tell Him today *

το Εγώ και το οι Άλλοι

11:37:00 μ.μ.

Θέλω να μιλήσουμε για πραγματικότητες.

Είναι πολλές; 

Είναι πολλές. Τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και τόσο ίδιες. Οι πρωταγωνιστές που εναλλάσσονται, τα σκηνικά.. ο χρόνος. Μπλέκονται και γίνονται πότε κουβάρι και πότε χημεία. Υπάρχει, όμως, πάντα ένα κοινό σημείο αναφοράς. Είναι το Εγώ. Γύρω από αυτό περιστρέφονται όλα. Είναι ο πυρήνας. Από αυτό εξαρτάται το πόσο θα απέχουν οι πραγματικότητες μεταξύ τους. Οι άνθρωποι.. Το κοντά και το μακριά. Γύρω από αυτό και ΑΠΟ αυτό. Γιατί είναι η βασική αρχή. Η πρώτη μεγάλη αξία.. το Εγώ.

Τί τρέχει με τον χρόνο; 

Το
 πως κυλάει ο χρόνος πάντα με γοήτευε. Εξαρτάται, ξέρεις, δεν κυλάει 
παντού το ίδιο. Στο "μόνος μου" ο χρόνος κυλάει. Πάει..Τολμώ να πω 
"κανονικά". Και μετά έρχεται το "όταν". Όταν γελάω, όταν τραγουδάω, όταν
 διασκεδάζω, όταν χαμογελώ, τότε τρέχει. Ναι, δεν κυλάει, τρέχει. 
Γρήγορα. Τόσο που δεν προλαβαίνω καμιά φορά να σκεφτώ την επόμενη κίνηση
 και κάνω πράγματα που δεν περίμενα ότι θα τολμούσα, βγαίνουν από το 
στόμα μου λέξεις και μπαίνουν σε μια σειρά που ούτε φανταζόμουν. Εκεί 
που η αφή δένεται όσο ποτέ με τις υπόλοιπες αισθήσεις, κι όλες μαζί 
γιορτάζουν, εκεί ο χρόνος, τρέχει και χάνεται."Κι έτσι αγάπη μου γεννήθηκε ο Αυθορμητισμός". Η δεύτερη μεγάλη αξία.

Κάποτε κυλάει και βασανιστικά αργά. Σέρνεται τότε. Τότε είναι ο Πόνος. Όμως αυτός δεν νιώθεται. Βιώνεται. Αλλά καλύτερα όχι..

Πού πάμε;

Κάθε
 πραγματικότητα ορίζει διαφορετικά. Κι αυτό είναι το ωραίο. Γιατί 
σκέψου, που είσαι, που θα ήθελες να είσαι, που θα έπρεπε να είσαι και 
που θα περίμεναν να σε βρουν.. Αλήθεια, πού;

Κι έτσι διαμορφώθηκαν οι δύο πιο σημαντικές και αντικρουόμενες έννοιες πιστεύω. Τα Πρέπει, και τα Θέλω. 

Μα πώς;

