Και ξαφνικά. Βρέχει. Μετά από τόσο καιρό που όλοι περίμεναν βροχή, ένα βράδυ - πριν καν πετύχουμε τυχαία τα συμμετρικά μηδενικά στα ψηφιακά ρολόγια - οι τέντες μαρτύρησαν ότι ο ουρανός εκφράστηκε ελεύθερα επιτέλους. Ένα φαινομενικά ασήμαντο βράδυ, μιας φαινομενικά ασήμαντης εβδομάδας, σε μία φαινομενικά ασήμαντη στιγμή συνέβη κάτι φαινομενικά ασήμαντο. Μα δεν ήταν ασήμαντο το σήμερα. Ήταν πιο σημαντικό από το χθες αναμφίβολα. Σίγουρα ήταν, αν έβλεπε κανείς τα χαμόγελά μας θα το καταλάβαινε. Από όσα όνειρα έχω δει τους τελευταίους δύο μήνες ένα  μου χαράκτηκε στο μυαλό.. εκείνο που μου θύμισε πόσο μα πόσο μου λείπει το χαμόγελό σου. 

Μέσα σ' όλα τα θαύματα είχε γράψει ο Ελύτης "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι". Ένα καλοκαίρι που ήταν πιο καλοκαίρι από όλα τα καλοκαίρια, γιατί ήταν κι άνοιξη μαζί. Μα η βροχή αυτή σήμερα δεν το σκότωσε, το αποδέσμευσε κι αυτό κι εμάς μαζί.. που τόσους μήνες φθινοπωρινούς κρεμόμαστε από ένα καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που ανθίσαμε σαν γιασεμιά.

Το γιασεμί. 

Περπάτησα απόψε για το σπίτι. Ο ουρανός ήταν σκούρος και κάπως γκρι. Δεν ήμουν σίγουρη, ίσως έβρεχε πιο αργά το βράδυ. Ανέβαινα την μεγάλη ανηφόρα ανασαίνοντας εντελώς ρυθμικά λες και πλέον είχε ισορροπήσει το σώμα μου με την καρδιά και το μυαλό μου, και το καθένα είχε επιστρέψει στην θέση του. Στους πρώτους κάδους σκουπιδιών που συνάντησα είδα δύο κατά λευκές καρέκλες. Ήταν ψάθινες και η μία έγερνε πάνω στην άλλη. Ήταν η πιο ρομαντική σκηνή των τελευταίων μηνών. Σχεδόν βούρκωσαν τα μάτια μου. Μόνο σκέφτηκα, αφού πετάχτηκαν μαζί αν τις έβρισκε κάποιος να τις στόλιζε κάπως έτσι. Την μία να ακουμπάει στην άλλη. Έστω κάπως.. Έστω λιγάκι. 

Στους επόμενους κάδους η ατμόσφαιρα δεν μύριζε σκουπίδια. Εξασκώ τον εαυτό μου στο να κοιτάζει ευθεία περπατώντας, έτσι σταμάτησα. Κοίταξα κάτω και είδα γιασεμιά γύρω απ' τα πόδια μου. Ολόκληρο κλαδί ήταν πεταμένο στο πλάι. Τα λουλουδάκια ήταν ακόμα λευκά, μαδημένα και απάτητα. Έκλεισα τα μάτια μου για δευτερόλεπτα και έφερα στο μυαλό μου τον παππού μου, που γυρνώντας από την αγορά πάντοτε μας έφερνε ένα κλωναράκι γιασεμί. Το έβαζε στο γυάλινο ποτήρι με τις γωνίες και τα σκαλιστά λουλούδια και το γιασεμί μας κοιτούσε από 'κεί για ώρες, ήσυχο μέσα στο αλουμινόχαρτο που τύλιγε ελαφρά το κλωνάρι του. Μας κοιτούσε μέχρι που του ρουφούσαμε όλο το άρωμα και την ομορφιά και δεν είχε άλλο πια να δώσει και μαραινόταν. Όταν δεν έχεις πια άλλο να δώσεις, μαραζώνεις, μαραίνεσαι.. σαν γιασεμί. Δίπλα του ήταν ένα τραπουλόχαρτο με τον αριθμό τέσσερα. Γέλασα ελαφρά. 

Οι κάρτες. 

Είδα σήμερα δύο παιδιά στο περίπτερο να αγοράζουν φακελάκια με κάρτες για παιχνίδι. Θυμήθηκα τότε που αγοράζαμε διάφορες κάρτες για τις συλλογές μας και παίζαμε. Όλη η μαγεία του παιχνιδιού βρισκόταν στην ανταλλαγή. Ό,τι είχες διπλό ή τριπλό το αντάλλασσες με τον άλλον που είχε κάτι άλλο διπλό ή τριπλό, που εσύ δεν είχες. Και έτσι έπαιρνες κάτι που σου έλειπε και έδινες κάτι που είχες εσύ και έλειπε στον άλλον. Τα παιδιά στο περίπτερο ήταν πολύ χαρούμενα. Δεν ήξεραν τι θα τους τύχαινε στο επόμενο φακελάκι, ήξεραν όμως ότι όπως και να 'χει μπορούσαν να ανταλλάξουν κάρτες. Λοιπόν που λες, ναι.. Όταν δίνεις κάτι που δεν έχεις, δεν δίνεις τίποτα. Προσπαθείς απλώς. Επί ματαίω. Όταν παίρνεις κάτι που δεν έχεις, είναι σαν να παίρνεις τα πάντα. Ακόμα κι αν αυτό που σου δίνουν είναι ένα μονάχα. 

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι, μάλλον. Μα σήμερα η μαμά έφερε στο σπίτι Χρυσάνθεμα. Και καθώς μπήκα στο σαλόνι ήμουν σίγουρη πως όσο πιο κοντά κι αν έρχεται ο χειμώνας, ένα καλοκαίρι μέσα μας θα μένει ζωντανό. Πιο κοντά. Πιο κοντά. Μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους. Μέσα στις τσέπες του παλιού παντελονιού τους, έχουν μικρά τζάκια.. που έλεγε κι ο Ρίτσος. 

κι αν για ένα πράγμα βρέχει ο ουρανός, είναι που δεν μας βρήκε ούτε ένα φθινόπωρο μαζί. 

