tell Him today *

«Διακοπές; Για πού λέτε;» ..Πήγαμε τέσσερις μέρες στις Κυκλάδες. Αυτό. Τελεία. Γιατί ο κόσμος περιμένει συνέχεια δεν καταλαβαίνω. Θα μου πεις γιατί ο κόσμος πάντα περιμένει το κάτι παραπάνω. Διευκρινίζω λοιπόν κι εγώ πάντα την τελεία. Τέσσερις μέρες διακοπές και μετά Αθήνα. Αλλά πρόβλημα δεν μπορώ να πω ότι έχω. Την αγαπώ την πόλη (και) το καλοκαίρι. Μοναξιά –η ωραία, όμως, όχι η άλλη η ανυπόφορη – και στο σπίτι. Έφυγαν γονείς και αδερφή και μείναμε εγώ, το πικ-απ, η βεράντα, τα ποτά μας κι ένας μισοτελειωμένος Old Holborn στο ψυγείο. Περάσαμε ωραία λίγες μέρες. Προχθές, είχαμε την πρώτη επιστροφή, της αδερφής μου. Νόμιζα θα κερδίσουμε χαμένο χρόνο και χάρηκα. Ήρθε με το αμόρε όμως. ‘Εθελοντικός αποκλεισμός σε δωμάτιo και μπαλκόνι μου’ λέγεται η κατάσταση. Πόσο «έξω» μπορώ να χρησιμοποιήσω για τρεις μέρες άραγε; Λέω να το εξαντλήσω όλο!

Δεν

Δεν υπήρχε περίπτωση να μένω σπίτι. Από χθες το βράδυ άρχισα να χρησιμοποιώ το «έξω» που μου αναλογεί σε μεγάλες δόσεις. Σήμερα θα κατέβαινα Πειραιά για ψώνια. Μα τι ωραία που ακούστηκε! Αλλά εννοώ ψώνια σπιτιού.

«Να πας στον ΜΠΡΟΛΙΑ είπε η μαμά. Έχει ποικιλία και καλές τιμές».

Την παίρνω τηλέφωνο να ρωτήσω λεπτομέρειες. Ανάλαφρη φωνή διακοπών στο τηλέφωνο μου υπογραμμίζει «εκεί που πήγαινε ο παππούς, στην αγορά πριν τον ηλεκτρικό». Αγορά. Ηλεκτρικός. Ξέρεις, εμένα αυτά τα ‘λαϊκά’ με εξιτάρουν. Ωωπ.. επιτέλους το πρώτο χαμόγελο της μέρας. Ξεκίνησα με ζέστη και λίγη συννεφιά. Κόσμο έχει ακόμα η πόλη.. όχι πολύ, αλλά έχει. Στάση για καφέ, δυο-τρία πράγματα για το δωμάτιο σε «ΤΙΜΗ SUPER ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ» και με βρίσκω να διασχίζω την Εθνικής Αντιστάσεως.

«Μετά τα Hondos το επόμενο στενό αριστερά», ντάξει μάνα το ‘χω. Μεσολαβούν και τρία τηλέφωνα ‘χάθηκες-ή-το-βρήκες’. Α, ο πεζόδρομος του παππού! Πόσα πράγματα θυμάμαι.. Μπαίνω και παίρνω τα απαραίτητα. Ευγενέστατοι αλλοδαποί υπάλληλοι. Οι Έλληνες γιατί δεν είναι άραγε; Κουβάλα κορίτσι μου. Κατευθύνομαι προς Ηλεκτρικό να πάρω λεωφορείο για σπίτι. Αλλά ο παράδεισος μου βγαίνει από δεξιά με κόκκινη ταμπέλα «ΟΛΑ 299». Τα θυμάσαι τα ΑΣΤ; Αυτό ήταν. Δεν αντιστέκομαι και μπαίνω.

Διάδρομοι

Τρεις. Τρεις διάδρομοι όλοι κι όλοι. Μα το θέμα ξεκινά απ’την είσοδο. Ξύλινη κουρτίνα Μπερμιούντα-Μπαχάμα-ΚαμΟνΠριτιΜαμα και ‘Κάτι’ που με φωτοκύτταρο μου λέει «Hello friend! Welcome!». Εκστασιασμένη ξεκινώ τη βόλτα.

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ Α: Καλλυντικά, κορδέλες, κοκαλάκια, δαχτυλίδια, κολιέ, πέρλες Κίνας και στο βάθος παντόφλες..πλαστικές και δίπλα ομπρέλες, κουβαδάκια και ρακέτες. Θυμήθηκα όλους τους ανθρώπους μου που είναι μακριά ξαφνικά. Κοιτάζω λίγο αριστερά και βλέπω.. το Χάος. Το Χάος που μου έφερε στο μυαλό τέσσερα πράγματα:

CocaCola: Το βιβλίο Elvis, Ιησούς και CocaCola.. πού το ‘χω αφήσει; Να θυμηθώ να το τελειώσω. Να το κάνω όμως.

Βρακιά: Να απλώσω το πλυντήριο. Αφού το βάλω πρώτα, το ξέχασα. Πάλι. Και έχουν μαζευτεί πολλά που θέλουν (ξε)καθάρισμα.

Κούπα HappyBirthday: Ξέχασα τη φίλη μου τη Βίκυ. Είχε γενέθλια χθες. Να της στείλω. Λάθος φίλη ξέχασα ρε γαμώτο.

Αμαρτωλά Νυστέρια: «Εγώ σου λέω να βρεις γιατρό. Άλλωστε ένας γιατρός στην οικογένεια πάντα χρειάζεται». Η μάνα μου τελικά ίσως να νοιάζεται περισσότερο από μένα για την προσωπική μου ζωή.

