πρώτα τα πρώτα και μετά
1:30:00 π.μ.Βρήκα έναν φάκελο με εισιτήρια τρένου. Πότε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, πότε το ανάποδο. Κάθισα και κοίταξα ημερομηνίες. Μερικά ταξίδια ήταν σ...
1:30:00 π.μ.
Βρήκα έναν φάκελο με εισιτήρια τρένου. Πότε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, πότε το ανάποδο. Κάθισα και κοίταξα ημερομηνίες. Μερικά ταξίδια ήταν σημαδεμένα, τα θυμόμουν απ'τα εισιτήρια. Έφταιγε κι ο ελεγκτής που στο "πήγαινε" έκανε μια τρύπα ΝΑ, ενώ στο "έλα" αρκούσε μια ματιά για να τσεκάρει. Σε προϊδεάζει ρε γαμώτο. Και λες "αυτό το ταξίδι θα είναι σημαντικό! Να δεις κάτι θα γίνει!", και εκ των υστέρων κατάλαβα, καμιά πενηνταριά ταξίδια αργότερα, ότι αυτά που με σημάδεψαν ήταν ανέγγιχτα στην πλειοψηφία τους, ένα γκρι τυπωμένο νούμερο με πρωτοστάτη πάντα το "5" -51, 58, αμαξοστοιχία 501 άλλοτε- και δίπλα το βαγόνι και η θέση, τυπωμένα σ'ένα αδιάφορο μπεζ μακρόστενο χαρτί. Ούτε ένα σημάδι.. εμφανές. Κι όταν βλέπεις μία λεία εντελώς επιφάνεια να ξέρεις ότι από κάτω το ξύλο είναι άγριο και γδέρνει.
Την πρώτη φορά είπα θα διαλέξω "θέση παράθυρο", να βλέπω τη θέα στη διαδρομή. Τη μεγάλη γέφυρα, το πρώτο τούνελ, το δεύτερο, το τρίτο.. Εκεί που μίλαγες χανόταν το σήμα και πάλι το 'βρισκες.
"Α! κοίτα ένα σπιτάκι στη μέση του πουθενά!" Πάνω στο βράχο ένα πέτρινο σπίτι έβλεπα.
Μετά έμαθα τα πάντα. Πρώτο τούνελ, δεύτερο μεγαλύτερο, τρίτο.. Πρώτη συνάντηση, δεύτερη, τρίτη σχεδόν ανύπαρκτη. Εδώ κόβεται το σήμα, η επικοινωνία, εδώ ξανάρχεται, εδώ προλαβαίνεις ίσα να στείλεις το μήνυμα.. όταν σε παίρνει κι όταν δεν.. Τα έμαθα αυτά με τον καιρό.
"Δομοκός. Στάση 10 λεπτών για.." αλλαγή μηχανής, ξέρω ξέρω. "Ένα διάλειμμα να ξαναβρώ τον εαυτό μου", ναι καταλαβαίνω.
"Δομοκός. Στάση 10 λεπτών για.." αλλαγή μηχανής, ξέρω ξέρω. "Ένα διάλειμμα να ξαναβρώ τον εαυτό μου", ναι καταλαβαίνω.
"Απαγορεύεται το κάπνισμα", εγώ δεν καπνίζω αλλά ακούω τι λες.
Συνήθισα φαίνεται και τίποτα δεν με ενθουσιάζει απ'την "θέση διάδρομο" που διάλεγω πλέον.
Μέσα στα τόσα εισιτήρια ένα έγραφε "τελευταίο". Μου ξέφυγε ένα γέλιο νομίζω. Άκου τελευταίο. Πώς μπορεί να κριθεί το "τελευταίο"; Δεν ήταν όμως, τελικά.
Μέσα στα τόσα εισιτήρια ένα έγραφε "τελευταίο". Μου ξέφυγε ένα γέλιο νομίζω. Άκου τελευταίο. Πώς μπορεί να κριθεί το "τελευταίο"; Δεν ήταν όμως, τελικά.
Και έκανα στο κεφάλι μου τη σύγκριση, μάλλον αυτομάτως, των τελευταίων με τα πρώτα. Και τα πρώτα είναι αυτά που κερδίζουν με διαφορά. Θα ήταν οξύμωρο αν δεν, άλλωστε. Το πρώτο ταξίδι το θυμάμαι σαν χθες. Τις κινήσεις, τις σκέψεις, τους φόβους, τα πριν και τα μετά σαν να είναι τώρα. Μια διαδρομή άγνωστη, απρόβλεπτη, με γνωστό-άγνωστο προορισμό, απρόβλεπτος κι αυτός, γεμάτος άγνωστους ανθρώπους, που θα βρεθούν απρόβλεπτα μπροστά σου και ίσως σου αλλάξουν τη ζωή, που ξέρεις..
*ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ*
"Δεδομένα ανατρέπονται και αλλαγές αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας".
Αυτό το έμαθα απ'έξω. Στο "ανακατωτά" ακόμα λίγο μπερδεύομαι.
..θέλω να πω, η πρώτη φορά είναι εμποτισμένη με μια δόση αθανασίας εκ φύσεως. Είμαστε καταδικασμένοι σ'αυτήν την μοναδικότητα. Είναι ίσως η μόνη επιλογή που μας καταδικάζει νομίζω. Μας καταδικάζει να θυμόμαστε "τότε που δοκιμάσαμε για πρώτη φορά να..". Ό,τι κάναμε και ό,τι δεν κάναμε τελικά. Όλα. Αυτό που με μαγεύει μάλλον είναι η απολυτότητα. Το ότι σε καμία περίπτωση δεν γίνεται να υπάρξει μία δεύτερη πρώτη φορά, αναγκαστικά κάθε επόμενη απλώς ακολουθεί. Αυτό το μοναδικά σίγουρο με γοητεύει. Και ποιος άλλωστε δεν έλκεται από κάτι μοναδικό;
Κι έτσι απλά μας έμεινε η ευθύνη του επιλέγειν.
Βαθμός Δυσκολίας: 10/10 , δεν αμφιβάλλω. Αλλά δεν είναι 11. Είναι άρα εφικτό.
Και κάνω πάντα μια κρυφή εσωτερική σύνδεση της φράσης "πρώτη φορά" με το παρελθόν. Κάτι που πέρασε, με την ελπίδα να χαμογελάω όταν τη σκέφτομαι. Και η "τελευταία φορά" έχει εντυπωθεί μέσα μου ως κάτι το ανύπαρκτο, ανέφικτο, μια ιδέα που αναπτύσσουμε στο μυαλό μας για να καταπραϋνει την ανεξέλεγκτη επιρροή που ασκούν στον οργανισμό μας οι πιθανότητες.
Ρουφιάνες πιθανότητες. Πόσα θέλω θάψατε στα μπορεί σας.
Κρίμα.
Διέγραψα αχνά το"τελευταίο" και έβαλα το μέχρι τώρα τελευταίο μου εισιτήριο στο κουτί. Περίεργα νιώθεις όταν ξέρεις ότι θα μπορούσαν να τελειώσουν όλα εδώ, ή λίγο πιο πέρα, αλλά συνειδητοποιείς ότι έχεις στο χέρι το αιώνιο. Είναι αυτή η γραμμή που συνεχίζει μέχρι πέρα.
Αρχή: πρώτη φορά
Τέλος: απροσδιόριστο
Μετά μάλλον αμολάς καλούμπα και πηγαίνεις.
Τότε με ρωτάς.. -Για πόσο;, τι να σου πω.. -Για όσο.
Κι έτσι απλά μας έμεινε η ευθύνη του επιλέγειν.
Βαθμός Δυσκολίας: 10/10 , δεν αμφιβάλλω. Αλλά δεν είναι 11. Είναι άρα εφικτό.
Και κάνω πάντα μια κρυφή εσωτερική σύνδεση της φράσης "πρώτη φορά" με το παρελθόν. Κάτι που πέρασε, με την ελπίδα να χαμογελάω όταν τη σκέφτομαι. Και η "τελευταία φορά" έχει εντυπωθεί μέσα μου ως κάτι το ανύπαρκτο, ανέφικτο, μια ιδέα που αναπτύσσουμε στο μυαλό μας για να καταπραϋνει την ανεξέλεγκτη επιρροή που ασκούν στον οργανισμό μας οι πιθανότητες.
Ρουφιάνες πιθανότητες. Πόσα θέλω θάψατε στα μπορεί σας.
Κρίμα.
Διέγραψα αχνά το
Αρχή: πρώτη φορά
Τέλος: απροσδιόριστο
Μετά μάλλον αμολάς καλούμπα και πηγαίνεις.
Τότε με ρωτάς.. -Για πόσο;, τι να σου πω.. -Για όσο.
