tell Him today *

Βρήκα έναν φάκελο με εισιτήρια τρένου. Πότε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, πότε το ανάποδο. Κάθισα και κοίταξα ημερομηνίες. Μερικά ταξίδια ήταν σημαδεμένα, τα θυμόμουν απ'τα εισιτήρια. Έφταιγε κι ο ελεγκτής που στο "πήγαινε" έκανε μια τρύπα ΝΑ, ενώ στο "έλα" αρκούσε μια ματιά για να τσεκάρει. Σε προϊδεάζει ρε γαμώτο. Και λες "αυτό το ταξίδι θα είναι σημαντικό! Να δεις κάτι θα γίνει!", και εκ των υστέρων κατάλαβα, καμιά πενηνταριά ταξίδια αργότερα, ότι αυτά που με σημάδεψαν ήταν ανέγγιχτα στην πλειοψηφία τους, ένα γκρι τυπωμένο νούμερο με πρωτοστάτη πάντα το "5" -51, 58, αμαξοστοιχία 501 άλλοτε- και δίπλα το βαγόνι και η θέση, τυπωμένα σ'ένα αδιάφορο μπεζ μακρόστενο χαρτί. Ούτε ένα σημάδι.. εμφανές. Κι όταν βλέπεις μία λεία εντελώς επιφάνεια να ξέρεις ότι από κάτω το ξύλο είναι άγριο και γδέρνει.

Την πρώτη φορά είπα θα διαλέξω "θέση παράθυρο", να βλέπω τη θέα στη διαδρομή. Τη μεγάλη γέφυρα, το πρώτο τούνελ, το δεύτερο, το τρίτο.. Εκεί που μίλαγες χανόταν το σήμα και πάλι το 'βρισκες.

"Α! κοίτα ένα σπιτάκι στη μέση του πουθενά!" Πάνω στο βράχο ένα πέτρινο σπίτι έβλεπα.

Μετά έμαθα τα πάντα. Πρώτο τούνελ, δεύτερο μεγαλύτερο, τρίτο.. Πρώτη συνάντηση, δεύτερη, τρίτη σχεδόν ανύπαρκτη. Εδώ κόβεται το σήμα, η επικοινωνία, εδώ ξανάρχεται, εδώ προλαβαίνεις ίσα να στείλεις το μήνυμα.. όταν σε παίρνει κι όταν δεν.. Τα έμαθα αυτά με τον καιρό.
"Δομοκός. Στάση 10 λεπτών για.." αλλαγή μηχανής, ξέρω ξέρω. "Ένα διάλειμμα να ξαναβρώ τον εαυτό μου", ναι καταλαβαίνω.

"Απαγορεύεται το κάπνισμα", εγώ δεν καπνίζω αλλά ακούω τι λες.

Συνήθισα φαίνεται και τίποτα δεν με ενθουσιάζει απ'την "θέση διάδρομο" που διάλεγω πλέον.

Μέσα στα τόσα εισιτήρια ένα έγραφε "τελευταίο". Μου ξέφυγε ένα γέλιο νομίζω. Άκου τελευταίο. Πώς μπορεί να κριθεί το "τελευταίο"; Δεν ήταν όμως, τελικά.

Και έκανα στο κεφάλι μου τη σύγκριση, μάλλον αυτομάτως, των τελευταίων με τα πρώτα. Και τα πρώτα είναι αυτά που κερδίζουν με διαφορά. Θα ήταν οξύμωρο αν δεν, άλλωστε. Το πρώτο ταξίδι το θυμάμαι σαν χθες. Τις κινήσεις, τις σκέψεις, τους φόβους, τα πριν και τα μετά σαν να είναι τώρα. Μια διαδρομή άγνωστη, απρόβλεπτη, με γνωστό-άγνωστο προορισμό, απρόβλεπτος κι αυτός, γεμάτος άγνωστους ανθρώπους, που θα βρεθούν απρόβλεπτα μπροστά σου και ίσως σου αλλάξουν τη ζωή, που ξέρεις..

*ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ*

"Δεδομένα ανατρέπονται και αλλαγές αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας".

Αυτό το έμαθα απ'έξω. Στο "ανακατωτά" ακόμα λίγο μπερδεύομαι.