Πάνε κοντά δεκαπέντε μέρες τώρα που όποτε την βλέπω σκέφτομαι αυτή της την φοβία και συγκρατώ τα χείλη μου να μην ξεστομίσουν την ερώτηση που με τόση ένταση θέλει να βγει.. "Μαμά, δεν ερωτεύτηκες ποτέ;" 

Δεν θα έλεγα ότι έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις από το Παρίσι. Ήμουν όντως μικρή όταν το επισκέφτηκα, μόλις είχα κλείσει τα δεκαοχτώ, αλλά "παιδική ηλικία" δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζεται η ηλικία των δεκαοχτώ. Συγκεχυμένες αναμνήσεις, όμως, έχω. Έχω, και είναι πολλές και μάλλον είναι η κύρια αιτία για την οποία το κεφάλι μου πασχίζει να εκραγεί και δεν τα καταφέρνει. Γιατί όταν θυμάσαι "σωστά" και σχολαστικά, φέρνεις στην μνήμη σου ένα ολόκληρο σκηνικό, ξανά στήνεις τους χαρακτήρες, ξανά παίζεις τους διαλόγους που ακούστηκαν - πολλές φράσεις μάλιστα τις παίζεις σε λούπα αρκετές φορές, όσες θες, για να τις απολαύσεις, να τις αποδεχθείς ή να τις σιχαθείς, αναλόγως - έτσι στο κλείσιμο του σκηνικού, έρχεται η κάθαρσις. Υπάρχει αρχή - μέση - τέλος. Αυτή η κάθαρσις. Με την μορφή της ολοκληρωμένης κατάστασης. Εγώ, όμως, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν ξέρω το γιατί. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι με διακρίνει μία έλλειψη συγκέντρωσης. Είναι ο λόγος που τελευταία δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία για πολλή ώρα. Στην δέκατη όγδοη γραμμή ή στην εικοστή μετά βίας, το μυαλό μου έχει πετάξει μεταβαίνοντας απαλά από τον τελευταίο χαρακτήρα της αυτής γραμμής της σελίδας 34 στην δική μας σελίδα 34 στο μέρος τάδε, όταν είπες εκείνο ή το άλλο, όταν με άγγιξες εκείνη την στιγμή ή όταν με ανάγκασες να σε κοιτάξω θυμωμένη και χαμογέλασα.. Λοιπόν, ναι. Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσω όλες τις στιγμές και να τις κάνω αναμνήσεις. 

Σκέφτηκα αυτό.. Ίσως δεν έχω αποδεχθεί ακόμη ότι είναι όντως αναμνήσεις. Ότι η μόνη μου επιλογή είναι πλέον να τις αναπλάθω εντός αυτού του σαδιστικού οργάνου που λέγεται "εγκέφαλος" και να τις ζω μόνο μέσω αυτού.. Ομολογώ την αδυναμία μου κάπου εδώ. Ίσως αυτό που δεν έχω αποδεχθεί είναι η παντελής αδυναμία να πω ένα "Ναι" και να γίνει η σκέψη αυτή παροντική στιγμή. Το δικό μου μυαλό εκεί κωλύεται καταλήγω.. στο ότι οι σκέψεις μου τελευταία είναι παρελθοντικές.. δεν έχουν κανένα δέσιμο πια με το παρόν μου. Δεν τις κρατάει κανένα σκοινί. Ούτε κλωστή. Ούτε μία ίνα, θα σου έλεγα, με το τώρα μου. Και σκέφτομαι ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Και τα βάζω κάτω και τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Και λέω στο μυαλό μου πως πρέπει να δεχτεί τα πράγματα ως έχουν. Κι αυτό μου λέει μα δεν βγαίνει νόημα. Και του απαντώ, να τα δεχθεί αναντίρρητα, όπως δέχθηκε την έννοια του απείρου ή αυτή του μεγέθους του σύμπαντος ή του μεγέθους των ατόμων. Άλλες φορές το λέω ήρεμα, άλλες όχι. Και με πιάνει θλίψη που δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει κάποια δεδομένα, γιατί είναι δεδομένα και αν δεν δεχθείς για αρχή τα δεδομένα, τότε πως μπορείς να πας ... (διακόπηκε) εκείνο το τραγούδι που έπαιξε εκείνη την μέρα εκεί ενώ ξανά ερχόσουν στο δωμάτιο.. 

Θα ήθελα κάποια στιγμή να σου εκμυστηρευτώ ότι δεν μου λείπει τίποτα από όσα έγιναν.

Αυτό που μου λείπει είναι η συνέχεια. 

Την Κυριακή έρχονται εκλογές. Θα είμαι δικαστικός αντιπρόσωπος, ξέρεις. Κληρώθηκα. Περίεργο για μένα που οι κληρώσεις δεν είναι το φόρτε μου. Πίστευα για μια στιγμή πως θα 'ρθεις. Μετά ήρθε στο μυαλό μου ένα ακόμα "μπα". Έτρεχα και σκεφτόμουν πόσο συγκλονιστικό είναι που η πρώτη λέξη που βγαίνει από το στόμα μας είναι το "μπα". μπα. μπα. μπα. Σε επανάληψη. Και ενώ οι γονείς μας προσπαθούν να δέσουν δύο "μπα" μεταξύ τους και να φτιάξουν έναν γονιό, κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ μήπως όντως, θέλαμε να πούμε απλώς "μπα".

Κύκλος: το επίπεδο γεωµετρικό σχήµα (σύνολο σηµείων) του οποίου τα σηµεία ισαπέχουν από ένα χαρακτηριστικό σηµείο. Το κέντρο. Η απόσταση του κάθε σηµείου από το κέντρο ονοµάζεται ακτίνα. 

Η "ακτίνα" μας μεγάλωσε από το πουθενά. Από το πουθενά δημιουργήθηκε και από το πουθενά έγινε τεράστια, χαοτική και τώρα σχεδόν εξαφανίζεται. Την βλέπω αλήθεια να χάνεται κάπου μεταξύ ουρανού και θάλασσας. Και καμιά φορά σαν και σήμερα σκέφτομαι πόσους κύκλους κάναμε όχι ο ένας γύρω από τον άλλον, μα γύρω από τον εαυτό του ο καθένας. Και λέω.. να ένα λάθος μας κοινό. Και σαν να χαίρομαι μέσα από αυτήν την τελευταία μου απελπιστική ανάγκη να μας βρω κάτι κοινό. Έστω κι αν αυτό το κάτι καταλογίζεται στα λάθη μας.

Παρατήρηση: "∆ύο σηµεία του κύκλου ορίζουν δύο τόξα και µία χορδή." Αν τα τόξα είναι ίσα, η χορδή τότε έγινε διάµετρος άρα η διάµετρος χωρίζει τον κύκλο σε δύο ίσα µέρη.

Το φεγγάρι σήμερα μάλλον είναι ολόκληρο. Δεν με ένοιαξε να το κοιτάξω καθόλου. Ώσπου έφτασα στο στενό μου. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένη ότι χρειαζόμουν ένα κρεβάτι, ένα μαξιλάρι, ένα σεντόνι και ένα ρολόι να δείξει το συντομότερο 7.30 το πρωί. Δεν θέλω να σκέφτομαι πια πράγματα ανέφικτα. Δεν ανέβηκα αμέσως πάνω. Κάθισα στα σκαλάκια και χάρισα 4 λεπτά μου στο φεγγάρι, σαν να έκανα ένα τσιγάρο μαζί σου. Και το φεγγάρι ήταν αλλιώτικο απόψε. Φώτιζε περισσότερο ή εγώ ήμουν απόψε πιο δεκτική στο φως του, ένα φως που μου έλειψε καιρό. Λοιπόν, το φεγγάρι ήταν τόσο πλήρες σήμερα που σκέφτηκα δεν μπορεί να νιώθει μόνο ο ένας μισός σε μία σχέση. Σίγουρα θα νιώθει κι ο άλλος μια έλλειψη. Γιατί μπορεί η χορδή που χαράχτηκε να μην έγινε διάμετρος, να μην χώρισε τον κύκλο σε ίσα μέρη, αλλά σίγουρα τον χώρισε σε μέρη και στον καθένα αναλογεί πάντοτε ένα μερίδιο.

