ραντεβού στο λιμάνι
12:04:00 π.μ.Πηγαίνω συχνά στο λιμάνι τελευταία. Πηγαίνω με το ποδήλατο μέχρι εκείνη την παλιά αποθήκη. (μπορεί να είναι και εργοστάσιο, σίγουρα πάν...
12:04:00 π.μ.
Πηγαίνω συχνά στο λιμάνι τελευταία. Πηγαίνω με το ποδήλατο μέχρι εκείνη την παλιά αποθήκη.
(μπορεί να είναι και εργοστάσιο, σίγουρα πάντως θα συμφωνούσες ότι θα γινόταν κάτι υπέροχο σήμερα)
Μετά κάθομαι στην προβλήτα.
Είδα ένα καράβι με το όνομά σου να φεύγει σήμερα. Έφευγε και δεν κοιτούσε πίσω. Εγώ να κάθομαι εκεί στο κιτρινόμαυρο τσιμέντο της προβλήτας, κι αυτό να απομακρύνεται. Δεν με κοίταξε ούτε λεπτό.
(πάντα αναρωτιόμουν γιατί τα δρομολόγια είναι τόσο αυστηρά. Γιατί ποτέ δεν περιμένουν κανέναν..)
Πριν περάσει τα στενά, εκεί μεταξύ των δύο φάρων, τόλμησα να κάνω μία ευχή μα δεν ήταν για σένα, ήταν για κάποιον άλλον.
(τι ειρωνεία, δεν νομίζεις; Ίσως να κρύβει μέσα της μια ελπίδα πως αν την ακούσεις περνώντας το στενό να μετανιώσεις και να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω, κι ας μην είμαι εγώ ακόμα εκεί)
Κοιτάζω τα χέρια μου, παρατηρώ πόσο λευκά είναι και σκέφτομαι πόσα καλοκαιρινά μπάνια χάσαμε, πόσα καλοκαίρια πέρασαν έτσι.
(αλήθεια σκέφτηκες ποτέ γιατί μας αγαπούσαν τόσο οι χειμώνες; ίσως τους προτιμούσαμε κι εμείς βέβαια..)
Έχω αφήσει το ραδιόφωνο στο κινητό να παίζει κάτι τυχαία. Παίζει χαρακτηριστική γαλλική ρετρό μουσική. Αν ακούσεις μία φορά παρατηρείς το χαρμόσυνο άκουσμά της.. Αν ακούσεις πάλι θα την καταλάβεις. Είναι θλιμμένη, μελαγχολική. Όσο ακούω το τραγούδι σκέφτομαι ό,τι σκεφτόμουν πάντα.. Να στήνεται μπροστά μου μια σκηνή τρόμου και θλίψης. Έλεγα πάντα ότι αν έφτιαχνα ποτέ ταινία θα ήταν το μόνο σίγουρο κομμάτι της.. "Αυτή". Αυτή η σκηνή σε συνδυασμό με αυτήν ακριβώς την μουσική. Στην φαινομενικά απόλυτη αντίθεσή τους, εκεί θα στηριζόμουν. Και αν έγραφα βιβλίο, είπα αργότερα, θα σε χρησιμοποιούσα κάπου. Κάπως. Τον χαρακτήρα σου ίσως, τον τρόπο που μιλούσες για τα πάντα με θαυμασμό ενώ κατέρριπτες φιλοσοφίες επειδή θεωρούσες ότι σε κοιτούσαν υπεροπτικά.
(σαν σκοτεινό ήρωα του Τσάρλς ή σαν πρωταγωνιστή σε ένα από τα αθεράπευτα ρομαντικά γράμματα του Κάφκα)
Δεν νομίζω να κάνω ποτέ μου ταινία. Ούτε βιβλίο πιστεύω θα γράψω. Θέλει μεγάλη δύναμη να συγκεντρώσεις σε μία γωνία στον τοίχο απέναντι όλα σου τα σημάδια, τις πληγές -άλλες ανοιχτές, άλλες σχεδόν επουλωμένες- όλες τις νύχτες και τις μέρες και τις θάλασσες και τους ήλιους που κοίταξες, τα βλέμματα, τους ουρανούς που ντράπηκες να κοιτάξεις γιατί ήταν μάταιο χωρίς να ξέρεις να πετάς, και τα σύννεφα που χαριστικά σχημάτιζαν ιστορίες για σένα, και τα αμέτρητα αστέρια που κάποιες φορές φαίνονταν μετρήσιμα στα δάχτυλα, όλους εκείνους τους στίχους που άκουσες ή εκείνους που είδες γραμμένους σε χαρτί μα δεν έγιναν ποτέ τραγούδι, όλα τα γράμματα που γράφτηκαν μα δεν έλαβαν ποτέ οι παραλήπτες τους, όλα τα χτυπήματα στα ξύλινα έπιπλα που άγγιζες μετρώντας στο κεφάλι σου ό,τι μπορούσε να μετρηθεί σε αισθήματα και ώρες, και όλος αυτός ο σωρός να καταφέρει να γίνει γράμματα σε μια σειρά..