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ Β: Χαρτιά, τετράδια, ‘γραφική ύλη’ που λέμε. Θυμήθηκα σχολικά χρόνια αρχικά. Μετά θυμήθηκα τη σχολή και επιτάχυνα το βήμα. Και πολύ καλά έκανα γιατί στο τέλος του διαδρόμου βρήκα «1 € ΟΛΑ». Ποια όλα; Όλα τα cd! Και πήρα cd. Πόσα cd με παιδικά παραμύθια.. Τα κοίταξα, αλλά ψαχούλεψα περισσότερο. Ορχηστρικά πήρα, Wagner και τον αγαπημένο μου Bach. Πήρα και δύο συλλογές, μία country και μία jazz. Αλλά το καλύτερο ήταν το «Best Movie-Themes». Πώς να αντισταθείς στο E.T-theme; Ούτε που το θυμόμουν βεβαίως, αλλά δεν αντιστάθηκα. Πέρναγε κι η ώρα. Ένας διάδρομος ακόμα, ας είναι..

ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ Γ: Αφρόλουτρα, σαμπουάν, σαπούνια, είδη υγιεινής και μετά είδη για το σπίτι. Τασάκια, βάζα, κορνίζες κι άλλα τόσα. Γυφτο-μπαρόκ Κατάσταση, πόσο με τρελαίνεις να ‘ξερες! Τα χαζεύω με τις ώρες.. Μα έπεσε το μάτι μου σε κάτι μικρά τάχα-μου-δήθεν πορσελάνινα κουτάκια ζωγραφιστά. Βρήκα δύο που μ’άρεσαν.

Λοιπόν, ποιο απ’τα δύο;..

Διλλήματα

Πάλι σε δίλλημα μπήκα. Ας επιλέξουμε. Έλα, δεν είναι δύσκολο. Ή μήπως είναι;

«Θα τα πάρω και τα δύο», πλεονασμός.

«Δεν θα πάρω κανένα μωρέ», υπερβολή..

Τα κοίταζα και τα περιεργαζόμουν αρκετή ώρα. Το ένα με τράβαγε εμφανώς περισσότερο, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω και το άλλο. Ήταν όμορφο. Κι όμως, όπως σε κάθε δίλλημα η επιλογή έχει ήδη γίνει την στιγμή ακριβώς που αυτό δημιουργείται. Έστω κι δεν είναι έμπρακτη, αλλά υποσυνείδητη. Εγώ κράτησα το πιο απλό, αυτό που απλώς.. μου ταίριαζε καλύτερα. Και το φαντάστηκα αμέσως στο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι μου. Ας πληρώσω να φύγω..

Διαλέγω

Ωραίο είναι να διαλέγεις μόνος τελικά. Έχεις εσύ όλο το βάρος και την ικανοποίηση της επιλογής. Ακόμα και όταν ξέρεις ότι

«Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».

ΠιΕς: Εκεί κοντά στο ταμείο είδα κι έναν Έρωτα να πωλείται σε τιμή προσφοράς. Ένας είχε μείνει. Τον άφησα να τον πάρει κάνας άλλος, εγώ είχα ήδη ψωνίσει αρκετά.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ Έρωτας, ελαφρώς μεταχειρισμένος στην εξευτελιστική τιμή των 1,20 ΕΥΡΩ.

Σουρεάλ Γκόμενα in Athens ~ Πράξη 1η

12:31:00 μ.μ.

..και να σου εγώ 2:30 η ώρα στάση Συγγρού-Φιξ να περιμένω λεωφορείο. Απεργία ταξί. Δεν ήθελαν να μ'αφήσουν να περιμένω μόνη. Είδα και μια κυρία δίπλα - ψιλο-νορμάλ φαινότανε- οπότε διαβεβαίωσα τη φίλη μου ότι θα ήταν όλα μια χαρά. Φυσικά και θα ήταν. Τί θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε 2:30 η ώρα το ξημέρωμα καθημερινής Ιουλίου στη Συγγρού;

"Καθίστε..", μες την ευγένεια η δικιά σου. Κάθεται.

"Συγγνώμη τώρα δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι θα έρθει;"

Έλα Παναγία μου.. ναι, μωρή θα έρθει ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ!"Ναι, βεβαίως μην ανησυχείτε! Σίγουρα!", ελπίδες μου.

Και κάπου εδώ ξεκινάει το παραλήρημα. Δούλευε στο γραφείο ενός εφοπλιστή λέει και είχε κάποιο πρόβλημα με τον αυχένα και είχε τρέξει σε εκατό γιατρούς καταλήγοντας για βελονισμό με ραντεβού 12:30 κάπου στη Συγγρού. Δεν ένιωθα αρκετά έτοιμη να μάθω περαιτέρω.

"Πωπω αν με βλέπανε τέτοια ώρα εδώ..", μονολογεί, "..αχ και να μ'έβλεπε η μάνα μου!". Σηκώνεται. Ξανά κάθεται. Ξανά σηκώνεται για να ξανά καθίσει και να ξανά σηκωθεί. Πειράζει τα μαλλιά της εκνευρισμένη.

Με ζάλισε ρε φίλε, μου ανέβηκε το υποβρύχιο στην επιφάνεια!

"Καλά, μην ανησυχείτε συμβαίνουν αυτά", τα ποιά; ξέρω 'γω; είπα την πρώτη μαλακία που μου 'ρθε. Μου είπε ότι πήγαινε κι αυτή Πειραιά και συνέχισε..

