Σουρεάλ Γκόμενα in Athens ~ Πράξη 1η
12:31:00 μ.μ...και να σου εγώ 2:30 η ώρα στάση Συγγρού-Φιξ να περιμένω λεωφορείο. Απεργία ταξί. Δεν ήθελαν να μ'αφήσουν να περιμένω μόνη. Είδα κ...
12:31:00 μ.μ.
..και να σου εγώ 2:30 η ώρα στάση Συγγρού-Φιξ να περιμένω λεωφορείο. Απεργία ταξί. Δεν ήθελαν να μ'αφήσουν να περιμένω μόνη. Είδα και μια κυρία δίπλα - ψιλο-νορμάλ φαινότανε- οπότε διαβεβαίωσα τη φίλη μου ότι θα ήταν όλα μια χαρά. Φυσικά και θα ήταν. Τί θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε 2:30 η ώρα το ξημέρωμα καθημερινής Ιουλίου στη Συγγρού;
"Καθίστε..", μες την ευγένεια η δικιά σου. Κάθεται.
"Συγγνώμη τώρα δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι θα έρθει;"
Έλα Παναγία μου.. ναι, μωρή θα έρθει ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ!"Ναι, βεβαίως μην ανησυχείτε! Σίγουρα!", ελπίδες μου.
Και κάπου εδώ ξεκινάει το παραλήρημα. Δούλευε στο γραφείο ενός εφοπλιστή λέει και είχε κάποιο πρόβλημα με τον αυχένα και είχε τρέξει σε εκατό γιατρούς καταλήγοντας για βελονισμό με ραντεβού 12:30 κάπου στη Συγγρού. Δεν ένιωθα αρκετά έτοιμη να μάθω περαιτέρω.
"Πωπω αν με βλέπανε τέτοια ώρα εδώ..", μονολογεί, "..αχ και να μ'έβλεπε η μάνα μου!". Σηκώνεται. Ξανά κάθεται. Ξανά σηκώνεται για να ξανά καθίσει και να ξανά σηκωθεί. Πειράζει τα μαλλιά της εκνευρισμένη.
Με ζάλισε ρε φίλε, μου ανέβηκε το υποβρύχιο στην επιφάνεια!
"Καλά, μην ανησυχείτε συμβαίνουν αυτά", τα ποιά; ξέρω 'γω; είπα την πρώτη μαλακία που μου 'ρθε. Μου είπε ότι πήγαινε κι αυτή Πειραιά και συνέχισε..
"Όχι σε μένα. Ένα άτομο σκέφτομαι αυτήν την στιγμή, την μαμά μου."
"Αα..", τι να πω, εγώ πάλι σκέφτομαι πώς λένε τώρα στον πατέρα "είμαι Συγγρού, έλα να με μαζέψεις".
"Τον πούστη...", λέει.
"Τον γιατρό;", απορία μου.
"Όχι..τον άλλον."
"Αα.."
"Τί 'αα'; ξέρεις ποιόν άλλον λέω;"
"Εεε όχι.."
"Εεε δε ρωτάς όμως!"
"Α ναι συγγνώμη.. ποιόν άλλον;"
"Αυτόν τον πούστη, τον καριόλη που έπρεπε να είναι εδώ να με πάρει.", η κατάστασή μου μου επιτρέπει να καταλάβω ότι κάποιο γκομενάκι απουσιάζει, μέχρι εκεί φτάνω,"..ο δικός σου ο μαλάκας το ξέρει ότι είσαι εδώ μόνη σου στημένη;; Αλλά βέβαια.. άντρες παιδί μου.."
"Εε βασικά εγώ δεν..", πάω να εξηγήσω αλλά τι να πρωτοσχολιάσω.. όχι ότι καταλαβαίνω κιόλας τι λέει..
"Αλλά βέβαια, ποιός ξέρει που γκομενίζει πάλι ο αχόρταγος ο δικός μου! Είναι στην Πάτρα αυτός, εγώ εδώ. Αλλά έρχεται. Πάλι καλά. Βέβαια ποιός ξέρει τι κάνει εκεί κάτω.. Τα βλέπω εγώ στο facebook μη νομίζεις. Όλες τον θέλουνε! Όλες τον τριγυρίζουνε! Και να σου τα comments, και να σου τα likes."