Κι εγώ σου απαντώ "μα ποιος;".
 Γιατί αυτό έχει σημασία. Και στο λέω κάθε μέρα και στο φωνάζω. Η 
σημασία δίνεται πάντα στην συνοδεία. Γιατί το "μόνος σου" το 
κουμαντάρεις, το πλασάρεις όπως θες, το βλέπουν οι άλλοι "έτσι" ή 
"αλλιώς", αλλά εσύ ξέρεις το "πώς". Εσύ τα κινείς τα νήματα, με τα δικά 
σου χέρια. Είναι όμως και τα χέρια που δεν μπορούν για ώρες να κρέμονται
 και τα βάζεις στις τσέπες. Για λίγο. Ζεσταίνονται εύκολα βλέπεις.. και 
πάλι έξω. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι το δεν-ξέρουν-τι-θέλουν βρίσκει μια
 βροντερή απάντηση στη λέξη "κράτημα". Και εδώ έρχονται οι Άλλοι. Μια μεγάλη ομάδα, δες το. Αλλά η μεγαλύτερη απ'όλες τις αξίες, η ισότιμη του Εγώ, και για το Εγώ πολλές φορές ακόμα παραπάνω είναι ο Άλλος. Αυτός που ενώνει Πρέπει και Θέλω, που Αυθορμητ-ίζει,
 αυτός που έχει την ικανότητα να σε ξεγυμνώσει χωρίς να νιώθεις γυμνός,
 να σου κρύψει χίλιες και μία αλήθειες και εσύ να βρίσκεις χίλιες-μία 
και μια ακόμα κοιτάζοντάς τον. Γιατί πάντα σου άρεσε ο αριθμός 2. Έτσι 
απλά. Γιατί αγαπάς το Εγώ, αλλά αν δεν είχες τους Άλλους πρωταγωνιστές δεν θα 'βγαινε το βράδυ, μάτια μου.

Τελικά πόσες είναι;

Είναι
 πολλές. Είναι η πραγματικότητα που σου λένε ότι ζεις. Αυτή είναι η 
τυπική. Η δύσκολη. Η ζόρικη ρε παιδί μου, που έχει μέσα της λίγο από 
κοινωνία, λίγο από λόγια, λίγο από σκατά. Αλλά εντάξει. Καταφέρεται. Αν 
έχεις και τις άλλες, καταφέρεται. Νικιέται.

Είναι
 και αυτή που ζεις το άλλο, το διαφορετικό το "μήπως" και το "γιατί 
όχι". Σε όνειρα, σε μυαλό, σε αισθήσεις. Είναι αυτή που δεν βλέπεις, 
αλλά γιατί να την βλέπεις; τί σημασία έχει να βλέπεις ό,τι νιώθεις; όπως
 τα καλύτερα φιλιά, δίνονται με τα μάτια κλειστά. Σ'αυτήν δημιουργείς. 
Σ'αυτήν σκέφτεσαι και απορρίπτεις, σ'αυτήν τολμάς περισσότερο από κάθε 
άλλη, ρισκάρεις, διεκδικείς, εφαρμόζεις φανταστικές θεωρίες σε πράξη και
 δεν προβλέπεις τίποτα, γιατί όλα είναι προβλεπόμενα και τίποτα συνάμα. 

Μα
 η πιο επικίνδυνη είναι αυτή που δεν εξαρτάται από σένα ολοκληρωτικά. 
Είναι αυτή όπου ζουν οι Άλλοι..ο Άλλος. Είναι επικίνδυνη γιατί εδώ 
"παίζονται" όλα. Γι'αυτό είναι και η πιο γοητευτική. Είναι η 
πραγματικότητα των αντιθέσεων. Δεν ξέρεις κάτι σίγουρα, αλλά ορκίζεσαι 
ότι τα ξέρεις όλα, για τους Άλλους, για τον Άλλον. Είναι ανακούφιση όμως
 η ελπίδα ότι τα "όλα" μαθαίνονται. Και καμιά φορά, ίσως και το κάτι 
παραπάνω. 

Ξέρεις.. αν πετύχεις να έχεις λίγο απ'όλα υποψιάζομαι ότι τότε ξεκινάς να ζεις. 

Δεν στο 'χω πει, αλλά να..Κάτι νιώθω. 

Εννοώ Να Ζεις. Κανονικά.

* πόσες νύχτες χαμένες σε λάθος πραγματικότητες θεε μου. 

πάντα γυρνώντας βρίσκεις. πάντα

10:03:00 μ.μ.

