Αγάπη μου ξεχάστηκα.. 
Δεν ήταν η ειρωνεία στην προσφώνηση, ήταν πιο πολύ στο ρήμα. Και θα με τράνταζε ολόκληρη αν το άκουγα και γνώριζα. Μα δεν γνωρίζει. Μα δεν ξεχάστηκα. Και πόσα θυμήθηκα Θεε μου! Δεν ξέρω κατά πόσο είναι "νόστος" να αναπολείς και να δακρύζεις για τις στιγμές που έζησες αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ομορφιά απ'την ασχήμια. Ο Ουμπέρτο Έκο αφιέρωσε δύο ολόκληρους τόμους σ'αυτήν την σύγκριση, κι εγώ ακόμη δεν μπορώ να πω με μία λέξη αν αυτό που είχαμε ήταν όμορφο ή άσχημο. Μα το πιο σκληρό απ' όλα είναι το ερωτηματικό που βγαίνει στην φωνή μέσα στο κεφάλι μου μετά το ρήμα "έχω".

Πάει καιρός.
Πάει ένας χρόνος ακριβώς. Και λέω, λοιπόν, στον εαυτό μου για φαντάσου, αν γυρνούσες ακριβώς σ'αυτήν την μέρα πέρσι πόσες στιγμές θα ήθελες να είχες ξαναζήσει μέχρι σήμερα; Σκέφτομαι. Βάζω μέσα έναν Άυγουστο, τρεις μέρες του Φλεβάρη.. και σωπαίνω. Μια σιωπή που με παγώνει, και σου ορκίζομαι, το αίμα μου σταμάτησε να κυλά για τα δευτερόλεπτα αυτά. Το δέρμα μου αντιδρά ενστικτωδώς. 34 μέρες για έναν ολόκληρο χρόνο, μάτια μου, είναι ζημία. Μεγάλη. Σκέψου πόση η απόσταση από τις 365. Μεγάλη. "Κάποιες φορές", μου είπε η Ε. "ζούμε κάτι και πιστεύουμε ότι αυτό είναι.. αλλά δεν είναι αυτό, γιατί τελικά Αυτό, είναι κάτι άλλο.. κάτι διαφορετικό". Και το βλέπεις το διαφορετικό όταν σταματήσεις να παλεύεις με τα κύματα του άλλου. Έτσι μόνο, αν ηρεμήσεις και ξαπλώσεις ανάσκελα ανασαίνοντας ρυθμικά και με κλειστά τα μάτια, τον γλυτώνεις τον πνιγμό. Έναν πνιγμό που δεν πιστεύεις και ο ίδιος ότι συμβαίνει. Και ενώ βλέπεις τις φυσαλίδες να ταξιδεύουν από το στόμα σου προς την επιφάνεια, το φως του ήλιου δημιουργεί μικρά διαμάντια πάνω εκεί.. Ένα "εκεί" που όσο πας και βλέπεις πιο θολά. Και αν ο πάτος σε τραβάει, τι θα πει; Θάλασσα έγινες και μ' έπνιξες. Αυτό θα πει.

Θέλω να σε βλέπω και να σε μαθαίνω. Προσπαθούμε απεγνωσμένα να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Είπα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Ερώτηση στην ερώτηση, μαθαίνεις τον άλλον. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Τι σκέφτηκες όταν με γνώρισες; Άκουγε, απαντούσε, χαμογελούσε. Δεν θέλω να σε μάθω έτσι. Θέλω να σε μάθω στην καθημερινότητά μας. Και μπορώ να πω, ως άνθρωπος που δεν αγαπά τις εκπλήξεις, ότι αυτή η απάντηση ήταν μια έκπληξη που με έκανε να χαμογελάσω αυθόρμητα. Δεν ξέρω πόσο εύκολα πιστεύεις κάτι που δεν έχεις συνηθίσει. Όταν το ζεις, όμως, πόσο πια να αντισταθείς στο να κάνεις αυτό το κάτι ένα με τις σκέψεις σου, ώστε να γίνει μια νέα πραγματικότητα;

