Έπιασε την κιθάρα. Δεν ήξερε πώς να της φερθεί τι να την κάνει.
Κάθισε στην καρέκλα. Δεν έτρεμε, είχε παγώσει απλώς.
Προσπάθησε να ξεκινήσει να παίζει. Την χάιδεψε. Μόνο αυτό κατάφερε να κάνει, να της προσφέρει ένα χάδι. Και τι γλυκό χάδι, αν το έβλεπες θα έτρεμες κι εσύ!
Δεν μπορούσε να παίξει, δεν μπορούσε. Του έλειπε κάτι.
Έμεινε εκεί παγωμένος να κοιτάζει τα χέρια του για λίγα λεπτά. Μετά συνειδητοποίησε τι του έλειπε.. το Ρεύμα. Σήκωσε τα μάτια του και κοίταξε μπροστά. Δεν έβλεπε, τα φώτα τον τύφλωναν. Και τι μ'αυτό; το Φως στο φως το ξεχωρίζεις άμα ξέρεις! Πώς να παίξει χωρίς Ρεύμα; Αλήθεια πώς πήγαιναν οι συγχορδίες; Λα ντο ρε, μετά η φα μετά η λα μινόρε πάλι και μετά..

Κάτι θυμόταν σιγά-σιγά.

Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια του. Δεν τα κατάφερε. Ίσως τελικά να ήταν η βραδιά που θα κουνούσε μόνο το κεφάλι του πάνω κάτω ή δεξιά αριστερά. Το μισούσε αυτό. Το κατέκρινε. Δεν του αρκούσε ποτέ ένα νεύμα. Δεν έμενε ποτέ σε ένα νεύμα ή μία χειρονομία. Ήταν πάντα δυο νεύματα και δέκα λόγια, ή μια χειρονομία και ένα κομμάτι χαρτί με τέσσερις αράδες λέξεις, ή ένα φιλί και ένα τραγούδι ψιθυριστά. Δεν του αρκούσε το Ένα. Δεν του άρεσε να τελειώνει η όποια κίνηση σε μονό αριθμό. Τον απωθούσαν οι άνθρωποι που συμπεριφέρονταν έτσι, χαοτικά, τους θεωρούσε διασπώμενους.

Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε πάλι απέναντι, μετά την κιθάρα. Του έλειπε το Ρεύμα, αυτό ήταν.

Χάιδεψε πάλι τις χορδές στο πλάι. Μία ήταν λίγο χαλαρή. Μα πώς είχε ξεχάσει να κουρδίσει την κιθάρα μία τέτοια βραδιά! Θυμήθηκε τον Καρυωτάκη. Τι είχε κάνει άραγε εκείνος όταν αντίκρισε τις ξεχαρβαλωμένες κιθάρες; Προσπάθησε να θυμηθεί για λίγο, για δευτερόλεπτα δηλαδή, αλλά αφαιρέθηκε πάλι. Θυμήθηκε το Φεγγάρι. Είχε δει το Φεγγάρι έξω από το παράθυρο περιμένοντας προηγουμένως, ήταν κομμένο ακριβώς στη μέση! Ύποπτο. Αυτό πρόδιδε την ασυμμετρία της βραδιάς. Έτσι, πίστευε. Τίποτα δεν είναι τόσο ξεκάθαρο όσο φαίνεται. Αντιθέτως, ξέρετε, έλεγε ότι όσο πιο ξεκάθαρο, τόσο πιο βουτηγμένο στα σκατά. Όχι, όχι μόνο το Φεγγάρι! Τα πάντα! Το οτιδήποτε! Τα ρούχα, τα λουλούδια, τα βιβλία και τα τραγούδια, οι άνθρωποι, ακόμα και οι κούπες του καφέ.

