«Σήμερα μου είπαν γιορτάζει ο Αγ. Λαυρέντιος.
Μου ‘παν είναι η νύχτα των ερωτευμένων,
η νύχτα που πέφτουν συνέχεια αστέρια..
θα δούμε.
Παρατήρησέ τα κι εσύ εκεί, που είναι ανοιχτοί οι ουρανοί..»
Όταν είδα το μήνυμα το ρολόι ήδη έδειχνε 4 το μεσημέρι. Η αδερφή μου ποτέ δεν παρέλειπε να με ενημερώσει για τα «περί έρωτος και άλλων δαιμονίων». Περίεργο, μόλις είχα τελειώσει το ομώνυμο βιβλίο. Και ενώ ο ήλιος καίει και προσπαθείς να επιβιώσεις στη ‘λάβα’ του καλοκαιριού, που ακόμα και στην εξοχή είναι ανυπόφορη, φαντάζεσαι ήδη αυτήν την Αυγουστιάτικη νύχτα που σε λίγο θα αρχίσει να πέφτει. Καλοκαίρι, έρωτας, αστέρια… επικίνδυνες λέξεις και όλες μαζεμένες στις αράδες ενός μηνύματος.. τι να έκρυβε άραγε αυτή η νύχτα; Ποια η μαγεία της εντέλει;
Την τελευταία φορά που είδα να πέφτει ένα αστέρι θυμάμαι ότι το βλέμμα μου καρφώθηκε σ’ αυτήν την λάμψη που έγινε εντονότερη ενώ χανόταν, μέχρι να σβηστεί οριστικά από το πλάνο. Σαν κάτι να είχα ξεχάσει όμως. Ένα αστέρι πέφτει.. κι εγώ.. είχα ξεχάσει να ευχηθώ! Ήταν καλοκαίρι, βρισκόμουν στην παραλία, κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό, ένα πεφταστέρι μου χαρίστηκε απλόχερα, και εγώ.. ξέχασα να κάνω ευχή. Γιατί;. Απόλαυσα το θέαμα. Έζησα την μαγεία της στιγμής. Μα δεν ονειρεύτηκα, δεν ευχήθηκα, δεν σκέφτηκα να δώσω μία ακόμα ελπίδα στα όνειρά μου να γίνουν πραγματικότητα… Γιατί;
Και η λάμψη όλων των άστρων μαζί συντρόφευε την παρέα μας με μία μελωδία που έπαιζε σιγανά στο ράδιο.
Κι εγώ εκείνο το ζεστό βράδυ του Αυγούστου και με μία χαμένη ευχή, αναρωτήθηκα μήπως δεν είχα ξεχάσει να ευχηθώ.. μήπως απλώς δεν θέλησα;
..μήπως τελικά είχα ξεχάσει… να ερωτευτώ;
* * *
Στη βεράντα που τα γύρω φώτα είναι λιγοστά, ενώ η θάλασσα εύκολα διακρίνεται και τα φώτα στις απέναντι πόλεις να φωτίζουν τον ορίζοντα. Η παρέα μου πλέον.. ξανθιά! Μία κρύα μπύρα να με συνοδεύει στην αποστολή μου απόψε. Τα αστέρια τρεμοπαίζουν και εγώ ψάχνω να βρω τους ερωτευμένους που γιορτάζουν. Έξω δεν έχει ψυχή.. ούτε ψυχή ερωτευμένη. Μα όντως οι ουρανοί είναι ανοιχτοί εδώ. Ένα τεράστιο πανί ο ουρανός και σκόρπιες μικρές κουκκίδες. Να η Μεγάλη Άρκτος και η Κασσιόπη.. και είναι όντως όμορφο να παρατηρείς τα αστέρια στον καλοκαιρινό ουρανό. Μαγεύεσαι και είσαι έτοιμος να τους δοθείς ολοκληρωτικά πριν καλά-καλά καταλάβεις ότι πολλά από αυτά δεν υπάρχουν πια· έχουν χαθεί μαζί με τις ευχές που έγιναν σ’ αυτά. Μα το αστέρι που πέφτει δεν είναι η ευχή που φέρνει στο μυαλό σου ένα όνειρο, είναι η ευχή που φέρνει στην σκέψη σου έναν άνθρωπο. Γιατί τα αστέρια είναι μαγεία, όπως και ο έρωτας. Ένας έρωτας που για δέκατα του δευτερολέπτου παίρνει σάρκα και οστά. Ενώ περιμένω η μυρωδιά απ’ το φιδάκι σε συνδυασμό με την μυρωδιά του χώματος από την υγρασία μειώνει τις αντιστάσεις. Τα βλέφαρα μου τρεμοπαίζουν, μα τα αστέρια μένουν εκεί. «Κοίτα, ένα αστέρι έπεσε!» Μα σε ποιον απευθύνομαι; αφού είμαι μόνη μου έξω.. Ξέχασα όντως να ερωτευτώ αυτό το καλοκαίρι.
Έπιασε ψύχρα. Και πάλι δεν ευχήθηκα.. του χρόνου την ίδια μέρα να μου το θυμίσεις. Κοίτα τον ουρανό και εσύ όπως και να ‘χει, κάνε μια ευχή. *
10 Αυγούστου 2010
x
x

 

You left me hanging there by TheSkyEtc

realizing how 
things.. 

have changed.