Μέσα σ' όλα κατάλαβα..
Κατάλαβα πόσο θέλω να σε θέλω. Τέτοια φράση δεν θέλω να την εξηγήσω. Θα μολυνθεί η αλήθεια της. Ίσως να το έκανα, μα μόνο σε σένα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα κιόλας να το κάνω. Και ποιος θα καταλάβει αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Βλέπεις τις λέξεις δεμένες με διάφανες κλωστές που μπλέκονται η μία με την άλλη; Βλέπεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι από πάνω, ποια από κάτω και ποια ετοιμάζεται να σπάσει; Μέσα σ' όλα αυτά φωσφορίζουν δυο φράσεις μονάχα κι από κει κατάλαβα όσα κατάλαβα.. τις βλέπεις; Η μία είναι το όνομά σου με ένα κτητικό συντροφιά κι η άλλη είναι η επιλογή μου. Κι εσύ μέσα σ' όλα αυτά, αλήθεια, τί βλέπεις;

Κατάλαβα. Δεν αρκεί να λείπει ο ένας μόνο στον άλλον. Και να λείπουμε ο ένας στον άλλον, ούτε αυτό αρκεί. Και τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό όταν ανάμεσα στο εγώ και το εσύ μπλέκεται το ρήμα "λείπω". Γιατί κάθε έλλειψη πάντα θα φέρνει μπόρες. Μπόρες μεγάλες, μπόρες μικρότερες, μα πάντα καταδικαστικά απόλυτες μπόρες.

Δεν καταλαβαίνω πως ζούμε μακριά από εκεί όπου θέλουμε να ζήσουμε.

Και ύστερα θυμήθηκα..
Θυμήθηκα πώς είναι να βρίσκεσαι εκεί που θέλεις, την στιγμή που θέλεις, με τον άνθρωπο που θέλεις. Δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμα οι κατάλληλες λέξεις που ενώνοντάς τες να μπορεί κανείς να περιγράψει αυτήν την κατάσταση, όταν την ζει. Ίσως γιατί κανείς δεν νοιάστηκε την απόλυτη εκείνη στιγμή να περιγράψει τίποτα. Σκέφτομαι πως αν  συνδυαστούν οι λέξεις άπειρο, αιωνιότητα, άστρα, φως, ζέστη, χάος, χαμόγελο, κενό, άπειρο και παύση, ίσως έβγαινε κάτι κοντινό σε νόημα με αυτό. Και θυμήθηκα, είπα. Απλώς έγινε την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τον λάθος άνθρωπο. Και απ' όλες τις λέξεις που έπρεπε να ενωθούν για να φτιαχτεί η φράση της απόλυτης περιγραφής, ξέμεινα με μία μόνο λέξη που ρούφηξε όλες τις υπόλοιπες σε δίνη. Τη λέξη κενό. Μαζί με το επίθετο "αχανές".

Δεν θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που σου είπα πριν φύγεις.

Θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που μου είπες πριν φύγεις.

Και μέσα σ' όλα, ενώ θυμόμουν, κατάλαβα ένα πράγμα. Είπες όσα ήθελα να ακούσω, μα δεν ήθελα να τα πεις φεύγοντας. Αχάριστοι που είμαστε οι άνθρωποι. Δακρύζουμε με το αντίο, δακρύζουμε και με το σ' αγαπώ.

Κι όταν το κενό γίνεται αχανές, εγώ σε θέλω.
Κι αν πάρεις μια βαθιά ανάσα, τότε θα δεις. Θα δεις κι εσύ εμένα.

Βρέχει.

Οι στιγμές.
Αυτές που ήρθαν και έφυγαν τρέχοντας. Αυτές που θα έρθουν περπατώντας αργά και νωχελικά και θα φύγουν κι αυτές σαν κυνηγημένες. Και μέσα σε όλα ένα μυαλό να προσπαθεί να συμμαζέψει στιγμές και συναισθήματα παραζαλισμένο από το συνδυασμό των δύο. Και εγώ πια δεν ξέρω τι κυνηγάω.. Τις στιγμές ή τα συναισθήματα. Αυτά που έφυγαν ή αυτά που θα έρθουν.. Η μαγεία χάνεται στο κυνηγητό. Αυτό λέω πια. Λεω ότι στο "Κάτσε λίγο, μια στιγμή!" κρύβονται όλα τα "θέλω" που μπορούν να συγκεντρωθούν σε μία στιγμή. Όλα τα σε αγγίζω - σε νιώθω - σε έχω εδώ του κόσμου μπορούν να χωρέσουν σε μία φράση.. "Κάτσε λίγο, μια στιγμούλα μόνο"..