Θέση ευθείας και κύκλου:

Α. Η ευθεία τέµνει τον κύκλο άρα η απόσταση του κέντρου 
από την ευθεία είναι µικρότερη της ακτίνας. 

Β. Η ευθεία εφάπτεται του κύκλου άρα η απόσταση του κέντρου 
από την ευθεία είναι ίση µε την ακτίνα. 

Γ. Κανένα από τα δύο παραπάνω άρα η απόσταση του κέντρου 
από την ευθεία είναι µεγαλύτερη της ακτίνας. 

Η Απόσταση. Την γράφω με κεφαλαίο γιατί έμαθα τα τελευταία χρόνια να την σέβομαι. Η Απόσταση είναι σαν την Θάλασσα, μπορεί να σε διαλύσει αλλά μπορεί και να σε λυτρώσει.

(Όταν τα έβαζα όλα σε κουτάκια μου έλεγες ότι "τετραγωνίζω" τα πάντα και αυτό είναι άρρωστο. Τώρα που κάνω κύκλους γύρω σου.. αυτό δεν είναι άρρωστο, μάτια μου;)

Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να καπνίσω.

Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να ξεχάσεις. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα χρειάζονται για να μετρηθεί σωστά και δίκαια η απόσταση. Δεν ξέρω καν αν μπορεί μια απόσταση να μετρηθεί δικαίως. Η ζωή έρχεται από πίσω μας και μας σπρώχνει να ζήσουμε. Αλλά νιώθω το παράπονο του παιδιού που δεν ξέρει ακόμα να περπατάει και πέφτει. Γιατί η ζωή δεν δίνει ώθηση. Η ζωή η δική μας μας σπρώχνει δυνατά, κι αν είσαι τυχερός προχώρα.

Μπήκε ο Μάιος. - Κιόλας; - Κιόλας. Αντικρίζω τον Λυκαβηττό και στο ράδιο o Bob Dylan συλλογίζεται πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Όλοι μας αγαπημένε μου, Bob.. Ο Ήλιος δεν έχει αποφασίσει αν θα φωτίσει στο ζενίθ σήμερα και μένει στο μεταίχμιο. Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου τεντώνεται να αγγίξει το γκρίζο σύννεφο που περνάει από πάνω. Δεν φαίνεται να το φτάνει, μα προσπαθεί. Το σύννεφο απ'την μεριά του τρέχει σχεδόν με τον αέρα. Λογικά θα είναι μία ακόμη σύνδεση που δεν θα προλάβει να ολοκληρωθεί.

(κι αν ένα πράγμα δεν σου συγχωρώ, είναι ότι μ'άφησες για δεύτερη φορά να φύγω..)

Κυριακή πρωί. 

Είχα έναν πονοκέφαλο από τα ποτά και τα βλέμματα του προηγούμενου βραδιού που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με καμία ασπιρίνη. Σηκώθηκα σχετικά αργά για μένα και είπα να δοκιμάσω το φάρμακο "Καφές". Πλύθηκα και αποφάσισα να πάω στην κουζίνα... Λογικά μόνο η μάνα μου θα ήταν μέσα. Προχωρώντας στο χολ συνειδητοποίησα ότι το βράδυ - ξημερώματα μάλλον - είχα διαλέξει την πιο φαρδιά μου κοντομάνικη μπλούζα για πυτζάμα και την πιο μεγάλη ζακέτα. Κρύωσα ξαφνικά που τα ρούχα μου δεν ακουμπούσαν πάνω στο σώμα μου. Σταύρωσα αμυντικά τα χέρια στο στήθος και άνοιξα την πόρτα που απομονώνει τα δωμάτια από το υπόλοιπο σπίτι. Είχε απόλυτη ησυχία. Περίεργο... δεν είχε ανοίξει ούτε την τηλεόραση σήμερα. Πέρασα πρώτα και άνοιξα το ράδιο. Όμορφα ελληνικά τραγούδια Κυριακής. Η μάνα μου στον νεροχύτη πλένει χόρτα για σαλάτα. Της χαμογελάω ελαφρά και μου λέει μόνο αν θέλω να μου φτιάξει καφέ. Της γνέφω αρνητικά και σκύβω να πάρω το γκαζάκι. Δεν ξέρω αν έχει γράψει στο λεξικό του ο Μπαμπινιώτης δίπλα στον ορισμό της "Κυριακής" τις λέξεις μουσική, ελληνικός καφές, ήλιος, τραπέζι, κουζίνα, βασιλικός.. θα έπρεπε. Η μυρωδιά που αναδύεται με ξυπνάει. 

Κάθομαι στο τραπέζι κρατώντας την λευκή κούπα με την μαύρη γάτα. Η μαμά μου ανοίγει το ντουλάπι και μου φέρνει ένα μπισκότο και το ακουμπάει στο πιάτο.

-Τι έγινε;

-Τίποτα. 
(στέκεται)

-Δεν ξέρω πώς βγήκατε και οι δύο έτσι.. Εγώ στα χρόνια σας δεν ξυπνούσα ποτέ με ανάποδη καμπύλη. (ανάποδη καμπύλη η μάνα μου λέει το μη-χαμόγελο)

-Ήσουν τυχερή ρε μάνα εσύ.. Πώς τα κατάφερνες και περνούσες καλά στις σχέσεις σου ρε μαμά; 

Ένας στίχος από το ράδιο με χτυπάει στην πλάτη... "Δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω κάτι, είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα 'ρθει". Πίνω μια γουλιά καφέ για να τον ξορκίσω και να που βουρκώνω γιατί καίγομαι στο άκουσμά του..

-Το λάθος που κάνεις εσύ Ελιζάκο είναι ότι πρώτα διαλέγεις τον άνθρωπο και μετά κοιτάς να ψάξεις να τον γνωρίσεις. Κι αυτό είναι ανάποδο. Και στραβό. Είσαι ανάποδο πλάσμα... 

Γυρίζω και κοιτάζω στον νεροχύτη. Δεν με κοιτάζει. Κοιτάζει τα χόρτα... να τα πλύνει καλά, με προσοχή, με μαζεμένα τα μαλλιά της. Καταλαβαίνει ότι κλαίνε κάπως τα μάτια μου και γυρίζει και με κοιτάζει περιπαιχτικά. Δεν με χαϊδεύει στην πλάτη, δεν με φιλάει, απλώς μου δίνει ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο που με κάνει και γελάω. 