Και είναι κι αυτό που η απουσία γίνεται αισθητή περισσότερο

από ποτέ στα ασφυκτικά γεμάτα μέρη.


Περνώντας δύο απίστευτες δεν-με-είδε-το-σπίτι-μου εβδομάδες, βρέθηκα χθες βράδυ


σ’ ένα μαγαζί με δυνατή μουσική και καλή παρέα. Πόσος κόσμος! Ολοένα και γέμιζε. Κουβεντούλα, σχολιασμός, γέλια, ποτό και άφθονη μουσική ήταν όλα στο πρόγραμμα, μέχρι που πήρε το αυτί μου τις πρώτες νότες ‘εκείνου του τραγουδιού’. «Ωχ...» (σκέψη)..


Με συνεπήρε ο ρυθμός του και άρχισα να σιγοτραγουδώ. Αεροπλάνα και ευχές.


Μα το περίεργο ήταν ότι πρώτη φορά μετά από καιρό (σε) ξαναθυμήθηκα. Και ήταν μελαγχολικό, γιατί ήμουν με άλλη παρέα. Πόσες φορές έχουν έρθει στιγμές που θα ‘θελες να έχεις έναν και μόνο άνθρωπο απέναντί σου; χωρίς να μιλάτε.. χωρίς να κάνετε απολύτως τίποτα, απλώς να νιώθεις την παρουσία του. Και τι πιο ειρωνικό από το να νιώθεις τελικά το ακριβώς αντίθετο.. την απουσία του. Πόσο δυνατό είναι τελικά το αίσθημα της απουσίας; Και πόσο δυνατοί εμείς ώστε να το αντέξουμε; Κοίτα που πάλι θα ξενυχτίσουμε..


* * *


Σάββατο απόγευμα και αποχαιρετώ στον σταθμό μια φίλη που μας αφήνει για πιο νότια κλίματα.. βρέθηκα χωρίς καλά-καλά να το πάρω είδηση σε πολύ "ουάου" εστιατόριο να γευματίζω με τους ‘μεγάλους’.. Θείοι στην παρούσα φάση. Φάγαμε, ήπιαμε και τα ερωτήματα περί παρόντος-μέλλοντος πέφτουν βροχή. Με το τέλος της συνάντησης..


‘δεν έχω ιδέα’! Η κρίση ταυτότητας είχε κάνει αισθητή την παρουσία της


και το μόνο που μ’ έσωζε ήταν καλή παρέα και αλκοόλ. Ανηφορίζοντας στην Αριστοτέλους και την πλατεία Βενιζέλου, φτάνω στον ‘Παράδεισο’. Ναργιλέδες και


μπύρες με γεύσεις μαγικές με περίμεναν. Πήρα κεράσι, είναι η αγαπημένη μου.


Γέλια, συζητήσεις, κι εκείνες οι στιγμές σιωπής που σιγοτραγουδούσα σε ρυθμούς ξεχασμένης ροκ

και χανόμουν.


Άντε κατηφόρισε πάλι Αριστοτέλους. Επόμενος προορισμός Ζεύξιδος. Μαργαρίτες. Κοριτσοπαρέα εδώ. «Ωχ, ξέχασα να πληρώσω τα κεράσια μου!» (σκέψη).. χρωστούμενα πάλι. Πίνω. Έντονη γεύση, έντονη μουσική, ωραίος κόσμος, ξεχνιέσαι εκεί


μέσα στον χαμό και την κουβέντα. «Νυχτερινό λεωφορείο τι ώρα περνάς καλό μου;» (σκέψη).


Κινούμαι προς την στάση. Οι αφραγκίες μου με κάνουν να αποχωρίσω από το πλήθος που κατευθύνεται προς τους μπλε φραγκοφονιάδες και σαν άλλος φτωχός και μόνος καουμπόι να περιμένω στην στάση.


«Που είσαι; Έλα να με πάρεις με το αυτοκίνητο και κάνουμε και καμιά βόλ… τι;»(σκέψη). Συνεχίζω. «Κόσμο έχει.. είναι και 2 η ώρα, Σάββατο γαρ.. Έρχεται σε 2’!


Αχ πόσο σ’ αγαπώ αναγγελία άφιξης!» (σκέψη). Φουλ.


