tell Him today *

Ναι όντως περνάω μία κρίση εαυτού. Και εκεί που νόμιζα ότι τα κατάφερνα με μένα, κάπου χάθηκα στον δρόμο. Αλλά πόσο κρίμα μπορεί να είναι τελικά κάτι που διορθώνεται; Μήπως τελικά δεν είναι; Μα τι σου είναι ο άνθρωπος... μιζέρια βρε παιδάκι μου! Ορισμένες φορές ναι.. πολλή! Αλλά ευτυχώς δεν παύουν να είναι.."ορισμένες" οι φορές.

"Τρένα που έρχονται και πάνε

τρένα που δεν σταματάνε.."

Αυτός ο στίχος μου ήρθε σήμερα.. ¨Ολη μου η ζωή ένα εισιτήριο μετ' επιστροφής. Η ζωή μας μάλλον είναι μια διαδρομή. Και τα τρένα; Τα τρένα τί να είναι άραγε; Τα τρένα ας είναι οι άνθρωποι, ας είναι οι ευκαιρίες, οι καταστάσεις, οι σχέσεις.. είναι όλα αυτά που βεβαιώνουν τον άνθρωπο ότι ζει. Και πώς θα καταλάβεις ποιο τρένο είναι το σωστό; Μπορεί και να μην το καταλάβεις απ' την αρχή. Απλώς μπαίνεις και ρισκάρεις. Και αν είναι το λάθος τρένο; Κατεβαίνεις και περιμένεις το επόμενο. Δεν χάνεσαι μην φοβάσαι.. όταν είσαι ΕΣΥ δεν χάνεσαι.. Πρέπει κι εγώ να μάθω να δοκιμάζω. Ακόμα κι αν δεν ξέρω ποιό τρένο πρέπει ή θέλω να πάρω μπορώ πάντα να δοκιμάσω. Πώς ξέρεις ότι έχεις αλλεργία σε κάτι; το μαθαίνεις αφού έχεις δοκιμάσει, αφού το έχεις ζήσει. Πώς λες δεν τρως ένα φαγητό χωρίς να το έχεις δοκιμάσει ποτέ; Πώς ξέρεις πως πίνεις τον καφέ σου; το έμαθες δοκιμάζοντας.. Και στην τελική αν είναι πικρός δεν έχεις παρά να προσθέσεις λίγη ζάχαρη!

25 Φεβρουαρίου 2009 (α')

γελοίες αποστάσεις

7:06:00 μ.μ.

Διάβασα πρόσφατα ότι «το γέλιο είναι η μικρότερη απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων».. ε; -ερωτηματικά σχηματίζονται αυτομάτως πάνω από το κεφάλι μου και μία σταγόνα δεξιά τύπου άνιμε. Απόρησα κι εγώ. Ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Σίγουρα ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι το γέλιο είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρεάζουν τις σχέσεις μας.. θα μπορούσε άλλωστε κανείς να έχει στην ζωή του ανθρώπους που δεν τον κάνουν να γελά;.. -ή μήπως θα μπορούσε; Σε κάθε περίπτωση κάτι τέτοιο θα ήταν απλά θλιβερό και δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! Το λοιπόν, αυτά τα είχα συνειδητοποιήσει καιρό πριν.. η απόσταση όμως.. Αυτό με μπέρδεψε.. Μπορεί η απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων να καλυφθεί μέσω.. του γέλιου; Μπορεί να υπερπηδήσει το γέλιο τα εμπόδια- αίτια της απόστασης; Και αν ναι, πώς μπορεί να συμβεί αυτό σε χρόνο ντε-τε;.. άκου εκεί «μικρότερη απόσταση». . .

* * *

Μία κακή.. -χείριστη έστω- συνεννόηση, που πιο πολύ σε παρανόηση ταιριάζει, μπορεί να οδηγήσει σε λόγια που μετανιώνεις και αυτά σε μία μικρή ή μεγαλύτερη παρεξήγηση. Στην δική μου περίπτωση.. “μεγαλύτερη”. Κλασική σειρά συναισθημάτων που ακολουθούν θυμός- πείσμα- στεναχώρια- στεναχώρια- στεναχώρια… χώρια. Ούτε λόγος για υποχωρήσεις! Απόσταση. Και τότε έρχεται σαν ‘από μηχανής Θεός’ ένα τυχαίο περιστατικό που σε κάνει να γελάς μέχρι δακρύων. Έλα όμως που το πρώτο άτομο που σου έρχεται στο μυαλό (σίγουρα όχι τυχαία) και θες να το μοιραστείς μαζί του είναι “στον πάγο”. Τώρα… τί;

Ένα μήνυμα, μία απάντηση που ήρθε αμέσως και πολλά γέλια αργότερα μ’ έκαναν να καταλάβω ότι όντως το γέλιο μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους με την ταχύτητα του φωτός. Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη. Δεν χρειάζεται καν σκέψη! Δεν χρειάζεται «πρώτο» βήμα.. χρειάζεται απλώς.. ένα «βήμα».. ακούγεται πιο.. ‘ανώδυνο’ έτσι, χωρίς το αριθμητικό.. don’ t you think?