Δεν ξέρω για τους ανθρώπους που διαλέγω. Νομίζοντας ότι κάτι ξεκινάει δοκιμαστικά αφήνεσαι να σε πάρει το ρεύμα με το οποίο κινείται. Εσύ λες είναι ρυάκι μα αυτό μπορεί να είναι ποταμός. Και ξεκινάς με ένα "Δε γαμιέται!" και καταλήγεις με ένα "Γαμήθηκα...". Και ω, ναι! Είναι εξαίσιο να τα βλέπεις όλα χαλαρά και όμορφα, αλλά πόσα μέρη του σώματος μπορείς να κοντρολάρεις ταυτοχρόνως; Την καρδιά που παλεύει να βγει από το πουκάμισο; Τα μάτια που γελάνε; Τα χέρια που απλώνονται να αγγίξουν αχόρταγα; Ή τα πόδια που τρέμουν; Κι ένα μυαλό που σκέφτεται και αναλύει όλες τις κινήσεις του άλλου και τις δικές σου και σου λέει να ΜΗΝ επιτακτικά. Την ώρα που εσύ έχεις παρασυρθεί ήδη νοητά από ένα ρεύμα αισθήσεων... το σώμα κάνει αναστροφή και φεύγει.

Μυαλό, νίκησες πάλι!

Τους είδαν σε ένα καφέ να χαμογελούν ο ένας στον άλλον.

Ονειρεύτηκα ότι βρεθήκαμε σε ένα μέρος μαζί.

Ήταν δύσκολο στην αρχή να το πιστέψω. Εγώ λέει είχα φτάσει εκεί πετώντας πάνω από μία κατά γαλανή θάλασσα. Φορούσα μια ζακέτα, μα όσο πλησίαζα στην ακτή ζεσταινόμουν και έλεγα από μέσα μου με το που πατήσω το πόδι μου να βγάλω από πάνω μου την ζακέτα. Όσο πλησίαζα την στεριά, που δεν θυμάμαι αν ήταν νησί ή μια ήπειρος ολόκληρη, αναρωτιόμουν τι θα συναντούσα.. Μου ήταν δύσκολο να εκτιμήσω. Μονάχα έβλεπα τα νερά που ακουμπούσαν την ακτή πολύ απαλά.. την χάιδευαν σχεδόν. Είδα ανθρώπους διάσπαρτα να κάνουν βόλτα στην παραλία. Μια παραλία τεράστια και η άμμος χρυσαφιά και λευκή. Δεν ήταν πολύς ο κόσμος. Ήταν λίγοι άνθρωποι σε δυάδες ή μονάδες και περπατούσαν με ηρεμία στην γραμμή που ενωνόταν η θάλασσα με την ακτή. Θυμάμαι όταν τους κοιτούσα από ψηλά αναρωτιόμουν γιατί δεν κολυμπούσε κανείς στην θάλασσα και δεν ήταν ούτε ένας στην παραλία ξαπλωμένος στον ήλιο, έναν ήλιο τόσο όμορφο. Αναρωτιόμουν γιατί να περπατάνε όλοι στα σύνορα, γιατί δεν κάνουν ένα βήμα μπρος ή πίσω. Έβλεπα την θάλασσα να παλινδρομεί στην ακτή με την ηρεμία που προσδίδει το γαλάζιο, σαν τίποτα να μην συνέβαινε πέρα από την γραμμή αυτή. Πετούσα όλο πιο κοντά στην ακτή, μα ύψος δεν έχανα. Τότε είδα από μακριά Εσένα. Τότε σχεδόν χαμογέλασα και είδα ότι η ζακέτα μου άλλαξε χρώμα. Δεν ήταν πια βαθύ πράσινο.. Τότε έγινε ένα ανοιχτό ροζ. Σκέφτηκα πόσο δεν μ'αρέσει το χρώμα ροζ, ότι δεν μου πηγαίνει και τι θα σκεφτόσουν όταν θα μ'έβλεπες. Δεν προσπάθησα, όμως, να την βγάλω, απλώς κοίταξα προς εσένα και χαμογέλασα σαν να μην μ' ένοιαζε πια ούτε η ζέστη ούτε η ζακέτα ούτε το χρώμα της. Άρχισα λέει τότε να κατεβαίνω.

Οι άνθρωποι λιγόστευαν στην ακτή αλλά ο ήλιος ήταν πιο φωτεινός από ποτέ. Όσο κατέβαινα αργά πετώντας η ζακέτα με ζέσταινε όλο και λιγότερο. Ένιωθα το φως του ήλιου να γίνεται πιο όμορφο. Να νιώθεται πιο πολύ στο σώμα μου και πιο βαθιά, στην ψυχή μου. Μου έκανες νόημα να μην κατέβω άλλο. Σκέφτηκα απογοητευμένη "μα τι λέει.. πώς θα βρεθούμε αλλιώς..". Τότε ξαφνιάστηκα ακόμα περισσότερο γιατί σε είδα να ανεβαίνεις εσύ. Δεν ήξερα ότι μπορείς να πετάς και στην αρχή τρόμαξα. Θυμάμαι να σου λέω με πανικόβλητο ενθουσιασμό ότι δεν είσαι μαθημένος εσύ σ'αυτά, να μην το κάνεις.. Κι εσύ έδινες πιο μεγάλη φόρα με τα πόδια και πετούσες ακόμα πιο ψηλά. Όταν με έφτασες δεν αγγίξαμε ο ένας τον άλλον, μόνο γελάσαμε για μια στιγμή και κοιτάξαμε κάτω, χαμηλά. Δεν είχαμε φτερά, μα αυτό δεν ήταν περίεργο. Πετούσαμε με τα πόδια μας. Στεκόμασταν στα πόδια μας. Πατούσαμε στον αέρα μ'αυτά, έναν αέρα σχεδόν στέρεο. Ένας κύριος έβαλε το χέρι του στο μέτωπο και έκανε να μας δει.. Με το άλλο χέρι μας χαιρέτησε. Εμείς χαμογελάσαμε και πιαστήκαμε αγκαλιά. Μέχρι τότε είχα ξεχάσει πώς αγκαλιάζεις. Έτρεμα μην καταλάβεις ότι έπεφτα. Γιατί Τότε έπεφτα. Μα, δεν ήθελα να με κρατάς εσύ ψηλά. Ήθελα να κρατιέμαι από μόνη μου. Κοίταξα για την ζακέτα μου.. Μα δεν την είδα πάνω μου. Είδα μόνο ένα ελαφρύ ροζ μαντήλι πια που έπεφτε από τους ώμους μου. Πιο απαλό μαντήλι δεν είχα αγγίξει ξανά. Ακούμπησα το κεφάλι μου στο χέρι σου και το μόνο που θυμάμαι να σου λέω είναι να μην πετάξουμε άλλο, να μείνουμε λίγο εκεί, κάπως έτσι, για όσο μας κρατάν τα πόδια μας και όσο έχει ακόμα φως.