Δεν ακουγόταν τίποτα. Περίεργο δεν ήταν αυτό; Αναρωτήθηκε γιατί δεν σχολιαζόταν τίποτα. Ήταν παγωμένος κοντά δυο ώρες. Γύρισε και κοίταξε πίσω του. Ο Τοίχος φαινόταν κι αυτός ύποπτος. Ανοιγόκλεισε τα μάτια, σαν να του έκανε σήμα να πέσει, σαν να μην τον χρειαζόταν πια. Γύρισε μπροστά. Πήρε μια βαθιά ανάσα και αποφάσισε. Έπρεπε να πάρει μια απόφαση, αυτό αποφάσισε. Ρεύμα δεν υπήρχε πουθενά, ξανακοίταξε ευθεία και το επιβεβαίωσε. Λοξοκοίταξε να βεβαιωθεί και για το Φεγγάρι. Η μόνη ελπίδα ήταν να περάσει κάποιο έντομο και να τον πάρει μαζί. Μα ποιες οι πιθανότητες να το κάνει; Ο καθένας θέλει την ησυχία του.

Τι είπες; Κοίταξε πίσω απότομα. Δεν του μίλαγε ο Τοίχος. Δεν γίνεται. Άκουσε γυναικεία φωνή. Οι τοίχοι δεν μπορεί να είναι γυναίκες! Είναι γκρι και τραχείς, παγωμένοι και σχεδόν πάντα άσχημοι. Δεν πήρε απάντηση και γύρισε μπροστά. Τα φώτα δυνάμωναν. Άρχισε να ζεσταίνεται. Προσπαθούσε να καταλάβει τι τρέχει. Να περιγράψει τι νιώθει, να βρει την κατάλληλη λέξη..

Παραρλάμα. Που το είχε διαβάσει πάλι αυτό; Ούτε που θυμόταν. Του άρεσε σαν λέξη. Προσπάθησε να βρει κάτι άλλο από το φανταστικό λεξικό που είχε σε στιγμές κρίσεως.

Ερμάριο. Τι σήμαινε αυτό; Πού το είχε ακούσει; Έπρεπε να βρει κι άλλες. Έπρεπε.

Χειμωνανθός. Ποιο είναι αυτό το λουλούδι; Ορκίστηκε ότι δεν το είχε αντικρίσει ποτέ του.

Κούλουμα. Αυτό είναι κάτι σχετικό με την παράδοση. Ίσως μικρός το ήξερε καλύτερα. Δεν θυμόταν. Μήπως έχει σχέση με την θρησκεία; Και πώς το θυμόταν; Αφού δεν πιστεύει σε τέτοια.. Και μετά του έρχονταν κι άλλες, κι άλλες πολλές, και ακόμα περισσότερες λέξεις που αγνοούσε τη σημασία τους.
Είχε σχηματιστεί ένα ελαφρύ χαμόγελο άγνοιας στο πρόσωπό του. Αν παρατηρούσες τον τρόπο που είχαν καθίσει τα φρύδια του στο μέτωπό του θα το καταλάβαινες. Και είχε τόσο καθαρό μέτωπο! Σίγουρα θα το καταλάβαινες.

Ήθελε να φύγει τρέχοντας να πάει να βρει Ρεύμα. Δεν γινόταν τίποτα πια χωρίς Ρεύμα.

Μία μαύρη φιγούρα εμφανίσθηκε στο πλάι του. Σχεδόν την αναγνώρισε. Η φιγούρα πάντως τον ήξερε σίγουρα.

Ξέρεις, γύρισε και είπε, θυμάμαι χίλιες λέξεις χωρίς να ξέρω καν τη σημασία τους, μα τις θυμάμαι, ξέρω και να τις συλλαβίζω, και να τις γράφω με κλειστά μάτια, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα τι σημαίνουν, πώς χρησιμοποιούνται και από ποιον! Μα αυτή η μία λέξη που αναζητώ εδώ και ώρες δεν υπάρχει πουθενά.
Ξέρετε κύριε, είναι φυσικό. Όταν βρίσκεστε ανάμεσα σε πολλά το Ένα που απουσιάζει θα είναι αυτό που θα κεντρίσει την προσοχή. Και τώρα, παρακαλώ, παίξτε.

Μα μου λείπει το Ρεύμα! Δεν έχω Ρεύμα!
Μα δεν παίξατε ποτέ με ρεύμα..