P. s: Please.. try this at home! ; )

[U~d free magazine]

Ξεφύλλισμα * Αυτά να τα πεις αλλού

6:29:00 μ.μ.

Η Κάτια επιτυχημένη, όμορφη, δυναμική, ξεκινά τον έγγαμο βίο και οκτώ μήνες τον εγκαταλείπει με ένα αποκρουστικό θέαμα που σήμανε το τέλος. Έτσι μπαίνει η ανατροπή στην ζωή της. Διαζύγιο ταλαιπωρίας και μια μακριά πορεία ψάχνοντας τον εαυτό της και την χαμένη της γαλήνη. Ταξιδεύει, φεύγει μακριά κι όλο μένει πίσω. Άνθρωποι που περνούν απ' την ζωή της. Όλοι την σημαδεύουν. Άλλοι μένουν κι άλλοι φεύγουν μακριά.. ή φεύγει η ίδια ακόμη μακρύτερα. Η αντιμετώπισή της για μια ζωή που φαίνεται πως δεν την νοιάζει ούτε στιγμή.. Ή μήπως τελικά την παρά-νοιάζουν τα πάντα;

..Μέχρι να ανατραπούν όλα για άλλη μία φορά.


*Μπελίκα ΚουμπαρέληΩκεανίδα**

"Και έμεινα πιστή στον Βασίλη, ήταν απ' το πείσμα μου. Ήθελα να αποδείξω στον εαυτό μου πως είμαι σε θέση να κρατήσω μία σχέση, παριστάνοντας την γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα. Έμεινα πιστή από ανευθυνότητα, από καθωσπρεπισμό και πάνω απ' όλα για να μπορώ να πω 'εσύ έκανες πουστιά', ώστε να τον καθυποτάξω μέσω της δήθεν ανωτερότητάς μου. Τι γελοία που ήμουνα! Πόσο χρόνο κατανάλωσα στην υποκρισία."

Κεφ.4

* * *

"1993, Εννιά και εννιά δεκαοχτώ

κι ένα δεκαεννιά και τρία

εικοσιδύο. Δύο και δύο τέσσερα.

Εμείς δεν είμαστε τέσσερις.

Είμαστε τρεις.

Εκείνη πώς την λένε;"

Κεφ.5

* * *

Και με την φράση που με σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλη τελειώνω την περιγραφή του βιβλίου και σου προτείνω ασυζητητί να το διαβάσεις..

*Ό, τι δεν μας νοιάζει γίνεται λέξεις. Ό, τι μας πονάει κρύβεται.. *Κεφ.5

ομπρέλα μην ξεχάσω

9:51:00 μ.μ.

..Κι ενώ το ψιλόβροχο συνεχιζόταν αυτή η μυρωδιά του νωπού χώματος απλωνόταν ολοένα στην ατμόσφαιρα. Την ίδια στιγμή όλοι οι πάτοι των βιαστικών παπουτσιών μαρτυρούσαν ουσιαστικά το πέρασμα στο φθινόπωρο. Είναι αυτή η πιο περίεργη μεταβατική περίοδος που καλείσαι να βιώσεις κι εσύ στην αλλαγή. Είναι από αυτές τις φορές που πρέπει να ακολουθήσεις το ρεύμα για να επιβιώσεις μέχρι το τέλος.