Ξύπνησα.

Ήταν τρομερό να πηγαίνω στην δουλειά μετά από τέτοιο όνειρο. Το καλοκαίρι ήταν 3 μήνες μακριά. Εμείς βρεθήκαμε αμέσως μετά.

Γνώρισα κάποιον που έχει το όνομά σου. 
Περίεργο. Δεν περίμενα ότι θα γνώριζα κάποιον με το όνομά σου τόσο σύντομα. Πάνε δυο χρόνια σωστά. Δεν είναι σύντομα; Μα πώς; Θα ορκιζόμουν ότι το δυο χρόνια πριν έγινε χθες. 

Διάβασα ξανά το βιβλίο που μου χάρισες.
Οι ιστορίες δεν έχουν το ίδιο νόημα πια. Περίεργο γιατί πόσο διαφορετικό νόημα μπορεί να πάρει μία ιστορία; Τις διάβασα όλες προσεκτικά, μία προς μία. Όπως τις έλεγες εσύ. Και είδα όλα όσα δεν έβλεπα όταν μου τις διάβαζες εσύ. Το κόκκινο κασκόλ της Μ. είναι απλώς ένα κασκόλ σε κόκκινο χρώμα. Τι να δηλώνει άραγε; Ότι μάλλον της Μ. της αρέσει πολύ το κόκκινο χρώμα. Ή απλώς ότι ήταν το μόνο που μπορούσε να πάρει στην συγκεκριμένη τιμή. Το κόκκινο κασκόλ μου έχω να το φορέσω χρόνια. Δύο.

Μου είπαν "Αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο για σένα".
Να που δεν άντεξα. Το μετάνιωσα, αλλά δεν άντεξα. Ήταν το διάλειμμα που δικαιούμαι να έχω μία φορά στους 6 μήνες πια - έχω ανεβάσει τον πήχη βλέπεις. Και είπα κατηγορηματικά "Όχι!". Το ξεστόμισα. Από μέσα μου έπαιξα εκείνον τον υπέροχο διάλογο με την μορφή ενός ατελείωτου μονολόγου. Χωρίς αναπνοές χωρίς τελείες ή κόμματα, έτσι ατελώς.. όπως ακριβώς μιλούσαμε. Ασταμάτητα. Μα δεν έβαλα σημεία στίξης - ούτε ένα! - και μαζί μ' αυτά παρέλειψα και όλες τις εκφράσεις συναισθημάτων. Πήγαμε σε ένα μικρό καφέ στο κέντρο, καθίσαμε σε μία γωνία. Μου κράτησες τα χέρια και μου είπες "αυτό το τραγούδι, είναι γραμμένο για σένα". Είπα "ναι. είναι.", κατηγορηματικά.

Όταν βλέπω τα μάρμαρα στην Ακαδημία νιώθω μια ζεστασιά. 
Περπατάμε. Αυτό.

Θα κάνω αίτηση να αλλαχθεί η είσοδος της πολυκατοικίας.
Δεν ξέρω γιατί με μελαγχολεί τόσο πολύ η στιγμή που βάζω το κλειδί στην εξώπορτα. Όπως μου φαίνεται αιωνιότητα η ώρα που περιμένω το ασανσέρ να κατέβει από τον όροφο που είχε σταματήσει ο τελευταίος ένοικος. "Ώρα που κρατάει δευτερόλεπτα έχεις ξανά ακούσει;", αναρωτιέμαι τα ίδια πράγματα που αναρωτιόσουν κι εσύ. Για διαφορετικούς λόγους. Εμένα μου φαίνεται αφόρητο το να περιμένω ένα ασανσέρ σε μία παγωμένη είσοδο πολυκατοικίας που δείχνει ξένη εντελώς ξαφνικά.


Φταίνε τα βράδια. 
Όταν έχεις ζήσει τέτοια βράδια, δεν μπορείς να συμβιβαστείς με το πιο γεμάτο φως του πιο ζεστού Ήλιου όλων των γαλαξιακών συστημάτων. (Π. , καλά το είπα; )

Σήμερα περπάτησα πολύ. Εννοώ.. πολύ. Και στο γυμναστήριο, αλλά κυρίως περπάτησα στον δρόμο. Η τελευταία διαδρομή που έκανα διήρκεσε περίπου 20 λεπτά και ξεκίνησε από τον ηλεκτρικό σταθμό του Πειραιά μέχρι το σπίτι μου.
Στο σημείο που στάθηκα μόνη μου στην στάση περιμένοντας το λεωφορείο, ένα λεωφορείο που δεν είναι ένα αλλά 5, γιατί τόσα με πάνε σπίτι από την στάση αυτή, κάθισα μόλις 3 λεπτά. Τόσο μου πήρε να νιώσω ότι το λεωφορείο θα αργήσει να έρθει. Δεν το ένιωσα μόνο, το πίστεψα κιόλας. Λογικά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο δεδομένου του ότι λεωφορείο περνάει κάθε 5 λεπτά. Κι όμως, εγώ και το ένιωθα και το πίστευα. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε το δεύτερο μισό της τελευταίας διαδρομής για σήμερα.

Άρχισα να περπατάω με τα χέρια στις τσέπες του παλτό. Ένα παλτό σκούρο λαδί κοντό που κουμπώνει με φερμουάρ στο πλάι. Κοιτούσα το πεζοδρόμιο. Κάποια στιγμή συγκεντρώθηκα στα πόδια μου. Πόσο γρήγορα και μηχανικά το ένα βήμα ακολουθούσε το άλλο, ούτε που προλάβαινα να σκεφτώ σε ποιο πλακάκι θα πατήσω το επόμενο δευτερόλεπτο. Και όλα τα πλακάκια ήταν γκρι. Ή μάλλον όχι όλα.. άλλα ήταν γκρι ανοιχτό, άλλα γκρι σκούρο με καφέ, άλλα είχαν μπόλικο μαύρο.. ανάλογα πώς πατούσαν οι άνθρωποι απάνω τους. Ποτέ δεν πίστευα ότι τα πλακάκια θα μπορούσαν να μου πουν μια ιστορία. Σκέφτηκα ότι κάποιος είχε σταθεί εκεί και άκουγε το πιο ευχάριστο νέο ή ένας άλλος το χειρότερο, κάποιος είχε σταθεί για λίγο να δέσει το κορδόνι του, ένας άλλος είχε βρει ένα ευρώ πεταμένο και το είχε βάλει στην τσέπη. Μία κύρια πετάει την ομπρέλα της εκεί δίπλα γιατί της την έσπασε ο αέρας, ένα παιδάκι ρίχνει κατά λάθος την τσίχλα του κάτω. Και η τσίχλα μένει εκεί.. στο ίδιο πλακάκι που έπεσε, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Μόνο που πλέον την έχουν πατήσει άλλοι εκατό, εκατόν τριάντα ή και δυο χιλιάδες άνθρωποι. Και μετά θυμήθηκα που έλεγα στον εαυτό μου όταν περπατάει να κοιτάζει πάντα μπροστά και όχι κάτω. Και λυπόμουν για τους ανθρώπους που προχωράνε με σκυμμένο το κεφάλι. Για κοίτα, έγινα ένας άνθρωπος προς λύπηση! Μα όχι, γιατί; Τόσες ιστορίες περιμένουν κάποιο τρελαμένο μυαλό να τις διηγηθεί..

