Έκλεισα τα μάτια για λίγο..
Έχω τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Φοράω την αγαπημένη μου μάλλινη ζακέτα. Το δεξί μου χέρι χώνεται άτσαλα στην τσέπη. Τα κλειδιά μου! Η πόρτα μου! Υπέροχα! Όπως όταν κρατούσα όλες τις σακούλες του σούπερ μάρκετ με το ένα χέρι και με το άλλο έβαζα το κλειδί στην κλειδαριά. Την πάνω και την κάτω. Έπρεπε να τραβήξεις λίγο προς τα έξω, καλά θυμόμουν.

Ανοίγω.
Δεν έχω σακούλες στο άλλο χέρι, ευτυχώς. Οι κουρτίνες στο σαλόνι είναι τραβηγμένες. Τόσο φως είχα να δω χρόνια! Δύο.. Κοιτάζω το χαρτί με τα ΣΟΣ μου. Είναι ακόμα εκεί! "Κλείσε θερμοσίφωνο, κουζίνα, μπαλκονόπορτες. Νερό, αν φύγεις μέρες. Να πάρεις νερά".. Αυτά ήταν τα ΣΟΣ μου.

Κλείνω την πόρτα.
Κάνω δεξιά στην κουζίνα. Είναι όλα τόσο σκονισμένα. Πόσο λυπάμαι.. Ακουμπάω λίγο το μαύρο μάρμαρο του πάγκου. Πάνω στην ψωμιέρα βλέπω εκείνο το τσίγκινο δοχείο.. Το ανοίγω. Πιάνω το μπρίκι και ένα κουταλάκι από το συρτάρι. Μια κουταλιά γεμάτη και ένα κυβάκι ζάχαρη από το κουτάκι δίπλα. Λήγει άραγε η ζάχαρη; Μια χαρά την βλέπω. Πιάνω ένα μπλε ποτήρι, ανοίγω δεξιά το ψυγείο και παίρνω ένα μπουκάλι νερό. Αυτό λατρεύω σ' αυτό το σπίτι.. Ότι είναι τόσο μικρές οι αποστάσεις. Αλλά κι όταν δε ήταν, γίνονταν.

Ανακατεύω.
Μου έχουν πει ότι για να γίνει καλός ο ελληνικός καφές χρειάζεται 34 φορές ανακάτεμα. Εγώ πάντα τις έκανα 35. Ήθελα να φαντάζει ολοκληρωμένο, αυτό το "λίγο πριν" πάντα με πλήγωνε, ακόμα και στον καφέ..
Το παράθυρο της κουζίνας είναι ανοιχτό. Φυσάει ένα αεράκι. Ισιώνω λίγο τις καρέκλες. Μέχρι να ψηθεί ο καφές κάνω ένα βήμα προς το δωμάτιο. Φυσικά η πόρτα είναι ανοιχτή, ποτέ δεν έκλεινα τις πόρτες σ'αυτό το σπίτι. Οι κουρτίνες είναι ανοιχτές και μπαίνει το φως πάντα ελεύθερο και ατελείωτο. Το κρεβάτι είναι ξέστρωτο. Σκέφτομαι να το στρώσω, αλλά μπα.. Ακούγεται το cd που είχα γράψει με τις μελωδίες πιάνου. Σκέφτομαι πως όλα είναι υπέροχα και "επιτέλους".

Το σπίτι μυρίζει συνηθισμένα..
Βανίλια, κανέλα και καφές. Αυτό το σπίτι πάντα μου έδινε την αίσθηση και την ασφάλεια του χωριού. Αυτό είναι το σπίτι μου.. Εννοώ.. Μου. Δεν το κάνουν το σπίτι οι τίτλοι ιδιοκτησίας ή τα χρόνια που κατοικείς.. Το κάνουν οι αναμνήσεις που φτιάχνεις.
Βάζω τον καφέ σε μία γαλάζια χαμηλή κούπα και βγαίνω στην βεράντα. Θεέ μου.. Αυτή είναι Βεράντα! Σχεδόν βουρκώνω με το πόσο ουρανό βλέπει αυτό το σπίτι! Και ήρθα πάνω στην ώρα. Το ηλιοβασίλεμα είναι το κάτι άλλο από 'δω.

Κάθομαι στην καρέκλα.
Είναι σκονισμένο το τραπέζι αλλά ας είναι.. Κοιτάζω, και προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται να μιλάνε όλοι για φαινόμενα και να μην συμπεριλαμβάνουν αυτό..
Το Φαινόμενο Του Ηλιοβασιλέματος.

Με νοιάζει να μείνω μόνη για λίγο να μην σκεφτώ. Γιατί όταν είσαι μόνος έχεις αυτό το πλεονέκτημα. Να καταφέρεις να μην σκεφτείς τίποτα. Έχεις το πλεονέκτημα να μην κινείσαι καν αν δεν νιώθεις έτοιμος. Γιατί μερικές φορές το "εν-τάξει" είναι η δυσκολότερη έννοια.
Σκέφτομαι τα δύο χρόνια που πέρασαν..
Δεν είναι και πολλά. Δεν είναι και λίγα. Όταν έχεις γεμίσει ένα σπίτι με συναισθήματα και ξαφνικά βιώνεις ένα τραγικό γεγονός δεν είσαι έτοιμος να αποφασίσεις αν θες να φύγεις ή όχι. Αλλά συνήθως καταλήγεις να φεύγεις. Είναι που πάντα το μαύρο θα κάνει μπαμ ανάμεσα στα πολλά χρώματα.
Και λες "θα φύγω".. Και φεύγεις.
Και μετά;
Όταν περνάει ο καιρός και έρχονται ξανά τα χρώματα στην επιφάνεια πιο έντονα από ποτέ;
Τότε τι;
Τότε.. τελειώνει το ηλιοβασίλεμα, ανοίγεις τα μάτια και τρέμεις μήπως η πραγματικότητα του γραφείου είναι όντως πραγματική.
Γιατί η μετακόμιση είναι ο πιο επώδυνος χωρισμός απ'όλους.
Γιατί είναι πολλοί χωρισμοί μαζί.