Μόνο.
Το μόνο πράγμα που έμεινε να κάνουμε είναι να περιμένουμε. Δεν θέλω να το πιστεύω αυτό, μα όταν βλέπω ότι συμβαίνει απελπίζομαι. Και αναρωτιέμαι αν μέσα του το ίδιο το ρήμα θέλει να δηλώσει  την ελπίδα που ακόμα υπάρχει ή αυτό το "ζω" που καταδικάζει αυτομάτως ότι ζούμε με μια ελπίδα κρυμμένη.. ό,τι ζούμε καταδικάζει. Και κρύβομαι πίσω από τις απελπισμένες σκέψεις μου για να μην αντικρίσω αυτήν την ελπίδα που είναι εδώ και κόβει βόλτες. Τίποτα πιο τρομακτικό από την ελπίδα.

Η ελπίδα.
Αν πιστεύεις ότι κάτι δεν θα συμβεί, τότε σίγουρα κάτι μένει μέσα σου να σου ψιθυρίζει ότι "μπορεί και να γίνει". Δεν ξέρω αν φταίει η Πανδώρα που έκλεισε το κουτί την χειρότερη στιγμή, αφήνοντας την ελπίδα στον πάτο.. ίσως να φταίμε λίγο κι εμείς που κατηγορούμε πάντα την Πανδώρα. Ίσως πάλι να φταίει και το φθινόπωρο που κάνει τα φύλλα να πέφτουν στη γη από τους θρόνους των δέντρων και τα κάνει θνητά σαν όλα τα επίγεια. Ίσως πάλι να φταίνε και τα μυαλά μας, που ποτέ δεν έγιναν "καλά" και τόσες ευχητήριες κάρτες κιτρίνισαν περιμένοντας να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους.

Οι πραγματικότητες.
Είναι πολλές. Είναι τόσες όσες. Στην δική σου τι να συμβαίνει άραγε πια.. Ποια είναι αλήθεια αυτή που επικράτησε τελικά;

Τελικά.
Η ζωή είναι έρωτας. Η ζωή είναι έρωτας και γαμήσι και αγάπη. Σε όλα της τα επίπεδα. Είναι σαν τους ορυζώνες στην Κίνα. Σαν να βλέπω τα επίπεδα. Όπου σπείρεις εκεί θα θερίσεις. Όπου ποτίσεις εκεί θα δεις καρπούς να ωριμάζουν. Και όλα αυτά μαζί εσύ θα τα κινήσεις. Δική σου η ζωή, δικός σου κι ο έρωτας. Δικό σου το γαμήσι, δική σου κι η αγάπη. Και αν με ρωτάς ξέρεις που καταλήγω; Ότι αυτό που κάνουμε μεταξύ μας, αυτό μας κάνουν κι οι ζωές μας. Ένα γαμήσι μέχρι να αγαπηθούμε.

Γιατί θα αγαπηθούμε τελικά. Με τη ζωή. Και μεταξύ μας. Θα το δεις.

Ο Καρούζος έλεγε με τόλμη και πειθώ πόσο "η νύχτα περιζώνει". Η νύχτα, το καταφύγιο των σκέψεων. Πέφτει το σκοτάδι και σιγά σιγά αυτές απελευθερώνονται, μπορούν και τριγυρνούν διάχυτες δεξιά κι αριστερά στο σπίτι τους, τη Νύχτα. Και με θλίβει κάπως μέσα σ' όλα να σκέφτομαι πως η νύχτα δεν μας "σώνει". Ούτε αυτή. Κι αν ούτε αυτή, τότε τι; Περνάει η μέρα και νυχτώνει. Και λες, πως είναι ακόμα νωρίς γιατί ο καφές δεν έχει τελειώσει, δυο τρεις γουλιές αν ήπιες ζήτημα. Και χρειάζεσαι πια φως για να διαβάσεις καθαρά. Να που νύχτωσε. Και να που ξεκινάει η ώρα της υπομονής. Αυτή η ώρα που περνάει πότε βασανιστικά πότε αστραπιαία. Μένεις κάπου περιμένοντας η σωτηρία να έρθει με αυτό το ξημέρωμα. Καθώς ξημερώνει μακριά από 'κει που θες. Καθώς εύχεσαι λίγο πριν σβήσεις το τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι να σε βρει το επόμενο ξημέρωμα στο εδώ που ονειρεύεσαι. Καθώς ξαπλώνεις λες, Θεέ μου, με πόση διάθεση να ξαπλώσεις στα σεντόνια που δεν μυρίζουν όπως θες.