Τα φρύδια του άλλαξαν σχηματισμό. Σκεφτόταν τι εννοούσε ο νεαρός, προσπαθούσε να κατανοήσει τα λόγια του και εκπλιπαρούσε τον εαυτό του να ξεφύγει απ'αυτό το "όταν".
Ενώ είχαν ήδη αρχίσει να ακούγονται τα πρώτα ακόρντα άρχισε να συλλαβίζει ένα όνομα από άλφα.

Δεν πίστεψα ποτέ ότι ο κόσμος θα σωθεί με κόκκινο και μαύρο 

Δεν πίστεψα ποτέ ότι μια Επανάσταση ξεκινάει με βία

Δεν πίστεψα ποτέ ότι η αντίδραση σε οποιαδήποτε δράση επιτρέπεται να

καλείται Επανάσταση ή μπορεί να ξεκινήσει μία.

Η Επανάσταση, πίστευα πάντα μέσα μου, είναι κάτι ομαδικό 

Δεν είναι η αντίδραση του ενός ή των δέκα ή των εκατό με πέτρες και 

λοστούς στο κτίριο της βουλής και το μίσος στα μάρμαρα Πεντέλης

Αν πίστευα αυτό θα καταριόμουν τον εαυτό που πιστεύει.

Δεν πίστεψα ποτέ στις εστίες δεξιά κι αριστερά, γιατί αυτές

σβήνουν μ' έναν κουβά νερό

Δεν πίστεψα ποτέ στα γκράφιτι με μαύρο και γκρι και κόκκινο στα

νεοκλασικά της Αθήνας και στην αυλή εκείνης της γιαγιάς στο Παγκράτι 

- εύχομαι Θεε μου να μην πληγωθούν ποτέ τα 

σπίτια της Πλάκας, τα Αναφιώτικα, η Ακρόπολη κι 

η οδός Θεσσαλονίκης ή ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο-

Δεν πίστεψα ποτέ ότι οι βρισιές και οι κατάρες στους τοίχους μπορούν 

να σώσουν τον κόσμο - σίγουρα όχι τον δικό μας. 

Εγώ πάντα έλεγα ότι η Επανάσταση έχει χρώμα λευκό και γαλάζιο και κίτρινο

Αν δεν ζήσεις την Ελπίδα για λευτεριά πώς θα θες να ελευθερωθείς;

Αν δεν ακολουθήσεις το Φως, αν δεν δοθείς στον Ήλιο και δεν Τον αφήσεις

να σε σε τυφλώσει πώς θα καταφέρεις να βγεις από το Σπήλαιο και να

ουρλιάξεις "Βγήκα! Τώρα είμαι ελεύθερος!";

Πώς θα ελευθερωθείς αλλιώς;

Γιατί ο Πλάτωνας μερίμνησε και είπε ότι υπάρχει το υπό, υπάρχει και το άνω. 

Κι ακόμα και η λέξη "άνθρωπος" το μαρτυράει

Άνω + θρώσκω. Κοιτώ ψηλά 

Γιατί γι' αυτό είμαστε φτιαγμένοι οι Άνθρωποι για να κοιτάμε ψηλά και να αναζητάμε και το άφταστο ακόμη!

Και όχι μόνο να το αναζητάμε αλλά και να τα ζητάμε. Να το απαιτούμε το άφταστο!

Μόνο έτσι μπορούμε να φύγουμε από το σκοτάδι. 

Και δεν ήταν ο Πλάτωνας μόνος που έδειξε πρώτη φορά τι θα πει Ιδεατό 

Τι σημαίνει να αναζητάς την Ιδέα

Ιδέα είναι ο Έρωτας

Ιδέα είναι η Αλήθεια 

Ιδέα είναι η Εμπιστοσύνη 

Ιδέα είναι και η Ελπίδα 

Μα πάνω απ' όλα Ιδέα είναι η Ελευθερία 

Και αν κάποιος ξέρει από αυτό, αυτοί είμαστε Εμείς

Όπως μας δίδαξαν ο Πλάτωνας, ο Ρήγας Φεραίος και οι αγωνιστές του '21 και του '40, όπως μας δίδαξαν ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Ελύτης και ο Μάνος Χατζιδάκις 

Και δεν υπάρχει τίποτα μαύρο ή κόκκινο που να μας έφεραν όλοι Αυτοί οι Μεγάλοι 

Είναι μόνο λευκό και γαλάζιο και κίτρινο φωτεινό. 

