tell Him today *

μέσα σ' όλα

11:09:00 μ.μ.

βρέχει γιασεμιά, κάρτες και χρυσάνθεμα

12:45:00 π.μ.

Βρέχει.

Και ξαφνικά. Βρέχει. Μετά από τόσο καιρό που όλοι περίμεναν βροχή, ένα βράδυ - πριν καν πετύχουμε τυχαία τα συμμετρικά μηδενικά στα ψηφιακά ρολόγια - οι τέντες μαρτύρησαν ότι ο ουρανός εκφράστηκε ελεύθερα επιτέλους. Ένα φαινομενικά ασήμαντο βράδυ, μιας φαινομενικά ασήμαντης εβδομάδας, σε μία φαινομενικά ασήμαντη στιγμή συνέβη κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Μα δεν ήταν ασήμαντο το σήμερα. Ήταν πιο σημαντικό από το χθες αναμφίβολα. Σίγουρα ήταν, αν έβλεπε κανείς τα χαμόγελά μας θα το καταλάβαινε. Από όσα όνειρα έχω δει τους τελευταίους δύο μήνες ένα μου χαράκτηκε στο μυαλό.. εκείνο που μου θύμισε πόσο μα πόσο μου λείπει το χαμόγελό σου.

Μέσα σ' όλα τα θαύματα είχε γράψει ο Ελύτης "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι". Ένα καλοκαίρι που ήταν πιο καλοκαίρι από όλα τα καλοκαίρια, γιατί ήταν κι άνοιξη μαζί. Μα η βροχή αυτή σήμερα δεν το σκότωσε, το αποδέσμευσε κι αυτό κι εμάς μαζί.. που τόσους μήνες φθινοπωρινούς κρεμόμαστε από ένα καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που ανθίσαμε σαν γιασεμιά.

Το γιασεμί.

Περπάτησα απόψε για το σπίτι. Ο ουρανός ήταν σκούρος και κάπως γκρι. Δεν ήμουν σίγουρη, ίσως έβρεχε πιο αργά το βράδυ. Ανέβαινα την μεγάλη ανηφόρα ανασαίνοντας εντελώς ρυθμικά λες και πλέον είχε ισορροπήσει το σώμα μου με την καρδιά και το μυαλό μου, και το καθένα είχε επιστρέψει στην θέση του. Στους πρώτους κάδους σκουπιδιών που συνάντησα είδα δύο κατά λευκές καρέκλες. Ήταν ψάθινες και η μία έγερνε πάνω στην άλλη. Ήταν η πιο ρομαντική σκηνή των τελευταίων μηνών. Σχεδόν βούρκωσαν τα μάτια μου. Μόνο σκέφτηκα, αφού πετάχτηκαν μαζί αν τις έβρισκε κάποιος να τις στόλιζε κάπως έτσι. Την μία να ακουμπάει στην άλλη. Έστω κάπως.. Έστω λιγάκι.

Στους επόμενους κάδους η ατμόσφαιρα δεν μύριζε σκουπίδια. Εξασκώ τον εαυτό μου στο να κοιτάζει ευθεία περπατώντας, έτσι σταμάτησα. Κοίταξα κάτω και είδα γιασεμιά γύρω απ' τα πόδια μου. Ολόκληρο κλαδί ήταν πεταμένο στο πλάι. Τα λουλουδάκια ήταν ακόμα λευκά, μαδημένα και απάτητα. Έκλεισα τα μάτια μου για δευτερόλεπτα και έφερα στο μυαλό μου τον παππού μου, που γυρνώντας από την αγορά πάντοτε μας έφερνε ένα κλωναράκι γιασεμί. Το έβαζε στο γυάλινο ποτήρι με τις γωνίες και τα σκαλιστά λουλούδια και το γιασεμί μας κοιτούσε από 'κεί για ώρες, ήσυχο μέσα στο αλουμινόχαρτο που τύλιγε ελαφρά το κλωνάρι του. Μας κοιτούσε μέχρι που του ρουφούσαμε όλο το άρωμα και την ομορφιά και δεν είχε άλλο πια να δώσει και μαραινόταν. Όταν δεν έχεις πια άλλο να δώσεις, μαραζώνεις, μαραίνεσαι.. σαν γιασεμί. Δίπλα του ήταν ένα τραπουλόχαρτο με τον αριθμό τέσσερα. Γέλασα ελαφρά.