"Όχι σε μένα. Ένα άτομο σκέφτομαι αυτήν την στιγμή, την μαμά μου."

"Αα..", τι να πω, εγώ πάλι σκέφτομαι πώς λένε τώρα στον πατέρα "είμαι Συγγρού, έλα να με μαζέψεις".

"Τον πούστη...", λέει.

"Τον γιατρό;", απορία μου.

"Όχι..τον άλλον."

"Αα.."

"Τί 'αα'; ξέρεις ποιόν άλλον λέω;"

"Εεε όχι.."

"Εεε δε ρωτάς όμως!"

"Α ναι συγγνώμη.. ποιόν άλλον;"

"Αυτόν τον πούστη, τον καριόλη που έπρεπε να είναι εδώ να με πάρει.", η κατάστασή μου μου επιτρέπει να καταλάβω ότι κάποιο γκομενάκι απουσιάζει, μέχρι εκεί φτάνω,"..ο δικός σου ο μαλάκας το ξέρει ότι είσαι εδώ μόνη σου στημένη;; Αλλά βέβαια.. άντρες παιδί μου.."

"Εε βασικά εγώ δεν..", πάω να εξηγήσω αλλά τι να πρωτοσχολιάσω.. όχι ότι καταλαβαίνω κιόλας τι λέει..

"Αλλά βέβαια, ποιός ξέρει που γκομενίζει πάλι ο αχόρταγος ο δικός μου! Είναι στην Πάτρα αυτός, εγώ εδώ. Αλλά έρχεται. Πάλι καλά. Βέβαια ποιός ξέρει τι κάνει εκεί κάτω.. Τα βλέπω εγώ στο facebook μη νομίζεις. Όλες τον θέλουνε! Όλες τον τριγυρίζουνε! Και να σου τα comments, και να σου τα likes."

"Ε ναι, αλλά εσάς διάλεξε.."(μαλάκαμου κεντάω απόψε!)

"Εεε εντάξει..λες ε;..όχι..", -αμφιβάλλω για μέεενα/ πες το μου ξανάα αυτό/hardcore του alpha είναι η φάση.

Ούτε πρόλαβα να μιλήσω άλλο, σταματάει ένα ταξί, κυριολεκτικά από το πουθενά, και με τραβάει απ'το χέρι.

"Άσ'το κινητό! Μπές!", φίλε μπήκα.

Ήταν κι ένα άλλο παιδί μπροστά από Αμπελόκηπους. Πειραιά εμείς.

"Δεν πιστεύω να σε στριμώχνω!"

"Όχι, μια χαρ.."

"Μαλάκα.."

"Παρντόν;"

"Αυτόν λέω..είναι έξω. Δεν μου το 'χε πει. Αλλά ξέρεις το κόλπο..."

ΣΙΩΠΗ (λάθος μου)

"Α είσαι λίγο άσχετη ε;..#31# παιδί μου! Και με το που το σηκώσει τσααακ το κλείνεις."

"Αα μάλιστα.", έτρεχα ν'ακολουθήσω τι έλεγε και να συνδέσω νοήματα.

"Ε, τί; στην πουτάνα πουτανιές;"

"Έλα ντε.."

Μας πιάνει φανάρι επί της Συγγρού, εγώ τέρμα κολλημένη στο τζάμι, πλησιάζει γλυκύτατη τραβεστί και μου κλείνει μάτι στέλνοντας φιλάκι. Η ευγένειά μου έσκασε χαμόγελο. Μετράω, όμως, η ρουφιάνα.

Αφήνουμε τον νεαρό Καλλιθέα. Συνεχίζουμε.

"Πες μου το κινητό σου..", μου ψιθυρίζει η άγνωστη. Το βγάζω και το λέω, δεν το ξέρω απ'έξω και ψιλομπερδεύτηκα. Μου κάνει αναπάντητη και συμπληρώνει.."ξέρεις τι να κάνεις."

Το συνωμοτικό βλέμμα εξέτεινε τις υποψίες μου ότι βρίσκομαι στο matrix.

"..αναπάντητη;", είπα να μαντέψω. Ζω επικίνδυνα, βλέπεις. Ακολουθεί νεύμα κατάφασης με κλειστά μάτια. Μαφία η δικιά σου.

Τελικά την αφήνουμε Τερψιθέα.

"Πόσο είναι;"

"12 ευρώ, μαντάμ." (μερακλαντάν ταξιτζής, κράτα το έχει νόημα)

"Κράτα 15 να βολέψεις και τη μικρή.", εμένα έλεγε. Προσπάθησα να την μεταπείσω αλλά που. Βγήκε και της ευχήθηκα καλή τύχη, εκείνη να προσέχω.

Συνεχίζω με ταξιτζή-μεράκλωμα με Πασχάλη Τερζή και Μητροπάνο στο αμάξωμα.

"Εδώ δεξιά, όπου μπορείτε..Ευχαριστώ", κάνω να βγω και πάνω που πάω να κλείσω πόρτα ακούω:

"Και ψιιιτ...μανίτσα;" μανίτσα είμαι εγώ τώρα, ε; ε ναι. "..αν θες να βρεις άντρα πέτα και λίγο μπουτάκι, πού πάτε με τα ολόσωμα; Δεν πηδιέται ο κόσμος απ'τους αστραγάλους μάνα μου!"

Τι να πεις και τι να κάνεις. Γνέφω καταφατικά.

Γειά, βαρύ και μερακλίδικο κάνοντάς μου νεύμα με σιγαρέτο στο χέρι από παραθύρι.