..θέλω να πω, η πρώτη φορά είναι εμποτισμένη με μια δόση αθανασίας εκ φύσεως. Είμαστε καταδικασμένοι σ'αυτήν την μοναδικότητα. Είναι ίσως η μόνη επιλογή που μας καταδικάζει νομίζω. Μας καταδικάζει να θυμόμαστε "τότε που δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να..". Ό,τι κάναμε και ό,τι δεν κάναμε τελικά. Όλα. Αυτό που με μαγεύει μάλλον είναι η απολυτότητα. Το ότι σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να υπάρξει μία δεύτερη πρώτη φορά, αναγκαστικά κάθε επόμενη απλώς ακολουθεί. Αυτό το μοναδικά σίγουρο με γοητεύει. Και ποιος άλλωστε δεν έλκεται από κάτι μοναδικό;
Κι έτσι απλά μας έμεινε η ευθύνη του επιλέγειν.
Βαθμός Δυσκολίας: 10/10 , δεν αμφιβάλλω. Αλλά δεν είναι 11. Είναι άρα εφικτό.

Και κάνω πάντα μια κρυφή εσωτερική σύνδεση της φράσης "πρώτη φορά" με το παρελθόν. Κάτι που πέρασε, με την ελπίδα να χαμογελάω όταν τη σκέφτομαι. Και η "τελευταία φορά" έχει εντυπωθεί μέσα μου ως κάτι το ανύπαρκτο, ανέφικτο, μια ιδέα που αναπτύσσουμε στο μυαλό μας για να καταπραϋνει την ανεξέλεγκτη επιρροή που ασκούν στον οργανισμό μας οι πιθανότητες.
Ρουφιάνες πιθανότητες. Πόσα θέλω θάψατε στα μπορεί σας.
Κρίμα.

Διέγραψα αχνά το ~~"τελευταίο"~~ και έβαλα το μέχρι τώρα τελευταίο μου εισιτήριο στο κουτί. Περίεργα νιώθεις όταν ξέρεις ότι θα μπορούσαν να τελειώσουν όλα εδώ, ή λίγο πιο πέρα, αλλά συνειδητοποιείς ότι έχεις στο χέρι το αιώνιο. Είναι αυτή η γραμμή που συνεχίζει μέχρι πέρα.

Αρχή: πρώτη φορά
Τέλος: απροσδιόριστο

Μετά μάλλον αμολάς καλούμπα και πηγαίνεις.

Τότε με ρωτάς.. -Για πόσο;, τι να σου πω.. -Για όσο.

ίσως και ποτέ

11:36:00 μ.μ.

Η απουσία γίνεται πιο έντονη από ποτέ στην παρουσία των άλλων. Και αυτό είναι το πιο επώδυνο κομμάτι της.
Διαβάζω τα μηνύματα. Ανάθεμα κι αν διαβάζω σωστά. Όλα θωλά. Όλα τις τελευταίες βδομάδες θωλά. Και τα βράδια, πιο σκοτεινά από ποτέ. Αλλά πάλι καλά ξημερώνει καμιά φορά και ξεχνιέμαι.
Ουρλιάζεις ένα "μου λείπεις" και δεν σ'ακούει κανείς. Όνειρο!
Πιάνεις τα μάγουλά σου να καίνε, και το κεφάλι σου, σπάει αλήθεια; Πραγματικότητα. Βάρβαρη.
Μην φωνάξεις και σ'ακούσουν!
Μην κλάψεις και σε δουν!
Να προχωρήσεις γιατί "κάποια στιγμή πρέπει".
~~Μαλακίες.~~
Όταν το "μου λείπεις" οριστικοποιείται μέσα στο κεφάλι σου κάτι διαλύεται. Αυτό; Ίσως. Κρατάει δευτέρολεπτα μόνο. Δεν αντέχεται παραπάνω.
Νιώθεις τόσο μπουχτισμένος όσο και κενός. "Νιώθεις"..καινούριο ρήμα!
Όλα ενοχλούν εκεί που δεν πείραζε τίποτα. Είναι οι στιγμές του φωτεινού διαλείμματος, η επαφή με την πραγματικότητα.
Ευτυχώς υπάρχει ο ύπνος- που ποτέ δεν είναι αρκετός. Και τί είναι άλλωστε;
Το φως!
Άντε να ξημερώσει, να μην πειράζει πάλι τίποτα. Δεν είμαστε για διαλείμματα. Δεν τα μπορούμε τώρα Πραγματικότητα, σε παρακαλώ, έλα αύριο. Ίσως και ποτέ.

κατά τα άλλα;

2:03:00 π.μ.

-Κατά τα άλλα;

-Σκατά.

-Κατά τα άλλα;

-Τα ίδια.