Περπατάω κάπως λοξά. Περπατώντας συνειδητοποίησα ότι αλλάζω κατευθύνσεις. Μία ευθεία γραμμή, ένα δυο δέκα βήματα, μετά λίγο αριστερά και ευθεία για οχτώ βήματα κι άλλα τέσσερα και μετά δεξιά ένα δύο και πάλι στην ευθεία που ήμουν στην αρχή. Μέτα κάνω να περάσω απέναντι. Περνάω. Περνάω και σκέφτομαι πως το σπίτι μου είναι απ' την άλλη πλευρά και θα χρειαστεί να ξανά διασχίσω την λεωφόρο. Ε, και; Και τίποτα. Όταν φτάσω στο στενό μου θα το κάνω, θα περάσω πάλι απέναντι.

Δεν ξέρω που θέλω να πάω. Δεν ξέρω αν οι κινήσεις που κάνω γίνονται σε ήρεμη κατάσταση και εν γνώσει μου. Θέλω να πω, ποια η λογική; Κάθε απόφαση έχει και μια λογική πορεία που την ακολουθεί. Όχι; Στέκομαι και περιμένω κάτι που μάλλον δεν θα γίνει ή ίσως και να γίνει. Αλλά στο μυαλό μου δεν θα γίνει σίγουρα. Κι όμως περιμένω. Κι αν γίνει και δεν έχω σταματήσει έστω για λίγο να περιμένω θα με απογοητεύσω. Μα για κοίτα να δεις, όντως, θέλω την επιβεβαίωση. Την αρνητική ίσως κάποιες φορές. Γιατί; Γιατί είναι πιο εύκολο να κάνεις άσχημα σενάρια στο μυαλό σου, κακά τα ψέματα. Γιατί κανείς ποτέ δεν γεννήθηκε με την Αρετή του Περιμένειν. Γιατί ποτέ κανείς δεν περίμενε κανέναν με την λογική. Και ό,τι δεν γίνεται με λογική πάντα θα χρειάζεται επιβεβαίωση. Κι εγώ σου εξηγώ ότι δεν περιμένω να ακούσω το καλό ή το κακό, μου αρκεί ένα ναι ή ένα όχι. Δεν το αποζητάω το κακό, αποζητάω αυτό το "κάτι" που θα μου γίνει μοκέτα να μην περπατάω πια ξυπόλυτη στο πάτωμα που με παγώνει. Μην νομίζεις ότι μου είναι εύκολο να σκέφτομαι το χειρότερο δυνατό σενάριο. Νομίζεις ότι μ' αρέσει να με δω ξαπλωμένη σε ένα παγωμένο πάτωμα; Όχι, δεν μ' αρέσει, λοιπόν. Και να! Μια επιβεβαίωση. Δεν είναι δύσκολο να πεις δυο λέξεις. Γιατί δυο λέξεις είναι δυο λέξεις. Είτε είναι "θέλω κρέπα" είτε "σε θέλω". Και στις δύο περιπτώσεις εκφράζεται μία επιθυμία και ποιος μπορεί να λογοκρίνει μια επιθυμία; όποια κι αν είναι αυτή.

Τι θα σου έλεγα άραγε.. Μάλλον το μόνο που θα σου έλεγα αν με έπαιρνες τελικά τηλέφωνο πίσω εκείνο το βράδυ ενώ περπατούσα είναι ότι δεν ξέρω που θέλω να είμαι αυτήν την στιγμή. Δεν ξέρω αν θέλω να έρθω εκεί ή να φύγω προς την αντίθετη κατεύθυνση. Γιατί καμιά φορά μπορεί να θέλεις κάτι πολύ έντονα αλλά βλέπεις τα πόδια σου να τρέχουν από την άλλη πλευρά. Και πώς να το κάνουμε; τα πόδια ελέγχονται από το μυαλό, και όχι από οποιοδήποτε άλλο ζωτικό όργανο παραγωγής συναισθημάτων αυτό είναι γεγονός. Και όπως είπε και η V. το Σάββατο, "Γιατί πάνω απ' όλα, είναι ο Εγκέφαλος".. κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Τελικά έφτασα σπίτι. Συνειδητοποίησα ότι όταν μάθεις να παρατηρείς, η ζωή σου γίνεται πολύ πιο εύκολη. Όχι επειδή βρίσκεις τις λύσεις, αλλά επειδή αρχίζεις και αναγνωρίζεις τα αδιέξοδα. Κι όταν ένα αδιέξοδο είναι τόσο καθαρό όσο ένα ποτήρι νερό, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι..
Πιες λίγο νερό, άκουσε λίγη μουσική. Και φτιάξε ένα νέο σκηνικό.

Η ευτυχής στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου "περίμενε.. τα έχω πει ΟΛΑ σ'αυτόν τον άνθρωπο;" και η απάντηση είναι "ναι. όλα."..

Όταν ανησυχείς για κάποιον είναι σημαντικό να γνωρίζεις ποια είναι η ιδιότητά σου στην συγκεκριμένη..ζωή. Θέλω να πω.. είσαι μέσα σ'αυτήν; Είναι αυτός ο κάποιος μέσα στην δική σου; Ίσως να υπήρξε κάποτε, ίσως όμως και να είναι ακόμη. Αυτό αρκεί να ξέρεις για να μετρήσεις την ένταση, τις κινήσεις, τα θέλω σου, τα τι-πρέπει-να-κάνω-εγώ-τώρα σου. Και όταν ξεκαθαρίσεις αυτό μέσα σου έρχεται το επόμενο στάδιο. Το σοκ που παθαίνεις ανησυχώντας για έναν άνθρωπο που δεν είναι πια στην ζωή σου είναι μία κρίση πανικού που ξεκινάει από μία κορυφή κάτω από την οποία ξεδιπλώνεται η δική σου ζωή, κεντημένη με ανθρώπους, καταστάσεις, σχέσεις, λόγια, βλέμματα, λάθη και σωστά, με συναισθήματα που υπάρχουν και το ξέρεις ή που υπάρχουν και δεν το ξέρεις, με αναθυμιάσεις συναισθημάτων από παλιά και όλα αυτά κάτω από το νερό, όπως σε κάθε παγόβουνο.
Και τότε λες "περίμενε... τα έχω πει ΟΛΑ σ'εκείνον ή τον άλλον ή τον τάδε". Δύσκολη στιγμή, αυτή που αντιμετωπίζεις όλα τα "κάτω απ'το χαλί", γιατί ό,τι υπάρχει κάτω απ'την γλώσσα και δεν βγαίνει ποτέ καταλήγει κάτω απ'το χαλί. Ανεβαίνει το χαλί επίπεδα και ούτε να ισορροπήσεις δεν μπορείς.