Είναι περίεργο να γυρνάς σε μια ζωή που έχεις αφήσει πίσω. "Μία φορά δεν είναι συνήθεια", έτσι είχα διαβάσει. Όντως δεν είναι. Το σχεδόν μόνιμο είναι που φοβίζει περισσότερο όμως. Αυτό που από 'μία στο τόσο' ξεκινάει να γίνεται καθημερινότητα. Απλά, χωρίς να το καταλάβεις. Και έτσι χωρίς να το καταλάβεις συνηθίζεις μια νέα πραγματικότητα. Θετικά ή αρνητικά, δεν έχει τέτοια. Έχει διαφορετικότητα. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Γιατί το αρνητικό το βελτιώνεις, το αλλάζεις, το θετικό το κρατάς γερά. Το διαφορετικό; Συνηθίζεται, λες..και βλέπουμε.

Και τώρα κάθε φορά που γυρίζω Εδώ μελαγχολώ. Κρύβει κάτι όμορφο η μελαγχολία. Νομίζω τελικά έρχεται αναπολώντας όμορφες στιγμές. Κι αυτό είναι το όμορφο κομμάτι της. Νοσταλγείς στιγμές που πέρασαν όμορφα. Το άσχημο είναι ότι ζεις με το άγχος μην τις ξεχάσεις καμιά μέρα και μετά..και μετά τι; Δεν ξέρω. Κάτι. Όλα είναι ρευστά για μετά. Το μόνο σταθερό κατάλαβα στην ζωή είναι το πριν. Ό,τι έχει ήδη γίνει δηλαδή. Α, και η Αγάπη.

Πιστεύω μέσα σ'αυτές τις δυο ζωές, του πριν και του μετά, στον Θεό και την Αγάπη. Κατέληξα πως μάλλον είναι το ίδιο. Θα μιλάω σαν ένα λοιπόν. Και παρουσιάζεται κάθε μέρα..σ'εκείνο το τηλεφώνημα, στα βλέμματα, στις αγκαλιές που έγιναν ή θα γίνουν, στα φιλιά που δόθηκαν και σ'αυτά που περιμένεις να δώσεις στις συναντήσεις που έρχονται, στα "μακάρι" και στα "επιτέλους" που ενώθηκαν, στην ελπίδα.. Παντού δηλαδή και πάντα από φέτος αποφάσισα πως βλέπω Θεό. Αλλά ξέρεις που παρουσιάζεται περισσότερο; στους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που είναι στο πλάι μας από επιλογή. Και οι κινήσεις, τα λόγια τους, τα συναισθήματά τους και τα δικά μας μαζί είναι Αγάπη κι εκεί λες ένα πρωινό όταν κλείνεις το τηλέφωνο, ή όταν ανοίγεις τα μάτια στο τέλος ενός φιλιού "Α. Να ένας Θεός!". Ε, και χαμογελάς, γιατί ο Θεός σ'αγαπάει, λες και ελπίζεις πάλι. Και μετά ζεις, ίσως κανονικά.

Ζω για να μελαγχολώ εγώ το πήρα χαμπάρι πρόσφατα, γι'αυτά που πέρασαν και είναι τόσα, και δεν ξέρω αν θα ξανάρθουν. Όχι ίδια πάντως. Αλλά μετά έρχεται το μετά με αλλαγές, ραγδαίες, αναπάντεχες ή αναμενόμενες και συνεργάζονται όλα για ένα μετά τόσο αβέβαιο και ρευστό, αλλά με εκείνη την δόση μαγείας που κρύβει κάθε άγνωστο και μελλοντικό. Ανυπομονώ. Πρέπει να πάψω να φοβάμαι, αυτό λέω συνέχεια. Δεν έχει νόημα άλλωστε. Σκέψου, το μόνο που μπορείς τελικά να περιμένεις με σιγουριά είναι τα πάντα. Και έχω μάθει πλέον καλά ότι το "πάντα" ως επίρρημα ή ως αντωνυμία, είναι πάρα πολύ για να γίνει ανεκτό. Τα πάντα μπορούν να γίνουν τίποτα στη στιγμή, και το πάντα ποτέ. Γίνεται και αντιστρόφως όμως. Και αυτό είναι όντως μαγικό. Αυτό εννοώ "ανυπομονώ". Εκεί που η στιγμή θα φέρει το πάντα στο ποτέ και από το τίποτα θα γεννηθούν τα πάντα. Πώς να μην άλλωστε..