Όταν μιλούσε ο Ελύτης για του Ουρανού το γαλανό και της Θάλασσας, 
του Ήλιου το Φως, το κίτρινο και το λευκό της μαργαρίτας στο λιβάδι
Εκεί που πρέπει να χορεύει ο Κόσμος το Ιερό Βάλς του Χατζιδάκι λίγο 
πάνω από το έδαφος
Γι' αυτά που έγραφε και έλεγε ο Καζαντζάκης, για τα πινέλα και για 
τα χρώματα και πόσοι από μας ζωγράφισαν δεν ξέρω
Μα χωρίς Φως δεν κινείται τίποτα
Δεν αντέχει ο Άνθρωπος στο Σκοτάδι
Δεν του είναι γραφτό να ζει έτσι
Δεν μπορεί άλλωστε.

Και τώρα μου λες για αντιδράσεις και επαναστάσεις σε τοίχους από μπετό 

ή από pixel

Και περιμένω να κάνουμε κάτι όλοι μαζί οι χίλιοι, οι ένα εκατομμύριο ή δέκα

Και λέω "Δεν μπορεί! Δεν περνάει τίποτα πιο εύκολα στη μάζα από ένα σύνθημα"

Και ψάχνω για Ιερά Συνθήματα στο σήμερα και δεν βρίσκω τίποτα 

Ίσως ψάχνω λάθος 

Ίσως τα Ιερά Συνθήματα βρίσκονται κρυμμένα κάτω από το πατάκι 

που κοιμάται εκείνος ο γάτος στα Αναφιώτικα

Ή κάτω από τις τρεις χάρτινες κούτες του άστεγου σ' εκείνο το κτίριο στο λιμάνι

Ή ακόμα μπορεί να το κουβαλούν στην ράχη τους οι πάπιες στον Βασιλικό Κήπο 

που έχασε πια την βασιλικότητά του

Μετά διασχίζω την Ερμού και στο τέλος της

λέω "Εδώ θα 'ναι! Μέσα στις καρύδες που πουλάει αιωνίως ο 

κύριος στην Καπνικαρέα. Έτσι, τυλιγμένες πρόχειρα σε σχήμα παπύρου"

Ή θα σχηματίζονται μυστικά σε κάποιο παγωτό-γιαούρτι

Ή θα το έχει γράψει κάποιος στο twitter ή στο facebook και θα το δούμε όλοι δεν μπορεί!

Μα δεν βρίσκω τίποτα.

Μα όταν καταφέρεις και ανέβεις στην Ακρόπολη και καθίσεις λίγο δίπλα στο Ιερό,

ή κατεβείς στην Θάλασσα της Πειραϊκής

ή αν σε πάει ο δρόμος μέχρι το Σούνιο,

αυτό θα καταλάβεις

Ότι είναι καταδικασμένος ο λαός που δρα μαζικά

Ότι όποια "Μάζα" ατονεί. 

Γιατί η Μάζα είναι πουρές

Η Μάζα δεν είναι Άνθρωποι είναι συνθήματα μονάχα 

Γιατί η Ζωή δεν είναι γήπεδο και δεν περνάνε όλα με τις βρισιές και το γιουχάισμα

Γιατί όταν πονάω το κορμί σου δεν θες φωνές και ξύλο

Γιατί όταν πονάει η ψυχή σου δεν θες άλλες φωνές και ξύλο

Γιατί αυτά έχεις βαρεθείς, θυμάσαι; 

Ο κόσμος θέλει Δράση 

Θέλει Δράση, όχι αντίδραση 

Αν γίνουμε εμείς η Δράση τότε, ω ναι, θα γίνουν Θαύματα 

Τότε θα χτίσουμε Παρθενώνες και Ναούς του Ποσειδώνα 

Θα κάνουμε Ολυμπιακούς Αγώνες και θα πάρουμε όλα τα μετάλλια 

Τότε θα είμαστε αγωνιστές Εμείς. Όχι σαν Μάζα αλλά σαν Ομάδα

Τότε είναι που θα ακουστούμε 

Όχι με πέτρες, φωτιές, όπλα και βρισιές 

Με Τραγούδια και Χορούς και Ποίηση και Ζωγραφική και όλη μας την Τέχνη 

Γιατί σκέψου τότε που πετύχαιναν οι Επαναστάσεις..