Εφημερίδες, χάρτινες σακούλες, περιοδικά.. όλα θυσιάζονταν στο βωμό της προστασίας από το υγρό στοιχείο. Κανένας προετοιμασμένος για την ξαφνική αλλαγή καθώς φαίνεται.. τότε βλέπεις μέσα στο πλήθος κάτι σίγουρο, κάτι παρατηρείς. Είναι οι ομπρέλες. Μία-μία ανοίγουν προτάσσοντας το παρουσιαστικό τους ηρωικά ενάντια στις πρώτες αθώες ψιχάλες. Μαύρες, μπλε, άλλοτε κόκκινες και γκρι, όλες ανοίγουν τις αγκαλιές τους με ένα και μόνο πρόσταγμα του αφέντη τους. Μία άμυνα στην επίθεση του παντοδύναμου Ουρανού. Μα αλήθεια, ποιος μίλησε για επίθεση; ..γιατί όχι ένα είδος εξαγνισμού; ..της πολυπόθητης εκείνης κάθαρσης που τόσο περιμένουμε και ποτέ δεν έρχεται;.. Είναι γιατί ποτέ κανείς δεν τόλμησε να απαρνηθεί το κύμα.. το κύμα που μας οδηγεί σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία. Αχ, και είναι τόσο γαλήνια η αίσθηση της απαλής βροχής στο δέρμα σου! Σαν ποτάμι το νερό που κυλάει στο σώμα… από το πρόσωπο μέχρι την τελευταία του πτυχή. Και είναι η μαγεία που κυριαρχεί, γιατί η γαλήνη ενώνεται με την ένταση και το πάθος της ορμής του νερού. Μία δύναμη ανεξήγητη που μόνο να νιώσεις μπορείς.. ποτέ να περιγράψεις, να εξηγήσεις με λέξεις. Γιατί οι λέξεις δεν είναι όπως οι «έλξεις».. αυτές χάνονται! Σβήνουν τόσο γρήγορα όσο ειπώθηκαν. Ενώ οι έλξεις… η έλξη είναι δύναμη κατά πολύ ανώτερη. Είναι δύναμη αέναη και αιώνια. Ποτέ δεν χάνεται.. Μπορεί να νομίζεις πως έσβησε, αλλά παραμένει, εξασθενημένη κάπου βαθιά κρυμμένη μέχρι να βρει το άλλο μισό που ήτο υπεύθυνο για την δημιουργία της και να αναστηθεί. Και τότε είναι εκεί.. πιο έντονη από ποτέ.. πιο ζωντανή από ποτέ.

Και η βροχή γίνεται εντονότερη.. Τα καταφύγια της πόλης ξάφνου γέμισαν. Στους δρόμους μονάχα κόκκινα φώτα, κορναρίσματα και σταματημένα αυτοκίνητα, με την αγανάκτηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Τα βρεγμένα πεζοδρόμια γυμνά, τα τοπικά καφέ γεμάτα.. Παρέες, ζεστά ροφήματα, συζητήσεις και χαμόγελα γεμάτα νόημα. Βλέμματα και κουβέντες που ανταλλάσσονται ομολογούν το λάθος όλων.. Μα πόσο «κακός» μπορεί να είναι εντέλει αυτός ο Θεός Ουρανός που όλοι βλασφημούν όταν φέρνει την ζεστασιά στις καρδιές όλων;.. χέρια δεμένα πιο σφικτά, σώματα ενωμένα κάτω από μία βρεγμένη ομπρέλα, ένας έκτακτος καφές που ποτέ δεν ήταν στο πρόγραμμα. Κι όμως.. όπως κανείς δεν περίμενε αυτήν την ξαφνική αλλαγή.. κανένας δεν φαίνεται να την δέχεται. Η ευεργετική της ιδιότητα όμως γίνεται υποσυνείδητα αισθητή. Γιατί όταν το χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μας, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την βαθύτερη ανάγκη μας για ευγνωμοσύνη σ’ αυτό που το προκάλεσε. Το τελευταίο στάδιο έρχεται ώρα μετά.. όλα αρχίζουν σιγά-σιγά να ηρεμούν. Ο ήχος της βροχής ολοένα και χαμηλώνει, μέχρι που η ατμόσφαιρα καλύπτεται μονάχα από τους γνώριμους ήχους τις πόλης. Τα πεζοδρόμια γεμίζουν ξανά από παρέες που διαλύονται και ξεχύνονται στους δρόμους να προλάβουν να ολοκληρώσουν ό, τι άφησαν στην μέση. Ο ήλιος ξαναβγήκε στην πόλη και το διάλειμμα έτσι ξαφνικά όπως ήρθε, έτσι και σταμάτησε.. το κουδούνι χτύπησε και οι πάντες ειδοποιήθηκαν. Έτσι άπαντες συνεχίζουν την ζωή τους.. μια ζωή σε fast forward.. τουλάχιστον μέχρι το επόμενο απρόσμενα ευχάριστο- υποσυνείδητα- διάλειμμα.

μια δευτέρα στο τρένο

10:35:00 μ.μ.

November..Where is the Rain?

12:39:00 μ.μ.

να μπορείς

11:35:00 π.μ.

ξύπνα Βασίληηη

9:01:00 μ.μ.

Έχω βάλει ξυπνητήρι στις 8:30. Άλλαξε κι η ώρα και είπα να "δημιουργήσω" νέα συνήθεια: Πρωινό Ξύπνημα, για να χαίρομαι τη μέρα..

Χτύπησε το ξυπνητήρι με ένα "του-ρου-ρου" και "ντζζ-ντζζζ" (η δόνηση είναι το ντζζ ντζζ!).

"Πωω..πάλι ξέχασα να επιλέξω ήχο!", δεν έχω χειρότερο!

Κι επειδή η "marimba" καθόλου δεν μ' αρέσει, ξεκίνησα διαδικασία επιλογής ήχου ξυπνητηριού. Γιατί, όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω, "η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται"..και τώρα μου 'ρθε η φωνή της μητέρας (μέχρι ΚΑΙ την γ' λυκείου) να μου λέει "Σήκω!! Είναι 7παρά 20!" και να σιγοτραγουδάει αυτό :

Άγνωστο ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ σε μένα...

