Να πας στο κέντρο. 
Χωρίς να έχεις πιει καφέ, χωρίς να έχεις ακούσει και πει τις Καλημέρες που ιδανικά θα ήθελες.. 
Κι όμως ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις στο κέντρο.

Είναι δύσκολο να ζεις δίπλα στη θάλασσα. Μαθαίνεις στο "ονειρεύομαι με φόντο το άπειρο". Μαθαίνεις σ'αυτό το "χωρίς όριο". Κακο-μαθαίνεις. Μετά έρχεται εκείνο το πρωινό που ΠΡΕΠΕΙ να ανέβεις στο κέντρο χωρίς να έχεις πάρει τον πρωινό χρόνο που σου αναλογεί.

Χωρίς τον πρωινό χρόνο, που δικαιωματικά μου ανήκει, ξεκινάω για το κέντρο. Στον δρόμο δεν κάνει πια κρύο ευτυχώς, απλώς φυσάει λίγο. Έχει ήλιο. Προσπαθώ να τον κυνηγήσω σε πεζοδρόμια, διαβάσεις, στη στάση.. Συνειδητοποιώντας σημασία της φράσης "κυνηγάω το φως" χαμογελάω κάπως. Είναι περίεργο γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλω το φως, εννοώ ΑΥΤΟ καθαυτό! Εγώ θέλω αυτό που μου δίνει το φως. Θέλω να ζεσταθώ, θέλω τη θερμότητά του.

Αναρωτιέμαι τελικά πόσες φορές έχω αναζητήσει κάτι για ΑΥΤΟ το ίδιο, ή για αυτό που μου προσφέρει. Θέλω να πω κάτι τέτοιο θα ήταν μία γλάστρα, ή ένας πίνακας.. θα τα άφηνα εκεί στην άκρη και θα μου αρκούσε αυτό. Δεν υπάρχει το "παραπέρα". Κάτι ή έναν άνθρωπο... Ίσως τις περισσότερες που ζητάμε κάποιον να ζητάμε ουσιαστικά αυτό που μας έδινε, και όχι τον ίδιο.. Ίσως έτσι να γίνεται συνήθως.

Και απλώς μία φορά το χρόνο, κάθε άνοιξη, που το φως βγαίνει άπλετο στα πεζοδρόμια και τις στάσεις των λεωφορείων να έρχεται και να εκφράζεται συνειδητά πια η επιθυμία

"Δεν μου λείπεις εσύ, μου λείπουν αυτά που μου έδινες"

ΒΙΚΤΩΡΙΑ. εδώ κατεβαίνω!

http://t.co/MKYJcVxM

Επόμενος Σταθμός ΘΗΣΕΙΟ

Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό. Συνήθως ακούς και μια μελωδία. Δεν την ακούς ακριβώς δηλαδή.. αυτήν την μοναδική μελαγχολία που βγάζει το ακορντεόν, την νιώθεις.. Μιζέρια, λες στην αρχή. Όπως ακριβώς και ο τρόπος που το μεταχειρίζονται.

"Με ενοχλεί η επαιτεία"
Ναι κι εμένα. Νομίζω.
"Είναι ξεκάθαρη εκμετάλλευση!"
Ναι είναι.
Νομίζω η πιο συνηθισμένη απάντηση που θα άκουγες αν έμπαινες στα μυαλά όλων αυτών που επιβιβάζονται στο Πειραιάς-Κηφισιά/ Κηφισιά-Πειραιάς και ρώταγες "Γιατί;" θα ήταν "Μα, μου χαλάει την αισθητική μου!"

Και πέρα από αυτό αδιαφορώ για τα πάντα. Για τα χέρια που προτάσσονται και το χάρτινο κυπελάκι που έχει γίνει προέκταση αυτών.. Γυρίζω στο παράθυρο. Βλέπω τις καμινάδες. Με σκέφτομαι να κάνω την διαδρομή Θησείο-Γκάζι με τα πόδια, περπατώντας σε μια ευθεία, την Οδό Θεσσαλονίκης, πλάι στις γραμμές του τρένου, πιάνοντας που και που με την άκρη του ματιού μου ένα τρένο να περνάει.
Μα, τι κρίμα! Είμαι εγώ σε ένα που-και-που-τρένο που περνάει τώρα..

Κοιτάζω έξω και ψηλά. Είναι λίγο λευκό, αλλά κυρίως γκρι. Θα βρέξει. Στο Μαρούσι ίσως βρέχει ήδη.. Ή στο λιμάνι. Ή και στα δύο.

Επόμενη Στάση ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ

Ανοίγουν οι πόρτες. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ήρθα εδώ για φαγητό. Είχα περάσει καλά θυμάμαι. Ήταν τότε με.. Μισό λεπτό. Δεν έχω όρεξη να θυμηθώ πια! Γιατί; Τι λείπει; Που είναι η μελαγχολία που με βοηθούσε;
Aκούς τις πόρτες να κλείνουν ορμητικά. Tο τρένο ξεκινάει σιγά σιγά. Όχι μόνο αυτό.. κάπου χάθηκε η μελαγχολία.
Βλέπω το ακορντεόν να κινείται προς άλλο βαγόνι. Το παιδάκι με το κυπελάκι κάτι φωνάζει και γελάει. Κοιτάζω τον ουρανό.. μα πώς θα συνοδεύσω τώρα το γκρι; 1,5 λεπτό δεν αρκεί!