Φτάνω σπίτι. Ενημερώνω πρώτα και μετά στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη της εξώπορτας της πολυκατοικίας και βάζω ένα δυνατό γέλιο αυθόρμητα.

~~Τί νύχτα κι αυτή!~~

~~Εγώ μωρό μου στο λέω, είμαι η πιο σουρεάλ γκόμενα που έχεις γνωρίσει-θα γνωρίσεις τελεία~~

ξύπνα, καλοκαίριασε

5:51:00 μ.μ.

8:00 νταν

Ξεκινάω απ’το σπίτι. Έχω κοιμηθεί ελάχιστα. Λίγο η ζέστη, λίγο η ανησυχία. Είχα ραντεβού για δουλειά σήμερα.

8:30

Έχω φτάσει ήδη Ομόνοια και περιμένω το μετρό για Πανεπιστήμιο. Κατεβαίνω στάση Πανεπιστήμιο ενώ πηγαίνω σε ραντεβού για δουλειά. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ περισσότερο από ποτέ ότι περνάω στην δεύτερη φάση. Tη δεύτερη "μεγάλη αλλαγή". Ζέστη έχει. Eίναι κι αυτό που πρέπει να ντυνόμαστε "αναλόγως" των περιστάσεων.

«Μην τυχόν βάλεις κάνα σορτσάκι! Ούτε φόρεμα! Και τα μαλλιά πιασμένα, περιποιημένη να ‘σαι!» , συμβουλές επιβίωσης. Τις ακολούθησα και είμαι εδώ να ΣΚΑΩ. Με κάθε τρόπο..

8:45

Ιπποκράτους 2.. Έφτασα. Ένα τέταρτο νωρίτερα. Στον 7^ο μου είπε. Ανεβαίνω. Περιμένω με το χέρι στο κουδούνι. Το πατάω και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «και τώρα..τί;». Ευγενέστατος ο κος Γιώργος. «κος Γιώργος», 32 χρονών παιδί. Αλλά ξέρεις, είναι οι τυπικότητες του επαγγέλματος. Δεν είναι ευγένεια, τυπικότητα είναι, την οποία απεχθάνομαι. Συζητάμε κάνα μισάωρο. Για το τώρα και το μετά.

9:30

Έπρεπε να πάει στο Μαρούσι για ένα συμβόλαιο.

«Ο κλάδος έχει πολύ τρέξιμο ξέρεις» (κι εμένα που μ’αρέσει το περπάτημα;)

«..μπλέκουμε μωρέ και με γραφειοκρατία, άσ’τα» (ναι, αλλά εγώ το μισώ το δημόσιο και ό,τι μόνιμο γενικότερα)

«..αλλά εντάξει έχει λεφτά τουλάχιστον, δεν μας αγγίζει η κρίση.» (σωστά, τα λόγια των γονιών «Βρε είναι μέχρι να γεμίσει το πορτοφόλι, μετά θα σ’αρέσει.» ..και να αδειάσει το άλλο, το ασήμαντο μωρέ, ‘ο Εαυτός’ νομίζω λέγεται, τί έγινε; Ωραίο το πορτοφόλι γεμάτο όντως. Σε βοηθάει να κάνεις πράγματα για να βρεις τον Εαυτό σου, λένε. Αλλά είναι ειρωνικό γιατί για να το αποκτήσεις τον έχεις χάσει πριν ίσως οριστικά. Μπλέχτηκαν τα θέλω με τα πρέπει και τα μπορώ στο κεφάλι μου. Χαμογελούσα όμως. Έφταιγε η θέα· όμορφη η Αθήνα. Έφυγα.

10:15

Ιπποκράτους. Ακαδημίας. 28^ης Οκτωβρίου. Επιτέλους Σταδίου. Η αγορά.. Έχει εκπτώσεις. Μ’αρέσουν οι εκπτώσεις! Οι άνθρωποι ξανα-χαμογελούν στην πόλη. Ξέρεις, έτσι αμυδρά ίσα για την ικανοποίηση ότι κάτι αγοράζουν και δεν είναι ψωμί, γάλα ή χαρτοπετσέτες. Το καλύτερο είναι όταν στρίβεις σ’εκείνο το στενό και μπαίνεις στην Αιόλου.

11 παρά κάτι

..πήγε. Βλέπω την μπλε μεταλλική πινακίδα στον τοίχο.. Οδός «ΑΙΟΛΟΥ». Η πιο ουσιαστικά λαϊκή πλευρά της πόλης απλώνεται μπροστά μου. Την αγαπώ αυτή τη διαδρομή μέχρι να συναντήσω την Ερμού. Μαγαζάκια παλιάς εποχής, φανέλες, κεντητά, «κάλτσες χωρίς λάστιχο», πετσέτες, σεμέν.. Πιο κάτω κουζινικά, παντόφλες, και παντού άνθρωποι. Πολλοί άνθρωποι.. πολύ άνθρωποι. Όμορφο που είναι αυτό! Είναι όλη η μαγεία της πόλης, όπως αποτυπώνεται στο τέλος της οδού. Βλέπεις λίγο από Ακρόπολη, λίγο από παλιά Αθήνα..

11:02

Ένας νεαρός μου κράτησε το χέρι. Πήγα να περάσω το δρόμο και ερχόταν μηχανάκι. Γάλλος ήταν. Με τρόπους εξαιρετικούς. Μιλήσαμε λίγο, μισά αγγλικά μισά γαλλικά, ό,τι θυμόμουν. Μ’άρεσε πώς έλεγε «νέβεγμάηντ» όταν του έλεγα «Ευχαριστώ». Περπατήσαμε λίγο παρέα, έφευγε το πούλμαν του στις 12 και βιαζόταν να δει το κέντρο. Τον χαιρέτησα και ούτε κατάλαβα πότε έφτασα εκεί που η Πλάκα συναντά το Μοναστηράκι.