Οι κάρτες.

Είδα σήμερα δύο παιδιά στο περίπτερο να αγοράζουν φακελάκια με κάρτες για παιχνίδι. Θυμήθηκα τότε που αγοράζαμε διάφορες κάρτες για τις συλλογές μας και παίζαμε. Όλη η μαγεία του παιχνιδιού βρισκόταν στην ανταλλαγή. Ό,τι είχες διπλό ή τριπλό το αντάλλασσες με τον άλλον που είχε κάτι άλλο διπλό ή τριπλό, που εσύ δεν είχες. Και έτσι έπαιρνες κάτι που σου έλειπε και έδινες κάτι που είχες εσύ και έλειπε στον άλλον. Τα παιδιά στο περίπτερο ήταν πολύ χαρούμενα. Δεν ήξεραν τι θα τους τύχαινε στο επόμενο φακελάκι, ήξεραν όμως ότι όπως και να 'χει μπορούσαν να ανταλλάξουν κάρτες. Λοιπόν που λες, ναι.. Όταν δίνεις κάτι που δεν έχεις, δεν δίνεις τίποτα. Προσπαθείς απλώς. Επί ματαίω. Όταν παίρνεις κάτι που δεν έχεις, είναι σαν να παίρνεις τα πάντα. Ακόμα κι αν αυτό που σου δίνουν είναι ένα μονάχα.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μάλλον. Μα σήμερα η μαμά έφερε στο σπίτι Χρυσάνθεμα. Και καθώς μπήκα στο σαλόνι ήμουν σίγουρη πως όσο πιο κοντά κι αν έρχεται ο χειμώνας, ένα καλοκαίρι μέσα μας θα μένει ζωντανό. Πιο κοντά. Πιο κοντά. Μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους. Μέσα στις τσέπες του παλιού παντελονιού τους, έχουν μικρά τζάκια.. που έλεγε κι ο Ρίτσος.

κι αν για ένα πράγμα βρέχει ο ουρανός, είναι που δεν μας βρήκε ούτε ένα φθινόπωρο μαζί.

ορυζώνες στιγμών

10:35:00 μ.μ.

μια νύχτα και μια μέρα

12:08:00 π.μ.

Ο Καρούζος έλεγε με τόλμη και πειθώ πόσο "η νύχτα περιζώνει". Η νύχτα, το καταφύγιο των σκέψεων. Πέφτει το σκοτάδι και σιγά σιγά αυτές απελευθερώνονται, μπορούν και τριγυρνούν διάχυτες δεξιά κι αριστερά στο σπίτι τους, τη Νύχτα. Και με θλίβει κάπως μέσα σ' όλα να σκέφτομαι πως η νύχτα δεν μας "σώνει". Ούτε αυτή. Κι αν ούτε αυτή, τότε τι; Περνάει η μέρα και νυχτώνει. Και λες, πως είναι ακόμα νωρίς γιατί ο καφές δεν έχει τελειώσει, δυο τρεις γουλιές αν ήπιες ζήτημα. Και χρειάζεσαι πια φως για να διαβάσεις καθαρά. Να που νύχτωσε. Και να που ξεκινάει η ώρα της υπομονής. Αυτή η ώρα που περνάει πότε βασανιστικά πότε αστραπιαία. Μένεις κάπου περιμένοντας η σωτηρία να έρθει με αυτό το ξημέρωμα. Καθώς ξημερώνει μακριά από 'κει που θες. Καθώς εύχεσαι λίγο πριν σβήσεις το τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι να σε βρει το επόμενο ξημέρωμα στο εδώ που ονειρεύεσαι. Καθώς ξαπλώνεις λες, Θεέ μου, με πόση διάθεση να ξαπλώσεις στα σεντόνια που δεν μυρίζουν όπως θες.