À Bout De Souffle, Jean-Luc Godar (1960)

..
-Λοιπόν.. τί να πούμε;
-Δεν ξέρω.. Δεν έχουμε τίποτα πιστεύεις;
-Α! Γι'αυτό πλέον είμαι σίγουρη!
-Είσαι σκληρή.
-Είσαι αλλού!
-Δεν είναι αυτό απλώς..
-"Απλώς".. μετά από ΟΛΑ αυτά έχεις το θάρρος να μιλάς για απλότητα;
-Δεν εννοώ αυτό..
-Αλλά;
-Άσε με να σου πω..
-Εσύ άσε με.
-Τι;
-Άσε με. Άφησέ με ρε παιδάκι μου! Τι θέλεις;
-Σε νοιάζει;
-Πλέον όχι.. νομίζω πως όχι.
-Τότε γιατί ρωτάς;
-Δεν ξέρω. Από περιέργεια ίσως..
-Μου λείπεις..
-Τώρα;
-Πάντα..
-Γιατί να σου λείπω; γιατί να πρέπει να μου πεις ότι σου λείπω;
-Ήθελα χρόνο..
-Δεν τον ζήτησες ποτέ!
-Δεν θα καταλάβαινες..
-Προσπάθησες ποτέ να μου εξηγήσεις;
-..
-Πες μου! Προσπάθησες;;
-Όχι..αλλά πίστευα όχι..
-Πίστευες ότι "θα με καταλάβαινες"..
-Ναι..
-Ε λοιπόν ξέρεις κάτι; Κι εγώ πίστευα ότι θα σε καταλάβαινα αλλά μπα..
-"Μπα"; αυτό έχεις να πεις;
-Όχι μόνο..
-Αλλά τί άλλο;
-Ότι με έδιωξες.
-Εγώ;; Εγώ σε θέλω!
-Με έδιωξες. Μπορεί να με θες. Αλλά με έδιωξες.
-Εγώ ήθελα να προσπαθήσω τί λες τώρα; Εσύ δεν μπορούσες να κάνεις λίγο υπομονή; Δεν μπορούσες..
-Τρία χρόνια προσπάθειας και τα γάμησες όλα σε τρεις μέρες. Συγχαρητήρια. Να το παίξεις τζόκερ το τριάρι. Καληνύχτα.
-Που πας;
..
-Γύρνα πίσω. Που πας;;; ΠΟΥ ΠΑΣ ΓΑΜΏΤΟ ΚΕ..που πας;

Ξάπλωσα νωρίς σήμερα.. Έχω έναν αφόρητο πονοκέφαλο από το ξεκίνημα της μέρας. Σκέφτομαι όλα όσα πρέπει να κάνω, όλα τα προγράμματα που πρέπει να χωρέσω κάπου μες την καθημερινότητά μου και ταυτοχρόνως όλους τους πιθανούς τρόπους που θα την κάνουν να πάψει να είναι τόσο βαρετή και κουραστική..
Θεε μου πονάω!!

Πίνω ένα ντεπόν με λίγο νερό, ενώ ζεσταίνω το μείγμα σοκολάτας-καφέ για εκατοστή φορά σήμερα. Η ώρα έχει πάει 9..
Πονοκέφαλος: μια καλή δικαιολογία για να πέσεις στο κρεβάτι νωρίς και αν είσαι τυχερός να αποκοιμηθείς. Με άλλα λόγια, μια καλή δικαιολογία για να σταματήσεις να σκέφτεσαι.

Πέφτω πάνω απ'τα σκεπάσματα. Βλέπω δίπλα στο μαξιλάρι ένα βιβλίο ξεχασμένο από..προχθές ίσως.. Δεν θυμάμαι. Στην άκρη είναι διπλωμένη η κόκκινη λεπτή σαλόνι-καναπές-ταινία κουβέρτα μου. Σκεπάζομαι μέχρι τη μέση και φτιάχνω στην πλάτη μου τα μαξιλάρια.. Πιάνω το βιβλίο. Έχει χοντρό βυσσινί εξώφυλλο. Η σελίδα 31 είναι τσακισμένη. Πίνω μια γουλιά καφέ πρώτα..

*

Denis Diderot
1713-1784
~
To Sophie Volland, Au Grandval,
20 October 1759

You are well! You think of me! You love me. You will always love me. I believe you: now I am happy. I live again. I can talk, work, play, walk - do anything you wish. I must have made myself very disagreeable the last two or three days. No! my love; your very presence would not have delighted me more than your first letter did.
...
Adieu, my dearest love. My affection for you is ardent and sincere. I would love you even more than I do, if I knew how.