-Κατά τα άλλα;

-Σου είπα μωρέ, ποιά άλλα;

Μη νομίζεις, φυσικά και ξέρω ποια είναι τα "άλλα" και πώς είναι αυτά. Φυσικά και προσέχω ό,τι μου λέτε. Απλώς δίνω ευκαιρίες. Δίνω ευκαιρίες στους ανθρώπους μου να συνειδητοποιήσουν πόσο όμορφο, όμορφο και ευεργετικό, είναι να λες "Είμαι καλά". Έστω κι αν δεν είσαι απολύτως. Στην ουσία πάντα είσαι στο περίπου. Απλώς ίσως κάτι λείπει την συγκεκριμένη στιγμή. Προφανώς. Πάντα "κάτι" θα λείπει, κάθε χρονική στιγμή, όποια χρονική στιγμή. Γιατί η ζωή είναι σαν τα βιντεοπαιχνίδια. Βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε και περνάμε στην επόμενη πίστα, όπου αυτομάτως ζητείται να βρούμε κάτι άλλο που θα λείπει. Και μετά έρχεται η επόμενη πίστα.. και η επόμενη. Και φτάνεις και πατάς τα 18 και μετά τα 22 κα μετά τα 25 και φτάνεις στα 30 και προχωράς για την επόμενη. Αλλά πάντα ζητάς κάτι ακόμα. Έτσι παίζεται. Παιχνίδι είναι μη νομίζεις. Απλώς μερικές φορές έχει πλάκα και άλλες είναι εξοργιστικό. Όταν είσαι με παρέα αξίζει πραγματικά. Αλλά το υπέροχο μ'αυτό το παιχνίδι το είχε πει ο Λειβαδίτης σε τέσσερις στίχους..

Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη

και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυό φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα,

κάθε ώρα, κάθε στιγμή..

Και είναι όντως παρήγορο αυτό, γιατί ισχύει. Σ'ένα παιχνίδι που ποτέ δεν χάνεις ουσιαστικά, με πίστες πολλές, δύσκολες και εύκολες, με αρχηγούς και μπόνους, το νόημα είναι το πώς παίζεις. Και μωρέ, αν δεν το διασκεδάσεις το παιχνίδι χάνεις το νόημα.

Όταν σε ρωτάνε, λοιπόν, "τι κάνεις;" να απαντάς πάντα "Καλά" και μετά να μιλάς και να λες και να λες χωρίς σταματημό..αυτό επιτρέπεται. Κι αν ξεχαστείς στην πρώτη ερώτηση, μην χάσεις τη δεύτερη ευκαιρία, και στο "κατά τα άλλα;" να πεις "καλά". Κι αν το αντέχεις βάλε ένα θαυμαστικό στον τόνο της φωνής, χαμογέλα, χάρισε και μια αγκαλιά, γιατί καμιά φορά αυτός που ακούει υποφέρει περισσότερο απ'αυτόν που μιλάει, κι ας νομίζεις το αντίστροφο.

"δεν πειράζει" στο μαζί

6:48:00 μ.μ.

Μου 'λεγες "όλοι δειλιάζουν, μη φοβάσαι."

Και δεν το δεχόμουν γιατί μπορεί "όλοι" ναι.. αλλά Εγώ, όχι. Εγώ ΠΟΤΕ.

Και μου το ξανάλεγες εσύ και μου χάιδευες το χέρι, μα τίποτα Εγώ δεν άκουγα. Γιατί Εγώ δεν γινόταν να "δειλιάζω". Εγώ δεν ήμουν αυτά που κοροϊδεύω, αυτά που απεχθάνομαι. Και συνέχισα να προχωράω έτσι χωρίς να λογαριάζω ότι μπορεί στο βάθος να είμαι κι Εγώ, εγώ. Με μικρό το "ε". Σαν τους άλλους.. σαν εσένα.

Ένα μικρό παιδί στο βάθος. Αθεράπευτα ονειροπόλο και αθεράπευτα φοβισμένο.

Κι ύστερα ήρθε η μετακόμιση.

Κι έπεσα πάνω σε κάτι χαρτάκια ροζ, πράσινο, γαλάζιο, κίτρινο, όλα παλ,

να μην κουράζουν, να ηρεμούν. Και το μπλε στυλό να διακρίνεται, να ξεχωρίζει και να εντυπώνεται καλύτερα στο κολάζ του μυαλού απ'όλα τ'άλλα. "Αποσπάσματα Από Βιβλία, καλησπέρα σας!"

« Η Νέα Υόρκη βέβαια βρίσκεται κατά κάποιον τρόπο ακόμα εκεί. Τουλάχιστον

αυτή εξακολουθεί να υπάρχει στην πρόσφατα χρωματισμένη

φαντασία των αθεράπευτα άρρωστων παιδιών.