Που λες, ναι. Ό,τι η νύχτα δημιουργεί το πρωινό γιατρεύει. Να ένας κανόνας που μπορεί να εφαρμοστεί άψογα στις περιπτώσεις των ανθρώπων που γίνονται κομμάτια τα βράδια και το πρωί άψογα συναρμολογημένοι ακολουθούν την συνέχεια της καθημερινότητας. Και κοίτα που δεν φαίνονται οι σχισμές, τα κομμάτια κι οι ρωγμές δεν ξεχωρίζουν. Όλα συνωμοτούν σε μία όμορφη μέρα. Κάπως έτσι μάθαμε να συνεχίζουμε σπασμένοι. Συνήθεια λέγεται και το μάθαμε άψογα. Από μικροί. Ήταν πριν το "πάτερ ημών", πριν το "έστιν ουν τραγωδία". Ήταν το πρώτο μας μάθημα. Η Συνήθεια. Και το μάθαμε αργά και σταθερά, στην πράξη. Και όπως όλα όσα μαθαίνονται έτσι, μας χαράχτηκε για τα καλά στην μνήμη. Να 'μαστε τώρα, σε ηλικίες που δεν χωρούν συνήθειες, να βάζουμε το ρημάδι ρήμα στον αόριστο. Συνήθισα.

Οι πιο επικίνδυνες αναμνήσεις είναι αυτές που γίνονται τη μέρα. Η μέρα δεν είναι φτιαγμένη για να περιζώνει. Η μέρα είναι φτιαγμένη για να σε ξυπνάει. Να σε συνταράζει και να σε πετάει μπροστά να ζήσεις. Πώς να γιατρευτούν της μέρας τα συμβάντα; Είναι τόσες οι ώρες, αρκετές για να σε καταστρέψουν. Γιατί η μέρα θα έχει πάντα την πρωτιά. Πάντα η νύχτα θα υστερεί σε διάρκεια, και πάντα το ξημέρωμα θα δίνει την ελπίδα. Γιατί κι η κούφια ελπίδα ακόμα, ελπίδα είναι. Πάντα οι νύχτες μας ήταν παρενθέσεις στα υπόλοιπα. Πιο εύκολα ονειρεύεσαι την νύχτα, πιο εύκολα ερωτεύεσαι, πιο εύκολα δακρύζεις και πιο εύκολα αφήνεσαι. Μια ευκολία εθισμού και ερεθισμού που δεν σ' αφήνει να την παρατήσεις. Μια ευκολία που σε παρασέρνει. Μα αν κομμάτια γίνουμε με τον ήλιο να μας τυφλώνει, τι απομένει να μας σώνει;

Κι όσο η μέρα θα μας βρίσκει ξύπνιους, τόσο θα παλεύουμε με εκείνα που φαντάζουν απάλευτα.
Κι όσο αυτά φαντάζουν απάλευτα, τόσο τα ξορκίζουμε τις νύχτες με τις γόπες στο τασάκι γι' αποδείξεις.
Και μάλλον, αυτό είναι το νόημα της διαδοχής των δύο.
Όσα φέρνει η νύχτα να τα γιατρεύει η μέρα, όσα η μέρα ξυπνάει η νύχτα να τα ξορκίζει.

συγκεχυμένες αναμνήσεις

12:59:00 π.μ.

Η μητέρα μου έλεγε πάντα ότι ένα πράγμα φοβάται.. μην χάσει το μυαλό της μεγαλώνοντας.