Που λες, ναι. Ό,τι η νύχτα δημιουργεί το πρωινό γιατρεύει. Να ένας κανόνας που μπορεί να εφαρμοστεί άψογα στις περιπτώσεις των ανθρώπων που γίνονται κομμάτια τα βράδια και το πρωί άψογα συναρμολογημένοι ακολουθούν την συνέχεια της καθημερινότητας. Και κοίτα που δεν φαίνονται οι σχισμές, τα κομμάτια κι οι ρωγμές δεν ξεχωρίζουν. Όλα συνωμοτούν σε μία όμορφη μέρα. Κάπως έτσι μάθαμε να συνεχίζουμε σπασμένοι. Συνήθεια λέγεται και το μάθαμε άψογα. Από μικροί. Ήταν πριν το "πάτερ ημών", πριν το "έστιν ουν τραγωδία". Ήταν το πρώτο μας μάθημα. Η Συνήθεια. Και το μάθαμε αργά και σταθερά, στην πράξη. Και όπως όλα όσα μαθαίνονται έτσι, μας χαράχτηκε για τα καλά στην μνήμη. Να 'μαστε τώρα, σε ηλικίες που δεν χωρούν συνήθειες, να βάζουμε το ρημάδι ρήμα στον αόριστο. Συνήθισα.

Οι πιο επικίνδυνες αναμνήσεις είναι αυτές που γίνονται τη μέρα. Η μέρα δεν είναι φτιαγμένη για να περιζώνει. Η μέρα είναι φτιαγμένη για να σε ξυπνάει. Να σε συνταράζει και να σε πετάει μπροστά να ζήσεις. Πώς να γιατρευτούν της μέρας τα συμβάντα; Είναι τόσες οι ώρες, αρκετές για να σε καταστρέψουν. Γιατί η μέρα θα έχει πάντα την πρωτιά. Πάντα η νύχτα θα υστερεί σε διάρκεια, και πάντα το ξημέρωμα θα δίνει την ελπίδα. Γιατί κι η κούφια ελπίδα ακόμα, ελπίδα είναι. Πάντα οι νύχτες μας ήταν παρενθέσεις στα υπόλοιπα. Πιο εύκολα ονειρεύεσαι την νύχτα, πιο εύκολα ερωτεύεσαι, πιο εύκολα δακρύζεις και πιο εύκολα αφήνεσαι. Μια ευκολία εθισμού και ερεθισμού που δεν σ' αφήνει να την παρατήσεις. Μια ευκολία που σε παρασέρνει. Μα αν κομμάτια γίνουμε με τον ήλιο να μας τυφλώνει, τι απομένει να μας σώνει;

Κι όσο η μέρα θα μας βρίσκει ξύπνιους, τόσο θα παλεύουμε με εκείνα που φαντάζουν απάλευτα.
Κι όσο αυτά φαντάζουν απάλευτα, τόσο τα ξορκίζουμε τις νύχτες με τις γόπες στο τασάκι γι' αποδείξεις.
Και μάλλον, αυτό είναι το νόημα της διαδοχής των δύο.
Όσα φέρνει η νύχτα να τα γιατρεύει η μέρα, όσα η μέρα ξυπνάει η νύχτα να τα ξορκίζει.

Η μητέρα μου έλεγε πάντα ότι ένα πράγμα φοβάται.. μην χάσει το μυαλό της μεγαλώνοντας.

Αυτό σκεφτόμουν και εσένα.

Που λες ναι. Άκουγα αυτό τις τελευταίες μέρες και προσπαθούσα να φτιάξω ένα μυαλό σε κύκλους. Για το δικό μου μυαλό είναι δύσκολο.








Απλώς να, τώρα πια κουράστηκα και το μόνο που μπορώ να δω σ'αυτην την λέξη είναι το ρήμα ξαποσταίνω. Σαν παράγωγο και λυτρωτικό της.