εικόνες
σκέψεις σε παρένθεση*
μπαλκόνι αυτό ήταν
12:31:00 π.μ.Με δυο βήματα βρέθηκες στο μπαλκόνι. Δεν έχει να κάνει με το πόσο μακριά είσαι τυπικά, ουσιαστικά φαίνονται πάντα "δυο βήματα". Σταυρώνεις τα χέρια και στηρίζεσαι ελαφρώς στο κάγκελο. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Στέκεσαι σε ορθή γωνία σχεδόν. Τα πόδια πάντα στηριγμένα γερά στο έδαφος. Πάντα. Ξεκινάς τότε να παρατηρείς στην ευθεία πρώτα. Μπα. Το πρώτο βλέμμα πέφτει πάντα κάτω. Σκέφτεσαι όλες τις πιθανότητες σε δευτερόλεπτα και μετά παρατηρείς. Με αργές νωχελικές κινήσεις γυρίζεις το κεφάλι, σαν να σε καθοδηγούν δυο χέρια, το ένα κρατάει το πίσω μέρος του κρανίου, μην εκκραγεί, και το άλλο το σαγόνι, μην καταρρεύσει.
Μα τέτοιες σκέψεις δεν είναι να τις μοιράζεσαι, αγάπη μου, γιατί όλα τα μυαλά δεν είναι έτοιμα να συμβαδίσουν με το δικό σου και όλα τα μάτια δεν είναι έτοιμα να σε παρατηρούν απλώς να κοιτάζεις το κενό χωρίς να κάνεις τίποτα και όλα τα στόματα δεν είναι έτοιμα να κρατήσουν την σιωπή όταν το χρειάζεσαι περισσότερο από τίποτα και όλα τα χέρια δεν είναι έτοιμα να δεθούν πίσω από την πλάτη, και να σ'αφήσουν να βιώσεις την Πτώση σου όπως εσύ έχεις επιλέξει. Έτσι απλά.. να σκουπιστείς, να γελάσεις λίγο, να ξανα-σηκωθείς και να πεις.. "Αυτό ήταν."
Κοίτα εδώ, κοίτα εκεί..
Απέναντι οι τηλεοράσεις παίζουν ένα κάτι, διαφορετικό στον τρίτο, διαφορετικό στον τέταρτο όροφο. Στο ισόγειο πάντα τίποτα. Σιωπή. Ο κόσμος ξεχνάει να κλείσει πια τα στόρια. Δεν ξέρω αν ξεχνάει δηλαδή..
(Εμένα μου αρκεί να αντιλαμβάνεται το υποσυνείδητό μου εκείνη
την πρώτη ηλιαχτίδα που εισβάλλει 6 με 6.30. Αρκεί καμιά φορά να ξέρεις
ότι θα ξημερώσει με αποδείξεις.)
Και μετά το ευθεία έρχεται το δεξιά. Τίποτα ιδιαίτερο. Αριστερά τώρα. Τίποτα ιδιαίτερο.
Και ήρθε η ώρα να κοιτάξεις κάτω.
Για τόσο.
Κι άλλο τόσο.
Και τί έχεις παρατηρήσει μέχρι στιγμής; Έδαφος. Το πεζοδρόμιο. Έχει κι ένα αμάξι ακριβώς από κάτω. Συμπερασματικά το είδα. Το κόκκινο φωτάκι που αναβοσβήνει στο ταμπλό ευθύνεται. Είναι που θυμίζει αυτή η ρυθμική φωτεινή ένδειξη, φάρο.
(Είναι που κι εσύ ονειρεύεσαι θάλασσες
τα ξημερώματα, κι εγώ. Και τώρα να, σαν να του έβρεξα
λίγο την οροφή.)
Πιο δίπλα δεν φτάνει το μάτι. Μέχρι το τέλος του αυτοκινήτου, κι από τις δυο μεριές, ο περίγυρος σαν να θολώνει. Θολώνει, όντως. Πλάι μια σακούλα πεταμένη πλαστική. Ξεσκισμένη. Και στη μέση, ο δρόμος. Κι εσύ κοιτάς κάτω. Δεν κοιτάς ούτε για πλάκα ουρανό. Και αν βρεθεί κάποιος κοντά -είναι που θα σε κοιτάζουν περίεργα είναι που θα απορούν και θα κάνουν να σε αγγίξουν να σε συνεφέρουν- ίσως ξεχαστείς και σκεφτείς δυνατά. Και τότε θα πεις, "τί θα γινόταν αν..", με ηρεμία και πραγματικότητα στα χείλη. Και θα πάρεις απαντήσεις ένα σωρό. Αλλά δεν σε νοιάζει γιατί δεν θα τις ακούσεις καν. Δεν έχεις ανάγκη από απαντήσεις άλλωστε πλέον. Και αυτό ήταν.
(Σαν να μην άκουσα καμία, ένιωσα.
Αν δεν έχει ζήσει ο άνθρωπος την Πτώση, δεν
μπορεί να την "νοσταλγήσει"..)
Κάποιες βραδιές σαν αυτή, να, σαν να νιώθω ότι με μαγνητίζει το έδαφος. Και δεν με νοιάζει η τρέλα. Με νοιάζει πόσο φυσική φαντάζει μερικά βράδια η Πτώση.. Σαν να πετάς ανάποδα. Και μόνο χαμόγελο μου βγαίνει. Όχι, όχι να το κάνω! Να το δω να γίνεται σαν παράσταση.. στα μάτια μου μπροστά, να σκεφτώ πώς θα ήταν αν..
*
6 σημειώσεις
-οι αποδείξεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήκι αν μπορούσαν να δωθούν οι εγγυηήσεις για το ξημέρωμα,τί θα άλλαζε;
- ...και γιατί αλήθεια να θέλει κάποιος να νοσταλγήσει την όποια πτώση;
δεν ξέρω..καμιά φορά νομίζω το μόνο που μπορεί να σε κάνει να αρχίζεις να ξαναζεί είναι να βιώσεις την απόλυτη πτώση. το λίγο κοντά στο πεθαίνω. κ μετά να σηκωθείς.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρεις @blur το μυαλό είναι χημεία. έτσι πιστεύω. και πραγματικά τα στοιχεία είναι ΤΟΣΑ που αλληλοεπιδρούν που νομίζω όλοι βρισκόμαστε λίγο πολύ στο μυαλό του άλλου. απλώς η ένωση εξαρτάται από το τι υπερισχύει την κατάλληλη στιγμή :)
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω ότι θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες....
ΑπάντησηΔιαγραφή@nat τι πιο υπέροχο από μία πολύωρη εκ βαθέων συζήτηση;
ΑπάντησηΔιαγραφή*ίσως μία πολύωρη εκ βαθέων συζήτηση με θέα τη θάλασσα ;)