Και μην νομίζεις, τις περισσότερες φορές θα σκεφτείς φράσεις με λιγότερες από τέσσερις λέξεις..
Αυτές θα θες να πεις και δεν θα έχεις πει συνοψίζοντας. Ένα "μου έλειψες" ένα "πότε θα σε δω επιτέλους" ή απλώς ένα "σ'αγαπώ πολύ". Και τώρα τι κάνουμε;

Τώρα κάνουμε. Κάνουμε. Αυτό. Γιατί κάθε δράση έχει μια αντίδραση, μα πρώτα απ'όλα πρέπει να υπάρχει δράση. Γιατί είναι πολύ "λίγο" το Μετά για να αντέξει όλα αυτά που πρέπει να γίνουν Τώρα, πριν το Τώρα προλάβει να γίνει Πριν. Γιατί ξέρεις, η απόσταση του Τώρα από το Πριν από λίγο είναι η πιο μικρή σε ένα Σύμπαν που τρέχει χωρίς να μας ρωτάει καν αν λαχανιάσαμε και θέλουμε διάλειμμα. Μα εγώ πιστεύω στα διαλείμματα, δεν θα σου πω ψέματα. Πιστεύω στα διαλείμματα που συμβαίνουν στιγμιαία, χωρίς καμία συνεννόηση. Είναι οι στιγμές που και οι δύο πλευρές μιλάνε και όλο αυτό που υπάρχει μέσα τους γίνεται λέξεις, είτε είναι δυο φράσεις είτε είναι ολόκληρη εξομολόγηση. Και τότε.. το έχεις ζήσει; τότε, γίνεσαι ένα με το άπειρο. Όταν αυτό που λες κουμπώνει μ'αυτό που ακούς. Και να, λοιπόν, μόλις έζησες ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό που κινείται συνεχώς χωρίς να καταλήγει πουθενά. Εκτός αν το "καταλήξουμε" εμείς στο Κάπου που θέλουμε, με πολλά συχνά διαλείμματα.
Γιατί καμιά φορά, όλα αυτά που θες να πεις, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να "κουμπώνουν" με αυτά που πρόκειται να ακούσεις.
Κανείς δεν σκοτώθηκε από λόγια, πολλοί όμως έζησαν παραπάνω εξαιτίας τους..

Δεν ξέρω γιατί αλλά είχα την ανάγκη να μιλήσω για υπόληψη και ήθος.
Σκάνδαλα παντού και ποιος νοιάζεται; Εξαρθρώθηκε το κύκλωμα Α ή η ΜΚΟ Β που έκανε αυτό κι εκείνο.. Και για πόσο μένεις στην είδηση; Χίλια δυο πράγματα στην δική σου καθημερινότητα σε απασχολούν που μένεις σε μια βρισιά και ένα "γαμώ τους Έλληνες" και κλείνεις μ'αυτό. Μετά ασχολείσαι με την δουλειά που έχεις ή που δεν έχεις και ψάχνεις να βρεις, με το σπίτι και τους λογαριασμούς που τρέχουν ή με το σπίτι που θες να μείνεις μακριά και μόνος. Είναι και η σχέσεις. Αυτές που υπάρχουν, αυτές που δεν υπάρχουν, αυτές που καταστρέφονται κι οι άλλες που διατηρούνται είτε μετά βίας είτε μετά χαράς.

Μέσα σε όλα αυτά πρώτη φορά ένιωσα τις τελευταίες μέρες τόσο έντονα την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ στον πατέρα μου. Η αλήθεια είναι δυσκολεύομαι στην άμεση έκφραση δυνατών συναισθημάτων. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο συναίσθημα προς έκφραση από αυτό που δηλώνει ένα "Ευχαριστώ" και ένα "Συγγνώμη".

Γιατί "Ευχαριστώ"; γιατί μέσα στα δέκα πράγματα που ήθελα και δεν μπόρεσες να μου δώσεις - όχι υλικά, έχουμε πάψει να μιλάμε για υλικά αγαθά πλέον - μέσα σ'αυτά υπήρξαν δέκα άλλα που μου τα έδωσες χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι. Για τώρα λέω αυτό.. Μου έμαθες πώς είναι να κοιμάσαι το βράδυ και να σκέφτεσαι το αύριο.. "τι ΘΑ κάνω για να λύσω αυτό", "πώς θα αντιμετωπίσουμε εκείνο".. και ίσως όντως να είναι καταστροφικό να σκέφτεσαι μόνο τα σκατά, αλλά μέσα απ'αυτό μου έμαθες ότι όπου υπάρχει η μεγάλη ευκολία λείπει η προσπάθεια. Ίσως όχι πάντα, θα έλεγα εγώ, αλλά κι όμως πάντα, θα μου απαντούσες μη πιστεύοντας στην τύχη. Γιατί το να προσπαθείς μόνος και με την τιμή σου ατόφια είναι ό,τι πιο δύσκολο υπάρχει, γιατί καμιά φορά νιώθεις σαν να περπατάς χωρίς παπούτσια. Αλλά και τότε ξέρεις ότι το βράδυ που θα ξαπλώσεις θα σκέφτεσαι χίλιους δυο τρόπους να αγοράσεις παπούτσια να βάλεις το επόμενο πρωί ή το μεθεπόμενο ή το πρωινό μετά απ'αυτό.. Και μπαμπά, σ'ευχαριστώ γιατί μου έδειξες ότι όπως και να 'χει αυτό θα νιώθεται πάντα καλύτερο στην ψυχή από το να ξαπλώνεις βλέποντας τα παπούτσια ενός άλλου στην άκρη του κρεβατιού.

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; ότι δεν υπάρχει πιο έντονη στιγμή από εκείνη που συνειδητοποιείς πέρα από τα δέκα στραβά την περηφάνια που νιώθεις για τους ανθρώπους που έχεις στο πλάι σου. Γιατί κακά τα ψέματα, η εκτίμηση κι ο θαυμασμός ως ένα βαθμό τα ισιώνουν τα στραβά.