-Τί θα κάνουμε μετά;

-Δεν ξέρω..

-Σκέψου τι μπορούμε.

-Σκέφτεσαι μωρέ;

-Ναι.

-Τί;

-..ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.

-Ε ας κάνουμε τα πάντα λοιπόν.

-Για πάντα.

.cos I'm ready now

περισσότερο εδώ

3:45:00 π.μ.

Κυριακή 15/1/2012

Σήμερα πρώτη φορά το είπα δυνατά. Πήγαμε για έναν καφέ και βρεθήκαμε μπροστά σε μία τόσο ευχάριστη έκπληξη.. Έναν άνθρωπο που έχεις να δεις χρόνια, τον βλέπεις από το πουθενά, έτσι αλλαγμένο, με μια λάμψη στα μάτια, την ίδια που έχεις κι εσύ την ώρα που συνειδητοποίησες ότι είναι αυτός.
Κάποια στιγμή σε σκέφτηκα. Να σε συναντήσω 4 χρόνια μετά ξαφνικά στο καφέ λίγο πιο κάτω επειδή το στέκι μας είναι απρόσμενα κλειστό. Αλλά αυτό δεν γίνεται.
Μου είπε ότι χρόνια έχει να σας δει και πως είστε.
Κυριακή, 15 Ιανουαρίου του 2012, ώρα κάπου 6:30, δηλαδή 3 μήνες, 15 μέρες και περίπου 7 ώρες, μου πήρε για να ξεστομίσω η ίδια τη φράση "δεν είναι πια εδώ". Μετά την ξαναείπα μα ένα "θα" κάπου στη μέση. Γύρισα να πιάσω το φλυτζάνι, αλλά είδα ότι έτρεμα. Έπιασα το νερό. Βοηθάει λένε. Ήπια σε δόσεις.
Μετά προσπάθησα να μαγνητίσω το χέρι μου να μην κινείται αυτόνομα και ήπια λίγη σοκολάτα.
Μετά γύρισα στα παιδιά και χαμογέλασα.
Τί να έλεγα άλλο; Ότι υπάρχεις περισσότερο από ποτέ; Ότι σου μιλάω περισσότερο από ποτέ; Δεν δέχονται εύκολα οι άνθρωποι την συνύπαρξη αγάπη μου.

Να έρχεσαι καμιά φορά όταν κοιμάμαι να με παίρνεις αγκαλιά.
Στον ύπνο άλλωστε κάθε πραγματικότητα είναι εφικτή.
Και στην δική μου θα πρωταγωνιστείς πάντα.
Σε σκέφτομαι καλέ μου

Σου δειξα τον κολλητό μου;.. Να δες..

που πάμε τι θες και γενικά

4:06:00 π.μ.

-Τί θες;
-Εγώ τί θέλω; Εσύ τί θες;
-Δεν καταλαβαίνω.
-Δεν σε καταλαβαίνω.

-Και τί κάνουμε εδώ;
-Δεν παίζουμε πάντως.
-Αλήθεια ε; και όλο που θα σε ρωτούσα. Τί κάνουμε όμως;
-Πουλάμε.
-Εσύ πουλάς. Εσύ δουλεύεις. *Με

-Τι λές πάλι;
-Μου μίλησες και για ειλικρίνειες ρε.. τι να σου πω..
-Σου μίλησα ΜΕ ειλικρίνειες. Τί δεν καταλαβαίνεις;
-Εσύ τί δεν καταλαβαίνεις; Βασικά δεν υπάρχει να καταλάβεις κάτι. ΤΕΛΟΣ.
-Δεν γίνεται να μου λες ΤΕΛΟΣ.
-Ναι ε; Μαλακίες λες, γίνεται.
-Δεν γίνεται. Δεν αρχίσαμε καν.
-Για μένα αρχίσαμε πριν καιρό..
-Για μένα δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα δεν έχουμε τελειώσει.