Και ποιος από μας δεν είναι ένα αθεράπευτα άρρωστο παιδί;..»

Elvis Ιησούς& Coca Cola.

Έτσι έγραψε ο Φρίντμαν. Δεν έχει άδικο. Στο διαβάζω και μου λες "Εγώ το ξέρω (παύση) ξαναδιάβασέ το". Νόμιζα δεν το πίστευες τελικά και στο ξαναδιάβασα. Μα τότε ήταν που το πίστεψα κι εγώ.

Με άγγιξε. Σαν να με "χάιδεψε" στα μαλλιά και να με διαβεβαίωσε ότι "δεν πειράζει". Γιατί ένα "δεν πειράζει" αγωνιζόμαστε ν'ακούσουμε από τον άλλον στη σχέση. Την κάθε σχέση.

"Δεν πειράζει που φαντάζεσαι πράγματα όταν οι άλλοι είναι πεζοί,

δεν πειράζει που ονειρεύεσαι χωρίς την άδεια των πρωταγωνιστών,

δεν πειράζει που μιλάς εκεί που οι άλλοι σωπαίνουν,

δεν πειράζει που ελπίζεις ακόμα στους χαμένους ανθρώπους που δεν έρχονται πια σε σένα,

δεν πειράζει που γελάς δυνατότερα απ'τους άλλους ενώ εκείνοι σε κοιτούν επικριτικά".

Γιατί εγώ σου λέω ότι το 'επικριτικά' κρύβει μια λαχτάρα αφάνταστη για ζωή αληθινή, πέραν των τύπων και των πρέπει, πέρα από κάθε όριο, μια λαχτάρα που βγαίνει στους καπνούς απ'τα τσιγάρα.

Η μη επιστροφή δεν είναι παρά άγνοια. Άγνοια του ρήματος "χρειάζομαι" και του "θέλω" μαζί με ένα "πραγματικά".

Και η σιωπή δεν είναι σιωπή, είναι φράσεις. "Δεν έχω το θάρρος" συνήθως ή "δεν αντέχω". Είναι όλη η πίεση στο τσιγάρο στο τασάκι για να σβήσει, να χαθεί, μαζί με τα μυστικά που κουβαλάει. Σκέψεις, ερωτήματα, επιθυμίες, τα πάντα. Είναι προέκταση του μυαλού το τσιγάρο. Άρρωστη και ξεδιάντροπη που κλέβει τον ρόλο των χεριών και των χειλιών.

Μα τα όνειρα και η πραγματικότητα είναι αυτό που είναι. Και είναι λυπηρό γι'αυτούς που δεν μπορούν να τα ξεχωρίσουν και να τα σταθμίσουν. Γιατί τα όνειρα πάντα είναι ψηλότερα, είναι ιδέες και αξίες που καμία πραγματικότητα δεν μπορεί ν'αγγίξει. Και οι πρωταγωνιστές δεν ερωτώνται για να συμμετέχουν, γιατί η σημασία βρίσκεται στον εθελοντισμό κατά την μεταφορά απ'το ιδεατό στο πραγματικό.

"Μακάρι να υπάρχουν πάντα εθελοντές άνθρωποί σου", σου ευχήθηκα.

Τώρα που σε βλέπω σου λέω να μην φοβάσαι που φοβάσαι, γιατί είναι ανθρώπινο. Και σου είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις. Λογικό. Όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από "άνθρωποι", λίγο άτρωτοι, λίγο σουπερήρωες, λίγο ατρόμητοι. Εγώ ήμουν η πρώτη.

"Μα είμαστε ακόμα παιδιά", σου λέω και γελάς μέσα στον χαμό που τρέχουμε να ξεφύγουμε από τον καπνό και τα δάκρυα.

Και το μαγικό είναι όταν δίνουμε τα χέρια, έτσι 'ξαφνικά' και 'επιτέλους'. Και εξαφανίζεται κάθε φόβος, παλιός και νέος.

Και συμφωνούμε πως "ναι, αυτό είναι κάτι παραπάνω απ'το ανθρώπινο". Νιώθουμε λίγο άτρωτοι, λίγο σουπερήρωες, λίγο ατρόμητοι.

Και κοίτα να δεις που είμαστε για μια στιγμή. Ή για δύο.

Ή και τρεις. Μέχρι να κουραστούμε και ν'αφήσουμε τα χέρια.