φίλε.. μου έμεινε ωστόσο το "Σηκωθείτε με χαρά -ΤΡΑ ΛΑ ΛΑ!" ακομα το λέω!

Και μετά από αρκετή σκέψη και κάμποση ώρα ψαχουλέματος στο i-pod κατέληξα σ' ένα Top 10 τραγουδιών κατάλληλων για ξεκίνημα ημέρας..

Διαλέγεις και παίρνεις... ;) (δεν είναι με σειρά "προτεραιότητας" μη νομίζεις!)

No 1

Texas * Inner Smile

Και πως να μην ξεκινήσεις με κέφι τη μέρα σου μ' ένα τέτοιο τραγούδι! Θα σε παρασύρει ο ρυθμός έξω απ' τα σκεπάσματα.. Κι αν μπαίνει κι ο ήλιος απ' το παράθυρο σε 2' θα πίνεις ήδη τον καφέ σου!Σένιος;

No 2

Rita Lee * All My Loving

Πολύ "γλυκό" ξύπνημα δεν μπορείς να πεις... Αν δεν θέλεις και πολλά ζόρια πρωί-πρωί, μία Bossa Nova είναι ό,τι πρέπει!

Νο 3

Stee Downes * Asunder

Ήχος που με συντρόφευσε όλο το καλοκαίρι.. Γιατί αργεί να βγάλει φωνή ο κύριος και σου δίνει χρόνο ν' ανοίξει το μάτι! Αλλά είναι και πολύ γουάου ρυθμός, παραδέξου! Σε κάνει να κουνηθείς.. για να αλλάξεις πλευρό, έστω !

Νο 4

Beirut * Nantes

Η αλήθεια είναι ότι επειδή είναι ένα τραγούδι που υπερ-λατρεύω δεν το έχω βάλει ως ήχο ξυπνητηριού ποτέ, φοβάμαι μην το "κάψω" μωρέ.. αλλά... το προτείνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ! Χαλαρός ρυθμός, ευχάριστη μελωδία.. τί άλλο θες;

Νο5

Pink Martini * Je Ne Veux Pas Travailler

Γιατί και ποιός δεν θέλει να μην "travailler"... φαντάσου να είναι και Δευτέρα πρωί τώρα, έτσι; Κράτα τουλάχιστον το "fume" και κάνε ένα τσιγάρο με τον πρωινό καφέ, αν δεν καπνίζεις... φάε ένα πτι-μπερ τι να σου πω!

Νο 6

Buena Vista Social Club &Coldplay * Clocks

Με ξυπνούσε τότε που το 'χα πρωτακούσει! Το είχα κάνα χρόνο ξυπνητήρι ομολογώ.. Μετά τους βαρέθηκα τους Coldplay, άλλαξα και κινητό, άλλαξε και πόλη και είπα να δώσω άλλη χροιά στο ξύπνημα.. δεν θα σου πω τι έβαλα..συνέχισε στο Νο 7 εσύ!

Νο 7

Jazon Mraz * I'm yours

Πρώτον, είναι πολύ χαλαρή η μελωδία του, ούτε βιολιά και τρομπέτες, ούτε εκκλησιαστικά όργανα. Δεύτερον, η φωνή του κύριου Mraz θαρρώ είναι αρκετά "ευχάριστη" για πρωί. Τρίτον και τελευταίο.. έχεις προσέξει τους στίχους; ε, μα είναι..ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ ;)

No 8

The Cranberries * Linger

Τους αγαπώ τους Cranberries, αν και πάντα τους μπέρδευα με τους Cardigans. Δε βαριέσαι.. αυτό το τραγούδι είναι μοναδικό και με το κρεσέντο στην ιδιαίτερη φωνή της μανδάμ εγώ τουλάχιστον θα ξυπνούσα πολύ ευχάριστα!

Νο 9

Μεσιέ Μινιμάλ * Πάστα Φλώρα

Δικό μας παιδί.. Και πως να μην ξεκινήσει ευχάριστα η μέρα σου με μία τόσο ταξιδιάρικη μελωδία; Προσωπικά όποτε το ακούω βρίσκομαι αλλού.. Τί εννοείς δεν είναι Αύγουστος;;;

Νο 10

Επειδή πρόκειται περί μοναδικού άσματος θα σου παραθέσω το ανάλογο βίντεο.. και θα κλείσω μ' αυτό.. Γιατί όπως και να 'χει τα ρημαδιασμένα τα Πρωινά Ξυπνήματα είναι Βαρβαρότητες ρε παιδί μου, τι να λέμε! "Έλαα... 5 λεπτά ακόμα!!"