Πάνε κοντά δεκαπέντε μέρες τώρα που όποτε την βλέπω σκέφτομαι αυτή της την φοβία και συγκρατώ τα χείλη μου να μην ξεστομίσουν την ερώτηση που με τόση ένταση θέλει να βγει.. "Μαμά, δεν ερωτεύτηκες ποτέ;"

ανάμνηση: memory, recollection (a'namnisi)

ουσιαστικό, θηλυκό

1. επαναφορά στη μνήμη ανάμνηση της παιδικής ηλικίας αναμνήσεις από το Παρίσι

2. μνήμη συγκεχυμένες αναμνήσεις

Δεν θα έλεγα ότι έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις από το Παρίσι. Ήμουν όντως μικρή όταν το επισκέφτηκα, μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ, αλλά "παιδική ηλικία" δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζεται η ηλικία των δεκαοχτώ. Συγκεχυμένες αναμνήσεις, όμως, έχω. Έχω, και είναι πολλές και μάλλον είναι η κύρια αιτία για την οποία το κεφάλι μου πασχίζει να εκραγεί και δεν τα καταφέρνει. Γιατί όταν θυμάσαι "σωστά" και σχολαστικά, φέρνεις στην μνήμη σου ένα ολόκληρο σκηνικό, ξανά στήνεις τους χαρακτήρες, ξανά παίζεις τους διαλόγους που ακούστηκαν - πολλές φράσεις μάλιστα τις παίζεις σε λούπα αρκετές φορές, όσες θες, για να τις απολαύσεις, να τις αποδεχθείς ή να τις σιχαθείς, αναλόγως - έτσι στο κλείσιμο του σκηνικού, έρχεται η κάθαρσις. Υπάρχει αρχή - μέση - τέλος. Αυτή η κάθαρσις. Με την μορφή της ολοκληρωμένης κατάστασης. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν ξέρω το γιατί. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με διακρίνει μία έλλειψη συγκέντρωσης. Είναι ο λόγος που τελευταία δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία για πολλή ώρα. Στην δέκατη όγδοη γραμμή ή στην εικοστή μετά βίας, το μυαλό μου έχει πετάξει μεταβαίνοντας απαλά από τον τελευταίο χαρακτήρα της αυτής γραμμής της σελίδας 34 στην δική μας σελίδα 34 στο μέρος τάδε, όταν είπες εκείνο ή το άλλο, όταν με άγγιξες εκείνη την στιγμή ή όταν με ανάγκασες να σε κοιτάξω θυμωμένη και χαμογέλασα.. Λοιπόν, ναι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσω όλες τις στιγμές και να τις κάνω αναμνήσεις.

Σκέφτηκα αυτό.. Ίσως δεν έχω αποδεχθεί ακόμη ότι είναι όντως αναμνήσεις. Ότι η μόνη μου επιλογή είναι πλέον να τις αναπλάθω εντός αυτού του σαδιστικού οργάνου που λέγεται "εγκέφαλος" και να τις ζω μόνο μέσω αυτού.. Ομολογώ την αδυναμία μου κάπου εδώ. Ίσως αυτό που δεν έχω αποδεχθεί είναι η παντελής αδυναμία να πω ένα "Ναι" και να γίνει η σκέψη αυτή παροντική στιγμή. Το δικό μου μυαλό εκεί κωλύεται καταλήγω.. στο ότι οι σκέψεις μου τελευταία είναι παρελθοντικές.. δεν έχουν κανένα δέσιμο πια με το παρόν μου. Δεν τις κρατάει κανένα σκοινί. Ούτε κλωστή. Ούτε μία ίνα, θα σου έλεγα, με το τώρα μου. Και σκέφτομαι ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Και τα βάζω κάτω και τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Και λέω στο μυαλό μου πως πρέπει να δεχτεί τα πράγματα ως έχουν. Κι αυτό μου λέει μα δεν βγαίνει νόημα. Και του απαντώ, να τα δεχθεί αναντίρρητα, όπως δέχθηκε την έννοια του απείρου ή αυτή του μεγέθους του σύμπαντος ή του μεγέθους των ατόμων. Άλλες φορές το λέω ήρεμα, άλλες όχι. Και με πιάνει θλίψη που δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει κάποια δεδομένα, γιατί είναι δεδομένα και αν δεν δεχθείς για αρχή τα δεδομένα, τότε πως μπορείς να πας ... (διακόπηκε) εκείνο το τραγούδι που έπαιξε εκείνη την μέρα εκεί ενώ ξανά ερχόσουν στο δωμάτιο..