11:20 και πάει

Starbucks. Πήρα καφέ και εφημερίδα. Ήξερα ότι όλη η μαγεία κρυβόταν στον τελευταίο όροφο. Η αίθουσα των εκθέσεων κενή, μα δεξιά ήταν η πραγματική «έκθεση», η φυσική ομορφιά της πόλης σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, σε χρεωκοπία, σε πτώση, σε δημοκρατία ή δικτατορία. Κάθισα να απολαύσω μια εικόνα, που θα γινόταν άνετα καρτ-ποστάλ, live. Έτσι σταμάτησα να σκέφτομαι, και έμεινα να νιώθω την έλξη που ασκεί αυτή η πόλη το καλοκαίρι. Τότε κατάλαβα τι χρειάζεται κανείς για ένα άψογο καλοκαίρι στην πόλη.. Καφέ, θέα, έρωτα, μουσική υπόκρουση, κοκτέηλ, κι ένα θερινό σινεμά. Μακάρι να βρούμε τα καλύτερα.

ΠιΕς: Ήταν και κάτι τουρίστες από τον Καναδά δίπλα και προσφέρθηκα να εξευμενίσω το κάρμα μου..

-I could take a picture of you two if you like.

-Oh, my Gosh! That would be great.. Thank you!
*click*

*Lisa Ono - Unchain My Heart*

Την πήρα και μία μόνη της..

δεξιά, αριστερά, ευθεία. βασικά..άσ'το.

1:21:00 π.μ.

Καθόμασταν στο μπαλκόνι. Τρώγαμε, πίναμε, γελούσαμε, μέχρι που ακούστηκε διάλογος τύπου «Καφές και Τσιγάρα» Τζάρμους και πέσαμε στα πατώματα..

Εγώ: Πωω, μου τελειώνει και το λιποζάν κεράσι..

Εκείνη: Και..;

Εγώ: ..ράσι.

Εκείνη: Ναι, και;

Εγώ: ..ράσι σου λέω!

Με τα πολλά κατάλαβα ότι εννοούσε «και» με ‘αι’. Εντάξει, λάθος μου, με ‘ε’ κατάλαβα. Να, γι’αυτό μ’αρέσει ο γραπτός λόγος, γιατί είναι όλα απτά. Βλέπεις, κρίνεις, καταλαβαίνεις. Βέβαια κάνεις κι εκεί τα λάθη σου. Καταρχήν ορθογραφικά. Μα πάνω απ’όλα κατανόησης. Προϋπόθεση ωστόσο για να γίνουν αντιληπτά τα τελευταία είναι να ακολουθήσει προφορικός λόγος- aka συζήτηση. Πράγμα που γίνεται εξαιρετικά σπάνια. Δυστυχώς. Αλήθεια πότε σταματήσαμε να συζητάμε τα «μεταξύ μας»..μεταξύ μας; Πριν καιρό μάλλον. Γιατί το μόνο που μου ‘ρχεται στο μυαλό είναι ατελείωτες συζητήσεις συζητήσεων σε καφέ, μπαρ ή χρυσώνοντας τον ΟΤΕ για πρόσωπα που δεν είναι παρόντα και μας απασχόλησαν ή μας απασχολούν. Το αν θα συνεχίσουν να μας απασχολούν θα εξαρτηθεί από το πόρισμα της συζήτησης. Φυσικά τα συγκεκριμένα άτομα δεν έχουν δικαίωμα παρέμβασης και επιρροής στην εξέλιξη του θέματος. Είναι μια συζήτηση μεταξύ δύο για θέματα του ενός με κάποιον τρίτο. Και λέγε-λέγε πείθουμε τους εαυτούς μας για σενάρια που ανάθεμα κι αν ισχύουν.. Και τόσοι από μας τάχα μου δήθεν μορφωμένοι κι ανοιχτόμυαλοι κι ένας δεν βρέθηκε να σου πει «Πού να ξέρω ρε μαλάκα; Ρώτα τον/την!»

Ρώτα βέβαια. Ρώτα αυτόν που θες να μάθεις τι σκέφτεται, τι θέλει, γιατί και πως.

«Εγώ;;» Α ναι.. έχουμε και το α’ ενικό πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας, ξέχασα. Τόσα αλλάζουν καθημερινά, χάθηκε να γίνει μια υποχρεωτική συγχώνευση σε α’ πληθυντικό; Πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα. Αλλά σιγά που θα ρωτήσεις.. Θα φτιάξεις μόνος χίλια-δυο σενάρια άσχετα μεταξύ τους, και κυρίως άσχετα με την πραγματικότητα, θα τα συνδέσεις ατυχώς και θα μεταποιήσεις επίσης ατυχώς την αληθινή κατάσταση.

Ωραία.