Δεν ήταν θυμωμένοι τότε λες;

Μα τι λες! Εξαγριωμένοι ήταν!

Μα, δεν ήταν αχρείοι, δεν ήταν Ούννοι, βαμμένοι μαύροι και κόκκινοι και γκρι 

Ήταν τα χρώματά τους φωτεινά, λευκά και γαλανά και κίτρινα

Γιατί αν μετρήσεις τραγούδια που γράφτηκαν για Επανάστασεις που

απελευθέρωσαν αυτό θα δεις

Ότι οι Άνθρωποι πετυχαίνουν μόνο όταν κοιτούν ψηλά στο Φως. 

Κι αν δεν πιστεύεις στις Ιδέες, όπως είναι

Όχι πεζές και κατάμαυρες με μίσος σαν πίσσα 

Αν δεν πιστεύεις στις Ιδέες, όπως είναι 

Φωτεινές, με Ελπίδα, με ανάγκη για Ζωή, για Έρωτα και για Ελευθερία

τότε μην λες "κάνω Επανάσταση" γιατί θα χάσεις το Μυαλό σου.

Αν δεν πιστεύεις στις Ιδέες, όπως είναι 

Φωτεινές, με Ελπίδα, με ανάγκη για Ζωή, για Έρωτα και για Ελευθερία

τότε μην λες "κάνω Επανάσταση" γιατί θα χάσεις το Μυαλό σου. 

Και η Επανάσταση, φίλε μου, γίνεται για να Το βρεις.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω το πόσο δύσκολο ή εύκολο μου είναι να δεχτώ την Άνοιξη. Είχα διαβάσει κάποτε σ' εκείνο το βιβλίο ότι τίποτα δεν είναι αρκετά δύσκολο και τίποτα δεν είναι αρκετά εύκολο. Θέλω να πω, φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι πιο εύκολο από το να δέχεσαι. Φαινομενικά η Άνοιξη είναι το κάτι άλλο! Και ποιος δεν θα 'θελε να δεχτεί την Άνοιξη. Αλλά είναι κάποιες στιγμές μέσα στο χρόνο που τα κενά διογκώνονται και οι τρύπες φαίνονται από το διάστημα σαν τεράστιοι κρατήρες. Κάποιες στιγμές όπως η Άνοιξη. Δεν ξέρω γιατί.. ίσως γιατί εισβάλλει βίαια το φως και όλα ξεκαθαρίζουν.

(στον κάθε άνθρωπο αντιστοιχεί ένας συγκεκριμένος χρόνος το πρωι. κάτι 

σαν αυτά τα 15' δημοσιότητας που έλεγε ο Άντυ. είναι ο χρόνος που μεσολαβεί από 

την στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι τη στιγμή που ο οργανισμός σου τίθεται σε 

πλήρη, κανονική λειτουργία. Αυτός είναι ο πρωινός χρόνος που αντιστοιχεί σε 

κάθε άνθρωπο. Σε αντίθεση με τον χρόνο δημοσιότητας, ο 

πρωινός χρόνος ποικίλει. 

Είναι ένας χρόνος με μέτρο πέρα για πέρα υποκειμενικό.)

(θυμήθηκα τότε που ήθελα να είμαι δίπλα σου και δεν μπορούσα να 

συνειδητοποιήσω τι ζητούσα πραγματικά.) 

"Εμένα δεν ξέρω μου αρέσει το ακορντεόν στο τρένο. 

Ίσως να διορθώνει κάποιες μέρες την αισθητική μου."

Μια κοπέλα ανεβαίνει τις σκάλες. Την βλέπω να ξεφλουδίζει ένα μανταρίνι. Νιώθω τη μυρωδιά του. Αυτήν την δροσιά που σου προσφέρει καμιά φορά η όσφρηση. (θυμάμαι την κολόνια σου. ή μήπως νομίζω ότι την θυμάμαι; προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου το πρόσωπό σου. τον τρόπο που γελάς, τον τρόπο που ξαφνιάζεσαι. αλήθεια, τί χρώμα ακριβώς έχουν τα μάτια σου;)

Μου έλεγες συνεχώς ότι το δύσκολο δεν είναι να βάλεις το τέλος, το δύσκολο είναι να ξαναρχίσεις.