-Πες μου, γιατί όλο αυτό;
-Τίποτε δεν φταις εσύ.
-Φταίω. Πρέπει να φταίω. Σε μένα ξέσπασες.
-Τότε.. άκουσα αυτό. Και άρχισα να σκέφτομαι διάφορες αλήθειες.
-Διάφορες αλήθειες; Γιατί δεν μου μίλησες;
-Γιατί φοβήθηκα.
-Γιατί;

-Γιατί φοβήθηκα ότι όλες αυτές οι αλήθειες μπορεί να υπερίσχυαν, ή και μία, ή καμία, οπότε θα έπρεπε να φτιάξω κι άλλες και μετά να διαλέξω την χειρότερη και με... Δεν ξέρω τι γίνεται. Το φόντο πίσω μας είναι λευκό, δεν είναι περίεργο αυτό;

-Τι σκέφτεσαι πάλι..
-Τόσο καιρό δεν σκεφτόμουν τίποτα. Μετά ήρθες. Δεν είναι σωστό το "πάλι" σου. Με αδικεί.
-Δεν νομίζω. Όπως και να 'χει να ...
-Σωστά εσύ δεν νομίζεις, "ξέρεις". Εσύ ξέρεις κι εγώ να μένω μόνη μόνιμα και μόνο στο "ρισκάρω".

-Να δεις που όλα θα φτιάξουν.
-Να σε πιστέψω;
-Δεν ξέρω αλλά πάντα να μ'ακούς..

-Παίζεις με το μυαλό μου. Και φοβάμαι.

-Τί;

-Ότι θα το χάσω.

ανησυχίες εκ φύσεως

3:42:00 μ.μ.

Είμαι ανήσυχη φύση. Πλέον το ξέρω, το παραδέχομαι, και το γουστάρω. Πολύ κιόλας.

Περνάς τη φάση που αρχίζεις και αμφιβάλλεις για τα σχέδια τα δικά σου από σένα και από τους άλλους. Και λες μήπως τα των άλλων είναι πιο αντικειμενικά, και βλέπουν καλύτερα το σωστό και το λάθος. Το "σωστό" και το "λάθος". Και σε πιάνεις να μιλάς για σωστό και λάθος σε μία ζωή που τρέχει με τρελά γκάζια χωρίς φρένα ενώ ξέρεις ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις Εσύ είναι να διαλέξεις αυτοκίνητο, συνοδηγό, άντε και μουσική..

Ξεκινήσαμε πάλι τα περί "επιλογής". Ξέρεις, αυτά τα "αφού επέλεξες αυτό τώρα η διαδρομή έχει ως εξής..". Ήρθε η στιγμή που θες να ουρλιάξεις - χωρίς μαξιλάρι πλέον - "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ". Αντιθέτως, αρκείσαι σε μία τελεία και ένα "δεν με ξέρεις καθόλου" προηγουμένως. Και σηκώνεσαι να φύγεις και ενώ έχεις κλείσει τ'αυτιά σου η θύελλα συνεχίζεται στο φόντο. Και λέγονται διάφορα κι εσύ μόνο συγκεκριμένες φράσεις συγκρατείς, αυτό μπορείς δηλαδή με τα χίλια ζόρια, φράσεις που είναι ικανές να σου βάλουν ένα σκουπιδάκι στο μάτι..κι άλλο ένα..κι άλλο ένα.. Και πριν ξεκινήσεις να κλαις με λυγμούς με γυρισμένη την πλάτη τρέχεις στο καταφύγιο. Ευτυχώς. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή, την ώρα που όλα σου τα "είμαι περήφανος" και τα "πιστεύω σε μένα" γίνονται ερωτηματικά και τι-σκατά-έχω-καταφέρει-τελικά, τότε ακριβώς από το πουθενά, έτσι απρόσμενα, όλες οι αμφιβολίες εξατμίζονται και οι χαμένες περηφάνιες γίνονται βροντερά "ΜΠΡΑΒΟ ΜΟΥ" και όλες οι ανασφάλειες γίνονται "ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΩ".
Γιατί να μην άλλωστε;..
Είναι που μπαίνει κι ο ήλιος απ’το παράθυρο σήμερα κι όλα φαντάζουν εφικτά. Πιστεύω οι πιο μεγάλες εκστρατείες ξεκίνησαν από μια ηλιαχτίδα. Έτσι γεννήθηκε η ελπίδα για επιτυχία..