Και τώρα πάμε στον «άλλον». Α, ναι..είναι κι αυτός. Είναι μωρέ που μια σχέση θέλει και δεύτερο για να φτιαχτεί. Το ξέρουμε αυτό. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι αντιθέτως η διάλυσή της μπορεί να γίνει ανετότατα από τον έναν, μόνο του ή με την παράνοιά του. Και τι να πρωτο-σώσεις αλήθεια όταν ο άλλος έχει ρίξει την βενζίνη και περιμένει με το σπίρτο στο χέρι; Κάθεσαι εσύ και σφουγγαρίζεις τις βενζίνες.. Λάθος είναι αυτό; Όχι, σωστό είναι, αλλά δεν έχει νόημα. Είναι που στις λάθος καταστάσεις, και οι πιο σωστοί χειρισμοί είναι απλά…λάθος. Αν το συνειδητοποιήσουμε ίσως γλιτώσουμε χρόνο. Από τι; Από το μετά.. ξέρεις, το «δύσκολο». Σωτήριες συμβουλές για τραγωδίες. Δεν ακούγεται και πολύ «σωστό». Θέλω να πω, κάποιοι άνθρωποι απλώς δεν πάνε μαζί. Είναι όπως το μπλε με το μαύρο. Όση προσπάθεια κι αν κάνεις να τα συνδυάσεις, πάντα κάτι θα σου λέει να αντικαταστήσεις το ένα απ’τα δύο.

Κοίτα να δεις, πριν λίγους μήνες αναρωτιόμουν για άλλη μια φορά τι έκανα λάθος. Αλλά είναι λογικό. Γιατί επαναπαύεσαι στην ιδέα ότι αν διορθώσεις το λάθος σου όλα θα φτιάξουν. Κρίμα, αλλά όχι.

«Βαρέθηκα ρε φίλε ‘κρίμα’ και ‘κρίμα’» σωστή σε βρίσκω φίλη μου. Αγανακτισμένη κι εσύ, ε; Εγώ δεν το πολύ λέω να σου πω. Δεν μ’αρέσει η λέξη. Μου βγάζει μια ατελείωτη μιζέρια που δεν αρμόζει στα 'θέλω' και στα 'μπορώ' μου.

Κάποια βράδια βέβαια, με τσιγάρο και ποτό, και έντονο φεγγάρι σαν σήμερα το νιώθω και σαν να ανακουφίζομαι λίγο. Ίσως γιατί ξέρω ότι αυτή τη φορά δεν έφταιγα εγώ.

Δεν ξέρω, ποιός να έφταιγε; ίσως και κανείς.

Απλώς...δεν.

Άντε καλέ...

γκ-ωχου μωρέ

2:45:00 π.μ.

Αδικία μεγάλη ν’ αρρωσταίνεις καλοκαίρι. Αλλά εδώ που τα λέμε ποιο καλοκαίρι; Υγρασία, ψιλόβροχο όποτε το θυμάται, και ζέστες..εντάξει δεν είναι και για μπάνιο.

«Εσύ πάντα έτσι λες. Αφού κρυώνεις με το παραμικρό!», αλήθεια λένε. Σήμερα ήμουν με το τζιν μπουφάν κι οι άλλοι με τα κοντομάνικα. «Είμαι άρρωστη ρε!». Τις αγαπώ τις δικαιολογίες όταν έχουν βάση.

Μ’ένα χαρτομάντιλο στο χέρι. Δεν είναι ν’αρρωσταίνεις γενικότερα. Και λεφτά χαλάς και διάθεση. Όταν είσαι και μόνος το παίζεις ανεξάρτητος. Ξέρεις, τύπου τα καταφέρνω όλα μόνος μου και χαπακώνομαι και μου βαράω και βεντούζες άμα λάχει. Και είσαι ‘παιδάκι’ μόνο για τα τηλέφωνα και τα μηνύματα που λαμβάνεις, αν λαμβάνεις και από πού τα λαμβάνεις. Ποιος νοιάζεται, ποιος όχι. Ποιος σηκώνεται και φεύγει από ‘κει που είναι για να σου φτιάξει σούπα και ποιος ψάχνει τα μεσάνυχτα ανοιχτό φαρμακείο να σου φέρει την αντιβίωση σπίτι. Τέτοια. Αλλά είσαι αυτάρκης κατά τα άλλα. «Δεν χρειαζόταν, μη σε κολλήσω κιόλας», κι από πίσω κωλοτούμπες. Μην μας ακούτε εμάς τους αρρώστους πολλά όχι λέμε, αλλά μέσα τους κρύβονται βαρύγδουπα ΝΑΙ. Είναι κι αυτό που λίγο πολύ όλοι είμαστε χέστιδες κατά βάθος. Σε μερικούς βγαίνει στον έρωτα, σε όλους βγαίνει στην αρρώστια. Παναγία μου ευτυχώς μου το ‘δωσες στο δεύτερο.

Γι’αυτό θα σου προτείνω να μην πιστεύεις ποτέ τις υποσχέσεις των πολιτικών, και των αρρώστων. Δεν φαντάζεσαι πόσες υποσχέσεις έδωσα αυτές τις 4 μέρες.

Κι αυτός ο βήχας, πόσο ενοχλητικός. Έχουμε τελειώσει την θεραπεία, κλινικά χαίρουμε άκρας υγείας κι ο γιατρός σου λέει «..αλλά ο βήχας μπορεί να συνεχιστεί για τουλάχιστον 10 μέρες». Είναι συνήθεια από την αρρώστια. Δεν γίνεται να βήχεις 15 φορές την ώρα, για 24 ώρες τη μέρα (γιατί προφανώς βήχεις και το βράδυ-ίσως διπλά) επί 4-5 μέρες και ξαφνικά να θες να κοπεί μαχαίρι. «Δεν έχει block ο οργανισμός αγαπητή μου», φίλος φοιτητής ιατρικής. Ναι ρε γαμώτο, δεν έχει. Ό,τι έχει ανάγκη το ζητάει ακατάπαυστα.. ή όποιον.