Εσύ δεν τελείωνες ποτέ τις καταστάσεις, έτσι έλεγες. Εσύ δεν μπορούσες να μην με ξαναδείς, να μην με αγγίξεις ξανά, να μην μου ευχηθείς χρόνια πολλά όταν παέι η ώρα 12, να μην μου χαϊδέψεις τρυφερά το γόνατο όταν καθόμαστε έξω ή στο αυτοκίνητο. Δυσκολευόσουν  να αρχίσεις από την αρχή, γι'αυτό και δεν μπορούσες να πεις το τέλος.

Εγώ έβαζα εύκολα τέλος στα πράγματα, έτσι μου έλεγες. Εγώ προτιμούσα να σταματήσω να παλεύω με τις ώρες, τις μέρες ή τα χρόνια για κάτι που ξέρω ότι μάλλον θα αποτύχει. Εγώ, πίστευες, σπάνια έδινα ευκαιρίες σε καταστάσεις, στους ανθρώπους.. Πίστευες ότι για μένα το τέλος ήταν ο προορισμός κάθε σχέσης. Ξεκινάς κάτι ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει, αυτό έκανα, σωστά; Ξεκινάς κάτι και αρχίζεις να σχηματίζεις έναν κύκλο. Πότε αργά-αργά πότε με μια γρήγορη φευγαλέα κίνηση, λίγο άτσαλα αλλά με νόημα.. με σχήμα, ίσως κάπως πιο ιδιαίτερο, ξέροντας κάθε φορά ότι θα καταλήξει η αρχή του κύκλου να είναι και το τέλος του.. ότι ο κύκλος θα κλείσει και θα ολοκληρωθεί το σχήμα. Έτσι πίστευες για μένα.

Και κάθε φορά που σου έλεγα ότι το αγαπημένο μου σύμβολο είναι αυτό του απείρου μου απαντούσες "Αλήθεια;", κάθε φορά με την ίδια έκπληξη, την ίδια λάμψη στα μάτια σου. Και κάθε φορά σου χαμογελούσα και σου έλεγα "Αλήθεια.. μόνο αλήθεια..". Και ένιωθα ότι επιτέλους βρισκόμασταν στο ίδιο επίπεδο. Κάπου λίγο πιο κάτω από τα σύννεφα, μα σίγουρα πάνω από το έδαφος.

Και πόσο πληγωνόμουν που έβλεπα την έκπληξή σου κάθε φορά να είναι ίδια με την προηγούμενη.. Γιατί δεν πίστευες ότι εγώ μπορώ να πιστέψω σε κάτι "για πάντα" έστω και ουτοπικά. Να προσπαθήσω για κάτι ονειρικό για να μπορέσω να διεκδικήσω μια δική μου πραγματικότητα. Μα κάθε φορά χαιρόμουν κιόλας γιατί πίστευα ότι αυτήν την φορά ήσουν μαζί μου, ότι έβλεπες αυτό που μπορούσα. Μα όταν ξεκινάς χωρίς πίστη στον άλλον και κάθε τι "μεγάλο" σου φαίνεται αδύνατον για τον άλλον να το καταφέρει τότε δεν μπορείς να σχηματίσεις το άπειρο.. μόνο κύκλους. Κύκλους με αρχή και τέλος το ίδιο σημείο.

Και είναι κρίμα που το σκέφτομαι, και πόσους κύκλους σχηματίσαμε επ'άπειρον, ενώ εγώ άλλαζα θέσεις στο χαρτί τσαλακώνοντάς το προσπαθώντας να τους αλλάξω σχήμα και να τους κάνω άπειρο. Μα ήταν κύκλοι. Και οι κύκλοι είναι καταδικασμένοι κάποια στιγμή να κλείνουν.. αλλιώς βρε μάτια μου.. θα ήταν άπειρο.