Με απογοήτευσε ο νυχτερινός εραστής μου. Στάση Ιασωνίδου. Μπαίνω στην σελίδα του ΟΑΣΘ. Το επόμενο ξεκινάει σε…30’ από τα ΚΤΕΛ. Πληθώρα χρόνου.


Τι κάνουμε είναι το θέμα.. Δεξιά βλέπω 24ωρο φούρνο. Η λάμπα στο καρτουνίστικο συννεφάκι σκέψης πάνω απ’ το κεφάλι μου άναψε, και εγώ μηχανικά σηκώνομαι σκεπτόμενη την συντροφιά μου.


«Μία πρασόπιτα»


«2 ευρώ»


«2 ευρώ για πράσα και φύλλο;; οικονομική κρίση και πτώση τιμών σου λέει μετά.» (σκέψη) (&σκέψη πατρός μου).

Έφυγα. Προχωρώ προς Αριστοτέλους.


Κρύωσε ο καιρός. «Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε..» τραγουδάει μία παρέα στην στάση, και εγώ για τρίτη φορά σήμερα διασχίζω την όμορφη πλατεία. Παίρνω κι ένα μπουκαλάκι νερό, μη μου κάτσει το φύλλο. Πόσος κόσμος!


Πάλι αναρωτιέμαι, τι να σκέφτονται όλοι αυτοί.. είναι όλοι παρέες όμως, ζευγάρια, φίλοι, κάτω των 30 οι περισσότεροι. Και εγώ που περπατάω μόνη..(;)




Έφτασα.. και απ’ ό, τι φαίνεται σε 8’ καταφθάνει και ο εραστής μου Νο2. Επιτέλους. Μπαίνω. Ευτυχώς είμαστε καλά από κόσμο- για τώρα. Στριμώχνομαι κάπου στη μέση.


Το i-pod παίζει κάτι ξεχασμένες jazz μελωδίες, ενώ ο κόσμος ασφυκτιά. «Μην μιλάς καθόλου! Καλά είμαστε..» (σκέψη) [‘είμαστε’;…(σκέψη στη σκέψη)]. Η ώρα έχει πάει 3και κάτι, και εγώ νιώθω πάλι τα χθεσινοβραδινά. Η απουσία ήταν πάλι εκεί μαζί μου, στο ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο. Μια ατελείωτη διαδρομή οι στάσεις για το σπίτι.


Αλήθεια προσχωρούσαμε; Ούτε ξέρω! Εγώ εκεί στη μέση και μόνο μπροστά μου λίγα εκατοστά κενό, ακριβώς όσα χρειάζονταν για να χωρέσει ένα άτομο σαν κι εσένα. Χαμογελάω νομίζω, καλέ μου. Όλη η ειρωνεία του κόσμου σε μία φράση ‘καλέ’, ‘μου’.. Πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα.




«Επόμενη Στάση Βούλγαρη-Next Stop Voulgari» Μου διέλυσες το σύννεφο ηλίθια φωνακλού!


«Συγγνώμη λίγο.. να περάσω; Ευχαριστώ.»


«Πού είναι τα κλειδιά μου; Α.. δεξιά τσέπη, μπράβο, να τα! Εσύ πού είσαι;» (σκέψη).


Πάω στον εραστή μου Νο3.. «Κρεβάτι μου, ‘επιτέλους’.. μόνη».





28 Νοεμβρίου 2010

..η έπαρση της σημαίας σηματοδοτούσε την αρχή της σχολικής ημέρας. (παιδόπολη τη δεκαετία του 1950)

..ο μαυροπίνακας χαρακωμένος με τα σημάδια της κιμωλίας μόλις να διακρίνονται επάνω του ..η σόμπα στη μέση της "αίθουσας" προσπαθούσε να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά.

..στα θρανία δεν διάλεγες τον διπλανό σου, δεν ήταν ένας..έξι και πάνω σε κάθε θρανίο! ..το βλέμμα του δασκάλου και τα σταυρωμένα χέρια των παιδιών ήταν η "τάξη" στην αίθουσα (1952)

..τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια.. και όχι δεν "κρυφοκοίταζε" ο ένας απ' τον άλλον, ένα βιβλίο για δύο άτομα (Δημοτικό Σχολείο Καναλίων Βόλου-1949-)

..καμιά 60αριά παιδιά με μόνο μία δασκάλα μάθαιναν(Δημοτικό σχολείο στο Βαρδάρη Θεσσαλονίκης-1930-)

..η ποδιά ήταν απαραίτητη στις μαθήτριες, το ίδιο και ο γιακάς (μια σχετικά πιο πρόσφατη φωτογραφία του 5ου Γυμνασίου Θηλέων Θεσσαλονίκης)

Μπελίκα Κουμπαρέλη*Ωκεανίδα