Γιατί δύο άνθρωποι μαζί φτιάχνουν το κάτι παραπάνω, ίσως έναν ημίθεο, ίσως και θεό. Δεν ξέρω.. αναλόγως, "πώς το νιώθεις εσύ;". Πάντως κάτι δυνατό, κάτι που μπορεί να εξαφανίζει από το λεξικό τα ρήματα ~~"φοβάμαι"~~ και ~~"δειλιάζω"~~.

Ίσως το λες απλώς μαγεία.

Μετά σου διαβάζω κάτι, χαμογελάμε και κοιμόμαστε.

Ο καθένας εκεί που του πρέπει.

"Τότε μονάχα δύο αγαπιούνται

τέλεια,

όταν ο ένας φωνάζει στον άλλον

"Ω, εγώ μου!"

Σαρί αλ Σακαδί

μετά-χωρίς-και όμως

11:16:00 μ.μ.

Κοίταξα σήμερα το ρολόι δέκα λεπτά πριν το τέλος της εξέτασης και είδα ότι είχε σταματήσει στην 1^η του μηνός. Τόσο περίεργο. Όντως μια βδομάδα πάει και είναι σαν να σταμάτησε ο χρόνος εκεί.

Το βράδυ πριν

Κοιμήθηκα καλά θυμάμαι..

Το πρωί

Σηκώθηκα νωρίς, πήγα και σουπερ-μάρκετ, ξεκίνησα διάβασμα.

Χτύπησε το τηλέφωνο.

Έπεσε το τηλέφωνο.

Μετά σταμάτησε το ρολόι.

Μετά σταμάτησε η καρδιά μου για δευτερόλεπτα.

Μετά έγινε χίλια κομμάτια.

Μετά έπεσα στο πάτωμα.

Μετά σταμάτησα να ακούω για πέντε μέρες.

Μετά τίποτα.

…

Την επόμενη μέρα

…

Τη μεθεπόμενη μέρα

Πήρα το τρένο. Κοίταζα έξω απ’το παράθυρο και δεν άκουγα τίποτα. Μόνο έβλεπα.

Το απόγευμα κοιμήθηκα και ξύπνησα το άλλο πρωί.

Την τέταρτη μέρα

…

Την πέμπτη μέρα

Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω. Δεν είχα ξυπνήσει ακόμα. Αυτό το «όνειρο» ήταν τεράστιο. Είναι, τεράστιο.

Την έκτη μέρα

Κατάφερα να μπω σε αυτοκίνητο. Άρχισα και να ακούω, ψιθύρους βέβαια μη φανταστείς.

Το βράδυ έβαλα στα κλεφτά το αγαπημένο σου τραγούδι. 3:48. Μέχρι το τέλος έλεγα δεν μπορεί, στο 3:49 θα στείλω να του πω πόσο αληθινό όνειρο είδα χθες. Και προχθες. Και παραπροχθες. Και παρα-παραπροχθες.. Τίποτα.

Διάβασα ότι «ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος». Πόσο μικροί και απαισιόδοξοι είμαστε οι άνθρωποι. Ο θάνατος είναι ένας λίγο μεγαλύτερος χωρισμός, σου λέω εγώ. Ακούγεται πιο ανώδυνο έτσι. Βγαίνει από μέσα το οριστικό. Φεύγει ένα κομμάτι εαυτού, γι’αυτό πονάει. Δεν φεύγει για την ακρίβεια, ξεριζώνεται. Και έφτιαξα μια δική μου θεωρία αυτές τις μέρες, ξέρεις, τη θεωρία της αρνητικής αγάπης. Η αγάπη είναι ένα νόμισμα με δύο πλευρές. Είναι η θετική αγάπη, αυτή η υπέροχη αίσθηση που μας κατακλύζει κάθε φορά που αντικρίζουμε ή απλώς και μόνο στη σκέψη των ανθρώπων μας και είναι και η αρνητική αγάπη. Η αρνητική αγάπη, δηλαδή το τίποτα, το κενό, το όλα-έχουν-τελειώσει. Οι περισσότεροι τη λένε «πόνο». Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις και τις δύο πλευρές. Εγώ δεν ήμουν. Δεν πειράζει, κανείς δεν είναι άλλωστε.

Σήμερα

Μέχρι να πάει 3 το ξημέρωμα θα ελπίζω να ξυπνήσω. Κι αν πάλι δεν ξυπνήσω στ’ορκίζομαι θα βάλω τα δυνατά μου να σταθώ στα πόδια μου και από αύριο το πρωι να συνεχίσω να ζω όπως πριν. Καλύτερα από πριν.