"Ε ναι, αλλά εσάς διάλεξε.."(μαλάκαμου κεντάω απόψε!)
"Εεε εντάξει..λες ε;..όχι..", -αμφιβάλλω για μέεενα/ πες το μου ξανάα αυτό/hardcore του alpha είναι η φάση.
Ούτε πρόλαβα να μιλήσω άλλο, σταματάει ένα ταξί, κυριολεκτικά από το πουθενά, και με τραβάει απ'το χέρι.
"Άσ'το κινητό! Μπές!", φίλε μπήκα.
Ήταν κι ένα άλλο παιδί μπροστά από Αμπελόκηπους. Πειραιά εμείς.
"Δεν πιστεύω να σε στριμώχνω!"
"Όχι, μια χαρ.."
"Μαλάκα.."
"Παρντόν;"
"Αυτόν λέω..είναι έξω. Δεν μου το 'χε πει. Αλλά ξέρεις το κόλπο..."
ΣΙΩΠΗ (λάθος μου)
"Α είσαι λίγο άσχετη ε;..#31# παιδί μου! Και με το που το σηκώσει τσααακ το κλείνεις."
"Αα μάλιστα.", έτρεχα ν'ακολουθήσω τι έλεγε και να συνδέσω νοήματα.
"Ε, τί; στην πουτάνα πουτανιές;"
"Έλα ντε.."
Μας πιάνει φανάρι επί της Συγγρού, εγώ τέρμα κολλημένη στο τζάμι, πλησιάζει γλυκύτατη τραβεστί και μου κλείνει μάτι στέλνοντας φιλάκι. Η ευγένειά μου έσκασε χαμόγελο. Μετράω, όμως, η ρουφιάνα.
Αφήνουμε τον νεαρό Καλλιθέα. Συνεχίζουμε.
"Πες μου το κινητό σου..", μου ψιθυρίζει η άγνωστη. Το βγάζω και το λέω, δεν το ξέρω απ'έξω και ψιλομπερδεύτηκα. Μου κάνει αναπάντητη και συμπληρώνει.."ξέρεις τι να κάνεις."
Το συνωμοτικό βλέμμα εξέτεινε τις υποψίες μου ότι βρίσκομαι στο matrix.
"..αναπάντητη;", είπα να μαντέψω. Ζω επικίνδυνα, βλέπεις. Ακολουθεί νεύμα κατάφασης με κλειστά μάτια. Μαφία η δικιά σου.
Τελικά την αφήνουμε Τερψιθέα.
"Πόσο είναι;"
"12 ευρώ, μαντάμ." (μερακλαντάν ταξιτζής, κράτα το έχει νόημα)
"Κράτα 15 να βολέψεις και τη μικρή.", εμένα έλεγε. Προσπάθησα να την μεταπείσω αλλά που. Βγήκε και της ευχήθηκα καλή τύχη, εκείνη να προσέχω.
Συνεχίζω με ταξιτζή-μεράκλωμα με Πασχάλη Τερζή και Μητροπάνο στο αμάξωμα.
"Εδώ δεξιά, όπου μπορείτε..Ευχαριστώ", κάνω να βγω και πάνω που πάω να κλείσω πόρτα ακούω:
"Και ψιιιτ...μανίτσα;" μανίτσα είμαι εγώ τώρα, ε; ε ναι. "..αν θες να βρεις άντρα πέτα και λίγο μπουτάκι, πού πάτε με τα ολόσωμα; Δεν πηδιέται ο κόσμος απ'τους αστραγάλους μάνα μου!"
Τι να πεις και τι να κάνεις. Γνέφω καταφατικά.
Γειά, βαρύ και μερακλίδικο κάνοντάς μου νεύμα με σιγαρέτο στο χέρι από παραθύρι.
Φτάνω σπίτι. Ενημερώνω πρώτα και μετά στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη της εξώπορτας της πολυκατοικίας και βάζω ένα δυνατό γέλιο αυθόρμητα.