Είναι τρομερό! Ίσως έχανα το μυαλό μου..
Και είναι εύκολο να χάσεις το μυαλό σου! Μου το απέδειξες περίτρανα.
(μπορεί να είναι και εργοστάσιο, σίγουρα πάντως θα συμφωνούσες ότι θα γινόταν κάτι υπέροχο σήμερα)
Μετά κάθομαι στην προβλήτα.
Είδα ένα καράβι με το όνομά σου να φεύγει σήμερα. Έφευγε και δεν κοιτούσε πίσω. Εγώ να κάθομαι εκεί στο κιτρινόμαυρο τσιμέντο της προβλήτας, κι αυτό να απομακρύνεται. Δεν με κοίταξε ούτε λεπτό.
(πάντα αναρωτιόμουν γιατί τα δρομολόγια είναι τόσο αυστηρά. Γιατί ποτέ δεν περιμένουν κανέναν..)
Πριν περάσει τα στενά, εκεί μεταξύ των δύο φάρων, τόλμησα να κάνω μία ευχή μα δεν ήταν για σένα, ήταν για κάποιον άλλον.
(τι ειρωνεία, δεν νομίζεις; Ίσως να κρύβει μέσα της μια ελπίδα πως αν την ακούσεις περνώντας το στενό να μετανιώσεις και να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω, κι ας μην είμαι εγώ ακόμα εκεί)
Κοιτάζω τα χέρια μου, παρατηρώ πόσο λευκά είναι και σκέφτομαι πόσα καλοκαιρινά μπάνια χάσαμε, πόσα καλοκαίρια πέρασαν έτσι.
(αλήθεια σκέφτηκες ποτέ γιατί μας αγαπούσαν τόσο οι χειμώνες; ίσως τους προτιμούσαμε κι εμείς βέβαια..)
Έχω αφήσει το ραδιόφωνο στο κινητό να παίζει κάτι τυχαία. Παίζει χαρακτηριστική γαλλική ρετρό μουσική. Αν ακούσεις μία φορά παρατηρείς το χαρμόσυνο άκουσμά της.. Αν ακούσεις πάλι θα την καταλάβεις. Είναι θλιμμένη, μελαγχολική. Όσο ακούω το τραγούδι σκέφτομαι ό,τι σκεφτόμουν πάντα.. Να στήνεται μπροστά μου μια σκηνή τρόμου και θλίψης. Έλεγα πάντα ότι αν έφτιαχνα ποτέ ταινία θα ήταν το μόνο σίγουρο κομμάτι της.. "Αυτή". Αυτή η σκηνή σε συνδυασμό με αυτήν ακριβώς την μουσική. Στην φαινομενικά απόλυτη αντίθεσή τους, εκεί θα στηριζόμουν. Και αν έγραφα βιβλίο, είπα αργότερα, θα σε χρησιμοποιούσα κάπου. Κάπως. Τον χαρακτήρα σου ίσως, τον τρόπο που μιλούσες για τα πάντα με θαυμασμό ενώ κατέρριπτες φιλοσοφίες επειδή θεωρούσες ότι σε κοιτούσαν υπεροπτικά.
(σαν σκοτεινό ήρωα του Τσάρλς ή σαν πρωταγωνιστή σε ένα από τα αθεράπευτα ρομαντικά γράμματα του Κάφκα)
Δεν νομίζω να κάνω ποτέ μου ταινία. Ούτε βιβλίο πιστεύω θα γράψω. Θέλει μεγάλη δύναμη να συγκεντρώσεις σε μία γωνία στον τοίχο απέναντι όλα σου τα σημάδια, τις πληγές -άλλες ανοιχτές, άλλες σχεδόν επουλωμένες- όλες τις νύχτες και τις μέρες και τις θάλασσες και τους ήλιους που κοίταξες, τα βλέμματα, τους ουρανούς που ντράπηκες να κοιτάξεις γιατί ήταν μάταιο χωρίς να ξέρεις να πετάς, και τα σύννεφα που χαριστικά σχημάτιζαν ιστορίες για σένα, και τα αμέτρητα αστέρια που κάποιες φορές φαίνονταν μετρήσιμα στα δάχτυλα, όλους εκείνους τους στίχους που άκουσες ή εκείνους που είδες γραμμένους σε χαρτί μα δεν έγιναν ποτέ τραγούδι, όλα τα γράμματα που γράφτηκαν μα δεν έλαβαν ποτέ οι παραλήπτες τους, όλα τα χτυπήματα στα ξύλινα έπιπλα που άγγιζες μετρώντας στο κεφάλι σου ό,τι μπορούσε να μετρηθεί σε αισθήματα και ώρες, και όλος αυτός ο σωρός να καταφέρει να γίνει γράμματα σε μια σειρά..
Είναι τρομερό! Ίσως έχανα το μυαλό μου..
Και είναι εύκολο να χάσεις το μυαλό σου! Μου το απέδειξες περίτρανα.