Τί καιρό να κάνει άραγε τώρα στο Λονδίνο; Μακάρι να έχει βγάλει ήλιο κι εκεί.

(Μου ήρθε ξαφνικά στο μυαλό εκείνο που μου είπες όταν σου είπα ψιθυριστά ότι κάνω σχέδιο, και ότι "που ξέρεις μπορεί να μπω και στην Καλών Τεχνών μια μέρα". Έξω απ’το παράθυρο κοίταζα και ευχόμουν να μην έχεις ακούσει τίποτα εκτός από το "μια μέρα". Και μου χαμογέλασες τόσο ενθουσιασμένα και σε θυμάμαι να μου λες "Υπέροχα! Εγώ Λονδίνο στην δραματική όπως μου είπες πριν να κάνω αυτό που γουστάρω περισσότερο κι εσύ να σπουδάζεις Τέχνες στο Παρίσι και να ζωγραφίζεις, και θα κάνουμε ταξίδια στην Ευρώπη! Θα με ζωγραφίσεις;"

Έτσι μου είπες.. "να σπουδάζεις Τέχνες στο Παρίσι". Με κάνεις και γελάω. Περίεργο..πώς το μπορείς; Και το επόμενο βράδυ ξέρεις τι έκανα; Κοίταζα όλα τα Πανεπιστήμια του Παρισιού.. τάχα για μεταπτυχιακά Νόμου και Τάξης. Αλλά πόσα "Νέα Παράθυρα" γέμισαν με σχήματα και χρώματα και Μεταμοντερνιμό και Pop Art, να 'ξερες.

Ξέρεις, τρελαίνομαι για Pop Art. Τόσο δράμα μέσα από την ένταση και τον δυναμισμό με αντιπροσωπεύει στα πιο βαθιά μου συναισθήματα.

Και το σκέφτομαι ακόμα, μαζί με σένα κι εγώ.)

Και μετά λες γιατί μαλώνεις. Μα δεν τσακώνομαι ποτέ εγώ. Αλήθεια. Είναι που προσπαθώ να υπερασπιστώ τα κεκτημένα μου. Κάτι θέλω, κάτι μακάρι, κάτι γιατί-να-μην-τα-καταφέρω-ρε-πούστη-μου. Και καταλήγω να πιστεύω ότι όλα τα "θέλω" μόνο σε πρώτο ενικό μπορούν να γίνουν στο έπακρον κατανοητά. Στο δικό μου πρώτο ενικό, του εαυτού και του μπορώ μου. Το θέμα έγκειται στην ικανοποίηση καταλήγω να πιστεύω. Εκεί μπλεκόμαστε. Ποιος θα ικανοποιηθεί πρώτος και καλύτερα. Ποιον θα ικανοποιήσουμε πρώτο και καλύτερα. "Τον τάδε", "εκείνη", "εκείνον", "αυτούς".. και μια φορά "εμένα" δεν είπα.. παράπονο το 'χω. Πρώτη φορά το παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Γιατί ρε παιδί μου, όπως και να 'χει, όποιον, όσους και όποιοι κι αν είναι αυτοί που θα καταφέρεις τελικά να ικανοποιήσεις, μόνος θα ονειρεύεσαι τα βράδια όταν κοιμάσαι, και ρε γαμώτο, όσο δεν ελέγχονται τα όνειρα, είναι βασανιστήριο να κοιμάσαι με ένα ανικανοποίητο εγώ.