Μητέρα, να πώς χάνεται ένα μυαλό στα είκοσι πέντε.

Θα ήθελα κάποια στιγμή να σου εκμυστηρευτώ ότι δεν μου λείπει τίποτα από όσα έγιναν.

Αυτό που μου λείπει είναι η συνέχεια.

το κέντρο μας κι εμείς

12:40:00 π.μ.

Την Κυριακή έρχονται εκλογές. Θα είμαι δικαστικός αντιπρόσωπος, ξέρεις. Κληρώθηκα. Περίεργο για μένα που οι κληρώσεις δεν είναι το φόρτε μου. Πίστευα για μια στιγμή πως θα 'ρθεις. Μετά ήρθε στο μυαλό μου ένα ακόμα "μπα". Έτρεχα και σκεφτόμουν πόσο συγκλονιστικό είναι που η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα μας είναι το "μπα". μπα. μπα. μπα. Σε επανάληψη. Και ενώ οι γονείς μας προσπαθούν να δέσουν δύο "μπα" μεταξύ τους και να φτιάξουν έναν γονιό, κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ μήπως όντως, θέλαμε να πούμε απλώς "μπα".

Αυτό σκεφτόμουν και εσένα.

Που λες ναι. Άκουγα αυτό τις τελευταίες μέρες και προσπαθούσα να φτιάξω ένα μυαλό σε κύκλους. Για το δικό μου μυαλό είναι δύσκολο.

Κύκλος: το επίπεδο γεωµετρικό σχήµα (σύνολο σηµείων) του οποίου τα σηµεία ισαπέχουν από ένα χαρακτηριστικό σηµείο. Το κέντρο. Η απόσταση του κάθε σηµείου από το κέντρο ονοµάζεται ακτίνα.

Η "ακτίνα" μας μεγάλωσε από το πουθενά. Από το πουθενά δημιουργήθηκε και από το πουθενά έγινε τεράστια, χαοτική και τώρα σχεδόν εξαφανίζεται. Την βλέπω αλήθεια να χάνεται κάπου μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Και καμιά φορά σαν και σήμερα σκέφτομαι πόσους κύκλους κάναμε όχι ο ένας γύρω από τον άλλον, μα γύρω από τον εαυτό του ο καθένας. Και λέω.. να ένα λάθος μας κοινό. Και σαν να χαίρομαι μέσα από αυτήν την τελευταία μου απελπιστική ανάγκη να μας βρω κάτι κοινό. Έστω κι αν αυτό το κάτι καταλογίζεται στα λάθη μας.

Παρατήρηση: "∆ύο σηµεία του κύκλου ορίζουν δύο τόξα και µία χορδή." Αν τα τόξα είναι ίσα, η χορδή τότε έγινε διάµετρος άρα η διάµετρος χωρίζει τον κύκλο σε δύο ίσα µέρη.

Το φεγγάρι σήμερα μάλλον είναι ολόκληρο. Δεν με ένοιαξε να το κοιτάξω καθόλου. Ώσπου έφτασα στο στενό μου. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι χρειαζόμουν ένα κρεβάτι, ένα μαξιλάρι, ένα σεντόνι και ένα ρολόι να δείξει το συντομότερο 7.30 το πρωί. Δεν θέλω να σκέφτομαι πια πράγματα ανέφικτα. Δεν ανέβηκα αμέσως πάνω. Κάθισα στα σκαλάκια και χάρισα 4 λεπτά μου στο φεγγάρι, σαν να έκανα ένα τσιγάρο μαζί σου. Και το φεγγάρι ήταν αλλιώτικο απόψε. Φώτιζε περισσότερο ή εγώ ήμουν απόψε πιο δεκτική στο φως του, ένα φως που μου έλειψε καιρό. Λοιπόν, το φεγγάρι ήταν τόσο πλήρες σήμερα που σκέφτηκα δεν μπορεί να νιώθει μόνο ο ένας μισός σε μία σχέση. Σίγουρα θα νιώθει κι ο άλλος μια έλλειψη. Γιατί μπορεί η χορδή που χαράχτηκε να μην έγινε διάμετρος, να μην χώρισε τον κύκλο σε ίσα μέρη, αλλά σίγουρα τον χώρισε σε μέρη και στον καθένα αναλογεί πάντοτε ένα μερίδιο.