Άρχισαν και τα αποχαιρετιστήρια meetings. Βλέπω και τις κούτες για τη μετακόμιση.

Πού στο διάολο είναι τα χαρτομάντιλά μου ρε γαμώτο; «Είμαι άρρωστη, εντάξει;;», γιατί το φωνάζω; Μόνη μου είμαι.

«Α, ευχαριστώ.»

συσχετιστήκαμε κάποτε ατελώς

11:16:00 μ.μ.

«Μα εδώ μιλάμε για την τέλεια σχέση!»

Μιλάνε ναι.. συνέχεια και ακατάπαυστα! Την αδερφή ψυχή που βρίσκει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου με την πρώτη ματιά. Έρωτας, αγάπη, αφοσίωση, πάθος, όλα κερδισμένα σε μία μόνο σχέση. Πακέτο προσφοράς, σου λέει! 'Εχω αρχίσει να την θεοποιώ αυτή την Τέλεια Σχέση. Πλέον παρακολουθώ με δέος και θαυμασμό όλους αυτούς που δηλώνουν πως την έχουν δει, την έχουν βιώσει, την ζουν καθημερινά. Τις περισσότερες φορές, λένε, απλώς σου εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις (μέσα από ένα σύννεφο καπνού την έχω φανταστεί εγώ, τύπου Σάκης Ρουβάς χωρίς το πέτσινο, να κατεβαίνει από τα ουράνια σαν νεφέλωμα).
Εγώ δεν τα 'χω πει ποτέ αυτά, ιδέα δεν έχω. Ίσως τελικά να παρουσιάζεται μόνο σε λίγους και ‘εκλεκτούς’. Και τί πρέπει παρακαλώ να θυσιάζουμε στον βωμό της Τέλειας Σχέσης για να έχουμε την εύνοιά της; Προσωπικά θέλω, κάθε είδους εγωισμοί, λοιπές συναναστροφές, προσωπική ελευθερία, όλα ρίχνονται στον βωμό για θυσία; Και αν αποκαλυφθεί ότι όλα ήταν ένα απλό δημιούργημα του μυαλού μας, πηγαίο από την ανάγκη του να εξισορροπήσει την τελειότητα αυτού που νιώθουμε για κάποιον με αυτό που τελικά μπορούμε να ζήσουμε μαζί του;

* * *

Σήμερα θέλω να δω τη θάλασσα. Πήρα τον δρόμο για την παραλία. Ωραίο αεράκι φυσάει, έχει και ήλιο ακόμη. Είχα μόλις κλείσει το τηλέφωνο με μια φίλη και μπήκα σε σκέψεις. Μετά από πολύ καιρό είχε τη σχέση που ζητούσε. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και την ρώτησα πόσο "τέλεια" είναι η σχέση της.

«Είμαστε σχεδόν ίδιοι», μου είπε, «έχουμε πολλά κοινά στις συμπεριφορές μας, είναι σαν να είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο καλούπι..».

Άρα υπάρχει..

«.. μα είναι περίεργο γιατί ξέρεις.. βλέπω σ’ εκείνον τα ελαττώματά μου, τις ανασφάλειες μου, τις αρνητικές πλευρές του χαρακτήρα μου. Και πολλές φορές παραφέρομαι, και του θυμώνω.. και μου θυμώνω. Δεν ξέρω. Δεν έχω υπάρξει πιο χαρούμενη όμως. Ειρωνικό, ε;».

Δεν θυμάμαι να της απάντησα. Είναι που μέσα σε δύο λεπτά μπερδεύτηκα χειρότερα.

Πόσα ξεχασμένα τραγούδια άκουσα σήμερα στο ράδιο. Κι όλα συνδέσεις με το παρελθόν. Θυμήκα έναν μεγάλο έρωτα χωρίς καλή σχέση και μια καλή σχέση χωρίς μεγάλο έρωτα.

Γυρνώντας, συμβιβάστηκα με το ότι ποτέ δεν θα βεβαιωθώ αν υπάρχει όντως η Τέλεια Σχέση. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα μας κάνουν να αμφιβάλλουμε. Δεν είναι κακό βέβαια να χτίσουμε έναν βωμό στον ‘άγνωστο Θεό’, ίσα-ίσα για την ικανοποίηση της ανάγκης του εαυτού μας να ελπίζει. Και ενώ σκεφτόμουν αυτά, άρχισα να πιστεύω ακόμη πιο έντονα στην ιδέα ότι έχουμε να κάνουμε με μοναδικούς, "ελαττωματικούς", υπέροχους ανθρώπους.. τους ανθρώπους που μένουν πλάι μας επειδή το θέλουν. Το μόνο που μένει είναι να σταθούμε κι εμείς για λίγο ακίνητοι δίπλα τους για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μόνο με βάση τα θέλω μας. Τότε ίσως και να βιώσουμε -για όσο- την Τέλεια Σχέση. Το καταλαβαίνεις όταν το ζεις. Την στιγμή που "ο άλλος" σχεδόν σου εξαφανίζει φόβους και ανασφάλειες και σου βγάζει όλα τα θετικά του χαρακτήρα σου στον υπερθετικό βαθμό, σε κάνει να τα βλέπεις όλα λίγο πιο ανοιχτόχρωμα και σου χαρίζει το πολιτιμότερο δώρο για έναν άνθρωπο.. το αληθινό χαμόγελο.

ΠιΕς 1: Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά. Σήμερα τον έζησα κι εγώ με τον Μένιο, ένα λαμπραντόρ 7μηνών.

