζει σε διαφορετικές πραγματικότητες.
Κι έτσι οι νύχτες μου πια
έγιναν διαφορετικές.
Και
βλέπω τον εαυτό μου μέσα σε υποκατάστατα. Υποκατάστατα καπνού, υποκατάστατα συναισθημάτων,
υποκατάστατα έρωτα… Μα το πιο μεγάλο σφάλμα μου είναι ότι ψάχνω θέση σε σκάρτες
επικοινωνίες. Υποκατάστατο σ' αυτό δεν έχει. Και στύβω το μυαλό μου να
δημιουργήσω κάτι με αγνώστους, με γνωστούς, να καλύψω ένα κενό που δεν
καλύπτεται γιατί μοιάζει να κρυστάλλωσε πια η επιφάνεια.
Καμιά
φορά ψάχνω συγκινήσεις. Φυσάω τον καπνό προς τα πάνω, μες τα μάτια μου, και
πάλι δε δακρύζω. Μόνο πονάω λίγο, και πάλι απ' την αρχή. Κι αν καμιά στιγμή το
πετυχαίνω και δακρύζω, περιμένω μέχρι τα δάκρυα να φτάσουν στα χείλη μου και να
θυμηθώ. Τότε σταματάω πια, γιατί θυμάμαι, και έρχονται όλες οι σκέψεις μας που
πάντα ήταν αλληλένδετες και δεν μπορώ να σταματήσω τους συνειρμούς που έρχονται
ο ένας μετά τον άλλον σαν αστραπή. Μετά, ισοπεδώνω τα πάντα∙ τους καπνούς των
άλλων, τα συναισθήματα, τους υποτυπώδεις έρωτες, τις ετερόφωτες συγκινήσεις.
Και ανάβω ένα τσιγάρο - στην πρώτη ρουφηξιά δε σκέφτομαι ακόμα - θυμάμαι την τελευταία
αγκαλιά, παίρνω στα χέρια μου μια ιστορία μας και βουρκώνω. Βιώνω τον έρωτα
μέσα από αυτόφωτες συγκινήσεις και λέω δε γίνεται να μείνουμε σ' αυτήν την
πραγματικότητα ρε γαμώτο, είναι τόσο λίγα τα υποκατάστατα για να μας είναι
αρκετά.
Σχηματίζω
έναν αριθμό που δεν υπάρχει, σε στέλνω στο διάολο και σε καληνυχτίζω, γιατί
νομίζω απόψε σ' αγάπησα πάλι.
4 σημειώσεις
Υποκατάστατα παντού. Το μοτο της εποχής μας... Καληνύχτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήμα μέχρι πότε; Ας ελπίσουμε όχι για πολύ γιατι δεν αντέχεται.. καλημέρα αγαπημένη μου @roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι λίγο, τρέμω μη σου πω, όταν διαβάζω για ιστορίες που δεν τελειώνουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήγαμώτο @blur.. κι εγώ :/
ΑπάντησηΔιαγραφή