Θέση ευθείας και κύκλου:

Α. Η ευθεία τέµνει τον κύκλο άρα η απόσταση του κέντρου
από την ευθεία είναι µικρότερη της ακτίνας.

Β. Η ευθεία εφάπτεται του κύκλου άρα η απόσταση του κέντρου
από την ευθεία είναι ίση µε την ακτίνα.

Γ. Κανένα από τα δύο παραπάνω άρα η απόσταση του κέντρου
από την ευθεία είναι µεγαλύτερη της ακτίνας.

Η Απόσταση. Την γράφω με κεφαλαίο γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να την σέβομαι. Η Απόσταση είναι σαν την Θάλασσα, μπορεί να σε διαλύσει αλλά μπορεί και να σε λυτρώσει.

Απλώς να, τώρα πια κουράστηκα και το μόνο που μπορώ να δω σ'αυτην την λέξη είναι το ρήμα ξαποσταίνω. Σαν παράγωγο και λυτρωτικό της.

(Όταν τα έβαζα όλα σε κουτάκια μου έλεγες ότι "τετραγωνίζω" τα πάντα και αυτό είναι άρρωστο. Τώρα που κάνω κύκλους γύρω σου.. αυτό δεν είναι άρρωστο, μάτια μου;)

αποστασιοποιούμαστε ζωντανοί

10:30:00 μ.μ.

τι λέτε Μάη μήνα;

10:56:00 π.μ.

Μπήκε ο Μάιος. - Κιόλας; - Κιόλας. Αντικρίζω τον Λυκαβηττό και στο ράδιο o Bob Dylan συλλογίζεται πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Όλοι μας αγαπημένε μου, Bob.. Ο Ήλιος δεν έχει αποφασίσει αν θα φωτίσει στο ζενίθ σήμερα και μένει στο μεταίχμιο. Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου τεντώνεται να αγγίξει το γκρίζο σύννεφο που περνάει από πάνω. Δεν φαίνεται να το φτάνει, μα προσπαθεί. Το σύννεφο απ'την μεριά του τρέχει σχεδόν με τον αέρα. Λογικά θα είναι μία ακόμη σύνδεση που δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί.

Λοιπόν, ξέρεις.. μου λείπει η Θάλασσα. Θέλω να πω, μου λείπει ο χρόνος μου μαζί της. Ξέρεις, να είσαι στην θάλασσα και να υπάρχετε μόνο εσείς οι δύο. Εκείνη και εσύ. Νομίζω είναι η πιο ειλικρινής σχέση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος αυτή με την Θάλασσα. Ακόμα και ο Ουρανός πολλές φορές στ' αλλάζει τα πράγματα στο κεφάλι σου, στα μπερδεύει κάπως. Η Θάλασσα είναι ικανή, είναι υπομονετική, αλλά και αυστηρή και απόλυτη, μα πάντα ειλικρινής. Η Θάλασσα είναι σαν την Νύχτα του Καρούζου.. μα πάνω απ'όλα "περιζώνει". Και είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο. Αυτό που νιώθεται όταν κλείσεις τα μάτια και αντηχεί στα αυτιά σου το ρήμα "περιζώνω". Είναι τα κύματα που σκάνε στην ακτή, είναι το νερό που δεν σταματάει να παλινδρομεί, είναι όλα αυτά που έρχονται σε επαφή μαζί της - ο ουρανός, τα ψάρια, οι στεριές δεξιά και εμπρός της, τα πουλιά - μα πάντα, πάντα η Θάλασσα είναι αυτή που έχει τον πρώτο λόγο. Και είναι αυτό από μόνο του ένας λόγος να δεήσει κανείς γι'αυτήν. Ή προς αυτήν. Δεν ξέρω την πρόθεση που πρέπει να ακολουθήσει. Μα ποιος νοιάζεται για τις λέξεις όταν έχει μπροστά του το συναίσθημα, σωστά;