Σήμερα στα Ιταλικά μάθαμε να μετράμε..
uno
due
tre
quatro
cinque
sei
sette
otto
nove
deici
Κάτι που είναι αρκετά χρήσιμο γιατί το να ξέρεις να μετράς είναι ευεργετικό. Ιδιαιτέρως ευεργετικό είναι να μετράς μονοψήφιους αριθμούς. Χαριστικά λέω να έχεις όριο το (10) δέκα. Τους τελευταίους μήνες έμαθα να μετράω την καθημερινότητα. Είναι περίεργο να βιώνεις το μέτρημα στην καθημερινότητά σου. Μια καθημερινότητα που δεν είναι άσχημη χωρίς τον σκοπό του μετρήματος, μα αναμφίβολα γίνεται μακράν καλύτερη μετά την ολοκλήρωση αυτού. Οι αριθμοί είναι άπειροι. Και με όριο το άπειρο απορώ πως μπορεί κανείς να προσδιορίσει ένα "πότε θα σε δω" και να απαντήσει ένα ξερό "τότε". Εκείνο το "τότε", όμως, που φαινομενικά θα είναι ξερό θα προσδιορίζει με λαμπρή σαφήνεια όλα όσα ρωτάει το "πότε". Και τελικά η μαγεία μιας κατάστασης βρίσκεται στην απλότητά της. Στο ένα κι ένα κάνουν δύο ( 1+ 1 = 2 ).
Πότε; Τότε.
Κάποτε είχα πει σε κάποιον να μην με ρωτάει πολλά πράγματα γιατί δεν μπορώ παρά να του απαντήσω με ένα όχι ή ναι, ξερό. ¨Ετσι απλώς να απαντήσω όλο το ερώτημα στην ουσία του γι'αυτό που πραγματικά μετράει, για να επιτελεστεί ο σκοπός παύλα στόχος παύλα οτιδήποτε. Γιατί πιστεύω με απόλυτο τρόπο ότι οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις πρέπει να έχουν μια αναλογία.. γιατί η ισορροπία αξίζει να διατηρείται ΠΑΝΤΟΥ εκτός από την τραμπάλα.

Απορώ με τον εαυτό μου πώς μπορεί και παγώνει καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θαυμάζω αυτή την ικανότητα μου που αναπτύχθηκε από το πουθενά μέσα μου ή αν με θλίβει μια ακόμη αλλαγή. Ίσως η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πολύ να ξεκαθαρίζω ό,τι ξεκαθαρίζεται το συντομότερο. Απλώς η ιστορία μου έχει αποδείξει περίτρανα ότι όπου χρειάζεται χρόνος πρέπει να δίνεται αλλιώς αρπάζεται. Και τότε δεν είναι χρόνος, είναι απόφαση. και γαμώτο.. συνήθως πάντα είναι οριστική.

Λοιπόν. Θα δώσουμε χρόνο. Το συμφωνήσαμε;
Λοιπόν. Θα μιλήσουμε ανοιχτά. Το είπαμε;
Λοιπόν. Πότε θα σε δω; Αυτό θέλω να πούμε και να το συμφωνήσουμε. Μου επιτρέπεις;

Η Φρίντα Κάλο είπε κάποτε σε ένα γράμμα της στον Ντιέγκο Ριβέρα: 

"Only one mountain can know the core of another mountain"
Και εντάξει ξέρεις.. πόσο λάθος μπορεί να είναι αυτό;

"Nada comparable a tus manos".
Ισπανικά δεν ξέρω. Δεν τα μιλάω, μόνο μπορώ να καταλάβω ελάχιστα, μάλλον λόγω ενός συμπλέγματος γαλλικών και λατινικών που ταλαιπωρεί το κεφάλι μου τα τελευταία δέκα χρόνια. "Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα χέρια σου", κάτι τέτοιο, όμως, δεν κατανοείται ούτως ή άλλως, νιώθεται. Θέλω να πω, να γεμίζεις ολόκληρος με τον Άλλον. Να σε αγγίζει με τα ακροδάχτυλα κι εσύ να γεμίζεις Άλλον. Να γεμίζεις με το σώμα του, τα μάτια του, τον τρόπο που κινεί τα χείλη του όταν μιλάει, τον τρόπο που στέκεται ή τον τρόπο που κρατάει τις παύσεις μεταξύ των φράσεων. Να θέλεις να τον καταπιείς για να τον νιώσεις πιο - περισσότερο - και με όσο πλεονασμό βρίσκεις εύκαιρο.
Δεν μιλάμε εδώ για έρωτα, μην μπερδεύεσαι.
Δεν είναι απαραίτητος ο έρωτας για να υπάρξει σεξ, και δεν είναι απαραίτητο το σεξ για να υπάρξει έρωτας. Μα, δεν ξεχνιέται μέσα σ' όλα η Επαφή. Η Επαφή είναι απαραίτητη για να υπάρξει έρωτας, η Επαφή είναι απαραίτητη για να υπάρξει σεξ. Και πώς τα δύο δεν συγκλίνουν; Λένε οι περισσότεροι ότι είναι δύο διαδρομές. Όταν ξεκινάει μια σχέση σεξ είναι μια σχέση σεξ τελεία Όταν ξεκινάει μια σχέση "αλλιώς" ξεκινάει και γίνεται έρωτας και "σχέση" τελεία
Και λοιπόν, να σου πω; Εγώ πιστεύω στην θεωρία της εξέλιξης. Και δεν είμαι Δαρβίνος, αλλά πάντα θα υπάρχει αυτή η θεωρία στο μυαλό μου. Ένα σεξ μπορεί να μείνει σεξ, όπως ένας πίθηκος έμεινε πίθηκος. Εξαιρετικός ο πίθηκος. Έξυπνος και οξυδερκής και με ευλυγισία για πηδήματα από δέντρο σε δέντρο. Ένα σεξ, όμως, μπορεί να γίνει και έρωτας και σχέση και απ' όλα γιατί δεν έμειναν όλοι οι πίθηκοι πίθηκοι, μερικοί έγιναν και άνθρωποι. Και άφησαν πίσω τρίχες περιττές και ουρές και έμειναν μόνο οι φρονιμίτες από όλα αυτά τα περιττά και γίνανε άνθρωποι. Άνθρωποι που σκέφτονται, που δημιουργούν, που ανακαλύπτουν - ίσως και καλύπτουν ορισμένες φορές - άνθρωποι με την εξυπνάδα και την πονηράδα που τους αναλογεί, με τον νου και πάνω απ' όλα με το Συναίσθημα. Αυτό είναι η θεωρία της εξέλιξης. Να μπαίνει στον πίθηκο το συναίσθημα. Και στο σεξ το συναίσθημα κάνει έναν έρωτα και κάτι παραπάνω. Και μπορεί να μην συμβαίνει πάντα μα όταν συμβαίνει είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Και ξέρεις κάτι; καμία θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιος πίθηκος θα γίνει άνθρωπος και ποιο σεξ θα γίνει έρωτας γιατί μεταξύ μας, όταν δύο ανθρώπους τους αγγίζει η Επαφή, όταν δυο άνθρωποι ενώνονται, μπορούν να συμβούν τα πάντα. Γιατί μυαλά είναι αυτά, και όλα τα μυαλά έχουν λίγο από το χάος της αβύσσου.