Θα βάλω τα δυνατά μου να καταφέρω τα όνειρα που κάναμε παρέα όταν βγάζαμε βόλτα το σκύλο, και για σένα.

Και θα ακούω και τις μουσικές μας δυο φορές, και για σένα.

Και θα βλέπω τις ταινίες μας δυο φορές, και για σένα.

Και όταν έχω τις μαύρες μου θα κάνω δύο τσιγάρα, ένα και για σένα για τότε που οι δυο μας ορκιζόμασταν «Εμείς είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε δοκιμάσει ποτέ» και δεν τολμούσε να πει ο ένας στον άλλον την αλήθεια μη και χάσουμε την πρωτιά. Και μετά γέλια πολλά!

Θα βάλω τα δυνατά μου και θα μάθω στην κιθάρα τα τραγούδια μας, όπως λέγαμε ότι θα παίζουμε παρέα όταν κατέβω.

Και η μηλόπιτα που σου είχα υποσχεθεί.. θα γίνει κι αυτή.

Και θα πάω και στην Νέα Υόρκη και θα βγάλω τις τρελές φωτογραφίες που σου υποσχέθηκα ότι θα βγάζαμε παρέα.

Και θα γελάω περισσότερο, και για σένα.

Ίσως πάρω κι ένα σκύλο.

Ας μιλήσουμε για ταξίδια όμως. Μακρινά. Όμορφα. Που σε όλους αρέσουν. Τα ξημερώματα του Σαββάτου είχα πει «Κι ας ελπίσουμε απ’τον Οκτώβριο να λείπει μόνο το ‘μ’». Δεν έχω υπάρξει πιο λάθος στη ζωή μου. Λείπει ένα «Μ», λείπει όμως κι ένα «Σ» που μου αφήνει ένα κενό. Που ΜΕ αφήνει στο κενό. Αυτή τη μετέωρη κατάσταση τη φοβάμαι πολύ αλήθεια. Και μου έλεγες τόσες φορές να μη φοβάμαι τίποτα γιατί είμαι τρελή και οι τρελοί δεν φοβούνται, τους φοβούνται. Δεν σ’άκουσα, συγγνώμη. Κι εγώ σου ‘λεγα να προσέχεις, ούτε εσύ μ’άκουσες.. Έτσι είναι, όταν αγαπάς, λες εύκολα τα «ναι», χωρίς να υπόσχεσαι πραγματικά.

Όντως τελικά το ομορφότερο παιχνίδι που παίζεται με κλειστά μάτια είναι το «Είσαι Δίπλα Μου».

Τα έκλεισα.

«Έλα βρε έρωτα, χαμογέλα! Η ζωή συνεχίζεται», θα μου ‘λεγες.

Χαμογελάω, θα σου πω, μα η ζωή, αγάπη μου, συνεχίζεται.. χωρίς

σώπα εσύ!

1:24:00 π.μ.

Πόσο λάθος βραδιά σήμερα. Να ψάχνεις με τις ώρες να βρεις το reset και να μην υπάρχει. Ή να σου κρύβεται επίμονα. Bραδιά για ποτό. Όχι με φίλους, με εαυτό. Δύσκολες συναντήσεις, δύσκολες ώρες. Τις μεγάλες ώρες. Μέχρι να φτιαχτεί ένα από τα χαλασμένα της βραδιάς πάω να πάρω τον καπνό να κάνω ένα τσιγάρο περιμένοντας. Φτάνω, ανοίγω το συρτάρι με τα σπίρτα στο χέρι.. «Α, ναι. Το ‘κοψα τις προάλλες. Το ξέχασα». Όπως πας να στείλεις ένα μήνυμα και λες «Α, ναι. Χώρισα. Το ξέχασα». Άναψα με τα σπίρτα ένα κεράκι να γεμίσει λίγο η βραδιά. Βανίλια. «Ζεστασιά» μου μυρίζει η βανίλια. Τι άλλο χρειάζεται ένας ‘μόνος στο σπίτι’ άλλωστε περισσότερο από ζεστασιά; Παίζουν για λίγο τα μάτια με τη φλόγα, το παίρνω και πάω προς τα μέσα. Ώρα ακόμα στην αναμονή. Πιάνω ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη στην τύχη. Σκέφτομαι τον καιρό που έκρυβα τα χάρτινα στ’αγαπημένα μου βιβλία. Τώρα που; Δεν είμαστε για να τα κρύβουμε. Είμαστε για να δείχνουμε ό,τι μας έμεινε. Ένα πενηντάρικο στο πορτοφόλι, ένα συναίσθημα. Άνοιξα κάπου τυχαία την Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ. Τον β’ τόμο.