ΠιΕς 2: Βάλε στο λεξιλόγιό σου τον όρο "συμβιβασμός". Συμβιβασμός στην ιδέα των ατελειών στις ζωές μας, στις στιγμές μας με τους άλλους, στους άλλους. Άλλωστε πως θα υπήρχαν οι σχέσεις χωρίς συμβιβασμούς; έστω και «όχι τόσο αμοιβαίους» κάποιες φορές.

-μωρέ, πάμε; -και δεν πάμε!

11:39:00 μ.μ.

Είναι κι αυτό που οι σημαντικότερες αποφάσεις παίρνονται στο λεπτό.

Να, ας πούμε σήμερα «για ένα καφεδάκι μωρέ για λίγο» θα πηγαίναμε και μετά σπίτι και ξεκούραση. Μα τόσοι οι πειρασμοί τριγύρω που καταλήξαμε για φαγοπότι σε ταβερνάκι σ’ένα απ’τα όμορφα στενά της πόλης. Έτσι συμβαίνει πάντα, η στιγμή αλλάζει τα πράγματα. Είναι πώς θα στη ‘βαρέσει’ που λέμε, και από το ‘έτσι’ θα καταλήξεις στο ‘αλλιώς’ κι απ’το ‘σ’εκείνον’ ‘στον άλλον’.

Τόσο αλλάζουν τα πράγματα στη στιγμή που με τρομάζει ώρες-ώρες. Φοβάμαι ότι αυτό που θα σκέφτομαι καιρό πολύ, μπορεί μέσα σ’ένα λεπτό να το προδώσω για κάτι διαφορετικό γιατί απλώς θα το σκεφτώ αλλιώς. «Και είναι κακό αυτό;» Καλό, κακό.. ούτε ξέρω. Διαφορετικό ας το πούμε.

Είναι αυτό το «θα δούμε, μωρέ, εκείνη τη στιγμή» που δεν μπορούσα να διανοηθώ ποτέ, που πλέον χρησιμοποιώ συνεχώς. Είναι «εκείνη η στιγμή» που πιο πολύ είμαι περίεργη για το πότε θα έρθει και θα τ’αλλάξει όλα. Μέσα στο κεφάλι μου, στο κεφάλι του απέναντί μου, αυτού που είναι δίπλα κι εκείνου που είναι μακριά μου. Μα όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι για το ‘άλλο’ το ‘διαφορετικό’, όχι αυτό που σχεδίαζες και σκεφτόσουν τόσο καιρό, θα έρθει αυτή η ρουφιάνα η «εκείνη η στιγμή» και θα ανατραπούν όλα. Όχι από άλλον, από εσένα. Ειρωνικό, περίεργο, τρομακτικό λίγο, μα άκρως γοητευτικό εγώ λέω. Γιατί είναι ωραία να σε εκπλήσσουν, και τις περισσότερες φορές τις καλύτερες εκπλήξεις μας τις κάνει ο ίδιος μας ο εαυτός..

"Μαμά, κοίτα!"

Με αποφάσεις, λέξεις, κινήσεις, ίσως κι ένα φιλί απ’το πουθενά.

«Αυθορμητισμός λέγεται, μωρό μου.. live with it», μου είπαν χθες. Μ’άρεσε. Fav.

τι μας έμεινε

8:24:00 μ.μ.

..και μόνο η μάνα μου ρωτάει αραιά και που πότε θα πάμε να τη δούμε.

Το θυμήθηκα τώρα που έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και

δεν υπάρχει κουράγιο ούτε καν για την αναμονή του Σαββατοκύριακου, τόσα και

τόσα που περιμένουν από τις εκκρεμότητες της βδομάδας - αυτής που πέρασε, αυτής που έρχεται, άγνωστο και αδιάφορο πια - η ζωή όλη μια εκκρεμότητα,

"να πιεις καφέ, ν'αποστρέψεις τα μάτια",

στις οθόνες της τηλεόρασης η κατάθλιψη δεν έχει πάρει ακόμη ψυχοφάρμακα, τόσοι πειραγμένοι να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να τετραγωνίζουν τους κύκλους κι

ούτε ένας να μην σιωπά, ούτε ένας για δείγμα να κόψει απότομα το λόγο, να τον αφήσει μετέωρο και

να σηκωθεί να φύγει σε μια τρομερή στιγμή αυτοσυνειδησίας.

Τί μένει; Τί επιμένει;

Αυτό, ένα χαμόγελο που ανθίζει στη σκέψη του άλλου

καλή του μέρα, καλή του νύχτα, καλό μήνα, καλή βδομάδα

σ'όποια όνειρα και σ'όποια ανάγκη να τριγυρνάει.

Η ζωή μας χρωστάει ακόμα.

Τί επιμένει;

Το πρωί καφέ, μια μυρωδιά που γεμίζει το σπίτι και μας κάνει να ζούμε, η θάλασσα

στο βάθος, το κλείσιμο των ματιών σε αργή κίνηση, ο ύπνος

μαζί που ποτέ δε φτάνει γιατί είναι τα όνειρα πολλά,

στο καλό να προσέχεις, κανείς δεν πρόσεξε ποτέ - ξόρκια λες απλώς φωναχτά κι ύστερα πέφτεις κοιμάσαι και ανασαίνεις με την ίδια ανάσα,

ζεις από το ίδιο χάδι.

Θέλω απλά να πω ότι το χάδι στο πρόσωπο του άλλου είναι αυτό που θα δώσει στα πράγματα μορφή, για να μη χαθείς μέσα στα σκοτάδια, τα καθημερινά και τα άλλα.

Via Κωνσταντίνος Ν. Καρεμφύλλης/[k]