γυρίζω στο Συναίσθημα
10:18:00 μ.μ.Είναι περίεργο το συναίσθημα του να γυρνάς εκεί απ' όπου έφυγες. Κυρίως όταν το "γυρίζω" σου μετριέται σε μέρες. Είναι αρκε...
10:18:00 μ.μ.
Είναι περίεργο το συναίσθημα του να γυρνάς εκεί απ' όπου έφυγες. Κυρίως όταν το "γυρίζω" σου μετριέται σε μέρες. Είναι αρκετές για να δημιουργηθεί, να αναδυθεί και να κατευνασθεί εντέλει Το Συναίσθημα. Και θα το λέω Το Συναίσθημα γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς.
-
Μάλλον είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ενωμένων σε ένα μεγάλο συναίσθημα-ερωτηματικό.
Εγώ λέω πάντα ότι είναι μία "αναγκαστική" μίνι Ψυχανάλυση. Όταν δεν ήμουν καλά γυρνούσα πάντα στην Θεσσαλονίκη για τρεις μέρες - ή και τέσσερις. Αναγκαστική, αλλά κάποιες φορές λυτρωτική.
-
Ίσως όλες τις φορές.
Αρκεί απλώς να πατήσεις το πόδι σου στο έδαφος για να ξεκινήσεις την Ψυχανάλυση. Χωρίς καν να το επιδιώξεις εμφανίζονται μπροστά σου σκηνές, άνθρωποι που γνώρισες για πρώτη φορά, φαγητά που δοκίμασες για πρώτη φορά, τραγούδια που τραγούδησες μεθυσμένος, όλα τα ποτά που ήπιες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοια ποσότητα, όλα τα φιλιά που έδωσες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοιους ανθρώπους. Μετά ξεπετάγονται νέα δεδομένα, μαγαζιά που ήταν εκεί τώρα είναι αλλού ή πουθενά ή αντικαταστάθηκαν και θυμάσαι ιστορίες, πώς τα ανακάλυψες, με ποιον πήγες πρώτη φορά, ποιον συνάντησες εκεί τυχαία εκείνο το βράδυ ή γιατί δεν ξανά πάτησες ποτέ..
Και εκτός από τις σκηνές και τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου έρχονται στο στόμα, έχουν έρθει πια τα χρώματα.. Αυτό που εγώ λέω "Νιώθω" - Έτσι είχα αποφασίσει πριν δύο χρόνια που μου συνέβη για πρώτη φορά. Ξέρεις, για μένα τα Συναισθήματα είναι Χρώματα. Είναι η Αύρα των ανθρώπων χρωματιστή και φωτεινή ή όχι, όπως λέει και ένας δικός μου άνθρωπος. Για μένα όλα τα "Νιώθω" είναι Χρώματα.
Εμένα τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό.
-
Δεν ξέρω, ίσως τελευταία έχω μάθει να παίρνω -πάλι μετά από καιρό- ό,τι φως μπορεί να έχει να μου δώσει μία κατάσταση.
Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν τα Σύννεφα.. να τα κοιτάς, να φαντάζεσαι και να αποφασίζεις.
-
Εγώ όταν είμαι θλιμμένη, στέκομαι λίγο κάτω απ' τον ουρανό, κοιτάζω προς τα που κινούνται τα σύννεφα και πηγαίνω προς την αντίθετη μεριά. Σου δίνει μια αίσθηση ότι επιλέγεις κάτι ασφαλέστερο, έστω κι αν είναι το ότι δεν θα βρέχει στο δρόμο της επιστροφής.
-
Μάλλον είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ενωμένων σε ένα μεγάλο συναίσθημα-ερωτηματικό.
Εγώ λέω πάντα ότι είναι μία "αναγκαστική" μίνι Ψυχανάλυση. Όταν δεν ήμουν καλά γυρνούσα πάντα στην Θεσσαλονίκη για τρεις μέρες - ή και τέσσερις. Αναγκαστική, αλλά κάποιες φορές λυτρωτική.
-
Ίσως όλες τις φορές.