"«Δεν αξίζει τον κόπο» είπε ο Ντυσαρντιέ.

«Σώπα εσύ!»

Αυτή η ανανδρία από έναν τόσο θαρραλέο άντρα ήταν ευχάριστη για τον Φρεντερίκ, σαν δικαιολόγηση της δικής του."

Αργεί ακόμα. Προλαβαίνω να σκεφτώ λίγο. «Δεν άξιζε τον κόπο». Πόσο ματαιόδοξο κάθε φορά που τελειώνει κάτι ν’αναρωτιέσαι αν άξιζε ή όχι. Το νόημα δωσ’μου σ’αυτό.. Κι αν άξιζε, μια ικανοποίηση παραπάνω για κάτι τελειωμένο; αν όχι, η αίσθηση του ανικανοποίητου εντονότερη από ποτέ, ε; Και εκεί λες το «Σώπα εσύ!» γιατί δεν αξίζει να συνεχίζεις να σκέφτεσαι το πριν. Και το φωνάζεις το «Σώπα εσύ!» γιατί δεν σ’ακούς. Αλλά όταν το πριν γίνεται τώρα είσαι καταδικασμένος το μετά να είναι δύσκολο.

Αδικαιολόγητος πλέον ο κλαυθμός κι ο οδυρμός, αγάπη μου.

Τόσα λάθος βράδια που χρειαστήκαμε μια επανεκκίνηση που ποτέ δεν έγινε. Δεν θυμάμαι γεγονότα, αυτά διαγράφονται με τον καιρό. Ξεθωριάζουν βασικά. Και ποιος θα κάτσει μετά να ξεχωρίσει τα αχνά γράμματα. Αλλά τα χαρακτηριστικά είναι ίδια. Σε όλα. Μετά την τρίτη φορά ξεχνάς την περιπτωσιολογία και βλέπεις το περίγραμμα, την κορνίζα, που είναι πάντα ίδια με διαφορετική φωτογραφία κάθε φορά.

Είναι που πέφτεις με τα ρούχα σ’ένα κρεβάτι, σ’έναν καναπέ, ό,τι πιο μαλακό τελοσπάντων με το που μπεις στο χώρο σου. Χρειάζεται ο οργανισμός κάτι ‘μαλακό’. Το ζητάει, το απαιτεί. Είναι που έχεις πονέσει πριν από κάτι που σου ‘πεσε βαρύ. Και τα ρούχα; Με τα ρούχα. Με τους φακούς. Με τα παπούτσια. Έτσι να κλείσω τα μάτια μου για λίγο.. με το ένα χέρι να κρατάει το κεφάλι μην καταρρεύσει το μυαλό. Δεν είναι το μεθύσι απ’το αλκοόλ που φταίει, είναι το μεθύσι απ’τα γεγονότα, τα όχι, τα γιατί, τα συναισθήματα που έγιναν χημεία εκεί μέσα χειρότερη από όλα τα ποτά του μπαρ που ήσουν πριν. Κλείνουν τα μάτια για λίγο μες την ησυχία. Τ’ανοίγεις στα κλεφτά να δεις αν το ταβάνι είναι εκεί. Εκεί είναι.

Κρίμα, ήλπιζα να δω διαφορετικό ταβάνι απόψε.

Γιατί και το άσπρο διαφορετικό είναι όταν το κοιτάς με παρέα. Σαν να ανάβει λίγο από μόνο του και να φωτίζει γύρω. Και εκεί με μισόκλειστα τα μάτια, σε ένα ήρεμο νιρβάνα εκεί γύρω στις 5και, κάτι ψιθυρίζεις. Ούτε που θυμάσαι φυσικά. Άντε να καταλάβεις κάτι μέσες-άκρες από κλεφτά χαμόγελα και δάκρυα που εναλλάσσονται. Σα να παίζει κι εκείνο το τραγούδι στο ράδιο.. αλλά με το ράδιο κλειστό γίνεται; Κι όμως, τ'ακούς μέσα στη σιωπή.

Τι θα γίνει τελικά; Τι θα κάνουμε; Θα ξυπνήσουμε να συνεχίσουμε ως το τέλος ή τα λέμε το πρωί; Δεν ξέρω.. έχουμε χρόνο ακόμα μωρέ..όχι;

Όχι.

