Προσπαθώ από την ώρα που μπήκα στο λεωφορείο να στρώσω τα μαλλιά μου. Δεν στρώνουν με τίποτα. Κοιτάζω στο παράθυρο και η αντανάκλαση στο τζάμι μ'ενοχλεί. Μ'ενοχλεί γαμώτο!
Ξέρεις την εμμονή μου με τα παράθυρα. Μ'αρέσουν περισσότερο τα πράγματα όταν αντανακλάται η μορφή τους στις γυάλινες επιφάνειες.
"Σίγουρα τότε θα αντιπαθείς τους βρυκόλακες!"
Το πόσο γελάς με τα αστεία κάποιου είναι ποσό ανάλογο με το πόσο έλκεσαι από αυτόν.
Πάντα ασκούσες αυτήν την έλξη επάνω μου.
Το αστείο με τους βρυκόλακες μου άρεσε, όμως, αλήθεια! Αν στο έλεγα εγώ θα γελούσες, αλήθεια;

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να γελάμε με κρύα αστεία.
Η ζωή είναι πολύ μικρή, ας γελάμε ακόμα και με κρύα αστεία.

Σίγουρα θα γελούσες, απλώς όχι εμφανώς. Έτσι ακριβώς όπως αγαπούσες. Όχι εμφανώς.

Διάβασα κάτι. Θα ορκιζόμουν ότι το έγραψες εσύ. Όχι, δεν έχω το σύνδρομο ΓράφτηκεΓιαΜένα, μη νομίζεις. Ίσως πάσχω από το σύνδρομο ΓράφτηκεΑπόΣένα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ίσως όχι πια. Μία φορα το μήνα δεν θεωρείται σύνδρομο, σωστά; Θέλω να πω.. Όταν κάποτε ήταν μια φορά την ώρα ή το λεπτό, τότε ήταν σύνδρομο. Σωστά;

Στην αντανάκλαση το μόνο που μ'ενοχλεί είναι το αντίθετο. Ό,τι βλέπεις στην ευθεία είναι αντίθετο από αυτό όπως το βλέπεις. Όχι το άσπρο-μαύρο, όχι αυτό. Αλλά το αριστερά-δεξιά. Είναι περίπλοκο κι αυτό ξέρεις. Γιατί αν σε δω από το πλάι και ο εγκέφαλός μου μού δώσει σήμα να κοιτάξω αριστερά νομίζοντας ότι είσαι αριστερά κανονικά, τότε θα έχω γυρίσει να κοιτάξω σε λάθος πλευρά, και ίσως νομίζεις ότι γύρισα αλλού, και ίσως φύγεις απογοητευμένος άλλη μια φορά. Και όταν έχω γυρίσει αστραπιαία απ'την άλλη και θελήσω να σου χαμογελάσω, τότε ίσως έχεις ήδη χαθεί.
Το πιο πιθανό είναι να μην σε προλάβω. Το πιο πιθανό είναι να σε χάσω ξανά. Το πιο πιθανό είναι ίσως τελικά να είναι καλό που δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω.
Το πιο πιθανό.

Όταν γυρίσω να θυμηθώ να κοιταχτώ σε έναν καθρέφτη και να βεβαιωθώ ότι έμαθα να ξεχωρίζω το δεξιά από το αριστερά. Σε περίπτωση που χρειαστεί. Το πιο πιθανό είναι να μην βέβαια..
Το πιο πιθανό.