*Ποιος άλλωστε κατάφερε να ζήσει αρμονικά με κάποιο απωθημένο, αγάπη μου;

Η Πρώτη λέξη * Βασίλης Αλεξάκης

1:56:00 μ.μ.

'Ηταν εκεί γύρω στις 11-12 Οκτωβρίου, μεσημεράκι με ήλιο και καλή θερμοκρασία για βόλτα. Για γέλια, για καφέδες με φίλους.. Για μένα ήταν μια ακόμα βασανιστική μέρα σαν τις προηγούμενες 11. Μπήκε στο δωμάτιο η αδερφή μου, κάτι κρατούσε, δεν μ'ενδιέφερε, δεν μιλούσα καν άλλωστε.

"Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σε βοηθήσει..", μου είπε, άφησε κάτι μαύρο τετράγωνου σχήματος πάνω στο κρεβάτι και έφυγε. Συνέχισα να κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο κάπου. Ήθελα να πάω στην κουζίνα για νερό και με εμπόδιζε, ήταν στα πόδια μου. Το πήρα λοιπόν στα χέρια μου, αναγκάστηκα.

"Η πρώτη λέξη", εγώ προσπαθούσα να θυμηθώ την τελευταία μας εκείνη την περίοδο.

Η ηρωίδα έχοντας μόλις χάσει τον αδερφό της ξεκινάει ένα ταξίδι-συνέχεια στην ημιτελή έρευνα του αδερφού της, καθηγητή Συγκριτικής Φιλολογίας στο Παρίσι, για να βρει την πρώτη λέξη που ειπώθηκε από τους ανθρώπους..

"μόλις", "χάσει", "αδερφός", "ανθρώπους" Ήταν οι λέξεις που χτύπησαν δυνατά μέσα μου. Άνοιξα τυχαία σε μία σελίδα και διάβασα ένα απόσπασμα:

Οι φόβοι μου έχουν πολλαπλασιαστεί, συνέχισε. Ο παραμικρός θόρυβος με αναστατώνει. Είμαι σχεδόν  βέβαιη ότι τα γράμματα που παίρνω μου επιφυλάσσουν κακές εκπλήξεις και διστάζω να τ'ανοίξω. Φοβάμαι μη ρίξω τις κοσνέρβες από τα ράφια του σουπερμάρκετ και με προσβάλει το προσωπικό. Δεν αντέχω τις σκηνές βίας στην τηλεόραση.. ΚΕΦ. 8 

Το έκλεισα βιαστικά όταν κατάλαβα ότι με είχε "ξεγυμνώσει" παραπάνω απ'όσο πίστευα ότι ένα βιβλίο μπορούσε.

Κι έτσι ξεκίνησα να διαβάζω την "Πρώτη Λέξη" του Βασίλη Αλεξάκη. Ένα βιβλίο απλό, κατανοητό, που αγγίζει την έννοια της απώλειας στον πιο εξευγενισμένο βαθμό της, χωρίς περιττά δράματα, χωρίς μακρόσυρτους διαλόγους και δακρύβρεχτες περιγραφές. Όπως ακριβώς αξίζει σε έναν τόσο απροσδιόριστο όρο, συναισθηματικά, εσωτερικά και πιο βαθιά απ'ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί.

Η αδερφή μου με πληροφόρησε ότι ο ίδιος είχε μόλις χάσει τον αδερφό του, ήταν η ανάγκη του να μιλήσει μέσα από τις λέξεις.