Πόσος καιρός πάει από το τελευταίο τέτοιο βράδυ..μήνες. Ευτυχώς. Όταν ξυπνάς με διαφορετικά ρούχα τουλάχιστον ξέρεις ότι είχες λίγο κουράγιο την προηγούμενη νύχτα. Είναι παρηγορητικό.

Ξέχασα και το κεράκι.. Φου.

αλλάζουν οι άνθρωποι και χάνονται

3:37:00 μ.μ.

Και φτάνεις στο σημείο που δεν θες το ένα, δεν θες το άλλο

«Ε, τότε τι θες;»

«Δεν ξέρω καθόλου..»

Είναι εκεί που λέμε στον άλλον «Άλλαξε!» επιτακτικά, με θαυμαστικό στο τέλος και «δεν σε θέλω έτσι», μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο, «δεν μ’αρέσεις έτσι, δεν σε μπορώ». Και συγκεντρώνουμε όλα τα «δεν θέλω» στο κεφάλι μας και όταν έρχεται η ερώτηση «Πώς στο διάολο με θες;» έρχεται και μια σιωπή. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Τι να απαντήσω όταν δεν ξέρω; Τίποτα. Μου βγαίνει ένα «πάντως όχι ΕΤΣΙ!» και δεν είναι ικανοποιητικό για τον άλλον. Ούτε για μένα είναι. Αλλά λέω αλήθεια! Δεν ξέρω, ιδέα δεν έχω. Γιατί έπιασαν όλο το χώρο τα όσα δεν θέλω και ξέχασα ν’αφήσω λίγο για τα θέλω.

«Εγώ θα άλλαζα όλα όσα δεν θες να βλέπεις σε μένα. Αλλά πρέπει να βρω να τα αντικαταστήσω με κάτι. Κάτι καλύτερο για σένα, καλύτερο και για μένα. Αλλιώς θα νιώθω κενός.»

Μα όταν δεν έχεις να προτείνεις ‘κάτι’ η κατάληξη είναι μία, μοναδική και πάντα ίδια. Η αλλαγή γίνεται, με αντικατάσταση, αλλά στην προσπάθεια να φτάσει στο «καλύτερο» προσεγγίζει τα πιο μακρινά όρια του «χειρότερου». Και κάθεσαι και αναρωτιέσαι φωναχτά..

«Πώς γίνεται; Αφού σου το είπα! Ήμουν ειλικρινής όπως μου ζήτησες! Σου εξήγησα τι με πειράζει. Και είπες θ’άλλαζες!»

«Μα άλλαξα! Αλήθεια σου λέω!», και το ειρωνικό είναι ότι όλα τα «αλήθεια σου λέω» είναι πέρα για πέρα αληθινά, αλλά μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι αρκετή για να αιτιολογήσει πλήρως και ικανοποιητικά την πραγματικότητα.

«Εγώ ήθελα να είναι όλα τέλεια! Γι’αυτό ήμουν όπως μου είπες, ειλικρινής και σου έδειχνα τα πάντα! Κάθε φορά!»

«Εγώ σε άκουγα πάντα και σου έλεγα θ’αλλάξω κι άλλαζα!»

Και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι η μπάλα έχει χαθεί. Γιατί στην προσπάθεια να συμπέσουν οι δύο, ο ένας δέχτηκε ν’ακολουθήσει τον άλλον, ν’αλλάξει πορεία ο ένας για χάρη του άλλου. Και κάθισε ο ένας και του ‘δεσε τα μάτια ο άλλος και είπαν ο ένας στον άλλον

«Τώρα άλλαξε πορεία!»

Και νόμιζε ο ένας ότι πάει δεξιά, για να τον συναντήσει, μα πήγαινε αριστερά γιατί δεν έβλεπε. Και ο άλλος ήταν τόσο προσηλωμένος να πάει δεξιά να τον πιάσει που δεν έβγαλε μια φορά το μαντήλι να τον κοιτάξει ή να του κρατήσει το χέρι.

Μόνο του είπε

«Δεν άλλαξες πορεία! Δεν σε βλέπω!»

«Μα αλήθεια σου λέω άλλαξα, έρχομαι!»

«Δεν έρχεσαι, δεν σε βλέπω, αλήθεια σου λέω!»

~~«Δεν άλλαξες!»~~

~~«Δεν έρχεσαι!»~~

~~«Δεν άλλαξες..»~~

~~«Δεν έρχεσαι..»~~

Και έτσι λέγανε με το μαντήλι στα μάτια μέχρι που δεν άκουγαν πια ο ένας τον άλλον.

Και χάθηκαν, γιατί έκαναν τα σωστά πράγματα χωριστά.