Πάει ένας μήνας χωριστά. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο ήταν τελικά να περάσει. Μάλλον όχι τόσο δύσκολο. Πάντα αναμοχλεύω εκείνη την φράση από το βιβλίο της Β. "και τίποτα δεν είναι πολύ εύκολο, και τίποτα δεν είναι πολύ δύσκολο". Όχι, πολύ εύκολο δεν ήταν. Όμως, ξέρεις.. Μόνο ένα πράγμα τρέμω και στο είχα πει μια φορά που καπνίζαμε κρυφά στο μπάνιο - μα γιατί κι αυτό κρυφά αλήθεια; - "εγώ φοβάμαι την συνήθεια", σου είχα πει,"γιατί γελάς;" δεν μου απάντησες. Και δες, δεν με ένοιαζε τότε που δεν μου απαντούσες. Αυτή τη ρημάδα την συνήθεια απ'όλα τα κακά που μπορούν να συμβούν μεταξύ δύο ανθρώπων, αυτή έτρεμα πάντα, για μένα αυτό είναι πάντα το χειρότερο. Ίσως με τρομάζει το ότι μπορεί να συνδυαστεί με το καθετί. Με την παρουσία, με την απουσία, με το τηλεφώνημα και με την καλημέρα, την καληνύχτα, με την βόλτα, με το σεξ και με το τσιγάρο μετά.. Και που λες, ναι.. Δεν θέλω να το παραδεχτώ σε κανέναν, μα μάτια μου, μάλλον συνήθισα να λείπεις και τώρα δεν ξέρω αν θέλω να ξανάρθεις.

Έχω τόσες δουλειές που πρέπει να κάνω και αναβάλλω. Έχω άλλες τόσες και άλλες τόσες παραπάνω που θέλω να κάνω και τις αναβάλλω κι αυτές. Δεν ξέρω γιατί, μα το κάνω. Και ενοχές δεν νιώθω. Μου είχες μιλήσει κάποτε για τις "τύψεις" και πόσο απούσες είναι στην δική μου ζωή και καθημερινότητα. Εσύ, σαν κάτι απ'τα ελαττώματά μου το ανέφερες. Είναι αλήθεια αυτό. Και δεν κατάλαβα ποτέ πώς συνέβη και συμβαίνει.. "μα γιατί "τύψεις" ", σου είχα πει τότε, "όταν κάθε μέρα καλούμαι η ίδια να πάρω μια απόφαση ή μια άλλη και εγώ διαλέγω την πρώτη ή την δεύτερη ενώ θα μπορούσα να έχω επιλέξει την αντίθετη.. έχω πάντοτε τον πρώτο λόγο". Δεν σου άρεσαν ποτέ αυτά τα πολύπλοκα, που εγώ βρίσκω απλά. Μα ίσως να μην τα καταλάβαινες. Δεν σε κατηγορώ, μάλλον είχες συνηθίσει αλλιώς. Κρίμα σου.

Και όλες τις δουλειές τις παρατάω στο κεφάλι μου, γιατί πήγε η ώρα 11 παρά κι εγώ γράφω για κάτι χωρίς αφορμή και αιτία, μόνο λόγω πηγαίας μου ανάγκης. Θα τρέξω να εγγράψω το σωματείο στα βιβλία, μέχρι τις 12.00 θα έχω τελειώσει, μετά θα πάρω μια μπύρα και θα πω στην Ε. να πάμε μια βόλτα στην θάλασσα..

Να έχεις ανθρώπους να σπάτε τις συνήθειες. Αυτό είναι τύχη στην καθημερινότητα.