Διαβάζοντας ξεκινάς ένα ταξίδι στην ψυχική κατάσταση της ηρωίδας, στην ιστορία της γλώσσας και γίνεσαι γνώριμος μίας κατάστασης που αν δεν έχεις βιώσει μπορείς να λάβεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ένταση και το κενό που αυτή δημιουργεί. Κάθε λέξη είναι ξεχωριστή, και όλες συνδέονται με μαγικούς κρυφούς δεσμούς αν το μελετήσεις λίγο παραπάνω. Η δύναμη του ρο, η δύναμη του Μι, θα σε αγγίξουν, θα δεις..

Μας έλεγε ότι η λέξη nuit, εξαιτίας της ελαφρότητάς της, 

ταιριάζει περισσότερο στη μέρα από τη λέξη jour, 

που είναι καταλληλότερη για την νύχτα. ΚΕΦ. 4

Έχοντας χάσει έναν από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου γέμισα ερωτηματικά για καιρό. Τα περισσότερα μένουν αναπάντητα, υπήρξαν όμως μερικά που απαντήθηκαν μέσα από τρεις-τέσσερις γραμμές αυτού του βιβλίου.. Τί με πείραζε; τί μου έλειπε; τί με γονάτιζε;

Είναι αυτό που αναφέρει η ηρωίδα σε έναν από τους εσωτερικούς διαλόγους με τον Μιλτιάδη..

-Με ποιόν θα μιλάω τώρα για το παρελθόν; 

"Φαίνεται ότι δεν υπάρχει απάντηση σ'αυτό το ερώτημα". Εξέτασα πάλι την 

πρώτη εικόνα. Ανοιχτά στο πέλαγος, πάνω απ'το κεφάλι των γονιών μου, διέκρινα 

ένα μικρό ιστιοφόρο. "Πάει καιρός που τέλειωσε το ταξίδι" σκέφτηκα

"Δεν υπάρχει πια ψυχή πάνω στο σκάφος" ΚΕΦ. 7

Το παιχνίδι με τις λέξεις σε κάνει να ξεχνάς και να παρασύρεσαι στην ιστορία μερικών απ'αυτών. Είναι που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από άλλες ιστορίες για να ξεχνούν για λίγο τις δικές τους. Είναι και αυτοί οι φανταστικοί διάλογοι που ποτέ δεν θα σταματήσουμε να κάνουμε, κι ας ξέρουμε το "άσκοπο" και το "απραγματοποίητό" τους. Ξέρουμε όμως ότι δεν υπάρχει το ανώφελο, γιατί βοηθάει η επαφή με τους ανθρώπους που θέλουμε να νιώθουμε κοντά μας έστω κι αν είναι πολύ μακριά.

-Είναι αλήθεια ότι το παρόν δεν μας αρκεί, είπε ο Μπερνάρ. 

Γιατί δεν μας αρκεί; 

Ίσως επειδή είναι λίγο βαρετό. Ζούμε με το ένα πόδι έξω από την πραγματικότητα, κάνουμε 

διπλή ζωή. Το παρόν δεν είναι παρά ο ακροατής ενός άνευ τέλους διαλόγου 

ανάμεσα στην μνήμη μας και την φαντασία μας. 

Έχουμε ανάγκη από ιστορίες. ΚΕΦ. 9

Έτσι λοιπόν, δίνοντας την μέγιστη σημασία στις λέξεις, ένα βιβλίο μπορεί να σε κάνει να βιώσεις μία πραγματικότητα "αλλιώς", "με το γάντι" που λέμε, με λίγο φως που δεν έβρισκες πουθενά. Εμένα μου πήρε τρεις μήνες να το διαβάσω, το απολάμβανα σε δόσεις, ανάγκης.

Θα μου λείπεις πάντα

και θα σε σκέφτομαι πάντα

πάντα Σ,

Λιζ