Αρκεί απλώς να πατήσεις το πόδι σου στο έδαφος για να ξεκινήσεις την Ψυχανάλυση. Χωρίς καν να το επιδιώξεις εμφανίζονται μπροστά σου σκηνές, άνθρωποι που γνώρισες για πρώτη φορά, φαγητά που δοκίμασες για πρώτη φορά, τραγούδια που τραγούδησες μεθυσμένος, όλα τα ποτά που ήπιες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοια ποσότητα, όλα τα φιλιά που έδωσες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοιους ανθρώπους. Μετά ξεπετάγονται νέα δεδομένα, μαγαζιά που ήταν εκεί τώρα είναι αλλού ή πουθενά ή αντικαταστάθηκαν και θυμάσαι ιστορίες, πώς τα ανακάλυψες, με ποιον πήγες πρώτη φορά, ποιον συνάντησες εκεί τυχαία εκείνο το βράδυ ή γιατί δεν ξανά πάτησες ποτέ..
Και εκτός από τις σκηνές και τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου έρχονται στο στόμα, έχουν έρθει πια τα χρώματα.. Αυτό που εγώ λέω "Νιώθω" - Έτσι είχα αποφασίσει πριν δύο χρόνια που μου συνέβη για πρώτη φορά. Ξέρεις, για μένα τα Συναισθήματα είναι Χρώματα. Είναι η Αύρα των ανθρώπων χρωματιστή και φωτεινή ή όχι, όπως λέει και ένας δικός μου άνθρωπος. Για μένα όλα τα "Νιώθω" είναι Χρώματα.
Όταν κάνω βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης βλέπω μόνο Γαλάζιο, όχι μπλε. Γαλάζιο. Είναι αυτό το χωρίς-τέλος που σου υπόσχεται τα πάντα και εσύ πιστεύεις ότι μπορεί να στα δώσει.Όταν περνάω από την γειτονιά που έμενα βλέπω Πορτοκαλί.Το Πορτοκαλί, ενώ δεν μου άρεσε ποτέ σαν χρώμα, μου εξέπεμπε πάντα μια ζεστασιά χωρίς όρια, μία αίσθηση ασφάλειας. - Πρόσφατα διάβασα ότι το πορτοκαλί στους χώρους ενός σπιτιού δημιουργεί το συναίσθημα της οικειότητας στους επισκέπτες. Ίσως γι' αυτό. Ίσως πάλι επειδή μου αρέσουν τα πορτοκάλια, δεν ξέρω σίγουρα.Το Γκρι όταν περνάω από τα πανεπιστήμια, χωρίς να ξέρω τι επέλεξα σωστά και τι λάθος, τι θα έπρεπε να είχα χρωματίσει αλλιώς και γιατί τώρα είναι αργά γι' αυτό.Είναι το Κόκκινο όταν βγαίνω το βράδυ και βλέπω την πόλη έτσι αισθησιακή να σε προκαλεί να την ζήσεις και είναι και το Μοβ όταν περνάω από τα "εναλλακτικά" στενά της πόλης, πότε παλ και πότε σκούρο, αυτό που σε ωθεί να διαφοροποιηθείς από το "Όλοι".Θέλω να πω, το να επιστρέφεις κάπου για να φύγεις πάλι, είναι ένα Συναίσθημα από μόνο του. Είναι λογικό να διστάζεις να πας, και είναι ακόμα πιο λογικό να μην θες να βιώσεις ξανά το "φεύγω".
Εμένα τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό.
-
Δεν ξέρω, ίσως τελευταία έχω μάθει να παίρνω -πάλι μετά από καιρό- ό,τι φως μπορεί να έχει να μου δώσει μία κατάσταση.
Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν τα Σύννεφα.. να τα κοιτάς, να φαντάζεσαι και να αποφασίζεις.
-
Εγώ όταν είμαι θλιμμένη, στέκομαι λίγο κάτω απ' τον ουρανό, κοιτάζω προς τα που κινούνται τα σύννεφα και πηγαίνω προς την αντίθετη μεριά. Σου δίνει μια αίσθηση ότι επιλέγεις κάτι ασφαλέστερο, έστω κι αν είναι το ότι δεν θα βρέχει στο δρόμο της επιστροφής.