*

Καθώς διαβάζω την τελευταία λέξη, σ'αυτό το δέκατο του δευτερολέπτου στο μυαλό μου συνθέτουν σαν παζλ οι λέξεις την σκηνή που παίζεται..
Η τζαζ- εγώ- το ζεστό ρόφημα- το βιβλίο- το γράμμα του Diderot- η ζεστασία της κουβέρτας- το χαμηλό φως απ'το πορτατίφ- η τσακισμενη σελίδα
Νομίζω αυτή είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Έτσι, από το πουθενά, σε έναν μήνα που όλα τα σκατά συμβαίνουν, σε μία μέρα το ίδιο ίδια και βαρετή με τις προηγούμενες μπορεί να ζήσεις μία ευτυχισμένη στιγμή.. έτσι, απλά, ξαφνικά και τυχαία.

Θέλω να πω..
Δεν υπάρχουν τέλεια σκηνικά
τέλειες σχέσεις
ιδανικοί άνθρωποι
ιδανικές πρώτες φορές που κάνεις έρωτα με κάποιον
ιδανικά πράγματα και πρόσωπα για να νιώσεις "ευτυχία"..
Υπάρχουν όμως κατάλληλες στιγμές.. Η κατάλληλη στιγμή είναι εκείνη η στιγμή που ακόμα και τα πιο ακατάλληλα εκ πρώτης όψεως πρόσωπα, οι πιο ακατάλληλοι φαινομενικά χώροι, οι πιο ακατάλληλες λέξεις γίνονται όλα ιδανικά και τότε έχεις μια Ιδανική Στιγμή.
Έχεις μία Ευτυχισμένη Στιγμή.
Και το πιο όμορφο χαρακτηριστικό μιας Ευτυχισμένης Στιγμής είναι ότι την αναγνωρίζεις αφού έχει συμβεί.. Ούτε πριν ούτε κατά την διάρκεια. Μετά.

Και "τότε", λες, "ευτύχησα".

http://youtu.be/wnPFSJMRHQs

(κάποια βράδια νιώθω ότι δεν καταλαβαίνω. νιώθω ότι όλα είναι μυστήρια. όλα. τα πάντα, όχι μόνο οι σχέσεις. τα τραγούδια, οι ταινίες, οι διαδρομές, ο τρόπος που φιλιόμαστε, ο τρόπος που καπνίζουμε ή που πίνουμε ουίσκι.. ο τρόπος που κοιταζόμαστε και ο τρόπος που κοιτάμε το ρολόι μας, ο χρόνος, τα λεπτά, οι στιγμές, η χαρτοσακούλα που είναι πεταμένη στον δρόμο, ο δρόμος.. το τηλέφωνο που χτυπάει, το τηλέφωνο που χτυπάει και δεν είσαι εσύ, εσύ.. τα γράμματα, τα κεφαλαία και τα μικρά, τα κόμματα, οι τελείες, οι ατέλειές μας, εμείς.. το πουκάμισο το γαλάζιο που έχω ακόμα στην ντουλάπα μου, το κόκκινο κασκόλ, τα γάντια μου, τα σκουλαρίκια με την πράσινη πέτρα, τα βότσαλα, η θάλασσα.. ο αέρας που φυσάει μου φαίνεται μυστήριος, και οι ψιχάλες της βροχής που τώρα ξεκινάει, τα φύλλα που πέφτουν γιατί ήρθε το φθινόπωρο, το τσουχτερό κρύο του χειμώνα και ο καπνός από τα τζάκια που τώρα έχει γεμίσει τον ουρανό της πόλης.. η πόλη. τα φώτα. τα φανάρια όταν αλλάζουν χρώμα, όταν δεν ανάβουν καν. τα μάτια σου και τα δικά μου.. τα μάτια του που απορεί και με κοιτάζει. τα χείλια του. τα λόγια μας.. αυτά που λέμε, αυτά που δεν λέμε και αυτά που σκεφτόμαστε, ότι σκεφτόμαστε.. ό,τι γράφουμε.. οι ήχοι. τα δάκρυα. το μαξιλάρι που μουσκεύει καμιά φορά στον ύπνο δίχως να το πάρουμε χαμπάρι το βράδυ και το πρωί τα μάτια είναι πιο κόκκινα από τα φανάρια που μας σταματήσανε εκείνο το βράδυ στην Κηφισίας και μας έσωσαν.. ο πρώτος καφές. ο ελληνικός και η μυρωδιά του, η ζάχαρη στην μύτη του κουταλιού. η μύτη μου όταν είναι κρύα και με πιάνει πονοκέφαλος.. το μυαλό μου που καμιά φορά παγώνει. πώς το χάνω και πώς το ξαναβρίσκω.. οι συναντήσεις μας, οι κρυφές και οι κοινές μας παρέες.. οι φίλοι. τα βράδια και το κρασί που ρέει και κάνει τα πάντα ευκολότερα.. οι παρουσίες και οι απουσίες. το να σου λείπει κάποιος και το μην σου λείπει πια κανείς.. το να είσαι μόνος, το να μην μπορείς να είσαι μόνος ή το να το θέλεις.. η συντροφιά. η αγάπη; τίποτα πιο μυστηριώδες από την αγάπη..

*και τότε νιώθω σαν να χάνομαι στην πόλη μου χωρίς να το καταλαβαίνω..